Overclocking Guide – jak podkręcić procesor LGA1155? Poradnik krok po kroku, część 1.

Intel Z77 to obecnie z pewnością najpopularniejsza platforma wśród „entuzjastów”. Współpracująca z tym chipsetem podstawka LGA1155 jest przeznaczona dla użytkowników domowych i daje duże pole manewru, jeśli chodzi o możliwości sprzętu. Komu nie zależy na wydajności, ten może wybrać nawet procesor jednordzeniowy, co jednak nie znaczy, że w ofercie brakuje wydajnych czterordzeniowców. Zapraszamy do poradnika podkręcania procesorów na platformie z chipsetem Z77. Pokażemy, jak przyspieszać nie tylko układy z serii K, ale także tańsze modele.

Przygotowanie do podkręcania – część 1.

Na początku należy się zaopatrzyć w kilka programów:

• CPU-Z – podaje informacje o procesorze, pamięci;
• RealTemp – podaje informacje o temperaturach poszczególnych rdzeni procesora;
• LinX 0.6.4 – program testujący stabilność procesora i pamięci.

Po zainstalowaniu i uruchomieniu można jeszcze w celach informacyjnych otworzyć windowsowy menedżer zadań na karcie Wydajność.

Poświęćmy chwilę na omówienie okien poszczególnych programów.

CPU-Z

Aby mieć wszystko pod kontrolą i pod ręką, polecamy włączenie dwóch kopii programu CPU-Z. W jednym okienku będą się wyświetlać ustawienia procesora, a w drugim dostępne będą informacje o pamięci.

Kliknij, aby powiększyć

Zwracamy uwagę przede wszystkim na trzy miejsca oznaczone w ramkach:

1. Pomarańczowa ramka – ustawienia częstotliwości procesora: mnożnik (× 40,0), zegar bazowy (100,1 MHz) i taktowanie rzeczywiste (4003,90 MHz).
2. Czerwona ramka – napięcie procesora w danej chwili (wyłącznie dla ogólnej orientacji, ponieważ odczyt programowy praktycznie nigdy nie pokrywa się z rzeczywistym napięciem, którym został potraktowany procesor).
3. Zielona ramka – taktowanie pamięci oraz opóźnienia. Mała uwaga: taktowanie pamięci jest dwa razy wolniejsze od podanego na opakowaniu i w BIOS-ie. Nie oznacza to jednak błędnego odczytu – jest to cecha pamięci DDR/DDR2/DDR3.

RealTemp

Wspomnieć należy o tym, że po pobraniu programu można uruchomić go za pomocą dwóch różnych skrótów: RealTemp oraz RealTempGT. Na platformie Z77 korzystamy z tego pierwszego (pokazuje temperatury czterech rdzeni), za to na X79 uruchamiamy skrót z dopiskiem GT, co sprawia, że pokazuje nam się odczyt temperatury ze wszystkich sześciu rdzeni.

Tak jak w CPU-Z, można wyróżnić trzy najważniejsze strefy:

1. Czerwona ramka – aktualna temperatura poszczególnych rdzeni procesora;
2. Pomarańczowa ramka – jest to dystans do Tj MAX, czyli maksymalnej ustalonej przez producenta temperatury, przy której układ przestanie pracować – po prostu się wyłączy;
3. Żółta ramka – maksymalna zarejestrowana przez RealTemp temperatura od uruchomienia programu wraz z podaną godziną.

LinX 0.6.4

Odnośnik do programu ze skompilowanymi najnowszymi bibliotekami LinPack, które używane są do obciążania CPU, znajduje się tutaj: LinX ze strony XtremeSystems.

Użytkownicy 32-bitowego systemu uruchamiają program, wchodząc do folderu z rozpakowanym archiwum, następnie do tego o nazwie ia32. Tam właśnie znajduje się plik rozruchowy LinX.exe. Ci, którzy mają 64-bitowy system, a tym samym chcą korzystać z całej dostępnej pamięci (w systemach 32-bitowych jesteśmy ograniczeni do 3 GB), muszą udać się do folderu intel64 i tam znaleźć skrót do uruchomienia programu.

Tutaj mamy dwie rzeczy do ustawienia oraz dwie do obserwowania:

1. Pomarańczowa ramka – określamy zakres pamięci do testowania. Zalecamy, aby zamiast ręcznie ustawiać jej ilość, wcisnąć przycisk All, który przydzieli dla LinX-a całą dostępną pamięć.
2. Żółta ramka – zadany czas testu. Można ustawiać go w minutach bądź w pętlach, co wytłumaczymy nieco później.
3. Czerwona ramka – czas testu oraz jego stan.
4. Zielona ramka – wydajność zmierzona w gigaflopach. Wskaźnik pomocny przy wykrywaniu problemów z throttlingiem (czyli zmniejszaniem częstotliwości pracy procesora w wyniku osiągnięcia zbyt wysokiej temperatury przez sam układ lub przez płytę główną, co może wystąpić w przypadku zbyt dużego obciążenia sekcji zasilania).