HTC One M9 – test kolejnego metalowego flagowca HTC

W HTC One M9 w końcu przeniesiono przycisk blokady systemu z górnej krawędzi na boczną. Lepiej późno niż wcale, ale szkoda, że... nie zrobiono tego z głową. Guzik ten umieszczono na środku prawego boku, co w praktyce oznacza tyle, że w czasie typowego użytkowania większość będzie go przykrywać dłonią, a wtedy, bo go wcisnąć, trzeba będzie zmienić chwyt i mocno wygiąć kciuk. Ci, którzy trzymają telefon w lewej dłoni, są w lepszej sytuacji, jednak to po prostu nie jest dobre rozwiązanie. Na dodatek przycisk ten trochę trudno odróżnić bez patrzenia od tych, które służą do zmiany głośności. Są to drobiazgi bez większego wpływu na całokształt, jednak musimy jeszcze poczekać na telefon HTC z naprawdę wygodnie rozmieszczonymi przyciskami.

HTC nadal przykłada dużą wagę do jakości głośników w swoich czołowych modelach: pod i nad ekranem widoczne są charakterystyczne dla tej serii siatki otworów, przez które wydobywa się stereofoniczny dźwięk. Tradycyjnie mają one wpływ na to, że nowy One jest stosunkowo długi, jak na 5-calowca. Na górnej krawędzi znajduje się tylko ciemna plastikowa wstawka, pod którą schowano port podczerwieni, a na dolnej zamontowano port MHL 3 i wyjście słuchawkowe. Na prawym brzegu, nad przyciskami, wstawiono szufladkę na kartę mikro-SD, a na lewej – szufladkę na kartę nano-SIM. Niestety, nie są one w żaden sposób oznaczone, przez co łatwo o pomyłkę, gdy chce się wymienić kartę pamięci, i nigdy nie wiadomo, gdzie jest góra, a gdzie dół szufladki.

Projektanci HTC kolejny raz pokazali, że mają talent i znają się na rzeźbieniu w metalu. One M9 może już nie robi aż takiego wrażenia jak poprzednicy, ale nie jest to wynik tego, że coś jest z nim nie tak, a tego, że HTC zdążyło nas przyzwyczaić do wysokiej jakości swoich najważniejszych smartfonów. Jasne, nie jest to projekt idealny i byłoby w nim co poprawiać (czarny pasek spod ekranu musi odejść, przycisk usypiania znowu powinien zostać przeniesiony, szufladki mogłyby być jakoś opisane), ale gdy się bierze nową „jedynkę” do ręki, od razu ma się wrażenie obcowania z gadżetem naprawdę wyjątkowym i mało kto, widząc ją, przechodzi obok obojętnie. Dlatego naprawdę łatwo wybaczyć pewne drobne niedociągnięcia.

Lekko odświeżona nakładka HTC Sense

Nakładka HTC Sense jest charakterystycznym elementem smartfonów tej marki i od kilku wersji rozwija się w kierunku, który bardzo nam odpowiada. Po początkowym okresie, w którym HTC niemalże próbowało stworzyć własnego Androida, nastąpiła zmiana strategii na rozsądniejszą. Nowsze wersje Sense są lżejsze, szybsze, zrobione bardziej z głową, a przy tym nadal ładne i wyróżniające się na tle konkurencji. Poza tym HTC wiele części swojego oprogramowania oddzieliło od jądra systemu i aktualizuje je za pośrednictwem Sklepu Play, co również jest dobrym pomysłem. Oprogramowanie HTC One M9 jest oparte na Androidzie 5.0, a wersja nakładki Sense została opatrzona cyfrą 7. W porównaniu z poprzednią wersją, stosowaną w ubiegłorocznej generacji HTC One, zmieniło się bardzo niewiele rzeczy, ale część nowości jest przydatna.

Pierwsza i najłatwiej zauważalna to nowy widżet Sense Home ze skrótami do narzędzi. W fabrycznej konfiguracji znajdują się w nim dwa rzędy skrótów i folderów (ale można go rozciągnąć na cały ekran), które są zapełniane automatycznie na podstawie danych o lokalizacji (czy posiadacz smartfona jest w domu czy poza domem, czy może w pracy), godziny i różnego rodzaju schematów wykorzystywania sprzętu. Mówiąc w skrócie, stojący za tym widżetem algorytm uczy się tego, jakie programy najczęściej uruchamia dany użytkownik w danej sytuacji, i odnośniki do nich próbuje umieścić w dogodnym miejscu. Założenie bardzo ambitne i nawet jakoś to działa, ale my nie jesteśmy zwolennikami nadmiaru automatyki, więc nie korzystaliśmy z tej nowinki zbyt dużo.

Za to o wiele bardziej ucieszyło nas pojawienie się w ustawieniach systemowych menu umożliwiającego skonfigurowanie systemowego paska z przyciskami. Do standardowych trzech przycisków można dołożyć z listy jeden dodatkowy: do włączania i wyłączania automatycznego obracania interfejsu, do wyłączania ekranu, do wysuwania szufladki powiadomień, do wysuwania szufladki szybkich ustawień lub do chowania paska z systemowymi przyciskami. Jest to naprawdę świetny pomysł i szczególnie przypadł nam do gustu ten ostatni przycisk, dzięki któremu w niektórych programach (głównie grach) można odzyskać trochę cennej powierzchni ekranu.

Poza tymi dwiema rzeczami nie ma tu większych nowości i jedynie w niektórych miejscach można dostrzec pewne szlify i oznaki integracji Sense z funkcjonalnością nowej wersji Androida. Na przykład w szufladce z szybkimi ustawieniami jest tu aż 12 pozycji i każdy ze znajdujących się w niej kafelków można dowolnie przestawiać, usuwać itd., a także dodawać nowe. W szufladce z zainstalowanymi programami da się zmienić sposób sortowania ikon i rozmiary siatki. Jest tu ponadto bardzo rozbudowane menu pozwalające dostosować wygląd systemu, z bardzo bogatym sklepem ze skórkami (wiele ciekawych skórek jest darmowych), w którym każdy znajdzie coś dla siebie.

Nowa wersja Sense nie przynosi więc rewolucji, ale rozwija pewną wypracowaną koncepcję i robi to znakomicie. Nakładka systemowa pozostaje mocną stroną smartfonów HTC, bo bardzo dobrze łączy ze sobą styl, szybkość działania i funkcjonalność, a to nie jest proste.

Łączność bez większych zmian

W dziedzinie łączności w nowej „jedynce” zmieniło się bardzo niewiele: zamontowano modem obsługujący szybszą kategorię LTE (6 zamiast 4) i nowszą wersję portu MHL, umożliwiającą przesyłanie obrazu o rozdzielczości 4K. Wymieniono też narzędzie pozwalające wykorzystać port podczerwieni i teraz wirtualne piloty zdalnego sterowania konfiguruje się za pomocą programu Peel Smart Remote, czyli tego samego, który znalazł się w Samsungu Galaxy S6.

Pozostałe elementy zostawiono na swoich miejscach, co czasem jest dobrą wiadomością, a czasem niekoniecznie dobrą. Na przykład niektórych pewnie ucieszy obecność radia FM (w Galaxy S6 go nie ma), ale z drugiej strony szkoda, że HTC nie zastosowało dodatkowej anteny Wi-Fi, która pozwoliłaby na wykorzystanie MIMO i przyspieszenie transferów Wi-Fi (tak, jak to zrobiono w nowszych flagowcach Samsunga i w Nexusie 6). Za to na pochwałę niewątpliwie zasługuje słuchawka i ogólna jakość połączeń: od dawna jest to mocna strona czołowych modeli HTC i nie inaczej jest tym razem. Długie rozmawianie przez telefon to czysta przyjemność i jeśli pojawiają się jakiekolwiek problemy ze zrozumieniem rozmówcy, można niemalże mieć pewność, że wina leży po drugiej stronie połączenia. Reasumując, nie mamy większych zastrzeżeń.

Obsługa multimediów na najwyższym poziomie

Sprzętowe dekodowanie HEVC (H.265) staje się powoli standardem w smartfonach wyższej klasy, co jest dobrym znakiem i gwarantuje, że stosunkowo szybko zyska on popularność, na którą zasługuje. Funkcja ta nie ominęła dekodera HTC One M9, więc nie ma on żadnego problemu z odtwarzaniem strumienia tego typu o rozdzielczości 4K i z szybkością 60 kl./sek. Profile H.264 High10 i H.265 Main10, niestety, nie są obsługiwane. Z oprogramowaniem w bardzo wygodny sposób zintegrowano obsługę DLNA i wystarczy jedno lub dwa dotknięcia ekranu, aby przesłać obraz do innego urządzenia albo na wyświetlaczu telefonu odtworzyć materiał udostępniony w domowej sieci. To wszystko w połączeniu z wyjściem MHL sprawia, że HTC One M9 rewelacyjnie nadaje się do odtwarzania filmów wszelkiego rodzaju. Szkoda tylko, że w preinstalowanym odtwarzaczu multimediów brakuje jakiejś formy obsługi napisów.

Inżynierowie HTC niezmiennie dbają o wysoką jakość wyjścia słuchawkowego. Brzmienie jest dokładnie takie, jakiego można by oczekiwać od sprzętu tej klasy, a z najwyższych poziomów głośności skorzystają tylko masochiści, osoby niedosłyszące i posiadacze wysokoomowych słuchawek. Szczególnie ci ostatni powinni się zainteresować tym telefonem, ponieważ żaden rywal nie ma aż tak mocnego wyjścia. Jest to zdecydowanie jeden z najlepiej grających telefonów na rynku. Niemiłe zaskoczenie przynosi jedynie rzut oka na opcje preinstalowanego odtwarzacza muzyki. Świetnie zintegrowano z nim DLNA i obsługuje on formaty bezstratne, ale... nie ma typowego korektora dźwięku. Zamiast niego jest tylko przełącznik HTC BoomSound i powiązane z nim cztery profile: trzy stworzone z myślą o trzech rodzajach słuchawek HTC i jeden ogólny, który tak naprawdę niewiele zmienia.

5-calowy ekran Full HD jak z poprzednika

Smartfony HTC przez lata były kojarzone ze świetnymi ekranami LCD, postrzeganymi jako bardziej stonowana alternatywa dla zbyt „cukierkowych” AMOLED-ów Samsunga. Jednak ostatnimi czasy to się zmieniło, bo Samsung mocno poprawił swoje matryce i bardzo popracował nad ich kalibracją, a HTC... No cóż, M9 pokazuje, że firma ta nie przykłada do tego w swoich smartfonach aż takiej wagi jak kiedyś. Wyświetlacz M9 najlepiej i najszybciej można opisać słowami: przeciętny, jak na dzisiejsze standardy.

Początkowo mieliśmy problemy z dostrzeżeniem jakichkolwiek różnic w stosunku do M8. Przekątna jest taka sama, rozdzielczość jest taka sama, maksymalna jasność jest niemal identyczna i to samo można napisać o kontraście. Jednak w końcu udało nam się coś znaleźć i okazało się, że nowość... gorzej wyświetla kolory. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda w miarę poprawnie, jednak gdy zaczyna się to wszystko porównywać z jakimś wzorcem, widać, że biel jest mocno niebieska i w ogóle barwy są bardzo dalekie od właściwych. Czyli nie dość, że HTC w ciągu ostatnich 12 miesięcy nie poprawiło matrycy swojego czołowego modelu, to jeszcze udało się w międzyczasie coś... popsuć.

Nie znaczy to, że ekran HTC One M9 jest zły. Po prostu sprzęt wypada na tle rywali (takich, jak Xperia Z3 i Samsung Galaxy S6), czy nawet swojego poprzednika (!), nadzwyczaj przeciętnie (i nie chodzi o to, że brakuje nam rozdzielczości QHD). Mniej wymagający użytkownicy zapewne będą zadowoleni z wyświetlacza One M9 (szczególnie przy braku jakiegoś naprawdę porządnego punktu odniesienia), ale ci bardziej wymagający nie będą w pełni zadowoleni. Szkolne trzy z plusem.

Czas działania gorszy niż w M8...

...i to pomimo pojemniejszego akumulatora. I mówimy nie o drobnej, pomijalnej w praktyce różnicy, lecz o kilkudziesięcioprocentowej, którą widać gołym okiem, przez co zamiast kolejnego króla energooszczędności otrzymaliśmy średniaka. Co poszło nie tak? Główni winowajcy to zapewne bardziej energochłonny procesor, modem i brak pamięci podręcznej ekranu, dzięki której poprzednik mógł zaoszczędzić odrobinę energii w czasie wyświetlania statycznego obrazu. Ogólnie rzecz biorąc, o ile wcześniejszy model niemal nigdy nie miał problemu z dotrwaniem do wieczora na jednym ładowaniu, o tyle w M9 musieliśmy uważać na to, co robimy, i w godzinach popołudniowych często się stresowaliśmy tym, że energii może nie starczyć do końca dnia. Sytuację lekko ratują różne tryby oszczędzania energii (w tym „ekstremalnego” oszczędzania, który zamienia smartfon niemal w zwykły telefon z dotykowym ekranem), ale są to mechanizmy, z których powinno się korzystać jedynie w ostateczności, a nie regularnie. Wielka szkoda. I choć czasu działania One M9 nie możemy nazwać fatalnym, regres w porównaniu z poprzednikiem zawsze jest dla nas czymś bardzo trudnym do zaakceptowania. Następna trója z plusem (plus za tryby oszczędzania energii).

Jeszcze jeden drobny niuans. HTC One M9 obsługuje technikę QuickCharge, dzięki czemu odpowiednia ładowarka pozwala go naładować od zera do 100% w mniej więcej 1,5 godziny, ale... No właśnie: potrzeba odpowiedniej ładowarki, którą trzeba dokupić, bo w pudełku z telefonem znajduje się tylko zwykła 1,5-amperowa.

Dodatkowe informacje o testach akumulatora

Czy zwiększenie rozdzielczości matrycy rozwiązało problemy aparatów HTC One?

Poprzednie dwie generacje HTC One miały bardzo kontrowersyjne, wyjątkowe i... często krytykowane aparaty, za wszelką cenę próbujące być inne. Wszystko przez „ultrapiksele”, które na papierze wyglądały interesująco i rozsądnie, ale w praktyce – pod względem szumów i zakresu tonalnego – nie dawały urządzeniu takiej przewagi nad konkurencją, jaka mogłaby zrekompensować niską rozdzielczość zdjęć (przypominamy: tylne aparaty One M7 i One M8 mają zaledwie 4-megapikselowe matryce). Nie znaczy to jednak, że starsze wersje HTC One miały złe aparaty, bo pod pewnymi względami są one bardzo udane: działają bardzo szybko, mają sprawny autofokus, rewelacyjną automatykę i dopracowane oprogramowanie, dzięki czemu fotografowanie było przyjemne, a jakość obrazu często okazywała się wystarczająca na potrzeby serwisów społecznościowych. No i One M7 był w swoim czasie jednym z niewielu smartfonów z optyczną stabilizacją obrazu. Mimo to większość użytkowników była zgodna, że niska rozdzielczość tylnego aparatu to największa wada serii HTC One.

Zdecydowanie nie można narzekać na rozdzielczość zdjęć, jaką zapewnia HTC One M9, ponieważ zamontowano w nim ponad 20-megapikselową (5376 × 3752 pikseli, co daje bardzo nietypowe proporcje obrazu, 10 : 7) matrycę Toshiby. Jeśli już szaleć, to na całego ;) Czy się opłacało? Szczerze powiedziawszy, mamy pewne wątpliwości, bo choć faktycznie nowy sensor rozwiązał niektóre problemy poprzedników, przy okazji pogrzebał pod kilkoma metrami mułu wszystkie ich zalety (o czym więcej za chwilę).

Oprogramowanie

Standardowo zaczniemy jednak od oprogramowania, które od dawna jest mocną stroną smartfonów HTC. Bardzo podoba nam się w nim to, że zgrabnie łączy ono ze sobą prostotę z mnogością ustawień. W standardowym ustawieniu na ekranie są widoczne tylko najważniejsze przyciski, dzięki czemu interfejs nie przytłacza mniej zaawansowanych użytkowników. Ale wystarczy kilka chwil i kliknięć, aby zauważyć, że można dostosować do upodobań niemal wszystko, bo nie dość, że znalazło się tu miejsce dla rozbudowanego trybu ręcznego (można w nim zmieniać ISO, balans bieli, odległość ostrzenia, kompensację ekspozycji i czas naświetlania), to jeszcze można wyregulować stopień wyostrzania obrazu, nasycenie barw i wiele innych, mniej lub bardziej istotnych, rzeczy.

Po wykonaniu pierwszych zdjęć na wierzch zaczynają wychodzić pewne wady oprogramowania i aparatu HTC One M9. Nie został tu nawet ślad po szybkości działania i bezproblemowości aparatów montowanych w poprzednikach. Aparat w One M9 na tle jego rywali sprawia wrażenie ociężałego, co szczególnie czuć w trakcie ustawiania ostrości czy przetwarzania zdjęć HDR. Poza tym mniej dopracowana jest automatyka: zdjęcia często wychodzą niedoświetlone, a podgląd kadru ma dość niską rozdzielczość i często nie do końca pokrywa się z tym, co pojawia się w pamięci urządzenia po wciśnięciu spustu migawki (wiele razy mieliśmy wrażenie, że wszystko jest ustawione dobrze, ale po wyświetleniu zdjęcia na większym ekranie ujawniały się problemy z naświetleniem, balansem bieli czy ustawieniem ostrości). Przesiadka z Samsunga Galaxy S6, LG G3 czy starszych generacji HTC One potrafi być naprawdę bardzo bolesna: różnica w wygodzie i przyjemności fotografowania szybko staje się oczywista, choć kryje się ona w kilku drobiazgach, które początkowo można łatwo przeoczyć albo zlekceważyć.

Jakość zdjęć

Czy jakość zdjęć rekompensuje wymienione przed chwilą niedogodności i drobne problemy? Nie do końca. Przede wszystkim mamy wątpliwości, czy wyższa rozdzielczość matrycy HTC One M9 przekłada się na większą szczegółowość. Nawet w dobrym oświetleniu na fotografiach widać wyraźne efekty działania mechanizmu odszumiania, co prowadzi do tego, że dobra matryca 13–16-megapikselowa może zapewnić podobne rezultaty jak 20-megapikselowa w M9, a nawet lepsze. Na dodatek pomimo wspomnianego odszumiania w wielu sytuacjach szumy i tak nie zostają w pełni usunięte i psują całokształt. Sytuacja pogarsza się wraz ze spadkiem ilości światła i wzrostem wartości ISO, które to ujawniają, że aparat M9 radzi sobie w tych warunkach dużo gorzej od współczesnej smartfonowej czołówki z optyczną stabilizacją obrazu. Również tryb HDR bywa kapryśny (i jest powolny, szczególnie w porównaniu z HDR z podglądem na żywo w Samsungu Galaxy S6) i czasem produkuje zdjęcia, których wygląd budzi bardzo duże wątpliwości.

Co prawda HTC już zapowiedziało aktualizację oprogramowania mającą poprawić kilka rzeczy (w tym działanie trybu HDR), jednak na pewno nie uda się w ten sposób naprawić wszystkiego, bo po prostu widać, że matryca One M9 szumi mocniej od konkurencyjnych rozwiązań, a optyczna stabilizacja... to optyczna stabilizacja i jej też nie da się dodać do telefonu jakąś systemową łatką. Krótko mówiąc, aparat tego smartfona to następny element, który nie jest ani specjalnie zły, ani specjalnie dobry. Sytuację trochę poprawia bardzo dobry aparat przedni i podwójna lampa błyskowa, ale to trochę zbyt mało, aby nas przekonać.

Przykładowe zdjęcia

Przykładowe zdjęcia HDR

Przykładowe zdjęcie panoramiczne

Wideo 4K w końcu zawitało do serii HTC One

Ubiegłoroczna wersja HTC One to jedyny flagowiec z tego okresu, w którym brakowało funkcji nagrywania filmów o rozdzielczości UHD. W HTC One M9 nadrobiono te zaległości (maksymalna długość jednego klipu 4K to 6 minut), ale w funkcji kamery nadal można się doszukać pewnych braków.

Oprogramowanie jest w miarę poprawne i przede wszystkim cieszy możliwość sterowania autofokusem i blokowania ekspozycji w czasie filmowania. Nie zabrakło też często pomijanego przycisku pauzy (nie mylić z przyciskiem zakończenia nagrywania!). Za to dużym problemem interfejsu One M9 jest brak możliwości podejrzenia kadru wideo przed wciśnięciem przycisku nagrywania. Kadr wideo to tylko wycinek z centrum kadru fotograficznego i na dodatek rozmiar tego wycinka zależy od ustawionej rozdzielczości wideo, więc przed rozpoczęciem rejestracji nigdy nie ma się pewności, czy obiektowi nie utnie nóg albo głowy. Rozumiemy, że w dzisiejszych czasach standardem jest umieszczanie przycisków rozpoczęcia nagrywania i spustu migawki obok siebie, tak aby nie trzeba było się przełączać między trybami foto i wideo, bo to po prostu szybkie i wygodne rozwiązanie. Jednak naszym zdaniem ma to sens tylko wtedy, gdy kadr foto pokrywa się z kadrem wideo, w przeciwnym razie przynosi to więcej szkody niż korzyści.

Sama jakość obrazu również nas nie zachwyciła. Filmy Full HD są zaskakująco „mydlane” (profil Baseline? Serio, HTC?) i we znaki daje się brak jakiejkolwiek formy stabilizacji obrazu (czy to cyfrowej, czy optycznej). Wideo UHD wygląda dużo lepiej i wzrost jakości obrazu jest bardzo zauważalny, jednak tu jeszcze bardziej widoczny jest brak stabilizacji i to, że matryca nie lubi wysokiego ISO, przez co jakość wideo rejestrowanego w słabszych warunkach oświetleniowych jest bardzo słaba. Co więcej, trzeba pamiętać o tym, że czasem filmowanie w maksymalnej rozdzielczości może przerwać informacja o zbyt wysokiej temperaturze aparatu (choć żeby to nastąpiło, telefon najpierw trzeba wygrzać na przykład graniem albo rejestrować obraz 4K przez ponad 20 minut, więc przeszkadza to mniej niż w ostatnich Xperiach). Krótko mówiąc, nie jest źle, ale łatwo o niedosyt.

Przykładowe nagrania 4K

Przykładowe nagrania Full HD

Papierowa wydajność w ekstremalnym wydaniu

Papierowa wydajność to parametry, które dobrze wyglądają w tabelkach, lecz w ogóle nie znajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości. Na łamach PClab.pl od dawna podkreślamy, że nie należy przywiązywać zbyt dużej wagi do wyników w różnych krótkich benchmarkach, bo często są one zawyżane i nic nie mówią o tym, co się dzieje z wydajnością sprzętu po kilku–kilkunastu minutach intensywnego użytkowania. HTC One M9 jest tego doskonałym przykładem. Temat ten dokładnie omówiliśmy w oddzielnej publikacji, w której opisujemy to, jak HTC rozwiązało problem przegrzewania się One M9, więc osoby szukające więcej informacji zachęcamy do kliknięcia powyższego odnośnika. Tutaj tylko krótko omówimy najważniejsze wnioski i obserwacje.

1. HTC One M9 automatycznie wykrywa, że zostaje uruchomiony popularny benchmark, i aktywuje zaszyty w oprogramowaniu tryb wysokiej wydajności. Można go również włączyć na stałe, ale żeby to zrobić, trzeba wejść do opcji dla programistów, a większość użytkowników nawet nie wie o ich istnieniu, bo standardowo są ukryte...
2. W standardowym trybie wydajności zarządca procesora w ogóle nie wykorzystuje dwóch z czterech rdzeni Cortex-A57 Snapdragona 810, przez co procesor ten zachowuje się w praktyce jak układ 4 × Cortex-A53 + 2 × Cortex-A57, a nie 4 + 4, jak sugeruje jego specyfikacja.
3. W trybie wysokiej wydajności wykorzystywane są wszystkie rdzenie, jednak nawet wtedy taktowanie procesora prawie nigdy nie jest ustawiane na nominalną wartość 2 GHz.
4. Dodatkowo trzeba się liczyć z tym, że obudowa One M9 szybko się nagrzewa (choć nie parzy). Gdy do tego dojdzie, zegar układu graficznego może zostać spowolniony o kilkadziesiąt procent, a zarządca procesora może całkowicie przestać wykorzystywać rdzenie Cortex-A57 i zacząć przydzielać wszystkie obliczenia rdzeniom Cortex-A53 (stopień spowolnienia zależy od takich czynników, jak temperatura otoczenia, jasność ekranu oraz intensywność obliczeń).

Testy płynności animacji w grach ujawniają jeszcze jeden specyficzny efekt uboczny wspomnianych zabiegów. Zarządca procesora HTC One M9 często w grach w ogóle nie wykorzystuje dużych rdzeni i od razu (albo prawie od razu) przydziela wszystkie obliczenia rdzeniom mniej wydajnym. Z tego powodu w niektórych wymagających grach nie występuje spadek wydajności po kilku-kilkunastu minutach grania, bo płynność animacji jest w nich ograniczona wydajnością procesora, a nie układu graficznego, przez co GPU nie jest obciążony na tyle mocno, aby trzeba go było spowalniać... Trudno to jednak uznać za właściwe zachowanie, ponieważ One M9 w grach, w których jest ograniczony wydajnością procesora, spisuje się bardzo słabo, bo po prostu brakuje mu mocy obliczeniowej.

Krótko mówiąc, choć w syntetycznych benchmarkach One M9 wypada bardzo dobrze (szczególnie jego układ graficzny, który w niektórych testach naprawdę daje popalić konkurencji), te wyniki tak naprawdę można włożyć między bajki i traktować wyłącznie jako ciekawostkę, gdyż w skrajnych przypadkach (czyli wtedy, gdy taktowanie układu graficznego spowolni, a duże rdzenie zostaną wysłane na urlop) jest on mniej wydajny od swojego poprzednika (i na dodatek cieplejszy). Nie znaczy to, że HTC One M9 to wolny smartfon, bo w typowych codziennych zastosowaniach działa bardzo dobrze, głównie dzięki świetnie zoptymalizowanemu oprogramowaniu. Znaczy to tyle, że jest dużo mniej wydajny, niż sugerują wyniki benchmarków i specyfikacja, czego należy być tego świadomym przed ostateczną decyzją.

Godny następca, czy może...

Jesteśmy wielkimi miłośnikami poprzednich dwóch generacji HTC One (szczególnie M7) i ucieszyło nas to, że projektanci HTC postawili w M9 na sprawdzone rozwiązania i zrezygnowali z prób odkrywania koła na nowo. HTC One (M8) to nadal bardzo dobry telefon, więc nie trzeba było w nim zmieniać zbyt wiele, aby stworzyć coś ciekawego i udanego, odpowiednio wyposażonego do walki z tegoroczną konkurencją. Więc jak to się stało, że – nie owijając w bawełnę – po zakończeniu testów najnowszego flagowca HTC czujemy się lekko zawiedzeni?

Główny powód jest taki, że One M9 to pod pewnymi względami krok wstecz w stosunku do poprzednika. Najbardziej rzuca się w oczy krótszy czas działania (nawet o 20–30%, i to pomimo pojemniejszego akumulatora!). W innych miejscach nastąpiła przysłowiowa zamiana siekierki na kijek. Przykłady?

• Choć nowy procesor jest teoretycznie wydajniejszy i nowocześniejszy, w praktyce może być nawet wolniejszy od Snapdragona 801 z poprzedniego HTC One, a do tego szybciej nagrzewa obudowę.
• Choć nowy aparat w końcu ma matrycę o bardziej współczesnej rozdzielczości, jego szybkość działania i jakość automatyki są gorsze niż w poprzednich „jedynkach” (już nie wspominając o tym, że HTC One (M7) jest wyposażony w bardzo przydatną optyczną stabilizację obrazu), a jakość obrazu na tle współczesnych rywali i tak jest średnia.

Inaczej mówiąc, niby na papierze widać postęp, lecz w praktyce można mieć wątpliwości, czy niektóre zmiany faktycznie wyszły temu smartfonowi na dobre.

Druga z istotnych przyczyn naszego poczucia zawodu nie jest do końca zależna od HTC, ale trudno ją pominąć milczeniem. Chodzi o to, co ostatnio robi konkurencja HTC, przede wszystkim Samsung. Poprzednie dwie generacje HTC One miały ułatwione zadanie, bo ci, którzy szukali dobrze wyglądającego i wykonanego smartfona „premium” z dopracowanym oprogramowaniem, nawet na chwilę nie zatrzymywali wzroku na sprzęcie koreańskiego giganta i automatycznie zwracali się ku produktom HTC. Można powiedzieć, że marki te kierowały swoją ofertę w stronę zupełnie innych odbiorców. Teraz się to zmieniło i choć inżynierowie HTC nadal są niezrównani w rzeźbieniu w metalu, Samsungowi Galaxy S6 już nie można wytknąć kiepskiej jakości materiałów czy ślamazarnego działania, przez co jest on groźniejszym rywalem dla One M9, niż na przykład Galaxy S4 był dla One (M7).

Domyślamy się, że ktoś zaraz zacznie doszukiwać się wzmożonej aktywności na naszych kontach bankowych, ale spójrzmy, jak wygląda porównanie Samsunga Galaxy S6 z HTC One M9.

Na korzyść Samsunga przemawiają:

• o wiele lepszy i nowocześniejszy ekran
• dłuższy czas działania (oba mają niewymienialne akumulatory)
• znacznie lepszy aparat i znacznie lepsza kamera
• wyższa, bardziej odpowiadająca parametrom i bardziej przewidywalna wydajność
• Wi-Fi ac z MIMO 2 × 2
• czytnik linii papilarnych i dodatkowe czujniki
• obsługa ładowania indukcyjnego
• obecność szybkiej ładowarki w zestawie (więc nie trzeba na nią wydawać dodatkowych pieniędzy).

Na korzyść HTC przemawiają:

• slot na kartę pamięci
• lepsze wbudowane głośniki
• mocniejsze wyjście słuchawkowe
• ...radio FM?

Oczywiście, wielu osobom nadal bardziej przypadnie do gustu Sense UI i metalowa obudowa One M9 (i zupełnie się temu nie dziwimy), ale to już nie są tak silne argumenty jak rok czy dwa lata temu. Pod pewnymi względami jest to nadal wybitny, naprawdę dopracowany smartfon, dzięki czemu z pewnością znajdzie grono zadowolonych użytkowników, skłonnych przymknąć oko na jego wady i niedociągnięcia, jednak wystarczy go porównać z poprzednikami i poznać ofertę konkurencji, by uznać, że są lepsze opcje.  Naszym zdaniem One (M7) był w swoim czasie smartfonem wybitnym, One (M8) – bardzo dobrym, a One M9 jest smartfonem... dobrym, co w tym kontekście brzmi prawie jak obelga. I z jakiegoś powodu przywodzi nam na myśl HTC Sensation.

Do testów dostarczył: HTC

Cena w dniu publikacji (z VAT): 3150 zł