AMD APU A6-3650 (Llano) – tańszy model procesora Fusion ze zintegrowanym układem graficznym

Modele o numerze kończącym się na 00 z techniką Turbo Core nie są jeszcze dostępne w sklepach. Modele z numerem kończącym się na 50 mają taktowanie przyspieszone na stałe i nie obsługują Turbo Core. Serie A8 i A6 różnią się ponadto mocą wbudowanego układu graficznego. Nie ma różnicy w funkcjach części procesorowej: wszystkie APU A6 i A8 mają identyczną ilość pamięci podręcznej i taki sam zestaw instrukcji.

Jak wspomnieliśmy w artykule o układzie A8, jedną z niewielu wad nowych APU jest zestaw instrukcji procesora. Brak AVX i AES w produktach z taniego segmentu nie sprzyja upowszechnieniu się tych instrukcji w popularnym oprogramowaniu. Bezpośrednia konkurencja cenowa ma AVX, ale też nie wspomaga sprzętowo szyfrowania.

Zintegrowany w układach serii A6 Radeon HD 6530D jest nieco słabszą wersją układu Sumo. Różni się od HD 6550D liczbą jednostek obliczeniowych: ma ich 320 zamiast 400, oraz taktowaniem: 443 MHz zamiast 600 MHz.

Jest za to równie funkcjonalny jak droższy model i procesory graficzne na kartach PCI Express, co jest dużą zachętą dla programistów chcących zastosować obsługę najnowszych technik graficznych. Układy HD Graphics 3000, 2000 i 1000 (Pentium G) zintegrowane w procesorach Sandy Bridge Intela różnią się funkcjami. Najtańszy HD Graphics 1000 nie ma sprzętowego kodera/dekodera wideo QuickSync, reklamowanego jako jedna z głównych zalet HD Graphics.

Zestaw testowy i dobór sprzętu do porównania

Bezpośrednim rywalem jedynego jak dotąd układu A6 jest Core i3-2100. Należy pamiętać, że uwzględniamy tylko cenę procesora – chociaż ceny płyt FM1 i LGA1155 z podobnym wyposażeniem są już niemal identyczne.

Testy A6-3650 przeprowadziliśmy na płycie Asus F1A75-V PRO.

Więcej informacji o tej oraz innych płytach znajdziecie już wkrótce w teście płyt FM1.

Za dostarczenie procesora Pentium G840 do testów dziękujemy firmie Terra.COM.

Testy syntetyczne – Sandra

Nowa wersja Sandry umie wykorzystać rozszerzenia AVX, ale tylko gdy uruchomi się ją w systemie Windows 7 z dodatkiem Service Pack 1. W stosunku do poprzednich zmieniła się też punktacja w testach obliczeń multimedialnych, co powoduje znaczne różnice między wersjami, szczególnie jeśli porównywane procesory to modele firmy AMD.

A6-3650 jest wolniejszy od A8-3850 proporcjonalnie do różnicy w taktowaniu.

Zmierzyliśmy następnie wydajność podsystemu pamięci nowych procesorów. Na wszystkich platformach RAM działał z prędkością DDR-1333 i opóźnieniami 7-8-7-21 1N.

Różnica między A6 a A8 jest niewielka i wynika z wpływu pamięci L1 i L2 na wynik końcowy (L1 i L2 są taktowane tym samym zegarem co rdzenie, więc w A8 są szybsze).

Testy syntetyczne – 3DMarki

Podobnie jak w artykule o pierwszym Llano podajemy te wyniki tylko dla zaspokojenia ciekawości entuzjastów, bo łączenie Llano z osobną potężną kartą graficzną nie ma sensu. Tych testów nie bierzemy pod uwagę w końcowej ocenie produktu.

Leciwy benchmark 3DMark06 zastąpiliśmy 3DMarkiem 11.

Szczegółowe testy graficzne i obszerny komentarz znajdziecie w dalszej części artykułu.

Testy rzeczywiste – renderowanie

Zmierzyliśmy wydajność użycia silnika graficznego Cinema 4D firmy Maxon. Wykorzystujemy wersję 11.5 popularnego benchmarku.

A6 mimo wolnego taktowania wyprzedza Core i3-2100 w teście wielowątkowym.

Przeprowadziliśmy następnie test ray-tracingu w programie POV-Ray. Teraz wykorzystujemy najnowszą wersję: 3.7 beta 40.

Tutaj osobne rdzenie są nawet bardziej sprawne od logicznych niż w Cinebenchu. A6 bliżej do i3-2100 niż do A8.

Testy rzeczywiste – szyfrowanie, szachy

Z procesorów występujących w teście tylko i5-2400 ma sprzętowe wspomaganie szyfrowania, co wyraźnie odbija się na wynikach.

W pierwszym teście pliki są szyfrowane kolejno trzema algorytmami. Różnica między A6 a A8 nie jest duża, przynajmniej w porównaniu z procesorami ze sprzętowym wspomaganiem AES.

Czas na symulację gry w szachy z użyciem silnika Cyclone xTreme II i programu Arena.

A6-3650 jest szybszy od i3-2100 i bliżej mu do A8 niż do najtańszego Core.

Testy rzeczywiste – obliczenia

Następnym testem była symulacja Monte Carlo w arkuszu kalkulacyjnym Microsoft Excel 2010.

Ten test jest bardzo wrażliwy na szybkość podsystemu RAM. Pojemna pamięć podręczna i cztery rdzenie nie wystarczają Llano, żeby dogonić znakomity kontroler w Sandy Bridge.

Sprawdziliśmy też wydajność obliczeń z wykorzystaniem bibliotek .NET w programie OMP-Test 1.2.

Taktowanie i przepustowość pamięci nadają tempo w tym teście. A6 zostaje w tyle za Core i swoim większym bratem.

Testy rzeczywiste – kompresja plików

Do kompresji plików używamy popularnego darmowego narzędzia do archiwizacji: 7-Zip w wersji 9.20. Program obsługuje sprzętowe wspomaganie szyfrowania AES. W swoim teście mierzymy czas kompresowania w czterech różnych „scenariuszach”, przy użyciu dwóch typów danych (dużo małych plików lub jeden duży) i dwóch rodzajów kompresji (LZMA lub ZIP). W kompresji ZIP program wykorzystuje do 16 wątków, w LZMA – maksymalnie dwa. Ponadto podczas kompresowania małych plików do formatu 7z szyfrujemy archiwum algorytmem AES. Jednak dodatkowe obliczenia związane z szyfrowaniem to bardzo niewiele pracy w porównaniu z samą kompresją.

Kompresja to następne zastosowanie bardzo wrażliwe na sprawność podsystemu pamięci. Oba APU są nieco wolniejsze od procesorów Intela, ale przynajmniej grają w tej samej lidze – w odróżnieniu od starego Athlona 645, od którego się wywodzą.

W kompresji do formatu 7z jest już dużo lepiej: A6-3650 jest niemal tak szybki jak Core i3-2100.

Testy rzeczywiste – kodowanie oraz obróbka wideo i obrazów

Czas na kodowanie wideo za pomocą programu x264.

A6-3650 dalej jest szybszy od i3-2100, choć i w tym teście przepustowość pamięci jest ważna. Byłoby jeszcze szybciej, gdyby dało się wykorzystać w tym kodeku moc obliczeniową GPU...

Następnym testem było renderowanie klipu wideo w programie Adobe After Effects CS5.

Tradycyjnie procesory Intela mają ogromną przewagę w programach Adobe'a. Core i3-2100 jest o jedną piątą szybszy od nowego APU.

Następnie zmierzyliśmy wydajność podczas obróbki zdjęcia w Photoshopie CS5. Photoshop wykorzystuje akcelerację GPU, ale tylko do obracania i przybliżania obrazu – cała obróbka wciąż jest wykonywana przez procesor.

A6-3650 jest w tym teście najwolniejszy i ustępuje nawet znacznie tańszemu Pentium G840.

Wspomaganie odtwarzania i poprawa jakości materiałów video

Zintegrowanie w APU AMD stosunkowo mocnych układów graficznych Radeon HD serii 6 pozwala użytkownikom cieszyć się unikatowymi, jak na „integry”, funkcjami, czyli obsługą DirectX 11 i OpenCL. Ale to nie wszystko. Cała seria Radeonów HD 6500 zapewnia również sprzętowe wspomaganie odtwarzania materiałów wideo i Flash oraz umożliwia poprawę ich jakości na bieżąco, podczas oglądania. W panelu AMD Vision Engine Control Center mamy możliwość zmiany ustawień automatycznej korekty kontrastu, mechanizmów wyostrzenia, redukcji szumów, usuwania przeplotu i poprawy materiałów słabej jakości czy też funkcji Steady Video. O tej ostatniej więcej przeczytacie na następnej stronie.

Obok panelu sterowników wszystkie te funkcje obsługuje zalecany przez AMD program vReveal 3 (darmowy w wersji podstawowej – bez obsługi HD).

Zintegrowany w APU AMD Radeon nie tylko poprawia jakość wideo, ale także dobrze radzi sobie z akceleracją odtwarzania materiałów wysokiej rozdzielczości. Jednym z ciekawszych darmowych programów do odtwarzania jest SplashLite. Umie on wykorzystać funkcje akceleracji sprzętowej wszystkich producentów – AMD, Intela, Nvidii. Z tego względu pozwala bezpośrednio porównać różne rozwiązania. Po włączeniu tej funkcji układ graficzny przejmuje od procesora większość obliczeń, co skutkuje spadkiem obciążenia CPU.

Zmniejszenie obciążenia procesora po włączeniu sprzętowej akceleracji, choć wyraźne, nie wydaje się imponujące, szczególnie w przypadku YouTube'a. Znacznie zwiększa się szybkość „reakcji” samego wideo, jak i zadań wykonywanych w tle. Szczególnie widać to podczas przewijania materiału, przesuwania zawierającego go okna i przełączania w tryb pełnoekranowy.

Niełatwo znaleźć programy służące do konwersji materiałów audiowizualnych, które wykorzystują akcelerację jednego i drugiego producenta. Zazwyczaj każda technika jest promowana z użyciem innego oprogramowania. I tak AMD poleca narzędzie vReveal 3, w wersji podstawowej dostępne za darmo. Jednak dopiero płatna wersja Premium, kosztująca 49 dol., umożliwia pracę na materiałach wysokiej rozdzielczości. Intel zaś proponuje Cyberlink MediaEspresso, którego najnowsza wersja, 6.5, kosztuje 39 dol.

Włączenie akceleracji na APU AMD przynosi drastyczne skrócenie czasu konwersji przykładowego materiału wideo w formacie AVI. Różnice są widoczne nie tylko w programie zalecanym przez AMD, ale także w MediaEspresso. Ten drugi umożliwia wyłączenie sprzętowego wspomagania GPU obydwu producentów. W przypadku Intela można jedynie dostosować funkcję Quick Sync Video: albo poprawa jakości, albo zwiększenie wydajności.

Porównanie wydajności obydwu technik wskazuje, że Intel HD Graphics z funkcją Quick Sync doskonale radzi sobie w odpowiednim środowisku programowym. Jak już wspominaliśmy przy okazji dokładniejszej analizy tego rozwiązania, trudno je pokonać, gdyż opiera się ono na wyspecjalizowanych jednostkach, służących tylko do wykonywania ściśle określonych obliczeń. W przypadku kart graficznych AMD i Nvidii najczęściej do prostych obliczeń używa się wielofunkcyjnych procesorów strumieniowych.

Mimo wszystko APU AMD osiąga doskonały rezultat. Obliczenia z włączoną akceleracją wykonywane są o połowę szybciej niż bez niej, dlatego można uznać tę funkcję za udaną.

Poprawa jakości materiałów wideo – funkcja AMD Steady Video

Na funkcję Steady Video położono spory nacisk w materiałach marketingowych, podczas gdy jest ona stosowana już od jakiegoś czasu w profesjonalnym oprogramowaniu do edycji materiałów wideo. Teraz jednak można aktywować ją z poziomu sterowników, tak aby działała „w czasie rzeczywistym”. Nie jest wymagane żadne dodatkowe oprogramowanie.

Po prawej stronie widać film odtwarzany przy użyciu techniki Steady Video firmy AMD. Warto zwrócić uwagę na momenty, w których film po lewej (bez wspomagania Steady Video) nieco się trzęsie. W takich chwilach obraz odtwarzany z udziałem APU AMD jest stabilizowany, co jednak skutkuje miejscowym, krótkotrwałym „zgubieniem” ostrości i ogólnym spadkiem jakości wideo.

Nie zawsze efekt działania Steady Video jest idealny. Spośród przetestowanych plików filmowych najtrudniejszy dla tej funkcji okazał się powyższy. Może to jednak wynikać z rodzaju zainstalowanych w systemie sterowników. Mimo to niemal w każdym przypadku różnica na korzyść wspomagania jest widoczna gołym okiem.

Filtrowanie tekstur

Dla tych, którzy nie pamiętają, czym jest i jak działa anizotropowe filtrowanie tekstur, przedstawiamy poniższe zrzuty ekranu. Pochodzą one ze środowiska graficznego silnika Unreal Engine 3.

Na wyciętej części tła dobrze widać wzrost szczegółowości wyświetlanej grafiki. Po kliknięciu w obrazek można obejrzeć całą, pełnowymiarową scenę.

Jakość filtrowania anizotropowego można sprawdzić, analizując wyniki wyświetlane przez program D3D AF-Tester. W idealnej sytuacji wzór ten składa się z kolorowych okręgów płynnie przechodzących jeden w drugi. Algorytm filtrowania tekstur Radeonów zintegrowanych w APU Llano nie różni się od algorytmu w pozostałych kartach graficznych AMD. Jest bardzo dobry, niemal idealny. Oznacza to, że tekstury zawsze będą doskonale przefiltrowane, niezależnie od kąta. Nvidia nie zmieniła swojego algorytmu anizotropowego filtrowania tekstur już od czasu serii 200 – i nadal nie jest on perfekcyjny, choć i tak daje bardzo dobre efekty. W praktyce nie da się dostrzec różnicy między algorytmem Nvidii a algorytmem idealnie niezależnym od kąta. Dużo gorzej jest w przypadku zintegrowanej karty Intela. Różnice między poszczególnymi trybami są mało wyraźne i samo włączenie filtrowania nie zapewnia tak dobrych rezultatów jak u konkurencji.

A jak włączenie anizotropowego filtrowania tekstur wpływa na wydajność?

Jak widać, układ graficzny zintegrowany z procesorem ma swoje bolączki. Koszt wydajnościowy włączenia anizotropowego filtrowania tekstur jest znacznie większy niż w przypadku oddzielnej karty graficznej. Głównym powodem jest konieczność współdzielenia z procesorem pamięci podręcznej, jak i dostępu do pamięci operacyjnej komputera. Karta autonomiczna przy wykonywaniu tego typu zadań posiłkuje się własną pamięcią operacyjną vRAM, zatem wystarcza jej przepustowości do sprawnego „obsłużenia” obliczeń.

Wygładzanie krawędzi

Różni producenci przyjmują trochę inne założenia, wybierając miejsca pobierania próbek, co pokazują poniższe ilustracje, pochodzące z programu DX9FSAAViewer.

Obaj producenci kart graficznych oferują specjalny tryb poprawiający jakość wygładzania przy przezroczystych teksturach (zielone próbki). AMD nazywa to Adaptive Anti-aliasing (wybierany jako oddzielny tryb wygładzania krawędzi), a Nvidia – Transparency Anti-aliasing (wybierany jako dodatkowa opcja). Intel nie zapewnia takiego rozwiązania.

Po włączeniu dowolnego trybu wygładzania krawędzi wydajność spada znacząco. Obniża się niemal liniowo w miarę zwiększania intensywności próbkowania.

Platforma testowa

Wszystkie testy wydajności zostały wykonane na platformie składającej się z następujących podzespołów:

System operacyjny:

• Windows 7 w wersji 64-bitowej.

Sterowniki:

• karty graficzne AMD Radeon – Catalyst 11.6,
• karty graficzne Nvidia GeForce – ForceWare 275.33,
• karty graficzne Intel HD Graphics – Intel_Graphics_V815102372.

W testach używaliśmy ustawień bez włączonego multisamplingu oraz filtrowania anizotropowego, chyba że na wykresie jest napisane inaczej. Gry wykorzystujące z DirectX 11 działały z tą techniką na kartach graficznych, które ją obsługują. W przypadku zintegrowanych układów GPU firmy Intel oraz AMD 890G gry nie korzystały z najnowszego API, dlatego ich wydajność może okazać się nieco zawyżona względem kart z obsługą DirectX 11.

Podczas sprawdzania wydajności nowego procesora Intel Pentium G840 natrafiliśmy na ciekawy błąd. Pomimo najnowszych sterowników i wielokrotnego powtarzania testu cienie były wyświetlane nieprawidłowo. W przypadku innych procesorów z rodziny Sandy Bridge błąd nie występował. W pozostałych programach nie zauważyliśmy tego zjawiska.

Wydajność Radeona HD 6530D

Test syntetyczny:

Wydajność w Battlefield: Bad Company 2 sprawdzamy na mapie Jądro ciemności. Test polega na przebiegnięciu w określony sposób początkowej części etapu, od miejsca lądowania na rzece do chatki, gdzie rozgrywa się akcja. Po drodze mijamy wiele wymagających miejsc, m.in. złożone źródła światła i dwa źródła ognia. Pomiar wykonujemy przy użyciu Frapsa. Ze względu na niezmienne warunki testu wynik jest wysoce powtarzalny i cechuje się małym błędem pomiarowym. W tej grze w przypadku układów nieobsługujących DirectX 11 wyłączyliśmy funkcję HBAO, która zmniejsza wydajność o ponad połowę (do poziomu ledwie grywalnego), więc pozycje oznaczone na wykresach z wynikami w Battlefieldzie kolorem niebieskim zapewniają przy podanych osiągach wyraźnie niższą jakość wyświetlanego obrazu.

Call of Duty: Modern Warfare 2 to klasyka gatunku. Bardzo popularna swego czasu gra nie ma dużych wymagań sprzętowych, dlatego świetnie nadaje się do testowania tańszych rozwiązań graficznych. Wybrane przez nas miejsce testowe to misja Gułag – od początku do momentu lądowania helikoptera.

Colin McRae: DiRT 3 to propozycja specjalistów od wyścigów, firmy Codemasters.Gra wciąż oparta jest na silniku EGO, tym razem w wersji 2.0. Do pomiaru służy nam wbudowany test dostępny w menu opcji graficznych. Sygnowane nazwiskiem jednej z legend rajdów samochodówki od lat znajdują wielu amatorów. DiRT 3 od początku zapewnia obsługę DirectX 11, mimo to jego wymagania sprzętowe wciąż są umiarkowane. Ze względu na dużą liczbę zmiennych pomiar wykonujemy trzykrotnie, a wynik uśredniamy. Karty graficzne Intela obsługiwały jedynie średnie ustawienie postprocessing, podczas gdy w innych przypadkach była ustawiona wartość „wysoka”.

Left 4 Dead 2 to kontynuacja ciepło przyjętej strzelanki z rozbudowanym trybem kooperacji. Gra „opowiada” o czwórce typowych ludzi, którzy znaleźli się w świecie opanowanym przez krwiożercze zombi. Wykorzystuje zmodyfikowany silnik Source, zgodny z DirectX 9. W czasie testu uruchamiamy timedemo z nagranym przebiegiem jednego z pierwszych etapów.

Mafia 2 jest świetną pozycją dla miłośników RPG osadzonych w gangsterskich klimatach lat 50. Gra nie jest bardzo wymagająca co do sprzętu, dopiero włączenie filtrów anizotropowych i wygładzania krawędzi daje się we znaki. Płynną rozgrywkę w „Full HD” zapewnią nawet karty graficzne za około pół tysiąca złotych. Wydajność sprawdzamy na mapie Room Service, przebiegając określony odcinek po wyjściu z domubohatera. Pomiar wykonujemy za pomocą Frapsa.

Wpływ pamięci operacyjnej na wydajność GPU

AMD jako pierwsze wprowadziło na rynek oficjalną obsługę pamięci DDR3 o prędkości DDR-1866 (933 MHz albo PC3-15000) właśnie w podstawce FM1. Do tej pory standardem była obsługa co najwyżej modułów DDR-1333. Wbudowanie układu graficznego do APU AMD pozwoliło skrócić czas dostępu do pamięci operacyjnej komputera. To bardzo ważne, gdyż w A8 zastosowano dość mocny układ graficzny, który ma niemały apetyt na dane. Zła wiadomość jest taka, że GPU musi dzielić przepustowość pamięci z CPU. Doskonale to widać, gdy się porównuje moduły RAM o różnych prędkościach współpracujące z procesorem Llano. Już ustawienie częstotliwości działania na DDR-1600 owocuje znaczącym polepszeniem osiągów.

Wzrost wydajności wynikający z zastosowania szybszej pamięci jest naprawdę spory! Na wykresach umieściliśmy rezultaty typowe dla najpopularniejszych (czytaj: najtańszych) modułów DDR3 1333 CL9. Już zmiana na moduły o nominalnej prędkości DDR-1600 z „agresywnymi” opóźnieniami przynosi znaczącą poprawę wyników. Każde kolejne przyspieszenie powinno pociągać za sobą kolejny wzrost wydajności, co widać w przypadku wyniku uzyskanego z udziałem pamięci 1866 MHz. Także samo zmniejszenie opóźnień RAM-u spowoduje pewien przyrost mocy. Aby osiągnąć jeszcze szybsze taktowanie, trzeba już zwiększać częstotliwość bazową, a więc także taktowanie procesora.

Dual Graphics Performance Boost to rozwiązanie AMD, które umożliwia połączenie mocy obliczeniowej zintegrowanego w APU rdzenia graficznego i układu w oddzielnej karcie graficznej podobnej klasy. Więcej o tej funkcji przeczytacie w poprzednim artykule.

Tym razem usiłowaliśmy uruchomić tę funkcję w kartach graficznych Radeon HD serii 5. Aby zachować niezbędne parametry połączenia, próbowaliśmy zastosować karty o podobnej mocy obliczeniowej, tj. HD 5450, HD 5570, HD 5670 i HD 5750. Niestety, żadna z tych konfiguracji nie zadziała. Szkoda, bo wydaje się, że kupowanie taniego modelu z serii HD 6000 specjalnie do CrossFire mija się z celem. Bardziej prawdopodobne jest, że nabywca APU AMD już będzie miał kartę Radeon serii HD 5000 – w takim razie nie będzie mógł korzystać z funkcji Dual Graphics.

W obliczu takich trudności sprawdziliśmy wydajność A8-3650 w parze z Radeonem HD 6670 i HD 6450.

Tandem z najtańszym oddzielnym Radeonem sprawdza się znakomicie. Karty w konfiguracji Dual Graphics działają niemal ze zsumowaną prędkością. Dużo gorzej jest w przypadku HD 6670 – poprawa osiągów jest wtedy stosunkowo mała. Najwyraźniej różnica w wydajności między tymi dwoma GPU jest zbyt duża.

Podkręcanie

A6-3650 podkręcał się zauważalnie słabiej od droższego modelu. Wygląda na to, że to jednostkowa anomalia – inne rozesłane dziennikarzom egzemplarze osiągają częstotliwość taktowania rzędu 3600–3700 MHz, podobnie jak testowany przez nas A8-3850.

Nasz egzemplarz A6-3650 osiągnął tylko 3250 MHz. Przy podkręcaniu priorytetem był dla nas wzrost częstotliwości taktowania części graficznej, dlatego staraliśmy się uzyskać jak najszybsze taktowanie zegara bazowego. Udało się osiągnąć 155–160 MHz, czyli ponownie tyle samo co w A8-3850. Taktowanie GPU wyniosło 687 MHz, a pamięci – DDR-2066. Ten egzemplarz, poza tym że zapewnił zaledwie przeciętną podkręcalność rdzeni, nie chciał dobrze działać z bardzo szybkimi modułami RAM. Wcześniej testowany A8-3850 pozwolił bez większego trudu osiągnąć taktowanie DDR-2400:

Podkręcanie – testy wydajności

Przeprowadziliśmy kilka testów wydajności po podkręceniu:

Podkręcanie – testy graficzne

Wzrost wydajności w większości przypadków wyniósł ok. 30%, co jest bardzo dobrym wynikiem:

Przyspieszanie zintegrowanego układu graficznego w APU AMD bardzo nam się spodobało, ponieważ wymaga sporego zaangażowania i chwili zastanowienia. Wydajność Radeona HD 6530D zależy od wielu czynników, które trzeba samemu rozgryźć. Tak silny wpływ samego taktowania pamięci pozostawia bardzo duże pole manewru. Wzrost wydajności po podkręceniu jest spory.

Pobór mocy

Zmierzyliśmy, ile energii pobiera cała platforma testowa. Pobór mocy był mierzony po 10 minutach od uruchomienia testu stabilności w programie OCCT, w trakcie odtwarzania filmu HD ze wspomaganiem GPU (DXVA) oraz w stanie spoczynku – po 10 minutach wyświetlania pulpitu.

Poprzednio testowane najmocniejsze APU zaskoczyło nas pozytywnie poborem energii w spoczynku i podczas odtwarzania filmu. Teraz doszła do tego spora poprawa pod obciążeniem. Mogłoby być jeszcze lepiej, ale w dwóch najczęstszych „scenariuszach” użytkowania (spoczynek i film) A6-3650 wypada bardzo dobrze.

Podsumowanie

AMD już kilka razy wprowadzało na rynek produkty, które za niewielkie pieniądze zapewniały cechy sprzętu z zupełnie innej półki. APU należą właśnie do takich produktów.

Karta graficzna Radeon HD 6550D zintegrowana w APU AMD Llano A8-3850 nieco nas zaskoczyła. Oczywiście – w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Nigdy wcześniej nie zintegrowano tak mocnego układu graficznego w jednej obudowie z procesorem, dlatego z szybkości przetwarzania grafiki trójwymiarowej możemy być jak najbardziej zadowoleni. A6-3650 wraz z Radeonem HD 6530D zapewnia nieco mniejszą wydajność graficzną. Ma mniej jednostek cieniujących i znacznie wolniejsze taktowanie GPU. Jednak nadal wystarcza to do zwycięstwa nad układami Intel HD Graphics. Jednocześnie wraz z APU AMD otrzymujemy obsługę funkcji DirectX 11 i OpenCL. Tańszy APU przeciera też nowe szlaki, przynosząc oficjalną obsługę DDR3 o prędkości DDR-1866 (933 MHz). Obsługuje również technikę Dual Graphics, jednak tym razem lepiej sprawdza się z nieco tańszymi GPU. Gdyby tylko ta funkcja była dostępna w przypadku Radeonów HD 5000... Znacznie zwiększyłoby to praktyczne możliwości użycia tego rozwiązania.

Podobnie jak mocniejszy A8-3850, tak i 3650 podkręca się bardzo dobrze. Nam bez problemu udało się wycisnąć z niego 30% więcej, a przecież można także kupić szybszą pamięć o krótszych czasach dostępu, co z pewności pozwoli uzyskać jeszcze większą wydajność platformy FM1.

Nie należy zapominać o funkcjach, które zapewnia APU. Algorytmy filtrowania tekstur i wygładzania krawędzi działają dokładnie tak jak w oddzielnych kartach graficznych i często dają lepszą jakość niż oddzielne rozwiązania Nvidii z tego segmentu cenowego. Działanie takich ulepszaczy obrazu w „integrach” Intela jest już wyraźnie słabsze. Chyba już wiemy, dlaczego Larrabee nie wszedł do produkcji...

Zatem pod względem wrażeń wizualnych jest to klasa sama dla siebie. Do tego APU AMD, podobnie jak nowe Radeony, zapewnia  funkcje akceleracji wyświetlania i konwertowania materiałów audiowizualnych. Można poprawić jakość obrazu lub przyspieszyć kodowanie. Całkiem przydatna okazuje się funkcja Steady Video, która zapewnia stabilizację obrazu w trakcie odtwarzania.

Ceny samego A6-3650 i płyt głównych z podstawką FM1 są bardzo atrakcyjne. Procesor kosztuje niecałe 400 zł, a najtańszą płytę (w dodatku wyposażoną w USB 3.0) można mieć za około 240 zł. W zbliżonych cenach można kupić podobnie wyposażoną płytę LGA1155 i procesor Core i3-2100. Wybór między tymi dwoma platformami sprowadza się do wyboru między wydajnością pojedynczego wątku a szybkością w zastosowaniach graficznych i wielowątkowych. (Dla maniaków sprzętu – również między możliwościami przyspieszania a ich brakiem, bo procesorów Intela w tym przedziale cenowym nie da się podkręcać). A ceny płyt FM1 jeszcze spadną, gdy na rynku pojawią się konstrukcje ze słabszym chipsetem A55.

Znowu dochodzimy do coraz bardziej oczywistej prawdy, że sukces podzespołów zależy coraz mniej od nich samych, a coraz bardziej od dopasowania do istniejących narzędzi. Programów i „scenariuszy” użytkowania jest tak dużo, że każdy sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie, czego bardziej potrzebuje w tej cenie: wydajnego przetwarzania grafiki czy szybkiego wykonywania jednowątkowych zadań.

Do testów dostarczył: AMD

Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 395 zł