Jak na przestrzeni lat wzrastała wydajność procesorów? Część 2. – AMD

Spis treści

Wszystkich, którzy nie mieli jeszcze okazji czytać pierwszej części, omawiającej wzrost wydajności procesorów Intela, gorąco zachęcamy do tego, aby ją przeczytali, choćby tylko pierwszą stronę.

Rozwój procesorów AMD

O ile Intel od dawna sukcesywnie rozwija jedną architekturę, Core 2, o tyle AMD na przestrzeni kilku ostatnich lat dwa razy znacząco zmieniło architekturę swoich procesorów x86. Za pierwszym razem zmianę przyniósł Phenom (1). Te układy nie przyjęły się zbyt dobrze na rynku – z różnych względów. Jednym z nich, i chyba najważniejszym, było to, że Phenom (1) często był wolniejszy od Athlona 64 X2 – oczywiście w zadaniach niewykorzystujących więcej niż dwóch rdzeni, w tym grach. Athlon 64 X2 6000+ na ogół zapewniał wyższą wydajność niż Phenom X4 9550. Wprowadzone później Phenomy II X4 spotkały się ze znacznie cieplejszym przyjęciem; do dziś działają w wielu pecetach i wciąż są dostępne w sklepach – to najpopularniejsze procesory w ofercie AMD, z nich zaś najchętniej wybieranym jest Phenom II X4 965.

Agena – pierwszy czterordzeniowy procesor AMD

W 2011 roku AMD wprowadziło rewolucyjną architekturę Bulldozer. Rdzenie zgrupowane w moduły wydawały się strzałem w dziesiątkę: osiem rdzeni w programach operujących na liczbach stałoprzecinkowych oraz cztery rdzenie na przykład dla gier, które i tak z reguły nie wykorzystują więcej. Przy okazji znacząco przyspieszono zegary taktujące: najdroższe modele w trybie Turbo przekraczały 4 GHz. Niestety, wysoki pobór energii, pomimo małego wymiaru technologicznego, oraz bardzo nierówna wydajność sprawiły, że pierwsza generacja FX-ów nie zdobyła serc użytkowników domowych. Drugie podejście do tej architektury – procesory Vishera – wydaje się dużo bardziej udane. Dziś sprawdzimy to bardzo dokładnie.

Co obejmujemy obszernym pojęciem „architektura procesora”?

To pytanie jest ważne, gdyż pozwala wyjaśnić, skąd w tym teście wzięły się niektóre produkty. Architektura procesora to nie tylko sucha wydajność jednego rdzenia w przeliczeniu na megaherc. To także zdolność, lub jej brak, do działania z konkretną częstotliwością i określony stosunek wydajności do poboru energii. Bardzo dobry jest tu przykład z konkurencyjnego obozu, a dokładniej: porównanie Core 2 (Conroe) oraz Pentium 4 i Pentium D (Netburst). Te drugie były o niemal połowę wolniejsze (pomimo znacznie szybszego taktowania), a do tego pobierały więcej energii. Tak zwany zysk architektury to oczywiście modułowa konstrukcja procesorów FX. Podobnie jak w przypadku Hyper-Threadingu Intela mamy tu do czynienia z pewnym rozwinięciem podstawowej koncepcji, która zwiększa wydajność w pewnych zastosowaniach. Właśnie z tego powodu w naszym porównaniu znalazły się wszystkie trzy serie układów FX: 4000, 6000 oraz 8000.