Test obudów komputerowych w cenie do 300 złotych

Corsair Carbide SPEC-ALPHA White/Red

Corsair ma w ofercie obudowy komputerowe w prawie każdym przedziale cen: od konstrukcji bardzo tanich po modele dla zapaleńców z bardzo grubymi portfelami. Corsair Carbide SPEC-ALPHA jest kierowany raczej do tych, którzy starają się znaleźć złoty środek pomiędzy funkcjonalnością a ceną.

Nietuzinkowy wygląd to jedna z czołowych cech tej obudowy, choć oczywiście jest to kwestia bardzo subiektywna. Niektórym biało-czerwona konstrukcja przypadnie do gustu od razu, a innym wcale nie przypadnie. Trend ten musi być jednak uniwersalny, a może i podparty badaniami, bo powstała już następna obudowa Corsaira o bliźniaczym wyglądzie, Carbide SPEC-OMEGA.

Corsair Carbide SPEC-ALPHA White/Red – dane techniczne:

• wymiary: 518 mm × 220 mm × 474 mm (W × D × S)
• waga całkowita: 5,7 kg
• materiały: stal SECC/ pleksiglas/ plastik
• obsługiwane formaty: ATX/mikro-ATX/mini-ITX
• maksymalna wysokość schładzacza CPU: 156 mm
• maksymalna długość karty graficznej: 380 mm
• liczba slotów kart rozszerzeń: 7
• liczba zatok wewnętrznych 3,5/2,5 cala: 3/4
• liczba zatok zewnętrznych 5,25 cala: 0
• panel przedni I/O: 2 × USB 3.1 Gen1 (USB 3.0)/ gniazda słuchawkowe i mikrofonowe/ kontroler prędkości obrotowej wentylatora (trzystopniowy)
• filtry przeciwkurzowe: góra/przód/spód/zasilacz.

Opcje wentylatorów:

• przód: 3 × 120 mm (2 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
• tył: 1 × 120 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
• góra: 2 × 120 mm.

Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO

• przód: 3 × 120 mm (chłodnicę 360-milimetrową będzie można zamontować po wyjęciu koszyka HDD)
• tył: 1 × 120 mm
• góra: 2 × 120 mm.

Wnętrze

Po zdjęciu ozdobnych paneli zewnętrznych oczom ukazuje się bardzo proste, wręcz minimalistyczne wnętrze. Obudowa ma konstrukcję jednokomorową i jest kompatybilna z najpopularniejszymi rozmiarami płyt głównych: ATX, mikro-ATX oraz ITX. Duże wycięcie w tacy pomaga w montażu układu chłodzenia na procesorze bez wyjmowania płyty. Duża liczba otworów pomaga zaś w ułożeniu przewodów. Szkoda, że otwory nie są osłonięte gumowymi przepustami, co na pewno zapewniłoby lepsze wrażenia estetyczne. W komorze głównej znajduje się miejsce na nośniki danych. Można zainstalować trzy dyski twarde w rozmiarze 3,5 cala i dwa nośniki 2,5-calowe.

Tył obudowy pozwala poprowadzić przewody zasilające. Jest tam również miejsce na dwa nośniki w rozmiarze 2,5 cala. Przykręca się je bezpośrednio do tacy płyty głównej, bez użycia podkładek wytłumiających, co w przypadku tradycyjnego dysku talerzowego nie jest najlepszym rozwiązaniem.

Możliwości zarządzania okablowaniem są słabe; widać, że jest to podstawowy model w ofercie. Do dyspozycji jest tylko kilka punktów montażowych do opasek zaciskowych, a otwory do poprowadzenia przewodów nie zostały umieszczone w sposób przemyślany. 

Z przodu można zamontować trzy wentylatory 120-milimetrowe, a także panel z kontrolerem prędkości obrotowej oraz wejściami i wyjściami audio. W fabrycznej konfiguracji producent zapewnia dwa wentylatory 120-milimetrowe z półprzezroczystego plastiku, podświetlane diodami LED. Testowana wersja była podświetlona na czerwono.

Z tyłu jest standardowa liczba slotów rozszerzeń, czyli siedem. Na szczęście śledzie nie są wyłamywane. Na tyle znajdują się również: wentylator 120-milimetrowy, miejsce do przykręcenia zasilacza oraz przepusty do układu chłodzenia cieczą.

Górna ścianka jest ażurowa. Otwory mają kształt plastra miodu. Można tutaj zamontować dwa wentylatory 120-milimetrowe lub kompatybilny układ chłodzenia cieczą AiO. Pomaga w tym przesunięcie punktów montażowych w stronę krawędzi.

Konstrukcja stoi na czterech dużych stopkach, które podklejone są czarną gumą. Niestety, guma brudzi biurko w trakcie przesuwania obudowy. Na dole umieszczono również filtr przeciwkurzowy, montowany pod zasilaczem. Wyjmowanie go i czyszczenie nie należą do najprzyjemniejszych czynności, gdyż mocuje się go za pomocą małych metalowych zakładek, pod które należy go wsunąć.

Wygląd

Na przednim panelu znajdują się dwa porty USB 3.0, wejście oraz wyjście audio, dioda sygnalizująca pracę nośników danych, wyłącznik oraz przycisk resetowania, który wymaga dość głębokiego wciśnięcia (nie grozi jego przypadkowe użycie). Mamy także łatwy dostęp do kontrolera prędkości obrotowej wentylatorów, który jest bardzo przydatnym dodatkiem, choć rzadko spotykanym w tym przedziale cen.

Wygląd Carbide SPEC-ALPHA jest wyrazisty, tak żeby sprzęt przyciągał wzrok. Producent pamiętał jednak o tym, że obudowa powinna zapewniać odpowiedni przepływ powietrza. Dlatego połowa frontu jest wykonana z perforowanej siatki. Dodatkowo siatka ta jest osłonięta filtrem przeciwkurzowym.

Oba boki mają charakterystyczne wypiętrzenia, które pomagają zmieścić przewody i umożliwiają montaż wyższego układu chłodzenia na procesorze. Po stronie procesora część wybrzuszenia jest wykonana z przezroczystego pleksi, więc pozwala zajrzeć do środka. Niestety, wycięcie nie jest duże, a tworzywo bardzo łatwo się rysuje. Problemem jest też spasowanie poszczególnych elementów. Jak widać na zdjęciu, szczeliny pomiędzy panelami są zbyt duże.

Całość złożona

Złożenie komputera w obudowie Corsair Carbide SPEC-ALPHA nie jest trudne, choć na użytkownika czeka kilka niemiłych niespodzianek.

Największym problemem jest niezbyt przemyślane ułożenie części otworów, przez które prowadzi się kable od zasilacza do płyty głównej i karty graficznej. Konstrukcja nie pozwala poprowadzić za tacą ośmiopinowego przewodu zasilającego do płyty głównej. Co prawda znaleźliśmy otwór, który mógłby do tego posłużyć, ale został on zasłonięty przez płytę. Nawet poprowadzenie kabla przed zamontowaniem płyty głównej nie rozwiązało problemu. Był on bardzo mocno dociskany do płyty i nie pozwalał dokręcić śruby montażowej.

Jak pokazują zdjęcia, trudno jest estetycznie ułożyć przewody, bo większość jest na wierzchu. Dodatkowo za sprawą licznych wycięć w obudowie nawet poprowadzone z tyłu płyty głównej są dobrze widoczne. Inna niedogodność to mała liczba punktów, gdzie można spiąć je opaską zaciskową. Co więcej, większość tych punktów jest całkowicie nieprzydatna, bo przewody nie są dość elastyczne, żeby dało się je przymocować do uszek.

Wyjąwszy problem z ośmiopinową wtyczką EPS łatwość montażu poszczególnych podzespołów w modelu Corsaira ogólnie jest poprawna.