Paweł Pilarczyk: Panie Mariuszu, reprezentuję serwisy technologiczne Onetu, więc nie będziemy rozmawiać o tym, jaką pan dietę stosuje czy jakie ćwiczenia pan wykonuje, bo to są tematy, na których ja się kompletnie nie znam i mnie to szczerze mówiąc jakoś szczególnie nie interesuje (śmiech). Mam natomiast kilka pytań technologicznych, niekoniecznie związanych z samym systemem Fibaro.
Mariusz Małkowski: To świetnie! Ja jestem inżynierem elektronikiem, więc nie ma problemu! (śmiech)
PP: Po pierwsze. Skoro będzie Pan wchodził na Mount Everest, to jak tam będzie wyglądała kwestia dostępu do internetu?
MM: Są dwa sposoby. Przede wszystkim jest dwóch operatorów komórkowych w Nepalu. Ncell i Nepal Telecom. Na Mount Everest wchodzą nie tylko himalaiści. Jest tam też bardzo ładna ścieżka trekkingowa. Więc na górze są zainstalowane nadajniki 3G. Czyli zasięg telefonii komórkowej jest. Czasem nie działa, ale wystarczy wtedy wyjść z bazy, poszukać fali i sygnał jest. To jeden sposób na internet...
PP: Czyli na szczycie Mount Everest można normalnie wyciągnąć telefon, zwykłego iPhone'a i zadzwonić do mamy: „Mamo, dotarłem, pozdrawiam cię!"?
MM: Czasami działa, czasem nie. Ze szczytem jest ten problem, że nadajniki są za zakrętem doliny i czasem zasięg jest trudno złapać.
PP: Ponoć nadajniki są na wysokości 5200 metrów, czyli to nie jest tak, że na szczycie zainstalowano anteny?
MM: Nie, na szczycie nic nie ma, dzięki Bogu! Także to jest jedna możliwość. Jako backup mam jeszcze iPhone z zestawem Thuraya SatSleeve. To urządzenie, które działa jako telefon satelitarny z w miarę niezłym połączeniem internetowym. Ten internet nie jest oczywiście za szybki, coś jak kiedyś AOL (połączenie modemowe – przyp. red.), o przepustowości około 64 kbit/s, więc na emaila, Twittera czy do obsługi systemu Fibaro wystarczy. Tu nie potrzeba wcale dużo danych, by uruchomić zamek do drzwi czy ściemniacz – to są bajty, nawet nie kilobajty. Będę jednak używać przede wszystkim 3G, poprzez które będę Twittować i wysyłać zdjęcia. Jako backup będę używał satelitarnego systemu Thuraya.
PP: A jak za zasilaniem?
MM: Panele solarne. Jestem inżynierem, ufam technologii, ale zawsze powtarzam: „Backup, backup, backup". Wszystko muszę mieć zapasowe. Mam dwa panele słoneczne, jeden większy, drugi mniejszy z baterią. Przez cały dzień mogę podładować 50-watową baterię. Będę miał też dwa iPhone'y ze sobą (znowu backup!), a także iPada Mini i plecak baterii. Bo prądu w bazie nie ma.
PP: Właśnie tak się zastanawiałem, czy to będą solary, czy może jakieś dynamo na korbkę i będzie trzeba kręcić lub pedałować (śmiech).
MM: No właśnie, jest za wysoko, można się bardzo zmęczyć. W bazie trzeba odpoczywać. A solar jest fajny, bo się postawi i działa.
PP: Czyli, z tego co Pan mówi, urządzenia będzie miał Pan „normalne". Myślałem, że zabiera Pan urządzenia typu „rugged", w gumowych obudowach, odporne na trudne warunki czy wstrząsy. A tu słyszę, że będą to zwykłe iPhone'y. Chociaż pewnie jakieś obudowy ma Pan do nich specjalne?
MM: Tak, mam bardzo dobre obudowy amerykańskiej firmy. Thuraya SatSleeve również obejmuje iPhone'a tak, że nawet jakby spadł, to nic mu się nie stanie. Ale generalnie mam zwykłe urządzenia.
PP: Tu nawet nie chodzi o sam upadek, bo jak taki iPhone spadnie w śnieg, to mu się nic nie stanie, ale problemem jest chyba niska temperatura?
MM: Tak, ja oczywiście mam specjalny kombinezon. Z elektroniką w niskich temperaturach jest tak, że trzeba ją trzymać bardzo blisko siebie. Ciało musi je grzać. Baterie bardzo szybko się rozładowują. Dodatkowo, gdybym zabrał laptopa, to wyłącznie z SSD, a nie z dyskiem twardym, bo na tych wysokościach dysk twardy na pewno się zepsuje. Laptopy działają poprawnie do mniej więcej 2000 metrów. Ja na razie nie planuję brać laptopa. Będę miał dwa iPhone'y, iPad Mini i SatSleeve. Tak się będę komunikował ze światem.
PP: Jak się elektronika zachowuje na takich wysokościach? Powiedział Pan, że powyżej 2000 metrów dyski twarde padają, musi być SSD. Co jeszcze?
MM: Dokładnie tak, musi być SSD. Nie jest to wielki problem, bo SSD dziś nie kosztują już wiele. Drugim elementem są akumulatory. Wysokość nie ma na nie dużego wpływu, ale temperatura jak najbardziej. Jeżeli w temperaturze pokojowej laptop może działać 10 godzin, to w zimnie podziała może ze trzy. Akumulatory w zimnie rozładowują się bardzo szybko, a na dodatek nie można ich podładować do pełna z powodu niskiej temperatury. Jeżeli chcemy używać telefon komórkowy, to przechowujemy go w kieszeni przy samym ciele i wyjmujemy tylko po to, by porozmawiać czy zatweetować, i potem natychmiast trzeba go schować z powrotem. Jeśli zostawimy go w kieszeni zewnętrznej, to już go potem nie włączymy.
PP: Przejdźmy zatem do kwestii wykorzystania systemu inteligentnego domu Fibaro. Co Pan będzie robił z tym systemem? Zastanawiałem się nad sensem używania tego systemu w kontekście tego, że zamierza Pan pokazać, że z Dachu Świata można sterować domem. Czy to tylko sztuka dla sztuki, czy jest tu jakiś sens?
MM: Ja bardzo dużo podróżuję, pracuję z klientami, pomagam im wdrażać i projektować systemy. Pracuję dla firmy Sigma Designs, czyli producenta systemu Z-Wave, z którego korzysta między innymi Fibaro. Systemów typu Fibaro używam do wielu różnych rzeczy. Przede wszystkim dostaję wiele ważnych dla mnie powiadomień. Gdy na przykład mój 8-letni synek wrócił do domu, dostaję wiadomość. Wiem, że wrócił ze szkoły. Mogę skonfigurować system na przykład w taki sposób, że jeżeli syn nie wrócił do domu do godziny trzeciej, ja dostaję powiadomienie SMS-em.
Mogę go też zobaczyć przez kamerę IP nawet bez dzwonienia. Jak jestem w górach czy w podróży służbowej, to często wyciągam telefon tylko po to, żeby zobaczyć, że on śpi. Daje mi to po prostu spokój ducha. Tu nawet nie chodzi o to, żeby kontrolować, ale po prostu chciałbym wiedzieć, że wszystko w domu jest ok.
Szczególnie na ekspedycjach człowiek nie powinien się niczym martwić. To dla mnie wielki atut. Wyciągam tylko telefon i na jednym ekranie w aplikacji widzę, że wszystko jest ok. Że okna i drzwi są pozamykane, system alarmowy jest uzbrojony, syn spokojnie śpi. To dla mnie, będąc w podróży (a jestem poza domem 120-150 nocy w roku), niezwykle ważne. Ja używam takiego systemu już od wielu lat. Mam kamery, czujniki zbliżeniowe (wiem, że np. syn obudził się rano i wyszedł z pokoju).
PP: A jak się czują domownicy, wiedząc, że Pan ich tak naprawdę podgląda? To brzmi trochę jak Big Brother!
MM: Nie mamy kamer wszędzie, na przykład nie mamy kamery w naszej sypialni (śmiech). Jest jednak kamera u małego.
PP: Czyli są takie „dead zones"? (śmiech)
MM: Poza tym można sobie ustawić dostęp. Mały Alexander nie ma dostępu do kamer, my mamy dostęp do niego. To nie jest tak, że robimy ten eksperyment na siłę. Ja naprawdę tego systemu używam, i to używam go od wielu lat codziennie. Czasami muszę skupić się na zadaniu, które wykonuję i dzwonienie codziennie do domu jest po prostu kłopotliwe. Nawet jeśli jest to możliwe technologicznie, to nie jest to wskazane. Tak że taki krótki rzut oka na wskazania aplikacji i zobaczenie, że wszystko jest w porządku, jest znacznie wygodniejsze, niż telefonowanie i pytanie: „Czy wszystko u was w porządku, a jak temperatura, czy śnieg znowu spadł?". Te informacje mogę zobaczyć bardzo szybko.
Jeżeli ja mam dostęp do takich informacji ze szczytu Mount Everestu, to tym łatwiej jest używać takiego systemu na przykład stojąc na Marszałkowskiej w Warszawie.
Systemy domu inteligentnego, takie jak używany przeze mnie Fibaro, są naprawdę super. Tu nie chodzi o to, by co chwilę otwierać i zamykać zamki w drzwiach. Za to informacja, czy dzieci wróciły do domu ze szkoły, albo że właśnie ze szkoły nie wróciły, to ważne informacje. Fibaro współpracuje z osobami niepełnosprawnymi, które chcą żyć samodzielnie i takie systemy pozwalają im kontrolować urządzenia głosowo, co jest niezwykle wygodne na przykład dla osób niewidomych. Tak samo osoby starsze nie chcą być udręką dla swoich dzieci czy wnuków, ale dzięki takim systemom ja na przykład wiem, że mój tata rano się obudził, wstał z łóżka, otworzył szafkę z lekami, wziął lekarstwo – to mnie uspokaja, już nie muszę do niego co chwilę dzwonić.
PP: Faktycznie, taki scenariusz brzmi praktycznie. Dziękuję za interesującą rozmowę!
MM: Również dziękuję.
Więcej informacji na temat wyprawy Pana Mariusza znajdziecie na stronie fibaroeverest.com.
Paweł Pilarczyk