Hard Reset – futurystyczna, pierwszoosobowa sieczka

Hard Reset fabułą kompletnie nie wyróżnia się na tle innych podobnych gier. Nie skłamiemy, pisząc, że jest nieciekawa, tak naprawdę mogłoby jej nie być. Ale to tylko dodatek do dania głównego. Gracz wciela się w postać jegomościa o nazwisku Fletcher, który pracuje dla jednej z megakorporacji w futurystycznym mieście Bezoar. Do jego zadań należy pilnowanie porządku, bynajmniej nie publicznego. Jak na majora przystało, na jego barkach spoczywają powinności cięższego kalibru. Dalej jest już tradycyjnie: wariująca sztuczna inteligencja, jakaś intryga, no i my. Sytuacja w metropolii przyszłości sama przecież się nie wyprostuje.

Cyberpunkowy świat

Bezoar nie jest miejscem ani przyjemnym, ani ładnym. W dodatku nieustannie pada. Widać, że twórcy Hard Reset inspirowali się kultowym Łowcą androidów (i Matriksem). Ale nieustająca ulewa to niejedyny wspólny mianownik tych produkcji. Miasto robi wrażenie. Jest mroczne i opustoszałe, ale bardzo „klimatyczne” i pełne szczegółów, które przydają mu wiarygodności. Czuć też, że akcja gry dzieje się w nie tak znowu dalekiej przyszłości. Przynajmniej niektóre domostwa na to wskazują.

Spodobała się nam konstrukcja poziomów. Chociaż zupełnie nieskomplikowane, zostały stworzone z głową. Tam gdzie powinno być ponuro, tak właśnie jest, ale takie miejsca, jak bary i hotele, zostały należycie – i dość kolorowo – oświetlone. Widać spoty reklamowe, latarnie i inne elementy upiększające krajobraz. Nie da się nie zauważyć przywiązania twórców map do detali. W powietrzu co jakiś czas przelatuje futurystyczny statek, którego oświetlenie rzuca dynamiczne słupy światła, a gdzieś w oddali widać budynki mieszkalne, równie starannie wykonane, pokryte reklamami. Na ulicach walają się stosy różnych pudeł i kabli, ale nie zabrakło również śmietników, furtek, bram, ulicznych sklepików i tak dalej. Na ścianach widnieją obskurne plakaty, a w pomieszczeniach, przy stanowiskach pracy – futurystyczne przedmioty codziennego użytku. Jak to mawiają, diabeł tkwi w szczegółach.

Miejsca w grze, stylizowane na cyberpunkowe miasto przyszłości, są zróżnicowane. Oprócz wędrowania ulicami zaglądamy do kompleksu badawczego, kilku hangarów czy metra, a jest tego więcej. Wszędzie widać unikatowe tekstury i obiekty, także konstrukcja i wykonanie poziomów wydają się przemyślane. Owszem, poszczególne mapy są wyjątkowo proste i absolutnie nikt nigdzie nie powinien się zgubić na więcej niż kilkanaście sekund, ale w Hard Reset nie chodzi przecież o eksplorację świata i zachwycanie się nim, tylko o strzelanie.

Niezwykle istotnym elementem każdego poziomu są rozlokowane dosłownie co krok przedmioty wybuchające, raniące, rażące prądem czy palące wrogów na popiół. Do tego w podsumowaniu każdego etapu rozgrywki jest specjalna statystyka informująca o tym, ilu zniszczeń (w procentach) udało się dokonać za pomocą otoczenia. To naprawdę świetny pomysł. Już na normalnym poziomie trudności poprzeczka dla niektórych okaże się na tyle wysoka, że będą musieli powtarzać niektóre fragmenty gry po kilka(naście) razy. Dlatego jeżeli trzymany w ręku arsenał zawodzi, warto spróbować z transformatorem wysokiego napięcia czy kanistrem ze środkiem łatwopalnym. Efekt jest bardzo widowiskowy. I bez obaw: twórcy gry zachowali odpowiednią równowagę, udostępniając wyjątkowo nieprzyjazne dla wrogów środowisko.

Moje zabawki kontra ich zabawki

Hard Reset, jak każda szanująca się strzelanka, ma do zaoferowania całkiem ciekawe narzędzia mordu. Co prawda gracz ma przy sobie tylko dwa: karabin pociskowy i energetyczny, ale na szczęście dają się one modyfikować, chociaż w świecie przyszłości nie ma niczego za darmo. W grze natrafiamy na tzw. punkty NANO, które po uzbieraniu określonej ich liczby pozwalają kupić jedno ulepszenie w odpowiednim terminalu. Zazwyczaj na każdy poziom przypada kilka tych urządzeń. Da się też odrobinę poprawić umiejętności bojowe Fletchera. Można zainwestować w pojemniejsze magazynki w broniach, odrobinę zwiększyć żywotność i odporność tarczy, a także szybkość ich regeneracji, lub sprawić, że postać będzie lepiej walczyć, będąc w stanie bliskim śmierci. Tych ulepszeń nie ma wiele, ale i tak nie sposób wykupić wszystkich w ciągu jednej rozgrywki. No chyba że ktoś będzie bardzo wnikliwie zaglądać w każdy kąt w poszukiwaniu „gotówki”, ale to tylko spekulacje.

Wśród narzędzi destrukcji jest sporo „klasycznych” sprzętów, ale znalazło się kilka rodzynków, których używanie to czysta frajda. Na samym początku byliśmy zdziwieni, że dano nam zaledwie dwa karabiny. Ale już po kilkunastu minutach rozgrywki było wiadomo, o co chodzi. Kolejne bronie wykupuje się na takiej samej zasadzie co ulepszenia postaci, ale nie wszystkie są dostępne od samego początku. Żeby odblokować te najsilniejsze, trzeba zainwestować odpowiednią liczbę punktów we wcześniejsze modele.

Te cacka, które korzystają z pocisków, to tradycyjna maszynówka, strzelba, miotacze granatów i min oraz wyrzutnia rakiet. Bronie energetyczne są odrobinę bardziej udziwnione. Nie zabrakło szybkostrzelnego działka miotającego kule energii, klasycznej „spawarki”, moździerza miotającego ładunki prądu, railguna oraz „inteligentnej” wyrzutni wybuchających minipocisków. Mało tego, niemalże każda broń ma alternatywny tryb ognia, często zupełnie różny od podstawowego. Gdy się to wszystko policzy, to wychodzi kilkanaście całkiem nieźle przemyślanych i zbalansowanych narzędzi do pacyfikacji wrogów. Nam najlepiej grało się z użyciem wyrzutni rakiet; jej moc budzi respekt, a wykupienie dalszych ulepszeń pozwala sterować torem lotu pocisków. Po prostu cud, miód i orzeszki, o ile ktoś nie strzeli sobie pod nogi. Railgun też dał się lubić. Można w nim delikatnie zbliżyć obraz. Ale najlepsze jest to, że twórcy tego żelastwa, najwyraźniej miłośnicy pracy Wilhelma Conrada Roentgena, umożliwili podglądanie wrogów przez ściany. Ha, nawet można ich przez nie likwidować! A są widoczni jako zarysy szkieletów. Doprawdy – urocze. Warto zaznaczyć, że w grze nie ma problemu z amunicją. Została podzielona na dwa rodzaje: pociski oraz energię. Gdy ta druga się wyczerpie, do pewnego momentu następuje jej regeneracja.

Przeciwników w grze nie ma wielu, ale biorąc pod uwagę długość rozgrywki, balans został zachowany. Będziecie walczyć głównie z piłami tarczowymi na kółkach, zwinnymi kulami lubiącymi wybuchać, minihelikopterami oraz dziwnymi hybrydami ludzi i maszyn. Te ostatnie namiętnie korzystają z broni dalekiego zasięgu. Czasem też pojawią się, często w parach, roboty przypominające przerośnięte goryle. Lubują się one w szarżowaniu w stronę gracza, co na wyższych poziomach trudności owocuje malowniczą śmiercią w przypadku udanego trafienia. Są też jacyś bossowie... i to w zasadzie tyle. Ale przez całą rozgrywkę nie odczuliśmy znużenia tym, że po raz kolejny widzimy te same, mechaniczne pokraki.

Najpoważniejszą wadą Hard Reset jest jej długość. W telegraficznym skrócie: jest żenująco mała. Nam ukończenie przygody na średnim poziomie trudności zajęło cztery godziny z niewielkim hakiem. Napiszemy to jeszcze raz: cztery godziny. Graliśmy już w dłuższe dema! Owszem, mniej doświadczonemu graczowi pewnie zajmie to nieco więcej czasu, może pięć i pół godziny, może sześć. Niestety, do tego dochodzi niewiele mniej dokuczliwy brak jakiegokolwiek trybu gry wieloosobowej. Co więcej, napisy końcowe pojawiają się właśnie wtedy, gdy fabuła zaczyna się rozkręcać i wreszcie jest jakaś intryga, tajemnica... Tak się nie robi.

A jak się gra w Hard Reset? Pod tym względem jest bardzo dobrze. Sieczka jest przednia, widowiskowa i okraszona bardzo dobrą, szczegółową grafiką. Owszem, nie da się poprowadzić rozgrywki na kilka sposobów, inaczej niż w nowej części Deus Ex, mimo to jest przyjemnie, a kolorytu zabawie przydaje możliwość likwidowania maszyn za pomocą otoczenia. Przeciwnicy nie należą do inteligentnych i zazwyczaj sami pchają się pod lufę. Ale co z tego, jeżeli Hard Reset zapewnia tonę frajdy nawet z kiepską sztuczną inteligencją w swoim kodzie? Po prostu strzelanie do wszystkiego, co się rusza, ani trochę się nie nudzi, a to jest najlepszy wyznacznik „grywalności”. Ba, nie przeszkadza nawet uproszczony system pokonywania łamigłówek, które sprowadzają się do naciśnięcia guzika, na przykład po to, aby wyłączyć barierę uniemożliwiającą przejście dalej. Deszcz śrubek i trybików tuż po celnym wymierzeniu rakietą lub granatem w grupę mechanicznych wrogów to coś, co bardzo ucieszy nie tylko weterana pierwszoosobowych strzelanek, ale również niedzielnego miłośnika gatunku. Tutaj nic więcej nie trzeba dodawać.

Platforma testowa

Oto podzespoły komputera, który posłużył nam do przetestowania gry Hard Reset.

Grafika i dźwięk

O grafice w Hard Reset w skrócie można by napisać, że jest bardzo dobra. Studio Flying Wild Hog postanowiło stworzyć własne narzędzie: silnik o nazwie Road Hog, na którym jest oparta cała gra, i zaręczamy, że wyszło mu to wyjątkowo dobrze. Można się nawet pokusić o stwierdzenie, że dużo większe studia mogłyby się uczyć od Polaków sztuki optymalizacji. Ale od początku.

Hard Reset wygląda świetnie dlatego, że jest przeznaczony tylko na jedną, ale za to najmocniejszą platformę – pecety. No dobrze, nie ujmujemy programistycznego talentu twórcom gry, ale nie byli oni skrępowani ograniczeniami, jakie zawsze są narzucane przez konsole. W przeciwnym razie zapewne musieliby zredukować liczbę jednocześnie wyświetlanych elementów, a niektóre tła, tu często złożone ze skomplikowanych obiektów, nawet zastąpić bitmapami zawierającymi ich zdjęcia. Już nie wspominając o dynamicznym oświetleniu i co bardziej zaawansowanych efektach. W każdym razie już od samego początku rzucają się w oczy świetne tekstury w naprawdę wysokiej rozdzielczości. Na wielu obiektach, chociażby na plakatach ściennych czy niektórych słupach, da się przeczytać tekst, a jesteśmy przekonani, że nie byłoby to możliwe, gdyby ich rozdzielczość była mniejsza.

Pisaliśmy już o tym, że poziomy są zrobione z pomysłem. Wprawdzie większość jest klaustrofobiczna i wyjątkowo nieskomplikowana, ale i tak podziwiamy załogę Flying Wild Hog za to, że chciało się jej zadbać o szczegóły. W grze nie zabrakło też odpowiednich efektów graficznych, w dzisiejszych czasach uchodzących za standard, chociaż nie wszyscy twórcy przyjmują to do wiadomości. Mamy HDR, dynamiczne oświetlenie oraz ładne, kolorowe barwy, gdy sytuacja tego wymaga, np. podczas wybuchów. Efekty fizyki też są naprawdę niezłe i oczywiście nie stoją za nimi skrypty. Stosy pudeł i elementów otoczenia w powietrzu to częsty widok.

Ale nie jest idealnie. Niektórym grafika Hard Reset może się wydać napastliwa, zbyt „ostra”. My też postrzegamy ją odrobinę w ten sposób, chociaż nie przeszkodziło nam to docenić jej piękna. W każdym razie byłoby zauważalnie lepiej, gdyby twórcy silnika dodali głębię ostrości, której zabrakło nam najbardziej. Owszem, przy delikatnym zbliżeniu, np. podczas korzystania z railguna, pierwszy plan, na którym umieszczono celownik, jest wyraźny i ostry, a to, co znajduje się kilkanaście metrów dalej, jest należycie rozmyte. Ale na otwartej przestrzeni nawet obiekty stanowiące tło są równie ostre co najbliższe otoczenie. To szczegół, na który można przymknąć oko, więc nie uznajemy go za wadę gry. Inną drobnostką jest wygląd HUD-a. Nam się wydał nieładny na tle całej szaty graficznej. Komuś tutaj zabrakło pomysłu, chociaż to też jest kwestia upodobań.

Gra jest naprawdę nieźle zoptymalizowana.

Odgłosy w Hard Reset są niczego sobie. Nie wpadły nam w ucho jakoś szczególnie, ale nie możemy napisać o nich niczego złego. Co innego muzyka, która kompletnie nie przypadła nam do gustu. Zdecydowanie wolelibyśmy gitarowe, ciężkie klimaty od tego, co nam zaserwowali twórcy gry, czyli elektronicznych kawałków złożonych jedynie z sampli, przypominających bardziej „plumkanie” do tła niż porządny kawał industrialnego grania. Elektroniczne brzmienia też lubimy, ale te wydały nam się zwyczajnie słabe. Po pewnym czasie ścieżka dźwiękowa zaczęła nas na tyle irytować, że ją wyłączyliśmy, a zaręczamy, że nie robimy tego często.

Galeria

Podsumowanie

Otrzymaliśmy kolejną grę, której twórcy starali się zapewnić przede wszystkim jak największą frajdę z eksterminacji wszystkiego dookoła. Bawiliśmy się przednio. Po pierwszej grze studia Flying Wild Hog odrobinę widać raczej niski budżet w porównaniu z zagranicznymi, ale debiut uważamy za dość udany. Jednakże jest kilka rzeczy, które wymagają poprawienia w następnych produkcjach.

Cztery godziny gry to zdecydowanie za mało, a brak trybu wieloosobowego mocno uwypukla tę wadę. W obliczu tych niedociągnięć po prostu nie da się usprawiedliwić ceny. Ponadto fabuła urywa się w momencie, w którym gracz spodziewa się dalszego rozwoju wydarzeń. Chociaż my mamy własną teorię: być może Hard Reset w zamierzeniu miał być bardziej pokazem możliwości silnika graficznego niż w pełni ukończonym dziełem. Jesteśmy ciekawi, co w przyszłości zaserwują nam twórcy.

W każdym razie to, co otrzymaliśmy, jest bardzo ładnie wyglądającą, wysokiej próby sieczką, która mocno przykuwa do komputera na tych kilka godzin i nie pozwala odejść, zanim się nie skończy. Tak było w naszym przypadku. Kto lubi taką formę prostej, odmóżdżającej rozrywki, ten również będzie się dobrze bawić. Jesteśmy pełni podziwu dla rodzimego i niezwykle utalentowanego studia Flying Wild Hog. Gdyby dało się powalczyć w sieci, a przygoda byłaby o te trzy–cztery godziny dłuższa, nie obeszłoby się bez rekomendacji.

Do testów dostarczył: CD Projekt

Cena w dniu publikacji (z VAT): 79,90 zł