Zakup obudowy komputerowej wydaje się czymś bardzo prostym. Z pozoru wystarczy, że będzie się podobać użytkownikowi i pomieści wszystkie podzespoły. Niestety, w praktyce nie jest tak łatwo, szczególnie jeśli konfiguracja obejmuje kilka nośników danych, wydajny układ chłodzenia procesora i/lub wyjątkowo długą kartę graficzną albo jeśli komputer ma być bezgłośny.
Żeby pomóc Wam w wyborze obudowy, postanowiliśmy sprawdzić w działaniu dziewięć konstrukcji dostępnych w cenie nieprzekraczającej 300 zł, których zakup najczęściej rozważają potencjalni nabywcy.
Wymagania i założenia
Obudowa komputerowa pełni kilka bardzo ważnych funkcji. Po pierwsze, jest szkieletem peceta. Trzeba w niej pomieścić wszystkie podzespoły, przy czym warto, by ich montaż i dostęp do nich były możliwie łatwe. Niezmiernie ważna jest także odpowiednia cyrkulacja powietrza, zapewniająca skuteczne chłodzenie CPU, GPU i nośników danych. Subiektywną kwestią jest wygląd, ale wielu stawia go na równi z innymi cechami.
Pierwszym kryterium wyboru obudowy jest jej wielkość. Znaczna większość dostępnych konstrukcji dzieli się na cztery grupy: full tower (E-ATX), midi tower (ATX), mini tower (mikro-ATX) oraz cały segment modeli przeznaczonych do płyt głównych ITX (mini-ITX). Swoje zestawienie postanowiliśmy oprzeć na najbardziej popularnej grupie, czyli obudowach midi tower. To średniej wielkości skrzynki, pozwalające zainstalować do siedmiu kart rozszerzeń na tylnym panelu. Ci, którzy potrzebują większej liczby, raczej powinni skierować wzrok w stronę obudów typu full tower, w których slotów może być nawet 11.
Wszystkie uwzględnione w porównaniu obudowy dobrze wpisują się w obecne trendy. Modele przeznaczone dla graczy, o agresywnej linii, to Corsair Carbide SPEC-ALPHA, z ostrymi krawędziami i ledowymi wentylatorami, Kolink Aviator, pełen obłości i wyposażony we wściekle niebieskie wentylatory, oraz Chieftec, epatujący masywnością. Konstrukcje o bardziej stonowanym wyglądzie to NZXT S340, która zdaje się wykuta z jednej bryły, Zalman Z9 Neo Plus i Cooler Master MasterBox 5. Z kolei Phanteks Eclipse P300 wyróżnia się LED-ami i frontem w kształcie trapezu, SilentiumPC Gladius M35 – oświetleniem RGB, a Fractal Design Focus G – najszybszym istniejącym kolorem, czerwonym.
Procedura testowa
Testy obudów komputerowych na pierwszy rzut oka wydają się wyjątkowo nieskomplikowane, ale jest inaczej. Żeby były miarodajne, każda obudowa musi mieć zapewnione takie same warunki. Temperatura pomieszczenia w każdej serii pomiarowej musi być taka sama. Dlatego podczas testu pomieszczenie było klimatyzowane, a temperatura była utrzymywana na poziomie 21 stopni Celsjusza. Głośność była mierzona w komorze bezechowej za pomocą całkującego miernika poziomu dźwięku SON-50.
W trakcie testów korzystaliśmy z termometru CHY 506A Multilogger, do którego podłączone były dwie termopary. Używaliśmy go do odczytów temperatury z dwóch miejsc pomiarowych: nad procesorem, przy krawędzi płyty głównej, gdzie gromadzi się rozgrzane powietrze, oraz z przodu obudowy, w miejscu na nośniki danych.
Temperaturę procesora monitorowaliśmy za pomocą programu WHiNFO. Oprócz tego notowaliśmy temperaturę nośnika SSD i karty graficznej. Poprawność wskazań weryfikowaliśmy odczytami w narzędziu MSI Afterburner.
W testach polegających na obciążeniu procesora, karty graficznej i nośnika SSD wykorzystaliśmy oprogramowanie syntetyczne, co pozwoliło całkowicie wyeliminować czynnik losowy.
Do obciążenia procesora używaliśmy oprogramowania OCCT, które służy przede wszystkim do testowania stabilności procesora i pamięci operacyjnej po podkręceniu. Test trwał 30 minut. Wynik to największa wartość, jaka została zarejestrowana tym czasie. Podajemy wartość Tctl dla procesora AMD Ryzen 6 1600X.
Karta graficzna była obciążana za pomocą oprogramowania testującego wydajność i stabilność tego podzespołu, Unigine Superposition. Test polegał na włączeniu trybu gra, odpowiednim ustawieniu się postaci i pozostawieniu tak działającego programu na 30 minut. W tym czasie wykonywany był pomiar temperatury rdzenia karty graficznej i pomiar prędkości obrotowej wentylatorów na karcie graficznej.
Do testów obciążenia SSD używaliśmy oprogramowania AS SSD i próbki o wielkości 10 GB. Wynik podawaliśmy po przejściu całego testu. Jest nim wartość maksymalna.
Platforma testowa
Wybór podzespołów do platformy testowej nie był przypadkowy. Chcieliśmy, żeby komputer przypominał popularne dziś zestawy.
Procesor to AMD Ryzen 6 1600X. To obecnie jeden z najczęściej wybieranych układów. Płyta główna MSI X370 XPOWER Gaming Titanium ma bardzo rozbudowany system chłodzenia, dlatego warto sprawdzić, czy poszczególne radiatory nie będą kolidować z wentylatorami i chłodnicami montowanymi w górnej części obudowy. Moduły pamięci Geil EVO X wybraliśmy ze względu na ich gabaryty. Są bardzo wysokie, więc ujawnią wszystkie niedoskonałości w umiejscowieniu chłodnic nad płytą główną. W procedurze testowej uwzględniliśmy też temperaturę nośników SSD montowanych w slocie M.2. Nasz wybór padł na model ADATA M.2 2280 o pojemności 256 GB. Jest bardzo przystępnie wyceniony, a temperatury jego komponentów nie odbiegają od normy. Zasilacz to chętnie kupowany i bezproblemowo używany przez nas od dłuższego czasu Corsair HX 620. Do chłodzenia procesora zastosowaliśmy popularny schładzacz SilentiumPC Fera 120 mm, czyli dobrą konstrukcję w przystępnej cenie.
Nieco więcej trudności przysporzył nam wybór karty graficznej. Z jednej strony zależało nam na tym, żeby mocno się nagrzewała, a jej temperatura zależała od przepływu powietrza w obudowie, a z drugiej chcieliśmy, żeby nie ułatwiała zanadto montażu podzespołów, czyli miała trochę nietypowe wymiary. Te wymagania spełnia Sapphire Nitro RX 580.
Procesor:
- AMD Ryzen 5 1600X
Płyta główna:
- MSI X370 XPOWER Gaming Titanium
Pamięć operacyjna:
- Geil EVO X 16 GB 2600 MHz
Nośnik SSD M.2:
- ADATA M.2 2280 SU800NS38 256 GB
Zasilacz:
- Corsair HX 620 W
Schładzacz procesora:
- SilentiumPC Fera 120 mm
Karta graficzna:
- Sapphire Nitro RX 580
Chieftec Stallion GP-01B-OP
Chieftec Stallion GP-01B-OP to pierwsza w ofercie firmy obudowa przeznaczona dla graczy. Już same gabaryty wskazują, że nie zabraknie w niej miejsca na wydajną kartę graficzną i wysoki układ chłodzenia procesora.
Chieftec Stallion GP-01B-OP – dane techniczne:
- wymiary: 450 mm × 210 × 516 mm (W × D × S)
- waga całkowita: 8,5 kg
- materiały: stal SECC/ pleksiglas/ plastik
- obsługiwane formaty: ATX/mikro-ATX/mini-ITX
- maksymalna wysokość schładzacza CPU: 160 mm
- maksymalna długość karty graficznej: 430 mm
- liczba slotów kart rozszerzeń: 7
- liczba zatok wewnętrznych 3,5/2,5 cala: 4/2
- liczba zatok zewnętrznych 5,25 cala: 2
- panel przedni I/O: 2 × USB 3.1 Gen1 (USB 3.0)/ 2 × USB 2.0/ gniazda słuchawkowe i mikrofonowe/ kontroler prędkości obrotowej (dwustopniowy)/ przycisk podświetlenia panelu przedniego
- filtry przeciwkurzowe: góra/przód/spód/zasilacz.
Opcje wentylatorów:
- przód: 3 × 120 mm (2 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- tył: 1 × 120 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- góra: 2 × 120/140 mm.
Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO:
- przód: 2 × 120 mm (będą pasować tylko zestawy z bardzo długimi przewodami pomiędzy blokiem procesora a chłodnicą)
- tył: 1 × 120 mm
- góra: 2 × 120/140 mm.
Wnętrze
Komora główna obudowy Chieftec Stallion jest bardzo przestronna i podzielona na dwie części: główną, w której montujemy płytę główną z procesorem, pamięcią oraz kartą graficzną, i drugą, potocznie zwaną piwnicą, w której montuje się zasilacz i nośniki danych.
W głównej części bez problemu zmieści się płyta główna w formacie ATX i układ chłodzenia procesora o wysokości do 160 mm. Najbardziej wyróżniającym się elementem jest bardzo solidny uchwyt kart graficznych. Służy do podtrzymywania długich i ciężkich konstrukcji, które mogą się delikatnie wyginać pod własnym ciężarem. Montaż płyty głównej nie nastręcza żadnych trudności. Stallion zapewnia bardzo dobry dostęp do wszystkich przewodów podłączeniowych i ma bardzo duże wycięcie ułatwiające montaż układu chłodzenia procesora. Otwory do poprowadzenia przewodów w przedniej części obudowy są osłonięte gumowymi przepustami, które dobrze trzymają się w otworach. Niestety, otwory do przewodów zasilających procesor i wentylatory nie są już osłonięte przepustami.
Przestrzeń za płytą główną jest zadowalająca. Na wyróżnienie zasługuje możliwość beznarzędziowego montażu nośników SSD w uchwytach z tworzywa sztucznego. Jest też kontroler prędkości obrotowej, który obsługuje sześć wentylatorów i pozwala nimi sterować z przedniego panelu. Do wyboru są dwie wartości: slow i fast. Niestety, kontroler jest kompatybilny tylko z wentylatorami z trzypinową wtyczką, a do zasilania wymaga wtyczki molex, która dziś nie jest już zbyt popularna.
W drugiej strefie jest miejsce na cztery dyski twarde w rozmiarze 3,5 cala i zasilacz. Dyski twarde montuje się w tackach za pomocą śrub. Miejsca na zasilacz jest dużo, ale jeśli będzie wyjątkowo długi, jego montaż będzie utrudniony ze względu na bliskość nośników.
Przód obudowy po zdjęciu plastikowego frontu wygląda bardzo prosto. Jest tu miejsce na zamontowanie trzech wentylatorów 120-milimetrowych, przy czym jeden nachodzi na zatokę w standardzie 5,25 cala, w której otwór montażowy został zasłonięty wyłamywanym śledziem).
Tył obudowy jest bardzo tradycyjny. Znajduje się tu wentylator 120-milimetrowy, siedem slotów kart rozszerzeń (niestety, śledzie w slotach są wyłamywane), miejsce na porty płyty głównej oraz otwór zasilacza. Zasilacz można umieścić w obydwu pozycjach: wentylatorem w dół lub do góry.
Górna ścianka pozwala zamontować dwa wentylatory 120- lub 140-milimetrowe o standardowej grubości 25 mm. Jest to też zalecane miejsce montażu układu chłodzenia cieczą AiO. Ponieważ odległość od frontu do procesora jest bardzo duża, niełatwo będzie znaleźć układ AiO z tak długimi przewodami.
Na spodzie znajdują się dwa filtry przeciwkurzowe z drobnej metalowej siatki. Przedni filtr można wyjąć dopiero po zdjęciu plastikowego frontu. Ten pod zasilaczem wyjmuje się znacznie prościej. Filtry są bardzo elastyczne, przez co trudno je zamontować.
Wygląd
Przedni panel udostępnia dwa porty USB 2.0 i dwa USB 3.0, gniazda mikrofonu i słuchawkowe oraz przycisk zasilania i resetowania. Wyróżniają się przyciski sterujące prędkością wentylatorów i przycisk do zmiany koloru podświetlenia dwóch pasków LED na froncie (dostępne są cztery kolory).
Bok za płytą główną jest przezroczysty i pozwala obejrzeć całe wnętrze obudowy. Niestety, jest wykonany z pleksiglasu, który bardzo łatwo się rysuje. Mikroryski pojawiają się nawet po przeczyszczeniu panelu miękką ściereczką. A czyścić trzeba go będzie często, gdyż bardzo łatwo zbiera odciski palców i przyciąga drobiny kurzu.
Całość złożona
Całość po złożeniu wygląda bardzo schludnie. Przewody są bardzo dobrze pochowane, a gumowe przepusty poprawiają ogólną estetykę wnętrza. Druga komora, skrywająca zasilacz i nośniki danych, wprowadza bardzo dużo porządku – wyeksponowane są tylko najważniejsze elementy. Dodatkowo przesunięcie podpory kart graficznych do przodu pozwala zasłonić przewody zasilające od karty i płyty głównej.
Całkowite zaprzeczenie ładu i porządku w komorze głównej przynosi rzut oka na tył obudowy. Owszem, producent zapewnił za płytą sporo miejsca, ale system zarządzania przewodami jest kiepski. Do dyspozycji jest tylko kilka punktów do montażu opasek zaciskowych, a przy tym bardzo trudno je wykorzystać. My większość przewodów zasilających zmieściliśmy w przestrzeni na 3,5-calowe dyski twarde. Reszta nie odstawała za bardzo, więc bez kłopotu udało się domknąć panel boczny.
Do testów dostarczył: Chieftec
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 275 zł
Corsair Carbide SPEC-ALPHA White/Red
Corsair ma w ofercie obudowy komputerowe w prawie każdym przedziale cen: od konstrukcji bardzo tanich po modele dla zapaleńców z bardzo grubymi portfelami. Corsair Carbide SPEC-ALPHA jest kierowany raczej do tych, którzy starają się znaleźć złoty środek pomiędzy funkcjonalnością a ceną.
Nietuzinkowy wygląd to jedna z czołowych cech tej obudowy, choć oczywiście jest to kwestia bardzo subiektywna. Niektórym biało-czerwona konstrukcja przypadnie do gustu od razu, a innym wcale nie przypadnie. Trend ten musi być jednak uniwersalny, a może i podparty badaniami, bo powstała już następna obudowa Corsaira o bliźniaczym wyglądzie, Carbide SPEC-OMEGA.
Corsair Carbide SPEC-ALPHA White/Red – dane techniczne:
- wymiary: 518 mm × 220 mm × 474 mm (W × D × S)
- waga całkowita: 5,7 kg
- materiały: stal SECC/ pleksiglas/ plastik
- obsługiwane formaty: ATX/mikro-ATX/mini-ITX
- maksymalna wysokość schładzacza CPU: 156 mm
- maksymalna długość karty graficznej: 380 mm
- liczba slotów kart rozszerzeń: 7
- liczba zatok wewnętrznych 3,5/2,5 cala: 3/4
- liczba zatok zewnętrznych 5,25 cala: 0
- panel przedni I/O: 2 × USB 3.1 Gen1 (USB 3.0)/ gniazda słuchawkowe i mikrofonowe/ kontroler prędkości obrotowej wentylatora (trzystopniowy)
- filtry przeciwkurzowe: góra/przód/spód/zasilacz.
Opcje wentylatorów:
- przód: 3 × 120 mm (2 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- tył: 1 × 120 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- góra: 2 × 120 mm.
Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO
- przód: 3 × 120 mm (chłodnicę 360-milimetrową będzie można zamontować po wyjęciu koszyka HDD)
- tył: 1 × 120 mm
- góra: 2 × 120 mm.
Wnętrze
Po zdjęciu ozdobnych paneli zewnętrznych oczom ukazuje się bardzo proste, wręcz minimalistyczne wnętrze. Obudowa ma konstrukcję jednokomorową i jest kompatybilna z najpopularniejszymi rozmiarami płyt głównych: ATX, mikro-ATX oraz ITX. Duże wycięcie w tacy pomaga w montażu układu chłodzenia na procesorze bez wyjmowania płyty. Duża liczba otworów pomaga zaś w ułożeniu przewodów. Szkoda, że otwory nie są osłonięte gumowymi przepustami, co na pewno zapewniłoby lepsze wrażenia estetyczne. W komorze głównej znajduje się miejsce na nośniki danych. Można zainstalować trzy dyski twarde w rozmiarze 3,5 cala i dwa nośniki 2,5-calowe.
Tył obudowy pozwala poprowadzić przewody zasilające. Jest tam również miejsce na dwa nośniki w rozmiarze 2,5 cala. Przykręca się je bezpośrednio do tacy płyty głównej, bez użycia podkładek wytłumiających, co w przypadku tradycyjnego dysku talerzowego nie jest najlepszym rozwiązaniem.
Możliwości zarządzania okablowaniem są słabe; widać, że jest to podstawowy model w ofercie. Do dyspozycji jest tylko kilka punktów montażowych do opasek zaciskowych, a otwory do poprowadzenia przewodów nie zostały umieszczone w sposób przemyślany.
Z przodu można zamontować trzy wentylatory 120-milimetrowe, a także panel z kontrolerem prędkości obrotowej oraz wejściami i wyjściami audio. W fabrycznej konfiguracji producent zapewnia dwa wentylatory 120-milimetrowe z półprzezroczystego plastiku, podświetlane diodami LED. Testowana wersja była podświetlona na czerwono.
Z tyłu jest standardowa liczba slotów rozszerzeń, czyli siedem. Na szczęście śledzie nie są wyłamywane. Na tyle znajdują się również: wentylator 120-milimetrowy, miejsce do przykręcenia zasilacza oraz przepusty do układu chłodzenia cieczą.
Górna ścianka jest ażurowa. Otwory mają kształt plastra miodu. Można tutaj zamontować dwa wentylatory 120-milimetrowe lub kompatybilny układ chłodzenia cieczą AiO. Pomaga w tym przesunięcie punktów montażowych w stronę krawędzi.
Konstrukcja stoi na czterech dużych stopkach, które podklejone są czarną gumą. Niestety, guma brudzi biurko w trakcie przesuwania obudowy. Na dole umieszczono również filtr przeciwkurzowy, montowany pod zasilaczem. Wyjmowanie go i czyszczenie nie należą do najprzyjemniejszych czynności, gdyż mocuje się go za pomocą małych metalowych zakładek, pod które należy go wsunąć.
Wygląd
Na przednim panelu znajdują się dwa porty USB 3.0, wejście oraz wyjście audio, dioda sygnalizująca pracę nośników danych, wyłącznik oraz przycisk resetowania, który wymaga dość głębokiego wciśnięcia (nie grozi jego przypadkowe użycie). Mamy także łatwy dostęp do kontrolera prędkości obrotowej wentylatorów, który jest bardzo przydatnym dodatkiem, choć rzadko spotykanym w tym przedziale cen.
Wygląd Carbide SPEC-ALPHA jest wyrazisty, tak żeby sprzęt przyciągał wzrok. Producent pamiętał jednak o tym, że obudowa powinna zapewniać odpowiedni przepływ powietrza. Dlatego połowa frontu jest wykonana z perforowanej siatki. Dodatkowo siatka ta jest osłonięta filtrem przeciwkurzowym.
Oba boki mają charakterystyczne wypiętrzenia, które pomagają zmieścić przewody i umożliwiają montaż wyższego układu chłodzenia na procesorze. Po stronie procesora część wybrzuszenia jest wykonana z przezroczystego pleksi, więc pozwala zajrzeć do środka. Niestety, wycięcie nie jest duże, a tworzywo bardzo łatwo się rysuje. Problemem jest też spasowanie poszczególnych elementów. Jak widać na zdjęciu, szczeliny pomiędzy panelami są zbyt duże.
Całość złożona
Złożenie komputera w obudowie Corsair Carbide SPEC-ALPHA nie jest trudne, choć na użytkownika czeka kilka niemiłych niespodzianek.
Największym problemem jest niezbyt przemyślane ułożenie części otworów, przez które prowadzi się kable od zasilacza do płyty głównej i karty graficznej. Konstrukcja nie pozwala poprowadzić za tacą ośmiopinowego przewodu zasilającego do płyty głównej. Co prawda znaleźliśmy otwór, który mógłby do tego posłużyć, ale został on zasłonięty przez płytę. Nawet poprowadzenie kabla przed zamontowaniem płyty głównej nie rozwiązało problemu. Był on bardzo mocno dociskany do płyty i nie pozwalał dokręcić śruby montażowej.
Jak pokazują zdjęcia, trudno jest estetycznie ułożyć przewody, bo większość jest na wierzchu. Dodatkowo za sprawą licznych wycięć w obudowie nawet poprowadzone z tyłu płyty głównej są dobrze widoczne. Inna niedogodność to mała liczba punktów, gdzie można spiąć je opaską zaciskową. Co więcej, większość tych punktów jest całkowicie nieprzydatna, bo przewody nie są dość elastyczne, żeby dało się je przymocować do uszek.
Wyjąwszy problem z ośmiopinową wtyczką EPS łatwość montażu poszczególnych podzespołów w modelu Corsaira ogólnie jest poprawna.
Do testów dostarczył: Corsair
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 269 zł
Cooler Master MasterBox 5
Cooler Master zawsze starał się czymś wyróżniać na rynku. Raz był to wyjątkowy, pofalowany front z aluminium, innym razem nietypowe zagospodarowanie przestrzeni w środku. W swojej najnowszej serii, MasterBox, postawił na modularne wnętrze, które pozwala dopasować funkcjonalność obudowy do potrzeb. Lista dodatków nie jest długa, ale są one bardzo funkcjonalne. Można zmienić front z pełnego na siatkowy albo zamontować uchwyty montażowe do napędów w rozmiarze 5,25 cala czy dodatkowe uchwyty do nośników 2,5-calowych.
Cooler Master MasterBox 5 – dane techniczne:
- wymiary: 500 mm × 220 mm × 475 mm (W × D × S)
- waga całkowita: 7,4 kg
- materiały: stal SECC/ pleksiglas/ plastik
- obsługiwane formaty: ATX/mikro-ATX/mini-ITX
- maksymalna wysokość schładzacza CPU: 167 mm
- maksymalna długość karty graficznej: 410 mm
- liczba slotów kart rozszerzeń: 7
- liczba zatok wewnętrznych 3,5/2,5 cala: 2 × 3,5 cala (kompatybilne z 2,5 cala)/ 1 × 2,5 cala
- liczba zatok zewnętrznych 5,25 cala: 0 (można dokupić zatoki w formacie 5,25 cala jako opcję)
- panel przedni I/O: 2 × USB 3.1 Gen1 (USB 3.0)/ gniazda słuchawkowe i mikrofonowe
- filtry przeciwkurzowe: zasilacz.
Opcje wentylatorów:
- przód: 2 × 120/140 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- tył: 1 × 120 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji).
Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO
- przód: 2 × 120 mm lub 2 × 140 mm (maksymalna grubość chłodnicy: 50 mm bez wentylatorów; chłodnicę 3 × 120 mm można zainstalować po dokupieniu modułu wentylatora montowanego w miejscu napędów w standardzie 5,25 cala)
- tył: 1 × 120 mm.
Wnętrze
Wnętrze jest bardzo przestronne. Obudowa współpracuje z płytami głównymi ATX, mikro-ATX oraz ITX. Duże wycięcie w tacy pod gniazdem procesora pozwala zamontować na nim układ chłodzenia bez wyjmowania płyty z komputera, a dodatkowe wycięcia pomagają ułożyć przewody. Niestety, wycięcia nie mają gumowych przepustów, przez co kable za tacą są widoczne, a to nie wygląda estetycznie.
Cooler Master ukrył zasilacz za plastikową osłoną, którą można zdemontować. Celem była przede wszystkim poprawa walorów estetycznych, ma ona bowiem ukryć kable wychodzące z zasilacza i pomóc w uporządkowaniu wnętrza obudowy. Przed osłoną znajduje się koszyk na dyski twarde w rozmiarze 3,5 cala, w którym można zainstalować dwa takie urządzenia. Montaż nośników jest bardzo prosty i intuicyjny. Podobać może się to, że dyski montuje się w tackach z zamykanymi frontami. Koszyk, jak większość elementów obudowy Cooler Mastera, jest demontowalny. Można go przesunąć także bliżej zasilacza, żeby z przodu umieścić zestaw chłodzenia cieczą typu AiO. W komorze głównej można też zamontować nośniki 2,5 calowe. Służy do tego mały podest, do którego przykręca się nośnik. Są trzy miejsca do wyboru.
W obudowie Cooler Mastera nie ma zaawansowanego systemu zarządzania kablami. Dostępnych jest 11 punktów do zamocowania opasek zaciskowych na przewody. Niestety, punkty te bardzo trudno wykorzystać i prawie zawsze pozostają nieużywane. Za to na plus trzeba policzyć możliwość podłączenia ośmiopinowej wtyczki EPS. Wycięcie jest duże i dobrze umiejscowione, przez co podłączenie dodatkowego zasilania do płyty głównej jest bardzo proste.
Z przodu znajduje się jeden z dwóch dołączonych w zestawie wentylatorów o średnicy 120 mm. Na froncie można zamontować dwa takie wentylatory lub większe, o średnicy 140 mm. Dodatkowo po dokupieniu specjalnego modułu można dołożyć jeszcze jeden wentylator 120-milimetrowy w miejscu na napędy w rozmiarze 5,25 cala.
Tył obudowy wygląda typowo – z dwoma wyjątkami. Jeden ze śledzi montażowych do kart rozszerzeń (jest siedem slotów) nazywa się StormGuard i służy do przytrzymywania przewodów z urządzeń peryferyjnych. Ponadto jest dostępny jeden pionowy slot rozszerzeń, który co prawda nie pozwala zamontować karty graficznej, ale umożliwia montaż na przykład regulatora prędkości obrotowej wentylatorów.
Na spodzie producent umieścił filtr przeciwkurzowy, który bardzo łatwo wyjąć i wyczyścić, oraz dwie duże stopki, na których opiera się obudowa.
Wygląd
Na przednim panelu są dostępne dwa porty USB 3.0, wejście mikrofonowe, wyjście słuchawkowe oraz przyciski zasilania i resetowania.
Front można wymienić. W testowym egzemplarzu zamontowano panel wykonany z jednego kawałka plastiku, modnie pokryty lakierem imitującym lakier fortepianowy. Niestety, ogranicza dopływ powietrza do wnętrza, a ponadto nie ma żadnego filtra przeciwkurzowego. Na szczęście dostępny jest też front siatkowy z filtrem. Ciekawym rozwiązaniem jest możliwość zdjęcia środkowej części panelu, co pozwala zamontować wentylatory bez usuwania całego frontu.
Panele boczne montuje się za pomocą szybkośrubek, które można wkręcić palcami. Jeden z boków jest przezroczysty, choć jest to, niestety, pleksi, mało odporne na zarysowanie. Górna ścianka nie ma żadnych wycięć – jest jednolita na całej powierzchni.
Całość złożona
Obudowa Cooler Master MasterBox 5 jest bardzo przestronna. Bez problemu zmieści wysoki schładzacz procesora (o wysokości do 167 mm) czy wyjątkowo długą kartę graficzną (o długości do 410 mm). Montaż podzespołów nie stwarza trudności; nawet dostęp do przewodu zasilającego procesor jest bardzo dobry. Jednak przestronność to niejedyna zaleta. Bardzo dobre wrażenie zrobił na nas koszyk na dyski twarde. Umożliwia bardzo szybką i pewną instalację nośników, a ponadto kieszeń z dyskami można w razie potrzeby odsunąć od frontu.
Do wad należy zaliczyć sposób prowadzenia przewodów za płytą główną. Punktów do ich zamocowania może i jest dużo, ale są w takich miejscach, że trudno estetycznie umieścić wiązki. Poważniejszą wadą jest brak filtra przeciwkurzowego na przednim panelu, przynajmniej w testowanym wariancie. W ofercie producenta dostępna jest jeszcze druga wersja, wyposażona w taki filtr. Kupujący musi zatem zdecydować, czy woli obudowę lepiej wentylowaną i wyposażoną w filtr czy bardziej stylową, ale mniej odporną na kurz i zapewniającą słabszy przepływ powietrza.
Do testów dostarczył: CoolerMaster
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 279 zł
Fractal Design Focus G
Fractal Design to marka bardzo dobrze znana komputerowym zapaleńcom. Dotychczas oferowała raczej droższe obudowy niż tańsze. Nowa seria Focus G ma obejmować niedrogie konstrukcje, które jednak mają nie odstawać jakością od wyżej wycenionych sióstr.
Fractal Design Focus G – dane techniczne:
- wymiary: 444 mm × 205 mm × 464 mm (W × D × S)
- waga całkowita: 4,5 kg
- materiały: stal SECC/ pleksiglas/ plastik
- obsługiwane formaty: ATX/mikro-ATX/mini-ITX
- maksymalna wysokość schładzacza CPU: 165 mm
- maksymalna długość karty graficznej: 380 mm
- liczba slotów kart rozszerzeń: 7
- liczba zatok wewnętrznych 3,5/2,5 cala: 4/2
- liczba zatok zewnętrznych 5,25 cala: 2
- panel przedni I/O: 2 × USB 3.1 Gen1 (USB 3.0)/ 2 × USB 2.0/ gniazda słuchawkowe i mikrofonowe/ kontroler prędkości obrotowej (dwustopniowy)/ przycisk podświetlenia panelu przedniego
- filtry przeciwkurzowe: góra/przód/spód/zasilacz.
Opcje wentylatorów:
- przód: 2 × 120/140 mm (2 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- tył: 1 × 120 mm
- góra: 2 × 120/140 mm
- spód: 1 × 120 mm.
Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO
- przód: 2 × 140 mm lub 2 × 120 mm
- tył: 1 × 120 mm.
Wnętrze
Focus G jest bardzo lekka, a po zdjęciu paneli bocznych i frontu wydaje się bardzo pusta. Środek jest jednokomorowy, a taca na płytę główną zajmuje tylko niewielką część przestrzeni. W komorze głównej jest miejsce na płytę główną w formacie ATX i dwa napędy w rozmiarze 5,25 cala. Niestety, koszyk na napędy jest nitowany, więc nie da się go łatwo wyjąć. Przykręcany jest za to koszyk na 3,5-calowe nośniki danych. Zasilacz można zamontować na dwa sposoby: wentylatorem do góry bądź w dół. Obudowa nie jest duża, ale jest bardzo pojemna. Nie będzie problemu z montażem wysokiego układu chłodzenia na procesorze i bardzo długiej karty graficznej.
Jeśli chodzi o zarządzanie przewodami, to bardzo prosta konstrukcja. Ma tylko kilka przepustów, i to pozbawionych gumowych osłon, więc wszystkie wiązki są dobrze widoczne. Za to umiejscowienie przepustów jest bardzo dobre; nawet ośmiopinowa wtyczka EPS przechodzi bez problemu. Nasze wątpliwości budzi jedynie położenie tego, który jest przeznaczony na przewód audio biegnący do przedniego panelu.
Front zapewnia miejsce na dwa wentylatory 120- lub 140-milimetrowe i dwa napędy w formacie 5,25 cala. W fabrycznej konfiguracji zostały zamontowane dwa wentylatory o średnicy 120 mm z białym podświetleniem LED. Tył obudowy nie zaskakuje. Jest miejsce na wentylator 120-milimetrowy, który jednak trzeba kupić oddzielnie. Slotów na karty rozszerzeń jest siedem, a śledzie przykręca się z użyciem szybkośrubek. Na samym dole montuje się zasilacz.
Na górnej ściance można umieścić dwa wentylatory 120- lub 140-milimetrowe. Godne pochwały jest to, że wentylatory montuje się nie na środku, lecz bliżej krawędzi. Daje to większą swobodę w doborze podzespołów. Znajduje się tu również filtr przeciwkurzowy, choć bardzo trudno się go zakłada i zdejmuje. Przytwierdzony jest śrubami, a żeby go wyjąć, trzeba usunąć wentylatory. Po tej stronie jest też dostępny panel wejść i wyjść.
Fractal Design Focus G jest wyposażona w komplet filtrów przeciwkurzowych. Duży filtr znajduje się także na spodzie i on też jest bardzo niewygodny w montażu i demontażu (obudowę należy położyć na boku).
Wygląd
Panel wejść i wyjść jest wygodny w użyciu. Udostępnia po jednym porcie USB 3.0 i USB 2.0, wejście i wyjście audio, wyłącznik i przycisk resetowania. Na całej długości frontu pod metalową siatką kryje się gąbkowy filtr przeciwkurzowy.
Panele boczne są idealnie symetryczne. W obydwu producent zrobił duże wytłoczenie. Panel za płytą główną jest cały metalowy, a wytłoczenie zapewnia w nim miejsce na przewody. Wytłoczenie w drugim panelu jest wykonane z przezroczystego tworzywa sztucznego, które nie tylko wygląda atrakcyjnie, ale też zapewnia więcej miejsca na układ chłodzenia procesora. Oba panele montuje się za pomocą szybkośrubek.
Całość złożona
Wygoda montażu podzespołów w Focus G jest poprawna. Możemy jednak wskazać na tym polu kilka niedogodności. Płyta główna jest zbyt blisko zasilacza, a możliwości zarządzania przewodami są bardzo kiepskie. Najlepiej wszystkie przewody podłączane do płyty głównej blisko dolnej krawędzi wpiąć w odpowiednie gniazda i poprowadzić w przepustach jeszcze przed jej zamontowaniem, bo później może to być niemożliwe. Niestety, w zasadzie wszystkie są na widoku i bardzo trudno schować je za płytą. Przez to wnętrze wydaje się chaotyczne, a wrażeniu chaosu dodatkowo sprzyja duże okno. Za to na duży plus zasługuje wycięcie pod ośmiopinową wtyczkę zasilania procesora.
Do testów dostarczył: Fractal Design
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 199 zł
Kolink Aviator
Najtańszy produkt w teście dostarczyła firma Kolink. Wygląd modelu Aviator nie każdemu przypadnie do gustu. Wyraźnie sugeruje, że konstrukcja jest kierowana do graczy. To jednak kwestia mocno indywidualna, dlatego ocenimy tylko jakość wykonania i funkcjonalność.
Kolink Aviator – dane techniczne:
- wymiary: 480 mm × 211 mm × 400 mm (W × D × S)
- waga całkowita: 5 kg
- materiały: stal SECC/ pleksiglas/ plastik
- obsługiwane formaty: ATX/ mikro-ATX/ mini-ITX
- maksymalna wysokość schładzacza CPU: 170 mm
- maksymalna długość karty graficznej: 370 mm
- liczba slotów kart rozszerzeń: 7
- liczba zatok wewnętrznych 3,5/2,5 cala: 3/1
- liczba zatok zewnętrznych 5,25 cala: 2
- panel przedni I/O: 2 × USB 3.0/ 1 × USB 2.0/ gniazda słuchawkowe i mikrofonowe/ kontroler prędkości obrotowej (dwustopniowy)/ czytnik kart SD
- filtry przeciwkurzowe: góra/zasilacz.
Opcje wentylatorów:
- przód – 2 × 120 mm (2 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- tył – 1 × 120 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- góra – 2 × 120 mm.
Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO:
- 240 mm u góry albo z przodu
- 120 mm u góry albo z przodu.
Opcje wentylatorów:
- przód – 2 × 120 mm (2 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- tył – 1 × 120 mm (1 × 120 mm w fabrycznej konfiguracji)
- góra: 2 × 120 mm.
Opcje montażu chłodnic i zestawów AiO
- góra – 2 × 120 mm
- tył – 1 × 120 mm.
Wnętrze
Pierwsze wrażenie jest pozytywne. Nie ma żadnej ostrej krawędzi, a taca na płytę główną ma komplet przepustów na przewody. Jest nawet wycięcie do montażu układu chłodzenia procesora. Obudowa pomieści trzy nośniki 3,5-calowe, dwa napędy w formacie 5,25 cala i tylko jeden nośnik 2,5-calowy, co zasługuje na spory minus.
Za tacą płyty głównej można poprowadzić przewody od zasilacza, choć ich ułożenie będzie dużym wyzwaniem ze względu na znikomą liczbę punktów montażowych na opaski zaciskowe. Ponadto taca znajduje się bardzo blisko boku obudowy, więc miejsca na wiązki jest mało.
Na przodzie w fabrycznej konfiguracji znajdują się dwa wentylatory 120-milimetrowe z efektownym niebieskim podświetleniem LED. Niestety, większych wentylatorów nie uda się zainstalować, a ponadto zabrakło filtrów przeciwkurzowych.
Z tyłu jest siedem slotów rozszerzeń. Są wyłamywane, ale w zestawie dołączono dwa śledzie do zamocowania z użyciem śrub. Zasilacz można zamontować w dwóch pozycjach: wentylatorem do dołu lub do góry. Na tyle obudowy znajdują się również dwa wyłamywane przepusty na węże od zestawu chłodzenia cieczą.
Górna ścianka pomieści dwa wentylatory 120-milimetrowe. Otwory znajdują się idealnie pośrodku, więc montaż chłodnicy z zestawu AiO jest bardzo utrudniony. Filtr przeciwkurzowy jest ukryty pod plastikową pokrywą i wykonany z gęstej gąbki, co skutkuje słabą przepuszczalnością powietrza.
Obudowa spoczywa na czterech plastikowych nóżkach podklejonych gumą, która pozostawia ślady na powierzchni. Na spodzie zamontowano również filtr przeciwkurzowy dla zasilacza, ale żeby go wyjąć i wyczyścić, trzeba się wykazać dużą dozą cierpliwości.
Wygląd
Panel wejść i wyjść należy do najbardziej rozbudowanych w teście. Udostępnia dwa porty USB 3.0 i jeden USB 2.0, wejście i wyjście audio, czytnik kart SD oraz prosty kontroler dwóch wentylatorów. Funkcjonalność kontrolera ogranicza się, niestety, do ich włączania i wyłączania.
Ściągany przód obudowy jest w całości wykonany z plastiku słabej jakości. Na zdjęciach wygląda on znacznie lepiej niż w rzeczywistości. Przedni panel otwiera się w połowie, co pozwala zainstalować we wnęce dwa napędy w standardzie 5,25 cala. Drzwiczki z cienkiego kawałka tworzywa sztucznego otwierają się tylko w jedną stronę.
Panele boczne zrobiono z cienkiej blachy. Mają wytłoczenia, tak żeby pomieściły przewody od zasilacza i wysoki układ chłodzenia procesora. Panel po stronie płyty głównej ma duże okno, przez które można zajrzeć do wnętrza. Niestety, zostało przyciemnione na brązowo i w zasadzie nie widać przez nie podzespołów.
Całość złożona
Składanie komputera w obudowie Kolink Aviator jest niczym podróż w czasie do początków minionej dekady. W tamtych latach nie zawsze wszystko do siebie pasowało, przez co było to zadanie niekoniecznie dla początkujących. Już samo włożenie płyty głównej do testowego aviatora było bardzo trudne. Trzeba ją było wsunąć pod odpowiednim kątem, żeby nie zawadzała o wentylator z tyłu i zmieściła się obok koszyka na napędy w standardzie 5,25 cala. Ale gdy już to się uda, dalej będzie prosto, chyba że użytkownik zapomni wcześniej zamontować schładzacz na procesorze. Nie zrobi tego po zamocowaniu płyty głównej, ponieważ wycięcie w tacy jest za małe i nie pokrywa się z położeniem gniazda CPU.
Zarządzanie przewodami potraktowano po macoszemu. Owszem, są wycięcia do poprowadzenia ich za tacę płyty głównej, ale testowa płyta idealnie je zakryła, przez co nie dało się z nich skorzystać. Dodatkowo obudowa zapewnia minimalną ilość miejsca na kable i nie pomaga tu za bardzo nawet wytłoczenie w panelu bocznym.
Do testów dostarczył: Kolink
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 219 zł