Intel NUC8i7HVK Hades Canyon – pełna jezior i kanionów ścieżka do Hadesu

Za sześcioma jeziorami, za siedemnastoma kanionami…

Intel pierwsze urządzenia nazwane przez siebie NUC (ang. Next Unit of Computing) pokazał w 2012 roku, a na rynek wprowadził na początku następnego. Te komputery cechowały się ultrakompaktową budową (UCFF), zaopatrzone były w płyty główne o wymiarach około 10 cm × 10 cm i wymagały samodzielnego wyposażenia w nośnik danych i pamięć operacyjną.

Pierwsza generacja, Deep Canyon, była oparta na Celeronie 847 w 32-nanometrowej mikroarchitekturze Sandy Bridge. Następne pokolenie NUC-ów wykorzystywało już procesory z serii Core i3 produkowane w procesie klasy 22 nm i zbudowane w architekturze Ivy Bridge. W zależności od wyposażenia płyty głównej były to: Ice Canyon, Box Canyon lub Horse Canyon. Trzecia generacja, wyraźnie mniej wydajna od poprzedniej, była oparta na Celeronach z linii Bay Trail-M (Forest Canyon) lub Atomach z linii Bay Trail-I (Thin Canyon). W czwartym pokoleniu tych urządzeń, Wilson Canyon, powrócono do szybszych układów Core i3, a nawet Core i5, zbudowanych już w architekturze Haswell. Piąte wcielenie miniaturowych pecetów Intela przyniosło dalszy wzrost wydajności, teraz związany z przesiadką na wytwarzane w procesie klasy 14 nm procesory z linii Broadwell-U. Pierwszy raz też zastosowano w tym sprzęcie procesor Core i7 z układem graficznym Iris 6100. W zależności od konfiguracji złączy na płycie głównej nazwy robocze urządzeń to Rock Canyon i Maple Canyon.