Jaki router do 300 zł? Test modeli: Asus RT-AC1200G+, D-Link DIR-842, TP-Link Archer C1200, TP-Link Archer C8

Spis treści

Wstęp i opis podstawowych parametrów routerów

Przyjęta kwota nie jest duża. Wyszliśmy jednak z założenia, że taki zakup jest w zasięgu większości gospodarstw domowych, zresztą sprzęt w tej cenie jest najchętniej kupowany. Oczywiście, taki pułap zawęża wybór do urządzeń działających w standardzie AC1200, choć z małym wyjątkiem, o czym za chwilę.

Pod lupę wzięliśmy cztery routery: Asus RT-AC1200G+, D-Link DIR-842 ver. B1 oraz dwa modele marki TP-Link: Archer C1200 ver. 2.0 i Archer C8 ver. 2.0.

Wspomnianym wyjątkiem jest właśnie TP-Link Archer C8. Ma do zaoferowania ciut więcej od pozostałych modeli, gdyż jako jedyny z całej czwórki obsługuje standard AC1750 (a to niejedyna różnica).

Numery wersji przy nazwach poszczególnych urządzeń nie pojawiły się przypadkiem. Wiele osób, kupując router, kompletnie nie zawraca sobie głowy sprawdzeniem, w jakich wersjach występuje. Producenci elektroniki na swoich stronach internetowych najczęściej podają dane techniczne ostatniej wersji urządzenia, która z reguły jest najatrakcyjniejsza. Różnice pomiędzy wersjami sygnalizowane są drobnym drukiem, a o istnieniu rozbieżności najczęściej informuje gwiazdka. Niesprawdzenie wersji może przynieść rozczarowanie, jeśli rzeczywiste możliwości sprzętu będą odbiegać od oczekiwań.

Różnice pomiędzy poszczególnymi wersjami w ramach jednego modelu bywają naprawdę spore. Najczęściej sprowadzają się do większej liczby funkcji programowych lub sprzętowych, wyeliminowania wad, których nie da się usunąć w inny sposób niż przez fizyczną ingerencję w samo urządzenie, a także zastąpienia starszych układów szybszymi. Numer wersji decyduje też o możliwości instalacji alternatywnego oprogramowania, takiego jak dd-wrt i Tomato.

Przykładów nie trzeba szukać daleko: także wśród testowanych routerów można znaleźć takie rozbieżności.

Pierwszy przykład dotyczy urządzenia firmy D-Link. Występuje ono w trzech różnych wersjach: A1, B1 i C1. W wersjach A1 i B1 został wykorzystany układ SoC firmy Realtek RTL8197DN, taktowany z częstotliwością 660 MHz, a wersja C1 ma układ Qualcomm Atheros QCA9563, w którym częstotliwość taktowania wynosi 750 MHz. Dodatkowo wersja C1 została wyposażona w technikę MU-MIMO.

Drugi przykład dotyczy modelu TP-Link Archer C8. Ten router jest dostępny w czterech wariantach. Różnią się funkcjami. Chmura TP-Link Cloud jest dostępna od modelu Archer C8 V3 wzwyż, a funkcja serwera VPN została wprowadzona w wersji V4. Dodatkowo w wersji V4 powiększono pamięć flash z 16 MB (tyle było dostępne w trzech pierwszych wersjach tego modelu) do 128 MB.

Przykłady można by mnożyć, a za regułę należy przyjąć, że im nowsza wersja, tym router ma więcej do zaoferowania.

Ponieważ część wyników testów umieściliśmy przy opisach poszczególnych routerów (zasięg, test WAN-LAN, skanowanie portów, pobór energii), należy się kilka słów wyjaśnienia co do przyjętej procedury testowej.

Procedura testowa wyglądała podobnie jak w przypadku naszych ostatnich testów (TP-Link Archer C5400, Edimax Gemini). Wykorzystaliśmy trzy zestawy plików, wszystkie o rozmiarze 1 GB: jeden duży plik, zbiór średnich, 4–60-megabajtowych (łącznie 145; pliki multimedialne: zdjęcia, muzyka i filmy), oraz zbiór małych, o wielkości do 4 MB (łącznie 3979). Każda próbka została przesłana trzykrotnie, a wynik pomiarów został uśredniony.

Testy obejmowały:

• pomiar mocy sygnału z wykorzystaniem dwóch kart sieciowych: karty z obsługą techniki kształtowania wiązki (Asus PCE-AC88) oraz adaptera sieciowego podłączonego do portu USB (Linksys WUSB600N);
• test LAN/WAN przy użyciu bezpłatnego narzędzia iperf, opartego na modelu klient-serwer, które służy do testów wydajności sieci i jest dostępne w wersji zarówno dla systemów Windows, jak i Linux; test polegał na uruchomieniu programu na komputerze po stronie interfejsu WAN w trybie serwera, którego zadaniem było zmierzenie prędkości transmisji w obu kierunkach; w próbie upload dane były przesyłane w kierunku od klienta do serwera, a w próbie download – na odwrót;
• kopiowanie plików pomiędzy dwoma komputerami; test obejmował połączenia: przewodowe, mieszane oraz bezprzewodowe, przy czym test wydajności połączeń wykorzystujących tylko sygnał radiowy został rozdzielony na testy, w których karty pracowały w tym samym paśmie (np. tylko 2,4 GHz bądź 5 GHz), i te, w których użyte zostały różne pasma (np. 2,4 GHz w połączeniu z 5 GHz);
• kopiowanie plików pomiędzy dwoma komputerami w sieci, w której działało wiele urządzeń; test obejmował połączenia bezprzewodowe, przy czym tak samo jak w poprzednim przypadku rozdzieliliśmy go na testy, w których połączenie Wi-Fi pomiędzy oboma hostami wykorzystywało tę samą częstotliwość, i te, w których w użyciu były odrębne częstotliwości;
• pomiar temperatury podczas testu pod obciążeniem;
• pomiar poboru energii podczas testu pod obciążeniem.

Skorzystaliśmy z wielu urządzeń, ale bazę stanowiły dwa komputery, pomiędzy którymi w ramach testów przesyłaliśmy dane. Pierwsza konfiguracja to: Intel Core i7-3820, Asus P9X79, 32 GB RAM DDR3 2400 MHz, a druga to: Intel Core i3-7100 (sprawdź ceny), Asus Strix B250I Gaming (sprawdź ceny), 16 GB RAM DDR4 2400 MHz (sprawdź ceny).