Głośniki komputerowe kontra tradycyjny zestaw stereo. Który wybrać?

Założenia testu były wyjątkowo proste. Przyjęliśmy, że na każdy z zestawów mamy do wydania około 2 tys. zł. Pierwszy jest produktem typu 2.1, a drugi – 2.0. Obydwie konfiguracje miały się nadawać na biurko. Dodatkowo przyjęliśmy, że poszczególne składniki muszą być nowe, dostępne w sklepach. Na Allegro da się naprawdę tanio kupić całkiem fajny sprzęt grający, zwłaszcza kolumny, ale niewiele osób decyduje się na używane audio, dlatego w grę wchodzą wyłącznie produkty nowe. Stąd taki, a nie inny pułap cenowy, bo za rzeczy prosto ze sklepowej półki płaci się sporo więcej niż za używane odpowiedniki. Trudno jest skompletować zestaw nowych pasywnych kolumn i wzmacniacza za 1 tys. zł.

Wiedzcie też, że zestaw Bose'a to rozwiązanie kompletne, już wyposażone w kartę dźwiękową, co oznacza, że potrzebuje jedynie komputera. Rzadko można znaleźć DAC w zestawie 2.1, ale Bose jest znany z tego, że oferuje gotowe systemy. W przypadku rywala trzeba kupić kilka osobnych elementów: pasywne kolumny, wzmacniacz oraz właśnie DAC. Dopiero połączone zaczną grać. Companion 5 cieszy się dobrą opinią, podobnie jak przetwornik NuForce'a oraz wzmacniacz Pioneera. Kolumny Pro-Jecta to bardzo mocny średniak w swojej klasie cenowej.

I to w zasadzie wszytko. Pozostało się przekonać, który zestaw brzmi lepiej.

Zestaw pierwszy – Bose Companion 5

Bose to specyficzna firma – podkreślamy to za każdym razem, gdy piszemy o jej produktach. Niektóre rozwiązania wydają się nam przerostem formy nad treścią, zbyt suto okraszonym marketingowymi hasłami i własnymi nazwami komponentów, które już wcześniej jakąś miały. Brak danych technicznych w myśl zasady, że liczy się tylko dźwięk, nie sprawia, że jesteśmy przepełnieni zaufaniem. Może to tylko przykrywka dla nieudolnych pomysłów konstrukcyjnych? Marketingowe mydlenie oczu? I jeszcze te ceny...

Niemniej podczas testowania sprzętu audio przychodzi moment, kiedy wypada odłożyć na bok dziennikarską dociekliwość, zaprzestać poszukiwań mniejszych i większych teorii spiskowych i znaleźć wreszcie czas na odsłuch. W końcu to uszy są sędzią ostatecznym, a nie pomiary ani same wykresy producenta, o czym wiele osób zapomina. Ale model Companion 3 II wypadł w naszych testach naprawdę nieźle. Może maksyma Bose'a, że liczy się tylko dźwięk, jednak jest coś warta?

Tym razem potrzebowaliśmy produktu jeszcze lepszego, w końcu konkurencyjny zestaw jest w teorii piekielnie groźny. Dlatego Companion 5 wydał się strzałem w dziesiątkę, wymarzonym „chłopcem do bicia”, za którego wielu z Was zapewne go uważa. Jest wyjątkowo drogi, dość niewielki i oprócz komputera nie potrzebuje żadnych innych urządzeń, aby grać. To nam wystarczy.

Do testów dostarczył: Bose

Cena w dniu publikacji (z VAT): 1699 zł

Opakowanie oraz dodatki

Kartonowe pudełko jest solidne i dość duże. Całość waży blisko 13 kg, więc nie ma się co dziwić. Elementy zestawu są znakomicie zabezpieczone styropianowymi formami, zatem niestraszny im nawet nadpobudliwy kurier.

Wśród dodatków znalazła się płyta z materiałami promocyjnymi, instrukcja obsługi oraz dwa kable: sieciowy oraz USB.

Kolumny

Kolumny w zestawie Bose Companion 5 są wyjątkowo solidne i dość ciężkie, dają poczucie, że dobrze wydało się pieniądze. Nic nie skrzypi i nie trzeszczy, poszczególne elementy są do siebie świetnie dopasowane, a wykorzystane materiały to głównie stal. Prawdę mówiąc, właśnie do tego przyzwyczaiły nas produkty Bose'a, zwłaszcza gdy mowa o sprzęcie za blisko 1800 zł. Głośniki stereo też wyglądają dobrze, choć nie brakuje osób, które nie uznają innych materiałów niż drewno.

Główne kolumny są nadspodziewanie małe, chociaż i tak blisko dwukrotnie większe od tych, które znalazły się w zestawie Bose Companion 3 II. Mogłoby się wydawać, że nie mają szans w starciu ze znacznie większymi, drewnianymi skrzynkami Pro-Jecta, i tak by zapewne było, gdyby nie dość duży moduł niskotonowy. Ale wystarczy już o rozmiarach, uszy wszystko zweryfikują.

Po pozbyciu się jednego, dość dużego wkrętu kolumienki można przykręcić do ściany. Niestety, zwisający kabel dla większości będzie problemem natury estetycznej. Co więcej, producent nie dołączył stosownych elementów montażowych, co w tej cenie jest wadą.

Podstawa minikolumn jest wyjątkowo gruba, sztywna i solidna – to dość ciężki kawał elegancko wykończonej stali.

Gumowe nóżki zwiększają stabilność niewielkich kolumn. Te już same w sobie są dość ciężkie, ale nawet pomimo tego w miarę łatwo strącić je ręką, czego nie można powiedzieć o produkcie Pro-Jecta.

Gruby kabel sygnałowy został sprytnie schowany za solidną plastikową zaślepką. Dopiero przy podstawie jest widoczny.

Zwieńczenie wtyczki przewodu sygnałowego jest nietypowe. Cztery piny wskazują na to, że za siatką maskującą zamontowano dwa przetworniki, z czego każdy jest podłączony do osobnego wzmacniacza. Taka konfiguracja to tzw. bi-amping. To by wyjaśniało dwie pary złączy na końcu kabla. Czerwony kolor to oznaczenie prawego kanału, do lewego przypisano biały.

Subwoofer

Ważnym elementem każdego zestawu 2.1 jest kolumna niskotonowa. To ona decyduje o ilości i jakości basu, to na ten fragment pasma zwraca się największą uwagę. Jak tylko basowy przetwornik zaczyna dudnić i wydawać z siebie zanieczyszczone dźwięki, zauważa się to natychmiast. Mimo że tradycyjnie do środka nie da się zajrzeć, rozmiar oraz masa największej kolumny budzą zaufanie.

Bryła niskotonowej kolumny to prostopadłościan bez żadnych udziwnień, odrobinę zaokrąglony z przodu oraz z tyłu. Skrzynka jest zdecydowanie bardziej solidna od tej, która znalazła się w zestawie Companion 3 II. Narzekaliśmy wówczas na miękkie tworzywo, z którego była wykonana. W przypadku droższego modelu jest dużo lepiej, na tyle, że nie mamy się do czego przyczepić. Sprzęt swoje kosztuje, a po jakości wykonania widać, że nie szczędzono środków.

Na froncie modułu Acoustimass zamontowano typową dla serii Companion aluminiową siatkę, oczywiście srebrzystą. Jest perforowana, widać przez nią całkiem spory przetwornik niskotonowy. Co ciekawe, pracuje on w komorze zamkniętej, co jest rzadko spotykanym rozwiązaniem.

Tył modułu basowego nie jest przesadnie rozbudowany. Ale sądząc po nadzwyczaj małej liczbie wejść, może się niektórym z Was wydać odrobinę niepraktyczny. Za szczelinami nad i pod tabliczką znamionową ukryto radiator. Odrobinę niżej zamontowano wyłącznik urządzenia, a kawałek dalej – gniazdo sieciowe. Na prawo od niego trafiły nietypowe przyłącza kolumn satelitarnych oraz panelu kontrolnego. Jeszcze dalej znalazło się miejsce dla wejścia USB typu B oraz pokrętła regulującego natężenie niskich tonów. Rozumiemy, że Companion 5 ma swój własny DAC, dzięki któremu do działania jest potrzebne tylko jedno gniazdo USB i prąd. Mało tego, to dobre rozwiązanie, ale brak jakichkolwiek wejść analogowych i cyfrowych jest nieporozumieniem. To pomocnicze na kontrolerze to stanowczo za mało i jest to poważna wada produktu Bose'a, która odbiera mu sporo funkcjonalności.

Moduł Acoustimass jest wyjątkowo długi, co widać na zdjęciu poniżej. Najwyraźniej taki kształt to jedna z cech serii Companion. W każdym razie taka sylwetka pozwala w miarę łatwo ukryć niskotonowiec gdzieś pod biurkiem.

Na tyle niskotonowej skrzynki zamontowano plastikową ścianę, na której bokach widać gęsto upakowane perforacje. Za nimi rzuca się w oczy potężny aluminiowy radiator. Oczywiście, jak to u Bose'a, nie da się zajrzeć do środka.

Gumowe podkładki to standard, którego nie mogło zabraknąć w sprzęcie tej firmy. Są niewysokie, ale bardzo dobrze spełniają swoją funkcję. Waga niskotonowego głośnika na pewno im w tym nie przeszkadza.

Panel kontrolny

Panel kontrolny jest dokładnie taki sam jak w młodszym bracie, Companion 3 II. To przydatny dodatek, znacznie ułatwiający sterowanie zestawem. Jest wyjątkowo solidny, a analogowa regulacja głośności działa bez zarzutu. Na wierzchu zamontowano srebrny okrąg, który jest w istocie przyciskiem pozwalającym całkowicie wyciszyć zestaw. Umieszczono tam również diodę, która świeci na zielono, gdy jest aktywny, lub na czerwono, gdy jest wyciszony.

Z boku kontrolera zamontowano dwa gniazda: pomocnicze oraz słuchawkowe. Podłączanie czegokolwiek pod to drugie zazwyczaj traktowane jest jako półśrodek, ale tu nie ma innej możliwości. A przecież zwykłe analogowe wejście liniowe, omijające z założenia regulację głośności i całą inną elektronikę degradującą sygnał, załatwiłoby sprawę...

Nie zabrakło gumowej podkładki. Zapewnia panelowi stabilność, zwłaszcza że jest dość ciężki, a przewód łączący go z kolumną niskotonową nie jest specjalnie sztywny.

Wtyczka służąca do podłączenia kontrolera jest nietypowa, ale u Bose'a to nie dziwi. Jest to jedna z tych firm, które za wszelką cenę chcą pozostać możliwie niezależne od standardów. Wręcz dziwi nas to, że w subwooferze zastaliśmy gniazdo USB typu B, naprawdę :)

Galeria

Zestaw drugi – Pioneer A-10-K + Pro-Jest Speaker Box 5 + NuForce uDAC-2

Konkurencją dla modelu Companion 5 jest kilkuczęściowy zestaw. To dla wielu przedstawiciel „jedynej słusznej koncepcji”.

Składa się on ze stereofonicznego wzmacniacza zintegrowanego firmy Pioneer, kolumn podstawkowych Pro-Ject Speaker Box 5 oraz DAC-a NuForce uDAC-2, chociaż bez tego ostatniego elementu da się żyć. „Integra” Pioneera umożliwia podłączenie tylko pasywnych kolumn, a takie są uznawane za najlepsze. Mnogość wejść sprawia, że odnajdzie się również w salonie pomiędzy odtwarzaczem płyt kompaktowych a tunerem. Warto też wiedzieć, że wybór kolumn pasywnych jest duży, wręcz jest ich zatrzęsienie, zwłaszcza w niskich przedziałach cenowych.

Co prawda zestaw da się podłączyć do każdego zintegrowanego na płycie głównej układu audio za pomocą wyjścia liniowego lub słuchawkowego, gdy pierwszego brak, niemniej zewnętrzny DAC zawsze jest lepszym źródłem niż komputer bez dobrej jakości karty dźwiękowej. Ale trzeba za niego zapłacić dodatkowe 500 zł. Czy warto? Na to pytanie odpowiemy nieco dalej. W każdym razie bez niego różnica pomiędzy zestawami się zaciera. Koszt wzmacniacza oraz kolumn wyniósł ok. 1820 zł.

Do testów dostarczył: Pioneer Polska

Cena w dniu publikacji (z VAT): około 730 zł

Do testów dostarczył: Voice sp z o.o.

Cena w dniu publikacji (z VAT): 1090 zł

Do testów dostarczył: Audiomagic.pl

Cena w dniu publikacji (z VAT): 499 zł

Kolumny

Zapewne o wyjątkowości Pro-Jecta wielu z Was co nieco już wie. Ów producent ma nadzwyczaj bogatą ofertę związaną z audio. Obok multum gramofonów, kilku par słuchawek i różnego rodzaju kabli jest jeszcze cała gama niewielkich pudełek, tzw. boksów. Spełniają one różne funkcje: od DAC-ów, przedwzmacniaczy i odtwarzaczy kompaktowych aż po wzmacniacze strumieniowe i zwykłe, tunery itp. Wszystkie te urządzenia są zamknięte w minimalistycznych obudowach, które zmieszczą się na każdym biurku, więc określenie boksy wydaje się trafne. Na stronie producenta można nawet wybrać zestaw, który może się składać na przykład ze stacji dokującej do iPoda, wzmacniacza i skrzynek Speaker Box 5. Taka kombinacja wygląda naprawdę bardzo dobrze, także jakość wykonania nie zawodzi. Wykończenie na wysoki połysk, o ile nie jest przesadnie „plastikowe”, może się podobać. W piątkach zapewnia je foliowa okleina, notabene świetnie imitująca prawdziwe drewno. Jest perfekcyjnie nałożona. Mamy tylko jedno, drobne zastrzeżenie: skrzynki nie są wszędzie równe, co da się zauważyć, gdy sprzęt stanie na płaskiej powierzchni. Egzemplarz, który otrzymaliśmy do testów, to nie jest jedyny wariant kolorystyczny. Dostępne są jeszcze kolumny czarne i białe.

Pro-Ject Speaker Box 5 mają wyjątkowo prostą, wręcz klasyczną bryłę. Ot, prostopadłościan o typowych proporcjach, w dodatku nieprzecięty w żadnym miejscu płaszczyzną. Piątki to konstrukcja dwudrożna, pasywna, wentylowana od tyłu. Ich kształty niektórym mogą wydać się pospolite, ale taka jest koncepcja firmy. Nam się ten wszędobylski minimalizm bardzo podoba.

Plecionkowa membrana 130-milimetrowego średnio-nisko-tonowca ma wykonaną z tworzywa sztucznego pokrywkę przeciwpyłową. Element drgający osadzono w stalowym koszu za pomocą gumowego, dość elastycznego zawieszenia.

Przetwornik wysokotonowy ma jedwabną kopułkę. To częsty widok. Umieszczono go w stalowej płycie czołowej, co zwiększa wrażenie solidności.

Gniazdo terminali głośnikowych jest plastikowe, ale wyjątkowo solidne. Stalowe, pozłocone trzpienie zamontowano pod kątem, co sprawia, że dostęp do nich jest łatwiejszy. Wykonane z tworzywa sztucznego nakrętki też nie budzą zastrzeżeń: mają odpowiednią wielkość i łatwo się nimi operuje.

Tunel basrefleksu został umiejscowiony z tyłu skrzynki. Odrobinę niżej znalazło się miejsce dla tabliczki znamionowej.

Przy górnej krawędzi z tyłu kolumn zamontowano stalowe, gwintowane elementy. Dzięki nim piątki można przymocować do ściany. To naprawdę dobry pomysł, chociaż ukrycie przewodu sygnałowego może być trudne. W każdym razie producent zadbał o to, żeby w zestawie znalazły się niezbędne części.

Na spodzie każdej ze skrzynek przyklejono kilka piankowych podkładek. Zapewniają kolumnom stabilność i pełnią dodatkową, ochronną funkcję.

Niestety, połyskliwy lakier dość szybko się rysuje.

Produkt Pro-Jecta ma jedne z najsolidniejszych maskownic spośród tych, które widzieliśmy do tej pory. Wykonane są z grubej płyty MDF, która została pomalowana czarnym, matowym lakierem. Nie zabrakło też siatki z tworzywa sztucznego. Średnice przetworników oraz otworów w maskownicach pokrywają się. Sposób montażu osłon do kolumn jest bardzo wygodny i elegancki. Opiera się na wkomponowanych w nie magnesach, które przylegają do wkrętów utrzymujących przetworniki na swoich miejscach. Dzięki temu na frontach kolumn nie ma żadnych otworów.

Wzmacniacz

Pioneer A-10-K to rasowy wzmacniacz zintegrowany. Oznacza to, że wewnątrz jednej obudowy zamontowano końcówki mocy oraz przedwzmacniacz, który odbiera sygnał ze źródła i dopasowuje go do nich. Oznacza to możliwość regulacji głośności. Dodatkowo przedwzmacniacze „integr”, ze względu na możliwość podłączenia wielu niezależnych źródeł, pozwalają wybrać jedno z nich, a wtedy przekierowują pochodzący z niego sygnał do wzmacniaczy i kolumn. Pisząc najprościej, jak tylko się da: wystarczy A-10-K, odtwarzacz empetrójek lub telefon komórkowy, kilka kabelków i kolumny, aby zaczęła grać muzyka.

Bryła A-10-K to prostopadłościan o typowych, jak na układ zintegrowany, proporcjach. Urządzenie jest niewysokie, ale dość szerokie i głębokie. Jakość wykonania jest przyzwoita, chociaż plastikowe pokrętła oraz płyta frontowa mogłyby być wykonane z bardziej trwałych surowców. Niemniej zdajemy sobie sprawę, że w cenie niespełna 800 zł trudno o tak lubiane przez wszystkich aluminium. Przy takiej kwocie producent często musi iść na kompromis i nic się na to nie poradzi. Ale spasowanie poszczególnych elementów jest naprawdę niezłe: nic nie odstaje i nie trzeszczy.

Front jest wyjątkowo rozbudowany, ale właśnie tego się spodziewaliśmy. Przy lewej krawędzi zamontowano wyłącznik urządzenia ze zintegrowaną lampką sygnalizacyjną, a tuż poniżej – wejście słuchawkowe o średnicy 6,3 mm. Dalej umieszczono przycisk oznaczony jako Direct. Jego zadaniem jest skrócenie toru analogowego przez pominięcie regulatorów tonów niskich i wysokich oraz funkcji balansu kanałów. Użycie go sprawia, że dźwięk staje się odrobinę bardziej szczegółowy, ogólnie lepszy. Wyjścia głośników również wybiera się osobnymi przyciskami. Inny, Loudness, służy do podbijania skrajów pasma, gdy głośność jest mała. Dalej jest duże analogowe pokrętło regulacji głośności, kilka diod sygnalizujących aktywne wejście, a tuż poniżej – selektor wejść.

Tył obfituje w gniazda i przyłącza. Po lewej zamontowano całą baterię wejść analogowych, a zaraz obok – przyłącza terminali głośnikowych. Blisko prawego górnego rogu znalazło się miejsce dla gniazda sieciowego. Spodziewaliśmy się czegoś w standardzie IEC, ale to drobnostka. Co najwyżej część audiofilów nie podłączy swoich drogich „sieciówek”.

Mnogość gniazd to standard we wzmacniaczach zintegrowanych. Na zdjęciu poniżej widać przyłącze uziemiające, a tuż pod nim – baterię wejść: gramofonowe, tunera, odtwarzacza płyt kompaktowych, pomocnicze, przeznaczone dla odtwarzaczy strumieniowych oraz dwie pary gniazd dla urządzenia nagrywającego. Sygnał z DAC-a firmy NuForce idzie przez AUX.

Gniazda przyłączy głośnikowych to dwie podwójne pary, umożliwiające bi-amping oraz podłączenie kolumn (w zależności od ich impedancji). To raczej standard wśród urządzeń zintegrowanych. Same terminale sprawiają wrażenie tandetnych, głównie za sprawą plastikowych nakrętek. Ale ponieważ kolumny z reguły podłącza się bardzo rzadko, jest to praktycznie bez znaczenia. Zresztą cena A-10-K jest niewygórowana i nie można od takiego sprzętu wymagać zbyt wiele.

Boki oraz góra wzmacniacza to jeden element, solidny kawał dość grubej blachy, wygiętej w kształt litery U. To rozwiązanie stosowane nie tylko w tanich „integrach” Pioneera, ale też w droższych modelach Denona, a nawet dużo wyżej ceniącego się Hegla. Aby dobrać się do środka urządzenia, wystarczy pozbyć się czterech wkrętów po bokach oraz dalszych pięciu z tyłu.

Wzmacniacz Pioneera ma dużo perforacji, zarówno z boku, jak i na górze. Niemniej sprzęt nie grzeje się aż tak mocno, by można było na nim coś usmażyć. To dobra wiadomość dla tych, którzy będą chcieli postawić na A-10-K na przykład monitor lub inny składnik systemu audio.

Większość elementów jest wentylowana od dołu, co jest dobrym rozwiązaniem.

Za stabilizację sprzętu odpowiadają plastikowe, przykręcane nóżki, w sumie cztery. Na ich najbardziej wystających elementach zostały przyklejone piankowe podkładki.

DAC

NuForce uDAC-2 to dwa urządzenia w jednym: DAC, czyli konwerter sygnału cyfrowego na analogowy, oraz wzmacniacz słuchawkowy. Jest to najmniejsze tego typu urządzenie spośród tych, z którymi mieliśmy styczność. Nie przesadzimy, pisząc, że to maleństwo, nawet w porównaniu z niedużym modelem firmy Audinst, HUD-mx1. uDAC-2 to pancerny sprzęt, wręcz idealnie sprawdzający się w podróży w towarzystwie laptopa, ale na domowym biurku też jest dla niego miejsce.

NuForce uDAC-2 to wyjątkowo solidne i eleganckie urządzenie. Obudowa jest wykonana ze stali o matowej fakturze. Podobnie jak w potężniejszym Icon HDP oprócz wygrawerowanego logo producenta nie ma żadnych ozdób. Spasowanie poszczególnych elementów jest znakomite, widać, że producent przykłada się również do tańszych produktów. Obudowa to tylko kilka elementów: główny pojemnik z elektroniką w środku (DAC ESS Sabre, potencjometr ALPS), panele frontowy i tylny oraz aluminiowe pokrętło regulacji głośności.

Front jest wyjątkowo skromny, wręcz skandynawsko minimalistyczny, ale koncepcja wizualna nie różni się od tej, w której projektowane są inne urządzenia NuForce'a. Przykręcony został do obudowy czterema wkrętami i stosunkowo łatwo go zdemontować. Po lewej stronie rzuca się w oczy analogowe pokrętło regulacji głośności i wyłącznik w jednym. Na prawo od niego zamontowano niewielką diodę, sygnalizującą działanie DAC-a. Przy prawej krawędzi znalazło się gniazdo słuchawkowe o średnicy 3,5 mm.

Tył najmniejszego DAC-a NuForce'a nie jest co prawda bogaty w złącza, ale dobrano je na tyle dobrze, że nikomu nie powinno niczego brakować. Para pozłoconych wyjść RCA to standard. Dzięki niej wyprowadzony został sygnał do wzmacniacza zintegrowanego Pioneera. Szkoda tylko, że potencjometr pozwala regulować ich głośność. Wolelibyśmy, żeby tor w przypadku gniazd go omijał, co mogłoby przełożyć się na poprawę brzmienia, wystarczyłaby regulacja głośności, którą zapewnia transport. Obok gniazd analogowych zamontowano wyjście cyfrowe; wybór padł na elektryczne, współosiowe. Niektórym może odrobinę przeszkadzać brak wyjścia optycznego, ale nie można mieć wszystkiego w tak miniaturowym urządzeniu, jakim jest uDAC-2. Do zasilania i przesyłania sygnału z komputera służy wejście USB typu B.

Boki są idealnie gładkie. Sprzęt praktycznie się nie grzeje, więc nie wymaga radiatorów ani otworów.

Galeria

Platforma testowa

Metodyka testowa i wykorzystane utwory

Podczas testów za „transport” posłużył nam komputer o parametrach podanych w tabeli przedstawionej stronę wcześniej. Zamierzaliśmy się przekonać, który zestaw brzmi lepiej. Zadbaliśmy o to, aby kolumny były ustawione w dokładnie tych samych miejscach, czyli po obydwu stronach 24-calowego monitora. Kluczowe było to, aby osie głośników przecinały się w miejscu, w którym znajdowała się głowa testera. Dzięki temu scena muzyczna staje się bardziej realistyczna, rozbudowana, a głośniki „znikają”. Sprzęt był ustawiony tak, aby stanowił z odbiorcą trójkąt równoboczny o długości ramion wynoszącej około 1 m.

Jedynym słusznym sposobem oceny możliwości źródeł jest odsłuch do momentu, aż tester wreszcie będzie pewien, który sprzęt gra najlepiej, gdzie wypada najlepiej i dlaczego. Owszem, odsłuch zawsze jest dość subiektywny, każdy ma własne upodobania, ale ucho zaznajomione z dużą liczbą urządzeń oraz tester dysponujący odpowiednim punktem odniesienia to bardziej wiarygodne źródło niż cyfry, które często są po prostu elementem marketingu.

Ponieważ produkt Bose'a ma tylko jedno wyjście, USB, nie można było podłączyć go do DAC-a firmy NuForce inaczej niż za pomocą wejścia pomocniczego (AUX), co nie jest korzystne. Zamiast tego zdecydowaliśmy się na rozwiązanie niejako narzucone przez producenta, czyli użycie portu USB, tak aby sprzęt mógł wykorzystać przetwornik DAC, który zapewne w laboratoriach Bose'a został zastosowany z myślą o głośnikach zestawu Companion 5. Wzmacniacz Pioneera wyposażono w multum różnych wejść, więc z podłączeniem do niego przetwornika uDAC-2 nie było problemu.

Naszym punktem odniesienia był model SP 2500 firmy Corsair, który podłączyliśmy do przetwornika Audiotrak DR.DAC 2. Przed przystąpieniem do testów „wygrzewaliśmy” każdy element obydwu zestawów przez mniej więcej 50 godzin.

Oto kompletna lista odtwarzania:

• A Challenge Of Honour – „Slavery Called Democracy”
• Bat For Lashes – „Sleep Alone”
• Daemonia Nymphe – „Daemonos”
• Daemonia Nymphe – „The Calling of Naiades”
• Einstürzende Neubauten – „Am I Only Jesus?”
• Einstürzende Neubauten – „Hawcubite”
• How To Destroy Angels – „The Space in Between”
• Portishead - „Threads"
• Metric – „Help, I’m Alive”
• Mike Oldfield – „Altered State”
• Mike Oldfield – „Clear Light”
• Mike Oldfield – „Sunjammer”
• Mike Oldfield – „Taurus III”
• Nick Cave – „Into my Arms”
• Nine Inch Nails – „1000000”
• Nine Inch Nails – „Deep”
• Nine Inch Nails – „Ghosts XIV”
• Nine Inch Nails – „We’re In This Together”
• Sephiroth – „Uthul Khulture”
• Skyforger – „Long Dance”
• Varttina – „Linnunmieli”.

Testy – odsłuch

Na samym początku powiemy, że różnice były ogromne. Dotyczyły praktycznie każdego elementu brzmienia, jaki można sobie wyobrazić. I niezwykle łatwo było wyłonić zwycięzcę tego porównania. Jak zapewne wielu z Was się spodziewało, skompletowany przez nas zestaw stereofoniczny, składający się z produktów Pioneera, Pro-Jecta i NuForce’a, wypadł dużo lepiej. Przeczuwaliśmy, że tak może być, ale zachęceni niezłymi możliwościami modelu Companion 3 II Bose’a byliśmy przekonani, że jego starszy i droższy brat podejmie walkę. Stało się jednak inaczej.

Analiza niskich fragmentów pasma przyniosła obraz walki między brutalną siłą gotowego zestawu a neutralnością naszego. Można by oczekiwać, że osobny niskotonowiec w produkcie Bose’a zapewni mu przewagę. Faktycznie, bas schodzi niżej i jest niezwykle dynamiczny, bardziej żywotny, lepiej słychać stopę perkusji, co można docenić podczas odsłuchu rockowych utworów. Ale brak mu wypełnienia i realistycznej faktury. Brzmi matowo na całej rozciągłości. Rywal odtwarza go odrobinę wolniej, ale zdecydowanie naturalniej; brzmienie tego podzakresu jest pełniejsze, a przez to bardziej przyjemne dla ucha.

Średnie fragmenty pasma także wyraźnie się różniły w obu wykonaniach. W partiach wokalnych różnice są wręcz kolosalne. Zestaw drugi odtwarza je czysto, w sposób naturalny; są pełne, dość czytelne, momentami bardzo „intymne”. Jedynie okazjonalnie daje o sobie znać delikatny woal, do którego jednak można się przyzwyczaić. Produkt Bose’a zabrzmiał ostro, matowo, drażnił, nie obyło się też bez syczenia głosek, na dłuższą metę irytującego. Fragmenty gitarowe przyniosły dalsze różnice. Zestaw drugi odtwarza je w sposób naturalny, mają przyzwoity drajw i są odpowiednio dociążone, chociaż potrafią być delikatnie niewyraźne. Te same instrumenty Companion 5 prezentuje przesadnie ostro; są wręcz napastliwe, bezbarwne, niemuzykalne, chociaż mają więcej masy.

Górne fragmenty pasma kolumny Pro-Jecta odtwarzają odpowiednio naturalnie, wyraźnie i czysto, wszystko odpowiednio cyka i szeleści, bez żadnego metalicznego przejaskrawienia. Companion 5 przedstawia je dość wyraźnie i nienapastliwie, chociaż barwa mogłaby być odrobinę lepsza. Oba zestawy szczególnie mocno różnią się pod względem rozdzielczości dźwięku oraz rozbudowania wirtualnej sceny muzycznej. Sprzęt Bose’a brzmi bardzo często wyjątkowo chaotycznie i napastliwie, zwłaszcza w żwawych utworach, ale nawet niektóre wolniejsze sprawiają mu spore problemy i trudno się skupić na wybranym instrumencie.

Zestaw numer dwa nie zapewnia nadzwyczaj szczegółowego brzmienia, ale w dziedzinie naturalności i separacji instrumentów jest dla rywala bezlitosny. Scena muzyczna bywa bardzo „intymna”, podczas gdy Companion 5 nie potrafi jej w ten sposób nakreślić. Owszem, zdarzało się, że dźwięk dobywał się jak gdyby z monitora, który znalazł się pomiędzy kolumnami, ale nie w równie naturalny sposób. Ponadto partiom wokalnym często towarzyszy – nazwijmy to tak – sztuczna głębia, co tylko pogarsza nie najlepsze wrażenia z analizy średnich fragmentów pasma.

Galeria porównawcza

Podsumowanie

Zanim ponownie zaczniemy deliberować o wyższości jednego zestawu nad drugim, wypada odpowiedzieć na pytanie o to, do kogo jest skierowany produkt Bose'a. Sprzęt ten jest niezwykle solidny i zarazem niewielki, naszym zdaniem jest też elegancki. Do działania wymaga jedynie komputera i gniazdka sieciowego. Jest on przeznaczony dla osób z zasobnymi portfelami, które nie mają zamiaru całymi godzinami szukać w internecie informacji o synergicznych połączeniach, lecz oczekują rozwiązań minimalistycznych, solidnych i kompletnych. Głównie właśnie za to płacą, a Bose wychodzi im naprzeciw. I nie ma w tym nic złego. Przetestowany przez nas zestaw wywrze bardzo dobre wrażenie na niejednej osobie, która przekroczy próg firmowego salonu. Ale ktoś, kto dysponuje o kilka klas lepszym punktem odniesienia, nie da się tak łatwo oczarować.

Produkt Bose'a, zestaw czysto komputerowy, z kretesem przegrał starcie z „tradycyjnym” sprzętem audio. Ale trzeba uczciwie przyznać, że poprzeczka była zawieszona wyjątkowo wysoko. Połączenie pasywnych kolumn ze wzmacniaczem Pioneera dało naprawdę świetne rezultaty, niemniej kilka oddzielnych produktów zajmuje zauważalnie więcej miejsca na biurku. Dla nas jest to cena, jaką warto zapłacić za tak dobre brzmienie.

DAC w zestawie numer dwa to raczej wisienka na torcie, wielu z Was nawet nie odczułoby jego braku w torze. Ale z większością sprzętu audio jest tak, że trzeba się z nim oswoić, bo często drogie produkty w pierwszej chwili zdają się brzmieć co najwyżej odrobinę lepiej od tych kilka, kilkanaście razy tańszych i dopiero przesiadka z powrotem na wcześniejszy zestaw powoduje grymas na twarzy. Dlatego pomimo tego, że użycie zintegrowanej karty dźwiękowej na samym początku jest rozsądnym wyjściem, zewnętrzny DAC warto prędzej czy później kupić.

Przetestowany przez nas zestaw kolumny plus wzmacniacz to jedna kombinacja z bardzo wielu. Wybór pasywnych konstrukcji jest bardzo duży. Pro-Ject Speaker Box 5 nie są jedyną słuszną opcją, bo na przykład tańsze MX1 firmy Mission też sprawdzą się znakomicie, podobnie jak odrobinę droższe Dali Zensor 1, a to tylko wierzchołek góry lodowej. Tannoy, Boston Acoustics i Q-Acoustics też mają w swojej ofercie przyzwoite i zarazem tanie kolumny. Oferta wzmacniaczy za kilkaset złotych nie jest tak bogata; pozostają najtańsze produkty, na przykład Denona, Kody, Pioneera lub chociażby NuForce'a.

Czy możemy stwierdzić, że komputerowe zestawy są skazane na porażkę w starciu z zestawami złożonymi z kolumn pasywnych i wzmacniacza? Tak, jesteśmy tego pewni, różnice w brzmieniu są zbyt duże. Jeżeli trafi się nam kiedykolwiek produkt podobny do Companiona 5, ale brzmiący równie dobrze jak własnoręcznie złożony zestaw w podobnej cenie, z pewnością o tym napiszemy. Wydaje się to mało prawdopodobne, ale kto wie...