Hatred – recenzja

Psychopata psychopacie nierówny

O Hatred zrobiło się głośno z dokładnie takich samych powodów jak w przypadku gry studia Running With Scissors. Nie ma tu fabuły ani motywów, jest tylko wiadomy cel. Gracz wciela się w człowieka, który pała szczerą nienawiścią do społeczeństwa, chce wysłać na tamten świat tyle ludzkich istnień, ile zdoła. Zdaje sobie sprawę z tego, że stróże prawa w końcu go dopadną, i nawet na to liczy. To według niego najlepsza śmierć z możliwych. Cóż, socjopatów w grach komputerowych nigdy nie brakowało.

Główny bohater Hatred, nazywający siebie Krzyżowcem, wygląda jak miłośnik ciężkiej muzyki. Skórzany płaszcz, glany, długie włosy, bródka, wszystko się zgadza. Gdy go widzę podczas przerywników renderowanych z użyciem silnika gry, mam skojarzenia z muzykiem Andrew W.K. W każdym razie to zdecydowanie szaleniec dużego kalibru. Jego wypowiedzi pomiędzy misjami sugerują, że nie działa po omacku, wręcz przeciwnie. Jest opanowany, ma konkretny cel, do którego dąży bez mrugnięcia okiem. Przez znakomitą większość czasu nie widać po nim żadnych emocji. Można powiedzieć, że bliżej mu do chłodnego mordercy aniżeli wariata, który uciekł z psychiatryka. Niezależnie od jego przeszłości da się odczuć, że wszyscy ludzie mu przeszkadzają, że jest nimi zmęczony. Co rusz można usłyszeć, że ma o nich wyjątkowo niskie mniemanie. Pozostawiam wyobraźni Czytelników powód, dla którego Krzyżowiec nienawidzi społeczeństwa do tego stopnia, że postanawia się go pozbyć.

W pierwszej części Postala postać prowadzona przez gracza co chwila rzucała przezabawne komentarze, oczywiście bezpośrednio nawiązujące do rzeźni na ekranie. To dzięki tym nieśmiertelnym wstawkom po dwóch dekadach wciąż dobrze pamiętam głównego bohatera gry. Krzyżowiec jest inny, bardziej wulgarny. On nie sili się na jakiekolwiek żarciki, zamiast tego wyraża swoją pogardę dla gatunku ludzkiego. Te wstawki pasują i do niego, i do ponurej konwencji gry. Nie jest to twórczość szczególnie wysokich lotów, a w połączeniu z ochrypniętym głosem przeradza się w banał. Krzyżowiec to psychopata, a jakże, to słychać, niemniej po wykonaniu kilku misji gracz przestaje zwracać na niego uwagę. W efekcie główny bohater Hatred zostanie, jak sądzę, szybko zapomniany.

Mieścina pełna trupów

Świat Hatred jest ukazany w rzucie izometrycznym. Zadanie gracza jest bardzo proste, sprowadza się do masowego likwidowania ludności, dokładnie w taki sam sposób, w jaki odbywało się to w kultowym Postalu. Daleki jestem od tego, aby nazwać tę drugą grę kolorową, ale w porównaniu ze swoim duchowym następcą, owszem, jest iście kolorowa. Twórcy Hatred postawili na styl noir, który sprawdza się tu idealnie. Wymusiło to użycie określonej, bardzo wąskiej palety barw: dominuje czerń i szarość, inne to jedynie dodatek, zresztą subtelnie zaaplikowany. Im dłużej się człowiek bawi w tym wirtualnym świecie, tym bardziej te zabiegi docenia. Przykładowo reflektory radiowozów i wszelkie światła przy powierzchniach reklamowych oraz szyldach świetnie kontrastują z wszędobylskim mrokiem. Od czysto artystycznej strony Hatred to gra wizualnie spójna, z pomysłem, zdecydowanie może się podobać. Całości dopełnia filmowe ziarno.

Akcja gry dzieje się w okolicach Nowego Jorku. Główny bohater rozpoczyna swój pochód śmierci we własnym domu, na przedmieściach. Doskonale wie, że musi się przemieszczać, a w efekcie gracz odwiedzi miejsca takie, jak: nadmorski deptak, kanały, stacja kolejowa, baza wojskowa, a nawet narobi sporo zamieszania w pociągu. Struktura poziomów jest dość otwarta. Wyjąwszy te liniowe (pociąg, kanały), Krzyżowiec porusza się po sporej przestrzeni z kilkoma ważnymi punktami, powiązanymi z zadaniami pobocznymi. Tym głównym jest eksterminacja ludzi, których na każdym z poziomów jest określona liczba. Dopiero po wykonaniu podstawowej misji trzeba się przedostać do wskazanego punktu, co wieńczy poziom. Nie jest to jednak takie łatwe. Krzyżowca starają się zatrzymać: policja, gangi, a w późniejszych etapach gry – także oddziały S.W.A.T. i wojsko.

Poszczególne obszary są dość różnorodne i szczegółowe, nawet pomimo ponurej kolorystyki, która szczegółowości nie sprzyja. Nie odnosi się wrażenia, że mogłyby być lepiej zagospodarowane lub ogólnie bardziej dopracowane artystycznie. Gracz ma do dyspozycji minimapę, na której pojawiają się kropki oznaczające ludność bezbronną oraz umiejącą się bronić, a także kluczowe miejsca na danym poziomie. Przykładowo na stacji kolejowej oprócz budynku dworca znajduje się centrum kontrolne, powiązane z zadaniem pobocznym, wywołaniem katastrofy kolejowej. Warto te misje wykonywać, bo po śmierci gracz jest zmuszony rozpoczynać poziom od początku. Za ukończenie każdej misji dodatkowej otrzymuje punkty odrodzenia, które pozwalają zmartwychwstać bez konieczności rozpoczynania wszystkiego od nowa.

Walka w Hatred jest mocno zręcznościowa. Na ekranie widać postać gracza oraz celownik – resztę łatwo sobie dopowiedzieć. Środki, którymi dysponuje Krzyżowiec, są przeciętnie rozbudowane, ale wystarczające. Oprócz strzelb, pistoletu, miotacza ognia i kilku rodzajów granatów dostał możliwość przewrócenia ofiary kopniakiem, a następnie dokonania na niej egzekucji. To jeden z bardziej kontrowersyjnych mechanizmów w grze.

Nie ma żadnych apteczek, „zdrowie” się nie regeneruje. Jedynym sposobem powiększania nadwątlonego paska jest eksterminacja. To automatyczne i brutalne animacje, sprowadzające się (losowo) do odstrzelenia głowy, kilku pchnięć nożem, zmiażdżenia czaszki butem czy skręcenia karku. Z czasem powszednieją, choć na początku z pewnością wprawią co wrażliwszych w osłupienie.

Walka na wyższych poziomach trudności jest wyzwaniem. Często trzeba uciekać i naprędce szukać ofiar, na których da się przeprowadzić egzekucję. Pojawia się pewien element taktyczny, chowanie za przeszkodami, kucanie. W Hatred nie ma bohatera, który przyjmując kolejne porcje ołowiu, stałby na nogach jak gdyby nigdy nic. Wręcz przeciwnie, wyjątkowo łatwo trafić do krainy wiecznych łowów, wystarczy chwila nieuwagi. Pole widzenia jest dość ograniczone i raz po raz się zdarza, że postać dostaje kilka serii, a dopiero po chwili wiadomo, skąd strzelają.

Sztuczna inteligencja jest nierówna. Gdy gracz jest schowany w budynku, policja czasem stara się go zajść z każdej możliwej strony, co należy pochwalić, ale nie brak miejsc, w których funkcjonariusze idą niczym owieczki na rzeź jeden po drugim.

Oprócz wymiany ognia spore znaczenie mają wybuchy. Na butle z gazem można się natknąć dosłownie co chwila; eksplozje wyjątkowo malowniczo równają z ziemią całe domy i nieszczęśników stojących zbyt blisko. Destrukcja otoczenia to zdecydowanie mocna strona gry.

Mimo wszystko Hatred dość szybko się nudzi. Widać powtarzający się schemat: zabić określoną liczbę cywilów, następnie uzbrojonych przeciwników, a potem uciec w jednym kawałku. Owszem, nikt chyba na nic innego nie liczył, ale sama walka nie jest szczególnie pasjonująca. Ta gra nie wciąga bez reszty; po kilku godzinach doskwiera powtarzalność, a nietypowa grafika, jakkolwiek byłaby dobra, męczy oczy. Remedium są krótkie sesje w grze.

Platforma testowa

Oto podzespoły komputera, który posłużył mi do przetestowania gry Hatred:

Grafika i dźwięk

Hatred jest oparta na silniku Unreal Engine 4. Co więcej, jest jedną z pierwszych gier korzystających z tego narzędzia. Praktyczne przykłady zastosowania nowych technik Epica zawsze wywołują duże zamieszanie. Wiele osób jest żywo zainteresowanych dziełem gliwickiego studia właśnie dlatego, że pokazuje ono do pewnego stopnia, czego można się spodziewać po UE4.

Hatred to gra ładna, choć specyficzna, zwłaszcza od strony czysto artystycznej. Styl noir nie wszystkim się podoba, w każdym razie nieczęsto widuje się go w grach komputerowych, dla wielu jednak będzie miłą odskocznią. Od strony czysto technicznej też jest naprawdę dobrze, choć do ideału trochę brakuje. Nie zabrakło upiększaczy typowych dla dzisiejszych gier. Jest HDR, bloom, dynamiczne cienie, zazwyczaj niezłe tekstury, jak również naprawdę dobre efekty cząsteczkowe, które można podziwiać podczas wybuchów, a tych w grze jest bardzo dużo. Ogień też jest dopracowany, a postać paradująca z miotaczem w ręku to uczta dla oczu. Świat Hatred jest całkiem złożony, ani przez chwilę nie odnosi się wrażenia, że są miejsca, które mogłyby być bardziej dopieszczone. Co więcej, oddalona kamera maskuje pewnie wiele niedociągnięć. Widać je, owszem, zwłaszcza podczas animacji egzekucji, także w przerywnikach filmowych. Wygląda to dość amatorsko. Często modele przenikają się w dziwnych miejscach, animacje są niekiedy dość sztuczne, kilku klatek brakuje do pełnej płynności. Ponadto, choć gracz ma niezłą kontrolę nad postacią, są miejsca, w których się ona blokuje, co jest dość irytujące. Następstwem użycia licznych filtrów oraz specyficznej grafiki jest też to, że wielu rzeczy nie widać za dobrze, na przykład płotków i murów. W ferworze walki to dodatkowe utrudnienie.

Oprawa dźwiękowa jest dobra. Muzyka jest ponura, złowieszcza, czasem pojawiają się gitarowe wstawki. Dobrze pasuje do wydarzeń na ekranie, elegancko uzupełnia całość. Poszczególne dźwięki też nie budzą większych zastrzeżeń, bronie słyszalnie różnią się od siebie, a liczba linii dialogowych w ustach wrzeszczących mieszkańców pozwoliła uniknąć wrażenia, że przed chwilą słyszało się dokładnie to samo.

Galeria

„Don't be a sissy”

Hatred nie bez powodu wywołała niemałe poruszenie. Jest faktycznie brutalna i wyjątkowo dosadnie ukazuje te najbardziej kontrowersyjne momenty. Ze względu na atmosferę, pracę kamery i masę innych rzeczy widać, słychać i czuć, że to duchowy następca legendarnego Postala. Załoga z Gliwic, aby upodobnić do niego swoją grę, musiała zastosować konkretne środki i to się w dużej mierze opłaciło. Bo Hatred bawi. Nie za długo, umiarkowanie intensywnie i najlepiej w małych dawkach, ale jednak bawi.

Strona artystyczna oprawy wizualnej robi naprawdę niezłe wrażenie. Styl noir dobrze się sprawdził i zapewnił grze dodatkową porcję mroku, co wielu z pewnością bardzo się spodoba. Ceną jest często mała czytelność wydarzeń na ekranie, łatwo coś przeoczyć.

Co więcej, nie zabrakło wpadek: blokowania się postaci, często mało finezyjnej walki, kiepskich animacji podczas przerywników filmowych i tym podobnych, a do tego dochodzą błędy w oprawie graficznej, na przykład dość powszechne nakładanie się na siebie modeli przy zbliżeniach egzekucji. Ewidentnie zabrakło paru szlifów, choć wspomniane niedoróbki nie utrudniają nadmiernie zabawy, jedynie lekko irytują.

Gliwickie studio należy natomiast docenić za odejście od głównego nurtu i czerpanie z klasyki gatunku. Abstrahując od wszelkich kontrowersji, sieczka ogólnie jest przyjemna, byle serwowana w małych dawkach. Atmosfera też jest przednia: mroczna, ciężka, pasująca do wydarzeń na ekranie, a jednocześnie osobliwa. To głównie dla niej oraz prostej, odmóżdżającej rozrywki warto dać tej grze szansę. Oczywiście, trzeba lubić taką formę zabawy. Gra, choć w ostatecznym rozrachunku przeciętna, skutecznie przywołuje wspomnienia.

Do testów dostarczył: Destructive Creations

Cena w dniu publikacji (z VAT): 75 zł