OCZ Vertex 4 512 GB – test nowego „flagowca” OCZ

Wiele wskazuje na to, że czwarta generacja Verteksa rodziła się w bólach, i nie jest to wcale żadna sensacja. Przypomnijmy:

• ciągłe problemy z kontrolerami SandForce oraz nagonka na firmę ze strony samych użytkowników, związana z awaryjnością oraz naciąganą wydajnością nośników Vertex z numerem 3;
• wykupienie firmy Indilinx, co miało zapewnić firmie zespół tworzący kontrolery jej własnej konstrukcji, ale przeznaczone tylko do najtańszych nośników i częściowo średnio drogich (o tym, jak się skończyło, powiemy nieco dalej);
• domniemane plany wykupienia SandForce'a, co zostało szybko zweryfikowane, gdy niespodziewanie pojawiła się informacja, że za 370 mln zrobiła to (głównie dla patentów) firma LSI Corporation, czyli wielki gracz na rynku „enterprise”.

To wszystko na pewno mocno zachwiało planami zbudowania nowego nośnika, który przecież siłą rzeczy musiał być dużo lepszy od poprzednika.

Od przeszłości do teraźniejszości – historia Verteksów

Rozpoczęło się, oczywiście, wielką bańką nadmuchaną przez pierwszego Verteksa w 2009 roku, czyli pierwszą konstrukcję OCZ dla przeciętnego Kowalskiego. Ten nośnik był oparty na kontrolerze Indilinx Barefoot, z komputerem komunikował się za pomocą interfejsu SATA II (3 Gb/s) i zapewniał w najdroższych modelach prędkość odczytu do 250 MB/s i zaledwie, jak na dzisiejsze standardy, 3 tys. operacji wejścia-wyjścia na sekundę. Staroć mimo wad charakterystycznych dla ówczesnych SSD, takich jak zacięcia i konieczność wprowadzenia w systemie pewnych optymalizacji (głównie dotyczących ograniczenia zapisu danych), sprawił, że moda na SSD wśród nieco bardziej zamożnych użytkowników rozpoczęła się na dobre.

Później było lepiej, częściowo tylko na papierze, a częściowo także w rzeczywistości. Następny rok to Vertex 2 i pierwszy związek z wdzierającym się przebojem na rynek kontrolerem SandForce SF-1200. SATA 3 Gb/s, obietnice 285 MB/s podczas odczytu, 275 MB/s podczas zapisu oraz 50 tysięcy operacji wejścia-wyjścia na sekundę... Faktycznie w użytkowaniu było lepiej, bo wraz z zastosowaniem SandForce'a OCZ pozbył się mikrozacięć, a dzięki wprowadzeniu kilku technik oszczędzania komórek podczas zapisu (między innymi kompresowania danych „w locie”) już niewiele osób zawracało sobie głowę optymalizowaniem działania systemu pod tym kątem. Niestety, to, co pomogło SandForce'owi, jednocześnie wywołało pierwsze głosy niezadowolenia. Maksymalne oficjalne prędkości odczytu i zapisu dotyczyły dobrze kompresujących się plików, na których nieczęsto zdarza nam się pracować. Mimo dobrego ogólnego działania po nośnikach Vertex 2 pozostał lekki niesmak. Na forach regularnie pojawiało się pytanie: „Gdzie moje 285 MB/s, za które zapłaciłem?”.

Przyszedł rok 2011 i zapowiadana rewolucja, jaką miał być Vertex 3: druga generacja kontrolera SandForce (SF-2200), w końcu trzecia wersja standardu SATA (6 Gb/s), 60 tys. operacji na sekundę i oszałamiające szybkości odczytu i zapisu (powyżej 500 MB/s). Użytkownicy pierwszych SSD masowo biegli do sklepów po nowego, szybszego Verteksa z SandForce'em na pokładzie, co odbiło się czkawką. Po pierwsze, kontroler znów borykał się z przypadłością pierwszej wersji (kompresją danych „w locie”), przez co trudno było osiągnąć zapowiadane wartości, czyli ponad 0,5 GB/s (o czym już pisaliśmy). Po drugie, niedługo po tym, jak nowość trafiła do sprzedaży, okazało się, że kontroler ma niezidentyfikowane błędy w oprogramowaniu, co prowadziło do „niebieskich ekranów śmierci” lub po prostu tego, że nośnik przestawał działać. Kilka nowych wersji oprogramowania niewiele zmieniło. U niektórych problemy się skończyły, u innych pojawiły, a krytyka nie osłabła. Do tej pory osoby mające jakiekolwiek pojęcie o rynku zdecydowanie odradzają kupowanie nośników z napisem SandForce driven, który po raz pierwszy pojawił się właśnie na Verteksach serii 3 oraz urządzeniach innych producentów opartych na tym samym kontrolerze.

Dodatkowo OCZ został przytłoczony przez falę rewelacyjnych SSD opartych na kontrolerach Marvella, którym sukces zapewniło połączenie wysokiej wydajności i praktycznie zerowej awaryjności. Nie liczymy małego i całkowicie niegroźnego dla danych incydentu z Crucialem M4, związanego z przekroczeniem 5 tys. godzin pracy, który został wyeliminowany w dwa–trzy tygodnie po tym, jak pojawiły się pierwsze doniesienia o możliwych problemach.

OCZ musiał więc stosunkowo szybko zareagować nowym nośnikiem, aby uratować reputację i ocalić ewentualne zyski, ponieważ po pozbyciu się działu pamięci największym źródłem dochodu kalifornijskiej firmy jest właśnie rynek nośników półprzewodnikowych. I tak powstał Vertex 4.

Technikalia – OCZ Vertex 4 w pełnej krasie

Nowy Vertex jest oparty na platformie Indilinx Everest 2, którą zaprojektowano specjalnie dla niego i która ma być konstrukcją najwyższych lotów. Na pudełku oraz samej obudowie nośnika mamy więc dumny napis Indilinx infused. Przejęty zespół Indilinksa ma zatem zajmować się rozwiązaniami przeznaczonymi nie tylko do tanich (w stosunku do pojemności) konstrukcji Octane, ale również tymi, które trafiają do najdroższych modeli, mających potrząsać rynkiem, wyciągać dla firmy pieniądze z kieszeni entuzjastów, a także odbudować reputację nadszarpniętą przez ogólnie średnio udane Verteksy 3. Na to zresztą wszyscy liczymy, ponieważ nic nie ciągnie rynku do przodu jak postęp.

Platforma Indilinx Everest 2 wykorzystuje interfejs SATA 6 Gb/s i przynosi kilka technik SandForce'a (między innymi Ndurance w wersji 2.0), takich jak:

• zmniejszenie natężenia operacji zapisu bez wykorzystania kompresji przez zredukowanie liczby poleceń zapisu do komórek i wyeliminowanie z łańcucha zbędnych operacji, takich jak wielokrotne zapisywanie jednej komórki w bardzo krótkich odstępach czasu;
• zaawansowany wielopoziomowy mechanizm korekcji błędów, który osiąga efektywność korekcji do 128 b na 1 kB danych;
• mechanizm zaawansowanego zarządzania komórkami, który wraz z korekcją błędów dba o kondycję komórek, przełączając napięcia oraz tak przetwarzając sygnały, aby wydłużyć im życie oraz uchronić użytkownika przed utratą danych;
• szyfrowanie danych „w locie” 256-bitowym kluczem AES;
• RNA, czyli mały wewnętrzny układ RAID, który dba o równomierne rozdzielanie danych na wiele komórek, co ma zapewnić możliwość odzyskania ich.

Indilinx Everest 2 – cała prawda

Ale... czym tak naprawdę jest ten Indilinx Everest 2? Całkowicie nową konstrukcją czy znacznie ulepszonym kontrolerem z pierwszego Verteksa?

Opóźnienie testu pozwoliło wyjaśnić wiele spraw. Pojawiła się prosta odpowiedź na powyższe pytanie: kontroler, który kryje się pod nazwą Everest, to nie jest żadna wielka nowość, ale też nie jest to zmodyfikowany stary układ. OCZ w myśl zasady „Jeśli nie możesz z kimś wygrać, to się do niego przyłącz” postawiło na układ już obecny na rynku i cieszący się dobrą opinią. Otóż to nic innego jak Marvell 9174 (!), znany z takich konstrukcji, jak Crucial M4, Corsair Performance Pro oraz Intel SSD 510. Rozwiązania nie można nazwać identycznym, ponieważ układ jest szybciej taktowany i oprogramowanie zostało napisane przez inżynierów Indilinx. Zaskoczenie? Tak! Z początku były to tylko przypuszczenia, ale wszystko wyjaśniły dwa wpisy z forum producenta, a dokładniej: wypowiedzi samych pracowników OCZ, RyderOCZ-a oraz Tony'ego (którego spotkaliśmy na targach CeBIT).

Okazuje się, że OCZ ściśle współpracował z Marvellem, chcąc dostarczyć rozwiązanie najszybsze na rynku, a zarazem niezawodne. Popularność i renoma Marvella w połączeniu z pięcioletnią gwarancją (tyle oferował do tej pory tylko Intel) oznaczają, że być może nastąpi swego rodzaju odrodzenie OCZ.

OCZ Vertex 4 – trzy różne pojemności

Oto krótka tabelka porównująca różniące się pojemnością trzy wersje Verteksa 4. Zrezygnowano z najmniejszej, 64-gigabajtowej.

Mamy więc Marvella 9174 współpracującego z 25-nanometrowymi kośćmi NAND produkcji Intela – co może się nie udać? Najpewniej wszystko będzie w porządku, więc pozostaje kwestia tego, jak nowość poradzi sobie w różnych zadaniach.

Zestaw testowy

Testy – AS SSD 1.6

IOMeter

PCMark 7

System, programy użytkowe, gry

Operacje na plikach

Wielozadaniowość

Podsumowanie

OCZ Vertex 4 to niewątpliwie bardzo duży postęp względem poprzednich generacji, a przede wszystkim względem średnio udanego Verteksa 3. Jakie zmiany wprowadza czwarta? Można powiedzieć, że wszystko to, co najlepsze. W końcu wydajność pozostaje taka sama bez względu na rodzaj plików i na to, jak dobrze daje się on kompresować. Dopiero dzisiaj, rok po wprowadzeniu nośników z SandForce'em SF-2281, OCZ może dumnie napisać na pudełku „500 MB/s” i nikt nie będzie posądzał go o marketingowe zagrywki.

Zastosowanie popularnego i do tej pory niezawodnego kontrolera firmy Marvell o numerze 9174 (znanego między innymi z Cruciala M4), o szybszych zegarach taktujących i wyposażonego we własne oprogramowanie OCZ/Indilinx, pozwoliło wycisnąć ze sprawdzonego sprzętu, co tylko się dało. Vertex 4 w większości zastosowań pokonuje wszystkich rywali (nawet Samsunga 830). Pojawiło się kilka niewytłumaczalnych dla nas anomalii wydajnościowych, na przykład w teście polegającym na zmianie atrybutów MP3 w programie foobar2000, w którym Vertex 4 to najwolniejszy z SSD, lecz w pozostałych wszystko wydaje się w najlepszym porządku, co tym bardziej budzi uznanie, że ta konstrukcja jest na rynku dopiero od dwóch tygodni, więc OCZ może jeszcze ulepszyć swoje oprogramowanie sterujące kontrolerem.

Potencjał zdaje się jeszcze większy, niżby to wynikało z naszych wykresów, a wyniki w programie IOMeter, w którym nowy Vertex bez problemu rozprawia się z dwoma nośnikami opartymi na SandForsie SF-2281 połączonymi w macierz, mówią same za siebie. Przekrojowo to właśnie duet OCZ plus pojedynczy kontroler Marvella okazał się znacznie wydajniejszy od konfiguracji RAID 0 złożonej z 240-gigabajtowych pięćsetdwudziestek Intela. To i pięcioletnia gwarancja oznaczają poważnego kandydata na nowego ulubieńca entuzjastów. Entuzjastów, bo nie każdy będzie gotów zapłacić za 512-gigabajtową wersję 2700 zł. Na szczęście są jeszcze modele 256- oraz 128-gigabajtowe, kosztujące, odpowiednio, 1300 zł oraz 700 zł, które postaramy się przetestować przy pierwszej okazji.

Powiedzmy wprost: OCZ Vertex 4 512 GB to najlepszy SSD spośród tych, które kiedykolwiek zawitały do naszej redakcji, bardzo szybki i najpewniej niezawodny, skoro główny układ to podrasowany Marvell 9174. W związku z tym otrzymuje od nas nagrodę POWER, bo dla osób, które patrzą wyłącznie na wydajność, a nie na ubytki w portfelu, to jedyny słuszny wybór.

Do testów dostarczył: OCZ Technology

Cena w dniu publikacji (z VAT): 2700zł