Nvidia Shield Android TV – test przystawki do multimediów, gier i nie tylko

Zacznijmy jednak od początku, czyli od określenia, do kogo urządzenie jest kierowane. Do wymagających użytkowników, którzy chcą mieć funkcjonalność Smart TV w najlepszym możliwym wydaniu. Jednak tutaj pojawia się problem, co można rozumieć przez Smart TV i dlaczego w ogóle jest potrzebna do tego przystawka, która kosztuje 899 zł w podstawowej wersji i 1299 zł z 500-gigabajtowym dyskiem twardym. Przecież byle komputer czy laptop, a nawet dużą część tabletów czy smartfonów można podłączyć do telewizora przez HDMI. I bez problemu odtworzymy za ich pomocą ulubiony serial, film, grę – czego tylko dusza zapragnie. W dodatku „za darmo” (bo sprzęt już mamy). To absolutna prawda i podejrzewamy, że tych, którzy tak twierdzą, nie przekonamy do Shield Android TV. I nie zamierzamy robić tego na siłę, bo nie ma „gorszych” i „lepszych” użytkowników.

Nie chcemy wróżyć rewolucji i przekonywać, że to urządzenie zmieni Wasze podejście do rozrywki czy sposób korzystania z telewizora (a przecież wiele osób nie czuje nawet potrzeby zakupu TV). Chcemy jedynie pokazać, jak można to robić wygodnie i co daje przystawka, a to już wymaga otwartego umysłu ;) Zacznijmy od garści technikaliów.

Zawartość zestawu i akcesoria

Jak już wspominaliśmy, Shield Android TV występuje w dwóch wersjach: podstawowej za 899 zł, z wbudowaną pamięcią o pojemności 16 GB, oraz „Pro” za 1299 zł, która została wyposażona w dysk twardy o pojemności 500 GB. Do obu producent dołącza w zestawie bezprzewodowy kontroler oraz niezbędne okablowanie.

Wszystkie złącza zamontowano na tylnej ściance. Umieszczono tam również wylot nagrzanego powietrza (urządzenie jest niesłyszalne w odległości większej niż kilkanaście centymetrów). Do dyspozycji są dwa złącza USB 3.0, HDMI 2.0 (rozdzielczość 4K DCI 4096 × 2160 w 60 kl./s nie jest problemem dla sprzętu), LAN 1 Gb/s (RJ-45), slot na karty mikro-SD, gniazdo zasilania (przypominające USB typu C) oraz port mikro-USB 2.0, który służy do podłączenia Shielda do komputera w trybie pamięci masowej (zachowuje się wtedy jak smartfon czy tablet).

Ponadto w środku znalazła się karta sieciowa 802.11 ac 2x2 MIMO, a na przednim panelu zamontowano port podczerwieni, który służy do komunikacji z pilotem. Umieszczone obok logo Nvidii to zarazem dotykowy wyłącznik.

Do Shielda można dokupić akcesoria, wśród których znalazły się: bezprzewodowy pilot Shield Remote (239 zł), metalowa podstawka Shield Stand (149 zł) oraz bezprzewodowy pad (identyczny z dołączonym w zestawie) za 259 zł. Przystawka umie obsłużyć do czterech kontrolerów.

O ile inwestycja w podstawkę wydaje się umiarkowanie opłacalna, biorąc pod uwagę, że to wyłącznie kawałek metalu (choć trudno odmówić jej wartości estetycznych i tego, że wizualnie współgra z urządzeniem), o tyle pilot sprawdza się znakomicie i Shield bez niego wiele by stracił.

Nie zrozumcie nas źle: pilot nie zapewnia większej funkcjonalności od pada i za pośrednictwem obu można wyszukiwać głosowo (wbudowane mikrofony), podłączyć słuchawki z mikrofonem (gniazdo minijack), regulować głośność czy poruszać się po menu, ale z użyciem pilota jest to po prostu wygodniejsze. Świadczy o tym chociażby porównanie wagi: pad waży 310 g, a pilot... 51 g.

Bezprzewodowy kontroler dla „shieldowców” nie jest niczym nowym: towarzyszy urządzeniom z tej serii od 2 lat, czyli od czasu, gdy pojawił się Nvidia Shield Tablet (2014) – pierwszy niejednoczęściowy Shield (w przeciwieństwie do modelu Shield Portable).

Kontroler jest masywny (waży 310 g, a na przykład kontroler od Xboxa One jest o 40 g lżejszy), ale wygodny. Do komunikacji wykorzystywane jest pasmo 2,4 GHz (Wi-Fi), co ma według producenta zapewniać najmniejsze opóźnienia i wystarczającą przepustowość.

Do przystawki można wprawdzie podłączyć aż cztery kontrolery, ale liczba gier, które pozwalają to wykorzystać, jest bardzo krótka. Ważną zaletą jest możliwość podłączenia (niestety – wyłącznie przewodowo) kontrolera do komputera.

Android TV

Kilka słów musimy poświęcić zastosowanemu systemowi operacyjnemu, czyli Android TV. Oprogramowanie Shield Android TV ma oznaczenie 3.2 (podczas testów nastąpiła duża aktualizacja) i opiera się na najnowszej wersji Androida, czyli 6.0 (Marshmallow).

O procesie podłączania kontrolera czy konta Google pisać nie będziemy, ponieważ kreator przy pierwszym uruchomieniu urządzenia prowadzi użytkownika za rękę i trudno zrobić coś nie tak. Nie będzie również żadnym zaskoczeniem, jeśli powiemy, że bez dostępu do internetu funkcjonalność Shielda będzie drastycznie ograniczona, więc należy również podać hasło do sieci Wi-Fi bądź po prostu skorzystać z gniazda LAN – co kto woli.

Centrum naszych działań i zarazem „ekranem domowym” jest zbiór pogrupowanych kafelków, gdzie pierwszy rząd zajmują rekomendacje i ostatnio odtwarzane filmy. Pod większością kafelków z tego pierwszego rzędu widnieje opis mówiący o tym, która aplikacja dostarcza treść. W pierwszym momencie może wydawać się to lekkim miszmaszem, ponieważ mamy wymieszane tytuły z usług Gry Play, GeForce Now, YouTube czy PLEX (na zrzutach ekranu filmy 2001: Odyseja kosmiczna i American Psycho pochodzą właśnie z PLEX-a).

Użyteczną opcją jest zmiana tła po wybraniu kafelka z polecanych (jak to wygląda – również widać na zrzutach ekranowych), choć nie zadziała to w przypadku każdej aplikacji.

Wspominaliśmy już, że Android TV można obsługiwać również za pomocą narzędzia na Androida? Można skorzystać z dwóch trybów: wirtualnego manipulatora bądź płytki dotykowej.

Netflix

Kolejne wiersze to Shield HUB, który skupia gejmingowy potencjał urządzenia (więcej na ten temat piszemy na następnej stronie), oraz... Netflix. Ta druga usługa trafiła do Polski stosunkowo niedawno i wybór treści nie jest tak bogaty, jak niektórzy by chcieli, ale to już jest poza kontrolą producenta przystawki. Jeśli jednak stwierdzisz, że Netflix jest fajny, Shield TV bez problemu poradzi sobie z odtwarzaniem materiałów w rozdzielczości 4K DCI (4096 × 2160) i trybie HDR. Oficjalna lista urządzeń (niebędących telewizorami), które odtwarzają 4K Netfliksa, jest dość krótka, a obsługa HDR (jeśli wierzyć producentowi) to ewenement. Już pomińmy to, ile filmów na Netfliksie jest dostępnych w tej rozdzielczości i w HDR.

Należy również pamiętać, że do korzystania z tej usługi niezbędny jest monitor z HDCP 2.2, w przeciwnym razie zamiast filmu na ekranie pojawi się wielki czerwony iks.

PLEX

Skoro już jesteśmy przy filmach, warto wspomnieć o istotnym narzędziu, które wprowadzono wraz z najnowszą aktualizacją: PLEX. Umie ono nie tylko odtwarzać lwią część dostępnych formatów filmów i muzyki, ale również aktywować tryb media server, który zgodnie z nazwą służy do udostępniania treści.

Czyli można banalnie łatwo zamienić Shield Android TV w NAS, który ponadto będzie umiał dekodować przesyłane materiały (H.264, H.265 HEVC, MPEG 2 sprzętowo). Zarządzać biblioteką najwygodniej jest poprzez przeglądarkę internetową. Po założeniu konta bez problemu można połączyć się z serwerem w sieci lokalnej, a po wykupieniu opcji „premium” (a jakże!) – również zdalnie. Niuanse usługi i kont można poznać na stronie producenta.

Warto jednak pamiętać, że media potrzebują miejsca. W przypadku podstawowej wersji (czyli testowanej przez nas) niezbędny będzie podłączony zewnętrzny nośnik, przenośny dysk twardy czy karta mikro-SD. Możliwe, że można nawet wykorzystać w ten sposób lokalizację sieciową (np. z NAS-a), jednak po więcej informacji znów odsyłamy do instrukcji.

Nie będzie przesadą, gdy powiemy, że funkcjonalność media servera może stać się dla wielu użytkowników kluczowym argumentem za wyborem tego sprzętu. Szczególnie dla kogoś, kto ma dużą bibliotekę multimediów i komu zależy na możliwości łatwego udostępniania treści między różnymi urządzeniami w sieci.

Oczywiście, na urządzeniu odbiorczym można dopasować jakość i na przykład obniżyć rozdzielczość, w razie gdyby przepustowość sieci okazała się niewystarczająca.

Należy również pamiętać o tym, że w przypadku podstawowej wersji urządzenia do dyspozycji użytkownika jest zaledwie 16 GB przestrzeni na dane i że PLEX będzie potrzebować trochę miejsca na przykład podczas kodowania przesyłanego wideo albo dla animowanych miniatur filmów. Producent zaleca wyłączenie ostatniej opcji właśnie ze względu na oszczędność miejsca i przekonaliśmy się na własnej skórze, że wolna przestrzeń bardzo szybko topniała.

KODI

Gdy mowa o multimedialnych „kombajnach”, nie może zabraknąć KODI (dawniej znanego jako XBMC). Nie jest on dostępny w Shieldzie w fabrycznej konfiguracji, jednak można go pobrać bezpłatnie z Google Play.

KODI jest rozwiązaniem o otwartym kodzie źródłowym. Powstała do niego ogromna liczba wtyczek, dzięki czemu użytkownik dostaje bardzo duże możliwości konfiguracji. Szybkie przejrzenie materiałów w internecie sugeruje, że KODI może bez kompleksów rywalizować z PLEX-em, ale nie mieliśmy czasu zgłębić tego zagadnienia, a skupiliśmy się na samym Shieldzie. Myślimy jednak, że osoby zainteresowane tematem mają już kilka pomysłów na to, jak spożytkować moc obliczeniową układu Tegra X1.

Nie chcemy też w żadnym razie wyrokować o tym, które rozwiązanie jest lepsze, ponieważ są one przeznaczone dla różnych osób. W każdym razie PLEX jest instalowany przez producenta, a KODI nie.

Onet VoD

Narzędzie Onet VoD jest oficjalnie dostępne w sklepie, ale zawsze możesz skorzystać z alternatywnej opcji, na przykład jeśli stwierdzisz, że asortyment Google Play Movies jest dla Ciebie niewystarczający. Wybór jak zawsze sprowadza się do upodobań.

„Hakowanie” Android TV i dodatkowe narzędzia

Skoro mamy do czynienia z Androidem, to nie mogło zabraknąć możliwości instalowania dodatkowych narzędzi. W Play Store jest dostępnych sporo pozycji, choć niezbędne jest w tym miejscu ważne zastrzeżenie: muszą być one dostosowane do obsługi za pomocą interfejsu niedotykowego (z oczywistych względów).

Nie bylibyśmy jednak sobą, gdybyśmy nie sprawdzili, czy tego mechanizmu nie da się w jakiś sposób oszukać. Jasne, że się da, co skrzętnie wykorzystaliśmy, choć traktujcie to trochę jak nieoficjalne wyznanie, ponieważ instalowanie plików *.apk (nawet jeśli dane narzędzie jest dostępne bezpłatnie na „normalnym” Androidzie) może się kłócić z pewnymi aspektami moralnymi i zapisami licencyjnymi.

Na swoje usprawiedliwienie dodamy, że korzystaliśmy wyłącznie z darmowych programów i użyliśmy ich do przeprowadzenia testów wydajności, bo na przykład Geekbencha czy jakiekolwiek przeglądarki internetowej na Androidzie TV nie uświadczysz. Oczywiście, tak „zainstalowane” narzędzia nie pojawiają się na pulpicie i są dostępne wyłącznie za pośrednictwem eksploratora plików (my użyliśmy programu ES File Explorer).

Wyszukiwanie głosem

Pewnie się zastanawiacie, w jaki sposób najlepiej komunikować się z Shieldem i wprowadzać tekst, na przykład nazwę filmu czy gry. Otóż najwygodniej będzie użyć poleceń głosowych.

Zarówno pilot, jak i bezprzewodowy kontroler zostały wyposażone w mikrofony, więc funkcje głosowe aż się proszą o to, by z nich skorzystać. Nie będziemy tu jednak zaklinać rzeczywistości i snuć wizji, jak to w przyszłości interfejsy staną się dla człowieka w stu procentach naturalne i będzie można za pomocą samej mowy napisać pracę magisterską.

Android TV został zaprojektowany z myślą o wyszukiwaniu głosem i widać to na każdym kroku. Najważniejsze narzędzia (może poza Netfliksem...) mają zaimplementowaną taką funkcję i nawet jeśli w lewym górnym rogu nie ma widocznej charakterystycznej ikony mikrofonu (bo akurat coś jest odtwarzane wewnątrz programu), to wystarczy skorzystać z przycisku na pilocie z tym symbolem, a będzie można wypowiedzieć „zaklęcie”.

Czas na najważniejsze pytanie: czy system rozpoznawania mowy działa dobrze? Tak. Czy radzi sobie z językiem polskim? Tak. Próba z frazą zażółć gęślą jaźń zaliczona bezbłędnie ;)

Żarty żartami, ale jesteśmy naprawdę pod wrażeniem tego, jak dobrze rozpoznawanie mowy działa. W zdecydowanej większości przypadków za pierwszym razem udawało nam się poprawnie wprowadzić – czy raczej systemowi udawało się rozpoznać – frazę i bardzo szybko przyzwyczailiśmy się do tego rozwiązania jako w pełni naturalnego (a reszta osób w biurze nauczyła się ignorować autora tych słów gadającego do swojej ręki).

System próbuje również na podstawie usłyszanej frazy dopasować wyniki z odpowiednich narzędzi, choć jeśli wyszukiwanie nie odbywa się z poziomu narzędzia, którego dotyczy (na przykład jeśli szukając określonej pozycji w Play Store, wyszukujemy przed uruchomieniem Play Store), wyniki mogą być... różne. Całkiem możliwe, że w wynikach dostaniemy film z YouTube'a o takim właśnie tytule.

Nie będzie również wielkim zaskoczeniem to, że system rozpoznawania mowy czerpie pełnymi garściami z Google Now, czy raczej algorytmy tej usługi zostały schowane pod maską, a użytkownikowi została udostępniona tylko mała część funkcjonalności. Dlaczego? Bo... po co więcej?

Sami złapaliśmy się na testowaniu, czy uda nam się przeliczyć waluty (nie) bądź uzyskać odpowiedź z Wikipedii (nie), ale sprawdzenie prognozy pogody już nie było większym problemem. Nie uznajemy tego za znaczącą wadę, bo czy scenariusz pozyskiwania takich informacji za pomocą telewizora (a raczej pilota do jego przystawki) jest realny? Fajnie to wygląda w materiałach promocyjnych, ale w praktyce okazuje się, że 99% użytkowników i tak nigdy z tego nie skorzysta. Mamy zatem do dyspozycji okrojoną listę poleceń.

Ponadto trudno oczekiwać, że przeglądanie internetu za pomocą telewizora i bezprzewodowego pada będzie wygodne, więc zabrakło nawet przeglądarki internetowej (choć nam udało się ją zainstalować, o czym piszemy na jednej z wcześniejszych stron).

Gramy!

Producentem Shield Android TV jest Nvidia, która przecież nie mogła potraktować po macoszemu obsługi gier. Nie zabrakło więc usług, które osoby znające ekosystem z poprzednich Shieldów doskonale kojarzą: Shield Games, GameStream oraz GeForce Now.

Shield Games to w dużym skrócie agregator gier, które są normalnie dostępne w ramach Play Store (przykład z Breakneck na zrzutach ekranu), ale znalazły się tam również tytuły, które zostały przygotowane specjalnie z myślą o urządzeniach z Tegrą (czyli właśnie z serii Shield), na przykład Doom 3 BFG, Borderlands The Pre-sequel i The Talos Principle. Gier na wyłączność nie ma dużo, ale dzięki wydajnemu procesorowi wyglądają naprawdę dobrze.

Następną opcją jest GeForce Now, czyli rozgrywka w chmurze. Usługa korzysta z mocy obliczeniowej serwerów Nvidii i do gracza przesyłany jest wyłącznie obraz, co ma swoje oczywiste zalety i wady.

Podstawową zaletą jest możliwość uruchamiania gier, do których urządzenie nie zostało przystosowane bądź jest po prostu za słabe (przykładem jest Wiedźmin 3: Dziki Gon). Inną jest zdalne przechowywanie postępów w grze, więc nawet po rezygnacji z usługi te dane będą jeszcze dostępne przez określony czas.

Oczywiście, do komfortowej rozgrywki potrzebne jest odpowiednie łącze internetowe, ponieważ przy niskiej przepustowości obraz zostanie mocno skompresowany bądź pojawią się zacięcia. W odpowiednich warunkach gry powinny mieć rozdzielczość 1920 × 1080 i 60 kl./s – tak przynajmniej zapewnia Nvidia. Więc jeśli masz łącze o przepustowości 50 Mb/s lub szybsze, wiedz, że usługa powinna działać dobrze. Serwery są rozmieszczone na całym świecie, a najbliższe Polski znajdują się w Niemczech.

Czas na wady. Podstawową jest opóźnienie. Fizyki nie oszukamy. Sygnał z przystawki (np. po wybraniu ruchu w lewo) musi zostać wysłany do serwera, a obraz – wygenerowany i odesłany z powrotem. Musi się zatem pojawić efekt „pływania” w co bardziej dynamicznych scenach. Jednak ważniejsze pytanie brzmi: na ile to przeszkadza?

Odpowiemy nieco przewrotnie: jeśli jesteś przyzwyczajony do pecetów, to będziesz bardziej wyczulony na tym punkcie niż osoby korzystające przede wszystkim z konsol. Szybki test na członkach redakcji zakończył się uśmiechami politowania u zatwardziałych wyznawców #pcmasterrace, regularnie grających w Counter-Strike: Global Offensive, ale osoby, które jednak umieją żyć bez monitora 120-hercowego, uznawały, że opóźnienie jest do przyjęcia.

Należy też parę słów powiedzieć o systemie płatności. Usługa jest darmowa przez pierwsze 3 miesiące, a później abonament wynosi 9,99 euro (około 44 zł) miesięcznie. W ramach tego dostajemy dostęp do puli „bezpłatnych” gier, które wprawdzie nie są już pierwszej młodości, ale wciąż mogą zapewnić sporo frajdy. To między innymi Tomb Raider, GRID Autosport, Borderlands, Batman: Arkham Origins i Wiedźmin 2: Zabójcy królów. Pełną listę znajdziecie na stronie Nvidii (w zakładce Dostępne w ramach subskrypcji)

Rzecz jasna, nie zabrakło również płatnych pozycji (w sensie: dodatkowo płatnych, niezależnie od samego abonamentu). W pierwszym momencie może wydawać się to nieopłacalne, ponieważ ponosimy „podwójny koszt” (gra plus abonament), a ponadto kupujemy grę w „jakiejś dziwnej usłudze”. Jednak brawa dla Nvidii, bo każdy zakup oprócz dostępu do tytułu w ramach usługi GeForce Now zapewnia klucz do usługi Steam. Czyli nawet jeśli stwierdzisz, że usługa nie przypadła Ci do gustu, wciąż będziesz miał ją na „normalnej” platformie.

Wydaje się to uczciwym rozwiązaniem i dla kogoś, kto do tej pory nie miał gry kupionej „normalnie”, płatny tytuł w ramach GeForce Now wyda się całkiem atrakcyjną opcją. Pełną listę płatnych gier też znajdziecie w witrynie Nvidii (w zakładce „Kupuj i graj bez czekania”).

Ostatnią opcją jest GameStream, czyli strumieniowanie gier z komputera czy laptopa wyposażonego w kartę GeForce i podłączonego do sieci domowej. Zasada działania jest bardzo prosta i przypomina zdalny pulpit: obraz jest renderowany na domowej maszynie i wyświetlany na telewizorze za pośrednictwem Shielda – czyli zyskujemy dostęp do dodatkowej biblioteki gier.

Oczywiście, znów pojawia się kwestia przepustowości sieci (w tym przypadku tej domowej, nie internetu) czy opóźnień, jednak trasa sygnału jest zdecydowanie krótsza niż w przypadku GeForce Now, więc i efekty są zauważalnie lepsze.

Potężna Tegra X1

Jeśli chodzi o wydajność, przystawka Nvidii nie ma powodów do wstydu. Pod maską skrywa 3 GB RAM-u oraz układ Nvidia Tegra X1 (T210), zaprojektowany w myśl zasady big.LITTLE. To oznacza, że do dyspozycji są cztery mocne rdzenie Cortex-A57 (taktowane z częstotliwością 2,01 GHz) oraz cztery rdzenie Cortex-A53 (o nieznanym taktowaniu).

Podczas testów wydajności natrafiliśmy na podstawowy problem w postaci... ograniczenia systemu Android TV. Nie wszystkie wykorzystywane przez nas narzędzia są dostępne w Play Store, ale od czego jest kreatywność? Jakoś sobie z tym poradziliśmy (więcej piszemy na stronie o „hakowaniu” Android TV) i udało się wykonać testy. W końcu jeśli nie my, to kto ;)

Wszyscy lubią wykresy i słupki przedstawiające wydajność (szczególnie uśrednioną), lecz analizując je, należy sobie odpowiedzieć na pytanie o to, co tak naprawdę chce się porównać.

Shield Android TV to bardzo specyficzny sprzęt, któremu brakuje bezpośrednich rywali, więc nie może być mowy o porównywaniu dwóch urządzeń o podobnym przeznaczeniu. Nie będziemy więc deliberować o tym, czy przystawka X jest lepsza od przystawki Y pod względem wydajności, co zresztą jest tylko jednym z wielu czynników, które decydują o wyborze.

Dlatego na niniejszych wykresach chcieliśmy przedstawić wydajność Shield Android TV i Tegry X1 w zestawieniu z osiągami najpopularniejszych układów montowanych w tabletach (procedurę testową opracowaliśmy właśnie pod kątem tabletów), ponieważ był to najprostszy sposób, by porównać różne urządzenia działające pod kontrolą Androida, Windows czy właśnie Android TV.

Interpretowanie poniższych wykresów wyłącznie pod kątem różnic w suchych liczbach byłoby błędem. Chcieliśmy raczej pokazać, ile mocy umie z siebie wykrzesać Tegra X1, więc kompletnie nie przejmujcie się doborem urządzeń z różnych przedziałów cen. Patrzyliśmy, w jakie układy są wyposażone, tak by zarysować wydajność Shield Android TV na przekrojowym tle innych układów na rynku.

Umarł Smart TV, niech żyje Shield Android TV

Po testach możemy śmiało powiedzieć: Nvidia Shield Android TV to jedna z najlepszych rzeczy, jakie mogły się przytrafić telewizorom, i od teraz na wszystkie dostępne funkcje w Smart TV będziemy patrzeć przez pryzmat Shielda, ponieważ duet Android TV i Nvidii spisał się w nim na medal.

Od zawsze uważaliśmy, że nie jest problemem stworzyć urządzenie o mocnych parametrach. Większość użytkowników nie będzie się kompletnie przejmować tym, co znalazło się pod maską, lecz wybierze sprzęt, który jest „fajny”, ładny czy po prostu dobrze działa (albo też – w przypadku smartfonów – kosztuje 1 zł w abonamencie...).

Shield Android TV na szczęście nie może narzekać na brak wydajności, ale to właśnie oprogramowanie i ekosystem sprawiają, że sprzęt ten ma sens, nawet jeśli kosztuje 899 zł w podstawowej odmianie i 1299 zł w wersji z dyskiem twardym o pojemności 500 GB.

Jak już wspomnieliśmy we wstępie, trudno w paru słowach streścić, co Shield zapewnia. Spróbujemy to zrobić w formie listy:

• Netflix 4K HDR,
• YouTube 4K 60 kl./s,
• PLEX w trybie serwer, który przekształca Shielda w NAS z funkcją sprzętowego dekodowania wideo,
• Android TV z funkcją wyszukiwania głosem,
• ekosystem Google Play z możliwością instalowania dodatkowych narzędzi, takich jak KODI,
• ekosystem dla graczy Nvidii, tj. Shield Games, GameStream i GeForce NOW,
• nagrywanie obrazu w dowolnym miejscu systemu i opcjonalnie strumieniowanie na Twitcha,
• bezprzewodowy kontroler w zestawie i świetny pilot (który trzeba dokupić za 249 zł),
• Tegra X1 i 3 GB RAM,
• HDMI 2.0 (czyli obsługa 4K 60 Hz), 2 × USB 3.0, LAN 1 Gb/s, 802.11 ac.

Wyszedł nam mały miszmasz, ale dlatego artykuł ma siedem stron, a nie jedną, z podsumowaniem ;) Musimy w tym miejscu przytoczyć kolejne słowa ze wstępu: nie uważamy, że Shield Android TV jest dla każdego. Niejeden powie, że podłączy telewizor do komputera kablem HDMI i będzie miał „to samo”, więc po co kupować taką przystawkę...

Tego argumentu i jeszcze kilku innych nie sposób zbić, ponieważ ściśle się wiążą z upodobaniami, a z tym nie zamierzamy, oczywiście, dyskutować. Ale skoro można coś zrobić wygodniej, to dlaczego nie?

Chcemy tylko zwrócić uwagę na to, że czasami warto spojrzeć dalej niż na czubek własnego nosa (co my, opisując sprzęt, musimy robić) i otworzyć umysł na nowe rozwiązania, bo po prostu mogą być wygodniejsze od dotychczasowych. My, patrząc na Shielda wraz z całym jego ekosystemem jako na centrum domowej rozrywki, czuliśmy, że tak właśnie jest.

W tej roli (i jeszcze kilku innych) Nvidia Shield Android TV sprawdza się po prostu bardzo dobrze, a ponadto zjada na śniadanie większość obecnie oferowanych rozwiązań wbudowanych w tzw. Smart TV. Jasne, są już telewizory z Android TV, ale może ktoś ma starszy (ale wciąż techniczne dobry) model i chciałby dać mu drugie życie? A może ktoś ma po prostu kaprys i chce od czasu do czasu pograć ze znajomymi w grę korzystającą z czterech padów, nawet jeśli takich produkcji jest jak na lekarstwo?

Myślimy, że osoby zainteresowane tego typu wynalazkami na pewno wezmą Shielda pod uwagę, tworząc listę potencjalnych zakupów, a reszta i tak pozostanie nieprzekonana i skupi się na przykład na tym, że Shield Android TV trafia do Polski z rocznym opóźnieniem. Po drodze jednak dostaliśmy Netfliksa (pomińmy w tym miejscu ofertę...), a to jeszcze jeden argument za tym, by model Shield Android TV uznać za sprzęt po prostu ciekawy i godny polecenia.

Do testów dostarczył: Nvidia

Cena w dniu publikacji (z VAT): 899 zł (przystawka), 259 zł (pad), 239 zł (pilot), 149 zł (podstawka)