Wpływ pamięci podręcznej (cache L2 i L3) na wydajność procesorów

Czy pamięć podręczna ma duże znaczenie?

Choć bardzo byśmy chcieli odpowiedzieć na to pytanie jednoznacznie i klarownie, nie jest to możliwe. Gdy porównujemy architektury AMD K10 i Core 2 Intela na przykład z nowymi jednostkami wykorzystującymi rdzenie Piledriver, w obu przypadkach wnioski są różne. L3 w tych ostatnich nie zwiększa w sposób zasadniczy wydajności – różnica jest pomijalna. Czy oznacza to, że duża ilość pamięci podręcznej nie jest potrzebna?

W żadnym razie! Odpowiednio duży bufor pozwala zmieścić odpowiednio dużo danych, które mogą być potrzebne lub które właśnie zostały wykorzystane. Procesor nie będzie musiał tak często sięgać do pamięci operacyjnej. W wielu zastosowaniach (często są to gry) dodatkowy poziom pamięci podręcznej lub jej większa pojemność (np. L2) pozwala osiągnąć wydajność wyższą nawet o kilkanaście procent. Ma to niebagatelne znaczenie, gdyż podkręcony do 4,0 GHz Athlon II X4 640 pobierze więcej energii niż taktowany zegarem 3,5-gigahercowym Phenom II X4 – procesory te zapewniają w takich ustawieniach porównywalną wydajność. Widać zatem, że w pewnych przypadkach warto dopłacić do droższego procesora, bo w zamian otrzymujemy nie tylko lepsze osiągi.

Dobrą informacją jest to, że z punktu widzenia graczy Core i5 przy tym samym taktowaniu co Core i7 nie zapewnią zauważalnie gorszej wydajności.

Oczywiście, nasze porównanie mogłoby być obszerniejsze, na przykład mogliśmy zestawić FX-a 4300 z FX-em 8350 z zablokowanymi dwoma modułami. Pytanie tylko, jak ważna jest taka informacja, skoro nie powstanie (najprawdopodobniej) dwumodułowy FX z rdzeniami Piledriver i 8 MB L3.

Sprzęt do testów dostarczyła firma: