Gry na Linuksa, spojrzenie pierwsze

W wersji linuksowej dostępnych jest kilkadziesiąt „dużych” tytułów, które pierwotnie zostały stworzone dla Windows. Problem w tym, że z reguły mija dużo czasu, zanim stają się dostępne dla użytkowników Linuksa, a wtedy – delikatnie rzecz ujmując – już nie budzą szczególnych emocji. Enemy Territory: Quake Wars zajęło to kilka tygodni, Return to Castle Wolfenstein – kilka miesięcy, Prey – dwa lata, a Jagged Alliance 2 – osiem.

Spragniony gier „pingwiniarz” ma w zasadzie cztery opcje do wyboru. Każda z nich ma swoje wady i zalety, a żadna z nich nie zadowoli wszystkich:

• Ograniczyć się do pozycji uruchamianych bezpośrednio w środowisku Linuksa. To najbardziej bezproblemowe rozwiązanie, ale liczba takich gier jest bardzo ograniczona, a ich jakość bywa bardzo różna. U osób przyzwyczajonych do jakości windowsowych bądź konsolowych (a szczególnie ich oprawy graficznej) rzut oka na większość produkcji wywoła jedynie uśmieszek politowania.
• Spróbować uruchomić ulubioną grę w środowisku Wine (implementacji interfejsu programistycznego Windows w systemach uniksowych), ale efekt bywa trudny do przewidzenia. Przy odrobinie szczęście grę uda się bez problemów zainstalować i uruchomić, ale wydajność prawie na pewno będzie gorsza niż w naturalnym środowisku. Chociaż Wine nie jest emulatorem, to tłumaczenie wywołań windowsowych na Linuksa (w szczególności tłumaczenie Direct3D na OpenGL) w zasadzie zawsze wiąże się z pewnym „narzutem”.
• Skorzystać z maszyny wirtualnej (na przykład darmowej Oracle VM VirtualBox) z zainstalowanym wewnątrz niej systemem Windows. To opcja wygodna dla tych, którzy nie chcą rozstawać się ze swoim ulubionym systemem, a jednocześnie z jakiegoś powodu nie mogą skorzystać z Wine. Rozwiązanie eliminuje problemy z kompatybilnością w przypadku starszych produkcji, powstałych przed erą akceleratorów graficznych. Z nowszymi już nie jest tak różowo: wirtualne sterowniki karty graficznej nie tylko zapewniają niewielką wydajność, ale też mogą powodować problemy z kompatybilnością. Naturalnym minusem jest również to, że trzeba mieć licencję na system Microsoft Windows oraz sporo wolnej przestrzeni na dysku (choć przy obecnych cenach terabajtowych dysków jest to niewielki problem).
• Zainstalować Windows obok Linuksa. To eliminuje wszystkie wcześniejsze niedogodności. Nie ma żadnych problemów z kompatybilnością, wydajność zawsze jest najlepsza. Minusem dla niektórych użytkowników może być konieczność opuszczenia środowiska Linuksa (jeśli przykładowo hostują na nim domowy serwer WWW, poczty itp.), koszt licencji i wymagania co do wolnej przestrzeni na dysku.

Różne są także metody dystrybucji gier. Odwiedzając tradycyjne sklepy z grami, będziecie mieli szczęście, jeżeli wśród setek różnych tytułów znajdziecie choć dwa działające pod Linuksem. A jeśli nawet coś się znajdzie, to instalator najpewniej będzie trzeba samodzielnie pobrać. Dlaczego? Dużo gier jest „portowanych” po długim czasie od pojawienia się wersji dla Windows; skupienie się na jednej platformie potrafi wydatnie skrócić czas pomiędzy rozpoczęciem prac a osiągnięciem statusu „gold”, który oznacza gotowość do tłoczenia nośników. Dzięki wykorzystaniu wspólnego nośnika gracz przywiązany do Linuksa płaci za grę tyle samo co użytkownik Windows, bo instalator można pobrać całkowicie za darmo. Czasem zapewnia go producent gry (przykładem Doom 3, Enemy Territory, Quake Wars, Neverwinter Nights, Unreal Tournament 2003/2004), czasem zewnętrzna firma (choćby Loki Software, która stoi za Heroes of Might and Magic 3, Heavy Gear 2 i Soldier of Fortune), a czasem – po „otwarciu” kodu gry – społeczność (przykładem Freespace 2 i Jagged Alliance 2).

W większości przypadków jedyną formą ich rozprowadzania jest internet. Gry dostępne bez opłat najczęściej można znaleźć w repozytoriach większości dystrybucji, ewentualnie na stronie internetowej ich producenta. Tam też należy zwykle szukać płatnych produkcji. Zwykle, bo część z nich można przykładowo kupić, korzystając z Software Center, wbudowanego w Ubuntu, najpopularniejszą dystrybucję biurkową.

Dyskusyjną kwestią jest również jakość. Gracze przyzwyczajeni do takich tytułów, jak: Crysis, Metro 2033, Dirt3, przeglądając zrzuty ekranowe z przetestowanych gier, prawdopodobnie poczują się, jakby cofnęli się w czasie o dekadę. Faktycznie – próżno szukać przeznaczonych na Linuksa gier, których głównym atutem jest oprawa graficzna. Zamiast tego twórcy najczęściej kładą nacisk na oryginalność czy grywalność, choć nie wszystkim będzie chciało się przebić przez szary płaszcz powierzchowności i przyjrzeć się bliżej temu, co gra ma do zaoferowania.

W tym artykule staraliśmy się przedstawić przekrój gier dostępnych na Linuksa. Dobierając przykłady, postawiliśmy na gry nowsze, ewentualnie starsze, ale wciąż aktywnie rozwijane, oraz na różnorodność: są produkcje płatne i dostępne całkowicie za darmo, a w tej drugiej kategorii znalazły się pozycje zarówno o otwartym kodzie, jak i zamkniętym. Staraliśmy się również uwzględnić mniej znane bądź te, o których niewielu wie, że można je uruchomić w Linuksie. Znalazło się również miejsce na gry, o których słyszał każdy szanujący się linuksiarz. Krótko mówiąc: dla każdego coś miłego.

Revenge of the Titans (26,56 euro)

Kosmici znowu najeżdżają Ziemię – kto by się spodziewał, prawda? Pomyli się jednak każdy, kto od razu założy, że Revenge of the Titans brakuje oryginalności. Pod względem mechaniki rozgrywki jest to mikstura tradycyjnej strategii czasu rzeczywistego i stosunkowo młodego gatunku gier, który swoją karierę rozpoczynał głównie na platformie Adobe Flash, czyli Tower defense.

Na brzegu każdej mapy jest kilka miejsc, z których wyłażą obcy, a naszym zadaniem – jako walecznych Ziemian – jest rozprawienie się z nimi. W praktyce oznacza to rozstrzelanie wszystkich kosmicznych poczwar, które będą na tyle nierozsądne, by wejść w obręb planszy, aż do momentu, gdy w ich kosmicznych mózgach zrodzi się myśl, że może atakowanie akurat tego miejsca nie było najlepszym pomysłem.

Najeźdźcy mają wyraźną skłonność do poruszania się po znajdujących się zwykle na mapie ścieżkach, ale jeśli w okolicy drogi znajdzie się któryś z budynków gracza, nie omieszkają zapukać bardzo mocno do jego drzwi. Ale ponieważ ziemskie budowle nie są przystosowane do takich przejawów pozaziemskiej uprzejmości, przetrzymają jedynie kilka wizyt, po czym znikną w płomieniach eksplozji. W przeciwieństwie do większości gier z gatunku Tower defense funduszy na stawianie nowych budowli nie otrzymujemy za uśmiercanie przeciwników, lecz – podobnie jak w tradycyjnych RTS-ach – przez wydobywanie znajdujących się na mapie surowców.

Jak to zwykle bywa w tego typu grach, początkowo mamy do dyspozycji niezbyt imponujący (oględnie mówiąc) arsenał, w którego skład wchodzi jedna bojowa wieżyczka. Po każdej zakończonej sukcesem misji oczom gracza ukazuje się ekran wynalazków, na nim zaś trzeba zdecydować, nad jakim projektem będą pracować naukowcy. A nowych odkryć jest cała masa: część z nich to nowe rodzaje wieżyczek czy min, inne służą poprawie wydajności wydobywania surowców. Jednak większość nie odblokowuje bezpośrednio nowych metod anihilacji, a jedynie umożliwia ich wynalezienie w którejś z dalszych rund. Wybierać trzeba rozsądnie, bo wynalazków jest tyle, że nie sposób odkryć wszystkich do końca kampanii. Lepiej więc odpowiednio wcześnie obrać ścieżkę rozwoju i konsekwentnie się jej trzymać.

Poza rafineriami i wieżyczkami do bardzo istotnych budowli należą „add-ony” – niewielkie budynki poprawiające właściwości znajdujących się w ich pobliżu struktur. Jedne wpływają na prędkość wydobycia surowców, inne na szybkostrzelność, zasięg lub czas przeładowywania broni. Ta ostatnia cecha jest wyjątkowo ważna. Każda broń ma ograniczoną ilość amunicji, a po jej wykorzystaniu potrzebuje czasu na przeładowanie, w którym to staje się całkowicie bezużyteczna. Przy projektowaniu swoich linii obrony trzeba zwracać szczególną uwagę na ten aspekt: stawianie w jednym miejscu skupiska choćby najsilniejszej broni może początkowo wydawać się świetnym pomysłem, szybko jednak okazuje się, że przy 30-sekundowym czasie przeładowania taka linia Maginota w mgnieniu oka staje się wyjątkowo kosztownym ogniskiem. Warto również wziąć poprawkę na to, że kosmici nie są – nawet jeśli sprawiają takie wrażenie – skończonymi kretynami. Chociaż generalnie starają się podążać po drogach z punktu A do B (gdzie A to brzeg mapy, a B – baza gracza), to widząc na swojej drodze najeżoną wieżyczkami, świecącą niczym dom stereotypowego Amerykanina w święta Bożego Narodzenia twierdzę, będą próbowali ją ominąć, udowadniając tym samym, że mają szczątkowe ilości instynktu samozachowawczego.

Grafika w Revenge of the Titans, choć z pewnością nie spowoduje u nikogo niekontrolowanego opadu szczęki, wygląda całkiem efektownie i widać, że w jej projektowanie włożono dużo pracy. Wszystko utrzymane jest w konwencji retro. Budowle, kosmici i interfejs zbudowane są w sposób najprostszy z możliwych i przywodzą na myśl takie klasyki, jak Pac-man i Space Invaders. Efekty specjalne są bardzo widowiskowe: „blastery” rozświetlają mrok, fioletowe wiązki laserów tną wszystko na swojej drodze, a kosmiczni najeźdźcy, ginąc, wybuchają w spektakularnej feerii barw, co w przypadku większych starć skutkuje prawdziwą ucztą dla oka (możliwy także oczopląs).

Dzięki trzem trybom gry Revenge of the Titans zapewnia dobrych kilka godzin godziwej rozrywki. Pomimo dość prostej mechaniki gra potrafi wciągnąć niczym przemysłowy odkurzacz, w sposób niekontrolowany, wyrywając z życiorysu minutę po minucie. Pewnym minusem jest cena gry: kto nie załapał się na promocję Humble Indie Bundle, dzięki której można było ją zdobyć (w towarzystwie paru innych tytułów), płacąc „co łaska”, temu za przyjemność zagrania w nią przyjdzie zapłacić 26,56 euro, czyli nieco ponad 100 zł.

Braid (9,99 dol.)

Co by było, gdybyś mógł uczyć się na błędach, unikając ich konsekwencji? Gdybyś mógł cofnąć śmierć? Jeślibyś dostrzegał równoległe rzeczywistości? Mógł manipulować czasem? Kim byś wtedy był? Prawdopodobnie głównym bohaterem gry Braid – Timem!

W Braid gracz znajdzie w zasadzie wszystko, co można znaleźć w tradycyjnej platformówce: są platformy, na które należy skakać, są potwory, po których trzeba skakać, i są kolce, na które skakać nie należy. A na końcu poziomu pojawia się stwór, zwykle mówiący, że poszukiwana przez gracza księżniczka zmieniła adres tymczasowego zameldowania. Jednak rozgrywka w Braid ma tyle wspólnego z klasyką gatunku co delfin z rekinem: z daleka wyglądają podobnie, ale pomyłka może skutkować nieprzyjemnymi konsekwencjami w postaci skrócenia niektórych kończyn. Platformy i potwory są tu tylko bardzo zmyślną przykrywką: do przejścia tej jednej z najciekawszych niezależnych produkcji ostatnich lat nie wystarczą już zręczne palce, bo Braid jest bardziej grą logiczną niż platformową, chociaż pierwszych kilka poziomów może sugerować coś zupełnie innego.

Nasz bohater ma bowiem możliwość kontrolowania upływu czasu, a każdy z przemierzanych przez niego światów pozwala robić to w innej formie. Na początku jest to zwykła kombinacja Ctrl + Z, pozwalająca cofnąć się w czasie o dowolny odcinek, przydatna przy źle wymierzonych skokach. Później dochodzą połyskujące na zielono elementy, skutecznie opierające się sztuczkom głównego bohatera. Innym razem mamy do dyspozycji równoległy świat, w którym czynności właśnie cofnięte są wykonywane ponownie przez coś na kształt cienia Tima. A w ostatnim z przemierzanych światów do przechodzenia kolejnych poziomów trzeba wykorzystać pierścień, który upuszczony, spowalnia czas w swojej okolicy.

Większość poziomów można przejść w sposób identyczny jak w klasycznych Super Mario czy The Great Giana Sisters, czyli po prostu idąc w prawo, aż do końca. Jednak w Braid nie chodzi o przechodzenie z jednego końca planszy na drugi. Aby w ogóle uzyskać dostęp do ostatniego świata, trzeba pozbierać porozrzucane po poziomach elementy układanki (które też potrafią współtworzyć mechanikę rozgrywki), a następnie dopasować je do siebie. I dopiero tu zaczynają się schody. Poza początkowymi poziomami, gdzie puzzle wręcz rzucają się w stronę Tima i jedyne, co trzeba zrobić, to pokonać kilka platform, schodów bądź chmurek – dobranie się do nich wymaga od paru sekund do parunastu minut spędzonych na drapaniu się po brodzie i przekrzywianiu głowy w nadziei, że szybciej wpadnie się na pomysł, w jaki sposób wykorzystać swoją moc do dotarcia do upragnionego elementu. A kiedy w końcu się udaje, człowiek tylko wyje żałośnie, bo rozwiązanie było przecież takie oczywiste!

Graficznie Braid to prawdziwy majstersztyk – przepiękne, ręcznie rysowane (przez Davida Hellmana – twórcę internetowego komiksu A Lesson Is Learned But The Damage Is Irreversible) tła, z których detale aż wylewają się przez ekran monitora. A do tego dochodzą pieczołowicie wykonane i animowane postaci. Na tle większości dzisiejszych produkcji oprawa graficzna wygląda jak klasyczne, ręcznie rysowane filmy animowane Disneya w porównaniu z nowymi, tworzonymi komputerowo. Prawdziwy triumf ludzkiego rzemiosła nad bezdusznymi ciągami zer i jedynek!

W Braid zachwycają starannie wykonane, ociekające szczegółami tła, a także projekty i wykonanie postaci. W dzisiejszych czasach częściej zachwyca rozdzielczość tekstur, liczba wielokątów i jakość cieniowania pikseli.

Świetnej oprawie graficznej wtóruje znakomita muzyka, utrzymana w lekko celtyckich klimatach (w jednej ze ścieżek wykorzystano nawet pochodzący z hiszpańskiej Galicji tradycyjny utwór O son do ar), świetnie harmonizując z przesuwającymi się w tle małymi dziełami sztuki. Pomaga to skupić się na rozwiązywaniu kolejnych problemów.

Braid jest naprawdę niezwykły i niepowtarzalny. A przecież rzadko zdarza się, aby dobry, oryginalny pomysł trafił na bezbłędnych realizatorów. Tu wszystko znakomicie współgra, a to dzięki osobie Jonathana Blowa, w którym pomysł na Braid wykiełkował zupełnie przypadkiem podczas wycieczki po Tajlandii. Użytkownicy Ubuntu mogą kupić grę bezpośrednio przez Ubuntu Software Centre.

0 AD (darmowa/GPL)

Kto w 1997 roku zarywał noce, grając w strategię czasu rzeczywistego Age of Empires (nieistniejących już Ensemble Studios), ten uruchamiając 0 AD, poczuje się, jakby ktoś spełnił jego marzenie i stworzył remake AoE, tyle że z dodatkowym wymiarem obrazu. Początkowo gra była rozwijana jako mod, całkowita konwersja Age of Empires 2: Age of Kings, jednak po krótkim czasie postanowiono rozpocząć prace nad samodzielną grą na licencji open source (a dokładniej: drugiej wersji GPL).

Wbrew tytułowi akcja 0 AD toczy się gdzieś pomiędzy 500. rokiem przed Chrystusem a zerowym. Po tym, jak pojawi się finalna wersja, ma zostać wydany dodatek obejmujący następnych pięć wieków.

Gra jest obecnie w stosunkowo wczesnym stadium rozwoju, w związku z czym dużo funkcji jeszcze nie zostało zaimplementowanych. Nie ma kampanii, nie ma możliwości zmiany większości ustawień, nie ma opcji zapisywania i ładowania stanu gry. Jest za to tryb wieloosobowy.

0 AD czerpie pełnymi garściami z pamiętnej pierwszej części Age of Empires, a podobieństwa nie ograniczają się do samej mechaniki rozgrywki. Mamy więc prawie identyczny zestaw surowców (drewno, kamień, jedzenie i metal zamiast złota), limit populacji powiększa się w identyczny sposób, zestaw budynków jest bardzo podobny, a na mapach znajdziecie zarówno gazele, słonie, jak i charakterystyczne krzaczki jagodowe. Brakuje chyba tylko brodatych kapłanów wymachujących laskami i krzyczących: „Wololo!”. Tak jak w AoE, budynki zrobione są prawdopodobnie z kartonu: wyjątkowo łatwo zapadają się po parunastu uderzeniach mieczem lub trafione kilkoma strzałami. Dobrze, że przynajmniej nie stają bez powodu w ogniu...

Jak na całkowicie niezależną, darmową produkcję, 0 AD wygląda nieźle. Woda faluje, delikatnie napędzana jednostkami cieniowania nowoczesnych kart graficznych, obiekty są w większości ładnie wymodelowane i oteksturowane, a całość tworzy naprawdę przyjemną dla oka, choć nieco szarawą całość. Przynajmniej z daleka. Gdy patrzy się z bliska, obiekty – delikatnie rzecz ujmując – nie zachwycają szczegółowością. Jakość modeli to jednak niewielki problem w porównaniu z koszmarnie sztywnymi animacjami, a w niektórych przypadkach – kompletnym ich brakiem. Komicznie wygląda ogromny, majestatyczny słoń, obracający się w miejscu, a następnie sunący niczym tankowiec przez piaski pustyni. Programiści zdecydowanie muszą popracować również nad efektami specjalnymi (których część trafiła do gry dopiero wraz z ostatnią wersją alfa). Niszczone budynki po prostu zapadają się pod ziemię. Żadnych odłamków, tumanów kurzu czy porozrzucanych dookoła dachówek. Po prostu „siup” – i po budynku pozostaje tylko wspomnienie.

Takich niedoróbek naliczyć można całkiem sporo – część z nich jest irytująca, część śmieszna, inne wywołują zdumienie. Konni rycerze nie poruszają się wcale szybciej niż piechota, przez co często dochodzi do sytuacji, gdy dziesięciu jeźdźców goni samotnego łucznika aż do brzegu mapy, nie zadając mu po drodze żadnych obrażeń. Konie umieją galopować, ale zdają się na to zbyt leniwe i robią to tylko wtedy, kiedy dołączają do formacji po wydaniu rozkazu wymarszu. Identyczny problem występuje podczas polowań. W przeciwieństwie do Age of Empires wieśniacy nie są wyposażeni w broń miotaną. To z kolei doprowadza do szaleńczych pościgów za kozami – często aż do bazy przeciwnika – co budzi podejrzenia o kolaborację lokalnej fauny z wrogiem. To wszystko można jednak zrzucić na karb młodości wersji alfa, chociaż gra jest w produkcji od niemal ośmiu lat.

0 AD jest bardzo ciekawą propozycją, o wielkim potencjale. Jeśli tylko autorzy dopracują interfejs, dopieszczą grafikę i zaimplementują brakujące opcje, gra może się okazać bardzo solidna i wciągająca, nie tylko dla fanów pierwszego Age of Empires. Pozostaje mieć nadzieję, że wypuszczenie wersji zbliżonej do finalnej nie zajmie firmie Wildfire Games dalszych kilku lat.

Spiral Knights (bezpłatna/ kod zamknięty)

Każde studio chciałoby mieć w swoim „portfolio” grę MMORPG, która osiągnęłaby podobny sukces jak bijący rekordy popularności i nieustannie generujący fontanny żywej gotówki World of Warcraft. Nie każde jednak ma na podobne przedsięwzięcia środki i chęci, przez co raz na jakiś czas na rynek trafiają tytuły wyraźnie niestworzone do zajmowania czołowych miejsc na listach przebojów, napisane po to, aby zapewnić twórcom godziwy zarobek przy stosunkowo niewielkim nakładzie pracy. Jednym z nich jest Spiral Knights studia Three Rings Design, wydany przez giganta komputerowej rozrywki firmę Sega.

Twój statek kosmiczny rozbił się niespodziewanie o powierzchnię nieznanej planety – cóż za oryginalny początek historii, prawda? Wziąwszy pod uwagę, że wszyscy napotkani po drodze rycerze trafili tu w identyczny sposób, planeta Cradle musi mieć wyjątkowo silne pole grawitacyjne, a jej powierzchnia z pewnością usiana jest wrakami skasowanych pojazdów kosmicznych – prawdziwy raj dla złomiarzy. Nie jest to jednak pierwsza z brzegu planeta, skrywa ona bowiem w swoim wnętrzu ogromny, skomplikowany mechanizm zwany Clockwork. Składa się on z 29 poziomów zorganizowanych w trzech warstwach, do których dostęp można uzyskać za pośrednictwem znajdujących się w mieście wind. Nic dziwnego, że przemierzające przestrzeń kosmiczną pojazdy tak entuzjastycznie tworzą w jej powierzchni kolejne kratery.

Sama rozgrywka przypomina skrzyżowanie Guild Wars z The Legend of Zelda: Four Swords Adventures. Miasta są jedynymi rejonami, w których możliwa jest interakcja ze wszystkimi podłączonymi graczami. Schodząc do podziemi, można albo stworzyć własną drużynę, albo dołączyć do jednej z już podróżujących do wnętrza Cradle. Współdziałanie jest w Spiral Knights elementem kluczowym – na czas eksploracji terenów znajdujących się pod miastem każda drużyna zostaje praktycznie odcięta od reszty świata. Na innych graczy nie natkniecie się aż do momentu powrotu do miasta – identycznie jak w Guild Wars. W labiryntach często znajdują się przyciski do uaktywnienia wymagające obecności całej kompanii. Ponadto gracze mają możliwość wskrzeszania poległych współtowarzyszy kosztem energii lub połowy własnego poziomu zdrowia. Do walki używa się tylko dwóch zasadniczych rodzajów broni: miecza i pistoletu. Naturalnie, ekwipunek można – a w miarę postępów w grze nawet trzeba – rozbudowywać o coraz silniejsze modele.

Jak na pozornie prostą grę, kopiującą wyeksploatowany do kresu możliwości gatunek MMORPG, Spiral Knights ma zaskakująco dużo elementów wyróżniających ją spośród typowych produktów z tego gatunku. Z zabitych „mobów” nigdy nie wypadają elementy ekwipunku: jest złoto, ciepło (o którym za moment), materiały, ale żadnych zbroi czy mieczy. Te trzeba kupić od innego gracza, bezpośrednio albo za pomocą domu aukcyjnego, albo złożyć je własnoręcznie na podstawie przepisu. Co więcej, to nie postać zdobywa doświadczenie, a... ekwipunek. Służy do tego wyrzucane przez zabite potwory ciepło (Heat), które pod koniec poziomu przydzielane jest automatycznie noszonemu przez gracza uzbrojeniu, co stopniowo poprawia jego parametry, aż do najwyższego poziomu. Każda nowa broń musi zostać „wygrzana”, zanim osiągnie pełnię swoich możliwości. Z tego powodu czasem wymiana broni na teoretycznie lepszą wiąże się z tymczasowym obniżeniem zdolności bojowych herosa.

W grze występują dwa rodzaje waluty. Korony to standardowa jednostka monetarna – wypada praktycznie z każdego zabitego stwora, płacimy nią w sklepach za różne dobra, otrzymujemy je za wrzucanie kolorowych minerałów do pieców znajdujących się przy bramach do podziemi (prawie jak recykling). Drugim jest energia. Dzieli się ona na lotną (Mist Energy), która regeneruje się automatycznie do maksymalnego poziomu stu jednostek, oraz krystaliczną (Crystal Energy), którą można uzyskać, handlując z niektórymi postaciami i innymi graczami albo kupując pakiet energii za twardą, amerykańską walutę (można płacić kartą oraz za pośrednictwem PayPala, telefonu komórkowego lub na parę innych sposobów). Energii krystalicznej można przechowywać dowolnie dużo. Oba jej rodzaje wykorzystywane są do tego samego celu: zużywa się ją, korzystając z windy, wskrzeszając siebie, tworząc przedmioty lub zakładając gildię.

Niedawno do gry został wprowadzony tryb rozgrywki PvP (Player versus Player), ale nie jest to na obecnym etapie coś, czym warto sobie zaprzątać głowę. Zamiast walczyć ze sobą za pomocą posiadanej broni, gracze przenoszą się na specjalną arenę, dostają do ręki po jednej (regenerującej się po każdym wybuchu) bombie i... grają w klasycznego Bombermana. Rozgrywka byłaby jak najbardziej do zaakceptowania, gdyby nie to, że przez monstrualnych rozmiarów „lagi” gra jest praktycznie niemożliwa, w każdym razie zapewnia dużo więcej frustracji niż jakiejkolwiek rozrywki. Kolejne aktualizacje mają ponoć poprawić ten stan rzeczy i wprowadzić nowe tryby, ale na razie jest to zwykłe marnotrawstwo czasu.

Spiral Knights wygląda równie estetycznie, co ascetycznie – postaci są płynnie animowane i ogólnie są całkiem ładne. Jeśli przymknie się oko na to, że składają się ze skandalicznie małej – jak na dzisiejsze standardy – liczby wielokątów. Projekty wałęsających się po podziemiach stworzeń są dość różnorodne i nie odstają od całości, podobnie jak ich wykonanie.

Spiral Knights ma w zasadzie wszystko, co ma przeciętny MMORPG: nieciekawe, bezsensowne, nic niewnoszące zadania (choć na szczęście obyło się bez „Przynieś dziesięć rogów bawoła, piętnaście skrzydeł motyla i pięć jąder kozy. Jesteś już 1252. graczem, którego o to proszę”), różnorodne, zamieszkujące podziemia poczwary oraz duży wybór wszelkiej maści zbroi, pistoletów czy mieczy, a sama rozgrywka jest prosta jak konstrukcja dzidy. I być może właśnie dzięki tej prostocie Spiral Knights potrafi naprawdę wciągnąć. Nie ma tu żadnych skomplikowanych statystyk, złożonego rozwoju postaci, dziesiątków różnych umiejętności, a fabułę można w zasadzie kompletnie pominąć. Jedynie Ty, twoja drużyna i dwa przyciski myszy. Gdyby tylko energia nie kończyła się jak pieniądze po wypłacie...

OpenTTD (bezpłatna/GPL)

Jeśli w dzieciństwie bawiliście się miniaturowymi, elektrycznymi modelami pociągów, a obecnie pomimo stanu polskiej kolei w dalszym ciągu lubicie od czasu do czasu po prostu poobserwować ciągnące się w nieskończoność składy towarowe (najlepiej licząc przy tym liczbę wagonów!) – OpenTTD pomoże Wam spełnić swoje porzucone niegdyś marzenie o własnej, ogromnej makiecie kolejowej. Chociaż w grze występują także inne środki transportu (samoloty, samochody, statki), to sunące po szynach składy grają tu pierwsze skrzypce i najczęściej są głównym powodem, dla którego gracze sięgają po ten tytuł.

Część z Was, uruchamiając grę, z pewnością rozpozna pewien bardzo charakterystyczny styl grafiki. Tak, OpenTTD jest remakiem wydanego w 1995 roku kultowego Transport Tycoon Deluxe autorstwa Chrisa Sawyera (który stoi między innymi za Locomotion i dwoma pierwszymi częściami RollerCoaster Tycoon). Zadanie gracza jest proste: zbudować dobrze prosperującą firmę transportową, pokonać przeciwników i uzyskać jak najlepszy wynik po upływie stu lat czasu gry. Na mapie znajdują się miasta i różnego typu przedsiębiorstwa. Naturalnie, w miastach mieszkają ludzie, a ci mają to do siebie, że nie lubią siedzieć w miejscu i bardzo chętnie będą płacić za transport. A im dalej i szybciej, tym więcej skłonni są zapłacić. Przedsiębiorstwa dzielą się na dwie grupy: część z nich produkuje surowce samodzielnie (lasy, kopalnie, farmy), a część potrzebuje dostaw z zewnątrz (fabryki, elektrownie, huty). Ponieważ surowce same się nie przewiozą, na ich transporcie również można dobrze zarobić.

Początki jak zwykle są najtrudniejsze: pierwsze połączenia trzeba planować rozważnie, bo jeśli okaże się, że nie generują wystarczających zysków, dalsza gra może okazać się bardzo trudna, lub wręcz niemożliwa. Ale pieniądze są problemem tylko na początku: już kilka pierwszych rentownych połączeń pozwala napędzić interes na tyle dobrze, że w zasadzie do końca gry walutą można tapetować ściany i palić nią w kominku. Nadmiar gotówki da się wykorzystać na wiele sposobów. Można inwestować w rozwój miast, zyskując tym samym przychylność lokalnych władz. Można budować nowe przedsiębiorstwa. Można zastąpić wszystkie budynki w mieście pomnikami ze swoją podobizną. Można również postawić zajezdnię z jednym odcinkiem toru kolejowego, przecinającego drogę, po której kursują ciężarówki rywala, i kupić najszybszą dostępną lokomotywę tylko po to, by jeżdżąc tam i z powrotem, kolejno miażdżyła pokonujące przejazd samochody.

Zmian w stosunku do oryginalnego Transport Tycoon Deluxe jest cała masa. Zwiększony został limit powierzchni pojedynczych stacji kolejowych. Ponadto zwiększono maksymalną długość składów, które teraz mogą być ciągnięte przez więcej niż jedną lokomotywę. Dodano lotniska z wieloma pasami startowymi i nowe typy lądowisk dla helikopterów. Ułatwiono budowę i modernizację linii kolejowych oraz dodano nowe, zaawansowane sygnalizatory (kilka rodzajów semaforów i świateł), pozwalające precyzyjniej kierować ruchem. Wprowadzono opcję przyspieszenia upływu czasu i wiele, wiele innych. Znacznie poprawiła się również inteligencja komputerowych przeciwników, którzy rzadziej wpadają na pomysł budowania bezsensownych kolejowych harmonijek oraz pętli i generalnie wykazują się zdecydowanie większym rozsądkiem przy planowaniu inwestycji.

Bardzo istotną zmianą jest możliwość bardzo łatwego instalowania dodatków. Wystarczy parę kliknięć w zintegrowanym z grą menedżerze dodatków, aby pobrać wybrane paczki. Chcesz, żeby Twoje składy pasażerskie złożone z dziesięciu wagonów Bdmnu i „warsa” ciągnęły lokomotywy EU11 w barwach PKP? Żaden problem: klik, klik – i stosowny plik ląduje na dysku. Aby zwiększyć realizm, warto składy pasażerskie zatrzymywać w szczerym polu na parę minut bez konkretnego powodu.

Transport Tycoon Deluxe jest grą ponadczasową, o czym najlepiej świadczy to, że po piętnastu latach od pojawienia się wciąż jest rozwijany, i żaden współczesny „Tycoon” nie jest w stanie jej zdetronizować (nawet stworzony przez samego Sawyera Locomotion nie dorównuje TTD popularnością). Chociaż pod względem grafiki zatrzymała się gdzieś w połowie lat 90. ubiegłego wieku, wpatrywanie się w złożone z kilkudziesięciu pikseli, sunące po szynach pociągi w dalszym ciągu daje niespodziewanie dużo frajdy. Dumy, którą odczuwa się, patrząc, jak wydajnie i bezproblemowo funkcjonuje dopiero co zbudowany węzeł kolejowy, nie można porównać z niczym innym.

Savage 2: A Tortured Soul (bezpłatna/ kod zamknięty)

Jeśli grając w strategie czasu rzeczywistego, zastanawialiście się kiedyś, jak to jest opuścić swoją bezpieczną pozycję unoszącego się nad polem bitwy dowódcy i wskoczyć w wir toczącej się w dole walki – Savage 2: A Tortured Soul daje Wam tę rzadką okazję.

Produkcja studia S2 Games jest bardzo nietypowym daniem, łączącym składniki gier RTS, FPP, TPP oraz RTS, podane w sosie MMO. Granie bez dostępu do internetu jest niemożliwe i można walczyć jedynie z innymi graczami z krwi i kości. Akcja Savage 2 została umieszczona w nietypowym świecie fantasy, w którym magia współistnieje z maszynami parowymi i wielolufowymi, obrotowymi armatami. Gracze mogą stanąć po stronie jednej z dwóch frakcji: ludzi (Legion of Man) bądź bestii (Beast Horde). Różnice pomiędzy nimi nie są wyłącznie kosmetyczne: różnią się one wachlarzem dostępnych budynków, a poszczególne jednostki zwykle nie mają swoich odpowiedników po drugiej stronie barykady.

Wchodząc pierwszy raz do gry, trudno zauważyć jakiekolwiek różnice w stosunku do typowej gry z gatunku MMORPG. Swoją postać widzimy z perspektywy trzeciej osoby, na dole ekranu są wyświetlane dostępne umiejętności, w jednym rogu znajdują się paski punktów życia, energii magicznej i wytrzymałości, w drugim zaś – mapa. Możemy chodzić, biegać, skakać, wymachiwać bronią. Na mapie natykamy się na różne postaci, niektóre nastawione przyjacielsko, inne – niekoniecznie. Różnica polega na tym, że w typowej grze MMORPG budynki nie wyrastają nagle spod ziemi. Ale po kolei.

Przed rozpoczęciem rozgrywki poza określeniem strony konfliktu każda drużyna musi przez głosowanie wybrać spośród chętnych jedną osobę, która zostanie dowódcą. Dowódca nie jest fizycznie obecny na polu bitwy. Zamiast tego podziwia je z lotu ptaka, wydając rozkazy i przeznaczając pieniądze na nowe budynki. Dla niego rozgrywka różni się od typowej strategii czasu rzeczywistego jedynie tym, że podległe mu jednostki, zamiast słuchać ślepo rozkazów, biegają po mapie całkowicie niezależnie – to właśnie pozostali gracze. Za wydobyte lub otrzymane od podległych graczy złoto można stawiać różne struktury. Część z nich służy jako punkty, w których mogą się odradzać polegli w boju gracze, inne odblokowują nowe klasy postaci.

Savage 2 ma jeden z najciekawszych systemów walki, jakie można znaleźć w grach MMORPG. Tu nie wystarczy użyć na przeciwniku swojego najcięższego oręża i najbardziej wyszukanych umiejętności, popijając co chwilę podejrzanie kolorowe napoje aż do momentu, w którym albo przeciwnik, albo postać gracza nakryje się nogami. Przed wyruszeniem na podbój serwerów dobrze jest poświęcić chwilę na trening walki. A jest czego się uczyć. Po pierwsze, blokowanie i parowanie są równie istotne co zadawanie ciosów. Bez opanowania tych zdolności pojedynki z bardziej doświadczonymi graczami będą się kończyć w mgnieniu oka. Drugą rzeczą, którą warto przyswoić, jest wykorzystywanie ataków specjalnych, czyli uderzeń z wyskoku i kombinacji wielu ciosów – również rzadko obecnych w grach MMORPG.

Tradycyjnie jednostki każdej frakcji podzielone są na klasy. Jedne lepiej sprawdzają się w bezpośrednich starciach, inne wolą raczej trzymać wrogów na dystans. Część skupia się na wykorzystaniu brutalnej siły, część – na wsparciu innych jednostek czy budowaniu i naprawianiu struktur. Każda klasa ma swoje charakterystyczne umiejętności, których odpowiedniego wykorzystania trzeba się nauczyć. W przeciwieństwie do większości gier MMORPG tu prawie każda z postaci ma broń dalekiego zasięgu; szybki, taktyczny odwrót praktycznie zawsze kończy się pękiem strzał w plecach lub podziurawieniem przez serię z karabinu. Za zabijanie przeciwników każdy gracz poza doświadczeniem otrzymuje pewną ilość złota, które może przeznaczyć na ulepszenie swojego ekwipunku albo buteleczki z kolorowymi substancjami lub wrzucić do wspólnej kasy, pozwalającej dowódcy finansować nowe budynki.

W drodze do zwycięstwa kluczowym elementem jest współdziałanie całego zespołu i słuchanie poleceń dowódcy – a to coś, na co pojedynczy gracz nie ma żadnego wpływu. Jeśli gracze, zamiast działać wspólnie, zaczną zgrywać bohaterów albo biegać po mapie i podziwiać scenerię, to żaden z nich, nawet będąc mistrzem w walce, w pojedynkę niczego nie zdziała.

Savage 2: A Tortured Soul wygląda naprawdę dobrze. Zarówno interfejs, projekty, jak i wykonanie postaci oraz budowli są naprawdę dobre i wyraźnie odstają od większości darmowych gier MMO. Jakby tego było mało, kod jest na tyle dopracowany, że nawet posiadacze dość pośledniego sprzętu będą mogli cieszyć się grą po ustawieniu większości opcji graficznych na maksimum. Świeży pomysł w połączeniu z udaną realizacją może wyrwać z życiorysu sporo godzin. Wystarczy przyzwyczaić się do nietypowego sposobu prowadzenia rozgrywki. Gdyby tylko serwery nie świeciły pustkami...

Osmos (10 dol.)

Osmos jest jedną z lepszych niezależnych gier ostatnich lat. Produkcja studia Hemisphere Games od momentu, gdy się pojawiła, czyli od końca 2009 roku, zebrała całą masę nagród i nominacji, między innymi Independent Games Festival, Video Game Awards oraz IndiCade.

Gracz kontroluje pewien ambitny jednokomórkowy organizm, który porusza się, wyrzucając część swojej masy, co zgodnie z zasadą zachowania pędu pozwala mu poruszać się w kierunku przeciwnym. W naturalny sposób im organizm większy, tym więcej siły będzie potrzebował do wprawienia się w ruch, a i manewrowanie staje się zauważalnie trudniejsze. Po miniaturowych światach gry poruszają się istoty identyczne jak nasza, tyle że pozbawione zdolności motorycznych. Wchłaniając te mniejsze od siebie, nabieramy masy, którą możemy później wykorzystać do ostrożnego manewrowania, bo natykając się na istotę większą od siebie, to my zostajemy wchłonięci.

Zwykle zadaniem gracza jest spełnienie ambicji pantofelka o zostaniu największym pierwotniakiem na dzielni. Jednak rozgrywka jest dużo bardziej urozmaicona: na niektórych poziomach poza naszymi pobratymcami występują organizmy odpychające od siebie okoliczną materię czy aktywnie opierające się wchłonięciu przez gracza. W centralnej części niektórych światów umieszczony jest przedmiot generujący coś w rodzaju pola grawitacyjnego, w czego efekcie wszystkie obiekty w jego otoczeniu poruszają się po orbitach. W jeszcze innych żyją organizmy, których wchłonięcie oznacza ubytek masy. Na różnorodność poziomów nie można narzekać – praktycznie każdy wymaga nieco innej strategii, co na dalszych dość często skutkuje koniecznością ich powtarzania. Nigdy jednak nie powoduje to frustracji, częściowo dzięki możliwości losowania układu obiektów na każdym poziomie (Alt + R), a częściowo dzięki wyjątkowo uspokajającej muzyce.

Osmos wygląda tak, jak może wyglądać gra o pierwotniakach: dwuwymiarowy świat gry jest niczym obraz w mikroskopie. I mimo niemal zerowych wymagań sprzętowych całość sprawia naprawdę dobre wrażenie. Napotykane organizmy są różnorodne i kolorowe, a na podstawie ich barwy można szybko określić, czy są większe czy mniejsze od kierowanego przez gracza. Oprawę dopełnia świetna ścieżka dźwiękowa w klimatach ambient, wykorzystująca utwory takich twórców, jak Gas (Mat Jarvis), Biosphere, Loscil, High Skies i Julien Neto, co tworzy niepowtarzalny klimat. Gra dostępna jest w wersjach na platformy: Microsoft Windows, Mac OS X, Linux (do kupienia w pakiecie za 10 dol.) oraz iOS (za niecałe 3 dol.).

World of Goo (bezpłatna/ kod zamknięty)

Ilu potrzeba byłych pracowników Electronic Arts, żeby stworzyć grę, która podbije serca graczy? Wydając World of Goo pod koniec 2008 roku, Kyle Gabler i Ron Carmel udowodnili całemu światu, że bez wielkiego budżetu i trójwymiarowej grafiki można osiągnąć wielki sukces komercyjny. Przez dwa lata pracy nad grą twórcy wydali na jej rozwój około 10 tys. dol. własnych oszczędności, dużą część kodu tworząc w czasie posiedzeń w kawiarniach wyposażonych w hotspoty Wi-Fi. World of Goo praktycznie z miejsca stała się hitem, pożądanym przez graczy jak tory kolejowe przez złomiarzy, i rozpoczęła prawdziwy boom na produkcje niezależne.

Rozgrywka w World of Goo opiera się głównie na budowaniu dużych konstrukcji z wykorzystaniem kulek pewnej nieokreślonej substancji (nazwijmy je glutami), i to w kilkunastu odmianach, z których każda ma własne, charakterystyczne cechy. Najbardziej standardowe gluty raz wcielone jako element konstrukcji pozostają nim już do końca poziomu. Inne wałęsają się po prostu po konstrukcjach gracza, niewrażliwe na wskaźnik myszy, i nie zamierzają stać się materiałem budowlanym. Inne można montować i demontować dowolną ilość razy. Jeszcze inne umieją jedynie swobodnie dyndać, poddając się grawitacji. Część spacerujących po budowlach kulistych obiektów w ogóle nie jest glutami, przykładem niech będą baloniki, które pozwalają tworzyć mosty.

Na każdym poziomie zadaniem gracza jest zbudowanie konstrukcji umożliwiającej przechadzającym się po niej kulkom dostanie się do wyjścia w postaci czegoś w rodzaju rury od odkurzacza. Na jej drugim końcu znajduje się zbiornik, gdzie aby poziom został zaliczony, musi się znaleźć pewna minimalna liczba glutów. Ich nadmiar można później wykorzystać w World of Goo Corporation – specjalnym trybie gry, w którym zadaniem jest stworzenie jak najwyższej wieży z glutów. Wysokość takiej konstrukcji, jak również liczbę użytych w niej glutów można załadować na serwery producenta i porównywać z wynikami graczy z całego świata.

W projektowaniu swoich budowli trzeba uwzględnić nie tylko siłę grawitacji i wiejący w części poziomów wiatr, ale też należy po drodze do wyjścia brać pod uwagę rozrzucone tu i ówdzie kolce, ogień, zbiorniki wodne, platformy czy różne skomplikowane maszynerie, strategicznie obracając ich obecność na swoją korzyść. Hardkorowi gracze, nieusatysfakcjonowani wyłącznie zaliczaniem kolejnych poziomów, mogą spróbować zakończyć każdy z nich tak, by spełnić pewne ustalone kryteria: wykorzystać jedynie określoną liczbę glutów, uratować ich jak najwięcej lub dostać się do wyjścia w określonym czasie. Takie przypadki gra określa jako zespół obsesyjnego śrubowania rekordów (Obsessive Completion Distinction).

Gra jest podzielona na pięć części (lato, jesień, zima, wiosna oraz... koniec świata), zawierających po kilkanaście poziomów. Każdy z nich ma charakterystyczną muzykę (do pobrania za darmo ze strony domowej Kyle'a Gablera – całe 27 ścieżek) i specyficzną oprawę graficzną, kojarzącą się momentami z dziełami Tima Burtona. Każdy glut wydaje charakterystyczny dźwięk zarówno przy podnoszeniu, jak i wcielaniu do konstrukcji wieży. Całość tworzy naprawdę niepowtarzalny, lekko psychodeliczny klimat, którego próżno szukać w jakiejkolwiek innej grze. Grywalność jest naprawdę świetna: zanim człowiek się obejrzy, kolejne godziny gdzieś mu przepadają, chociaż uruchomił grę jedynie z zamiarem przejścia paru poziomów.

Dalsze poziomy bywają dość trudne i zwykle wymagają przynajmniej kilku podejść, chociaż na ogół obywa się bez frustracji. Tę jednak może momentami powodować interfejs: gluty mają niewytłumaczalną skłonność do gromadzenia się w jakimś punkcie konstrukcji. Często tworzą stada akurat w miejscach, z których chciałoby się precyzyjnie zdemontować wybrany element, co skutecznie w tym przeszkadza. Efekt jest taki, że po parunastu sekundach zaczynamy miotać niepotrzebnymi glutami na wszystkie strony, żeby tylko dokopać się do wybranego elementu.

World of Goo jest grą niezwykłą, wykorzystującą nietypowy pomysł, bardzo grywalną i bezbłędnie wykonaną. Zapewnia długie godziny rozgrywki, ciesząc oczy rewelacyjnymi projektami graficznymi Kyle'a Gablera i zaskakując niesamowitą ścieżką dźwiękową – również jego autorstwa.

Zero Ballistics (bezpłatna/GPL)

Zero Ballistics to sieciowa strzelanka, w której gracze, zamiast biegać po mapie na własnych nogach, przemieszczają się kilkutonowymi, lekkimi czołgami. Można co prawda grać w pojedynkę, ale frajda jest wtedy raczej taka sobie. Rozgrywka w zasadzie możliwa jest tylko z perspektywy pierwszej osoby. Wprawdzie kamerę można ustawić tak, by podążała za kierowanym pojazdem, ale ze względu na brak celownika precyzyjne strzelanie staje się mocno utrudnione.

Grać można w trzech trybach: standardowym Deathmatch, Team Deathmatch oraz wymagającym współpracy zespołowej BeaconStrike, którego nie udało się przetestować, bo w sieci nie było żadnego serwera, a komputerowi gracze bardzo nie chcieli uczestniczyć w grze. Ogólnie znalezienie odpowiedniego serwera jest dość problematyczne: ich liczba waha się z reguły pomiędzy jednym a trzema i znalezienie miejsca na którymkolwiek z nich jest równie trudne jak znalezienie miejsca parkingowego w centrum Warszawy.

Graczom oddano trzy rodzaje broni: główną, pomocniczą oraz dwa typy wyposażenia specjalnego (ofensywne i defensywne). Każdy wariant uzbrojenia ma charakterystyczne cechy. Przed wyjazdem na sieciowe pole bitwy dobrze zapoznać się z dostępnymi środkami i zdecydować, które najbardziej odpowiadają własnemu stylowi gry. Główne działo może strzelać amunicją wybuchową, przeciwpancerną albo powodującą, że trafiony pojazd traci na chwilę sterowność, jadąc przez moment na trzech kółkach. Na broń pomocniczą można wybrać standardowy ciężki karabin maszynowy, miotacz ognia oraz nietypowy laser, którego wiązka potrzebuje paru sekund, by dotrzeć do bardziej oddalonych celów. (Fizyka? A co to takiego?)

Za rozsadzanie pojazdów wroga gracz otrzymuje punkty, które można wykorzystać w czasie rundy do ulepszenia uzbrojenia, wzmocnienia pancerza albo zwiększenia prędkości swojego czołgu. O tym, którym z dwóch dostępnych modeli czołgu gracz będzie się poruszał, decyduje losowanie przed każdym „respawnem”. Jednak różnice między nimi to czysta kosmetyka, mają bowiem identyczne wszystkie parametry. Wielka szkoda, że twórcy nie dali graczom do wyboru kilku zróżnicowanych maszyn.

Gra wygląda całkiem nieźle; znajdujące się na mapach obiekty składają się z zadowalającej liczby wielokątów i są całkiem porządnie oteksturowane, choć nieco szarawe. Główni uczestnicy przedstawienia, czyli czołgi, są niezbyt efektowne. Ponoć modele zostały stworzone na podstawie prawdziwych pojazdów, ale zdaje się, że głównym kryterium wyboru był możliwie nieciekawy wygląd. Grającym w Battlefield: Bad Company 2 z pewnością doskwierać będzie to, że choć kierują kilkunastotonowym czołgiem, nie wszystkie umieszczone na mapie obiekty da się zrównać z ziemią. Budynki (a także ich ruiny) zawsze się opierają, bez względu na prędkość, z jaką się w nie przydzwoni, nawet seria wystrzałów z głównego działa nie robi na nich żadnego wrażenia. Drzewa uderzone przy pełnej prędkości albo stoją, jak stały, albo łamią się zawsze w trzech miejscach. Ba! Nawet powtykane tu i ówdzie drewniane krzyże opierają się prawom fizyki, ale być może chroni je coś stojącego w sprzeczności z nauką...

W Zero Ballistics są ogromne pokłady niewykorzystanego potencjału. Jest trochę jak nieoszlifowany kamień szlachetny, któremu wystarczyłoby kilka godzin sam na sam z doświadczonym jubilerem, by ukazać swe prawdziwe piękno. Grze wyraźnie brakuje efektowności, co w zręcznościówce o czołgach jest niedopuszczalne. Wybuchy, fruwające w powietrzu części pancerza, lasery, rakiety kierowane, nanoroboty – jest w zasadzie wszystko, co potrzebne, by zapewnić wrażenia na poziomie pożaru w fabryce fajerwerków, jednak całość jest nieco zbyt letnia, za mało widowiskowa. Już niewielkie rozbudowanie dostępnego wachlarza uzbrojenia i możliwość wybrania modelu czołgu bardzo pozytywnie wpłynęłyby na grywalność. A tak gra sprawia wrażenie stworzonej od niechcenia, jak zadanie domowe z bardzo nudnego przedmiotu: odbębnić wszystkie pozycje na liście „do zrobienia” i broń Boże nie dodawać niczego od siebie.

Trine (płatna)

W pewnej baśniowej krainie niegdyś wszystkim wiodło się świetnie. Ptaszki ćwierkały radośnie, trawka rosła po cichu, słoneczko świeciło. Problemy zaczęły się w momencie przedwczesnej śmierci króla, który z nieznanych powodów nie doczekał się swojego następcy. Wtedy to wszystko zaczęło się zwyczajnie sypać. Ptaszki dostały zapalenia płuc, trawa nie była już tak zielona jak w królestwie obok, a promienie słoneczne były blokowane przez unoszące się nisko ciemne chmury. Na domiar złego spod ziemi niczym przebiśniegi zaczęły wychodzić istoty, które trochę już pod nią przeleżały i z definicji raczej nie powinny się ruszać (brak mięśni i ścięgien powinien być wystarczającym powodem). A gdy nad przejęciem władzy zaczynają myśleć stworzenia pozbawione mózgu, nic dobrego z tego wyjść nie może.

Jakiś czas później w królestwie, z którego w obawie o stan zdrowia uciekły już wszystkie możliwe ptaki poza nietoperzami (być może dlatego, że to ssaki), w podziemiach opuszczonej Akademii Astralnej, pewna złodziejka imieniem Zoya właśnie starała się odnaleźć pewien drogocenny artefakt zwany Trine – nie zastanawiając się, jak i gdzie spienięży swój łup. Pech chciał, że chociaż Akademia czasy swojej świetności miała już za sobą i generalnie łatwiej było w niej spotkać szczury grające w warcaby niż jakiegokolwiek maga – po jej komnatach wciąż szwendał się jeden wyjątkowo wytrwały adept sztuk magicznych imieniem Amadeus. Zaniepokojony hałasem, udał się sprawdzić, gdzie znajduje się jego źródło. W tym samym momencie Pontius – otyły rycerz, który kiedyś w ramach zakładu powiedział, że do końca życia strzegł będzie ukrytego w Akademii artefaktu (czego prawdopodobnie bardzo później żałował) – zauważył smukłą postać w białej szacie skradającą się w kierunku ostatniego magicznego przedmiotu. Jako człowiek dotrzymujący słowa, rzucił się biegiem w jej stronę z bojowym okrzykiem na ustach. W efekcie niezwykłego zbiegu okoliczności cała wspomniana trójka w jednym momencie położyła łapska na Trine i...  zniknęła.

Dzięki mocy artefaktu cała trójka stała się istotą o trzech głosach i tylko jednym ciele. Wbrew pozorom nie jest to żadne stworzenie o trzech głowach: w danym momencie tylko jeden członek tego przedziwnego trio może znajdować się fizycznie na świecie. Nie mogąc znieść swojego towarzystwa, bohaterowie zaczynają podróż po królestwie, aby znaleźć sposób na cofnięcie efektu wywołanego przez artefakt.

Trine jest przedstawicielem powoli już dogorywającego gatunku dwuwymiarowych platformówek i jak to zwykle z nimi bywa, przechodzenie poszczególnych poziomów polega na parciu na prawą stronę ekranu tak długo, aż poziom się skończy. Po drodze skacze się pomiędzy platformami, buja na linie, rozwiązuje zagadki i gruchocze kości niezliczonym zastępom szkieletów i innego tałatajstwa wałęsającego się po podziemiach. Początkowe poziomy są bardzo proste i przechodzi się je praktycznie z marszu. Później – podobnie jak w życiu – robi się coraz trudniej i trudniej. Na przejście dalszych plansz trzeba poświęcić kilka–kilkanaście minut przy akompaniamencie agonalnych krzyków głównych bohaterów i niecenzuralnych słów wykrzykiwanych przez samego siebie po tym, jak zginęło się po raz piętnasty w tym samym miejscu – jedną platformę od punktu kontrolnego.

Każdy z bohaterów ma charakterystyczne umiejętności. Złodziejka poza łukiem i kilkoma rodzajami strzał ma linę z hakiem przyczepiającym się jedynie do drewnianych powierzchni. Spasiony rycerz nie ma sobie równych w bezpośrednim starciu, wymachując na wszystkie strony swoim mieczem (na późniejszym etapie gry – również ogromnym młotem), a w razie potrzeby chowając się za tarczą. Mag poza przenoszeniem niewielkich przedmiotów z miejsca na miejsce i przesuwaniu tych większych umie tworzyć różne magiczne obiekty: sześcienne, podłużne i unoszące się w powietrzu – trójkątne. Wszystkie te umiejętności trzeba strategicznie wykorzystywać w konkretnych momentach gry: budując schody ze skrzyń, bujając się na linie nad jeziorem lawy czy zapalając pochodnie, aby rozświetlić mrok. Za każdego zabitego stwora gracz otrzymuje punkty doświadczenia, a gdy uzbiera ich odpowiednio dużo, postać przechodzi na następny poziom i pojawia się jeden punkt umiejętności do przydzielenia każdemu z bohaterów, co pozwala odblokować nowe triki lub ulepszyć już dostępne. Co interesujące, w Trine doświadczenie występuje również w postaci walających się po poziomach zielonych buteleczek; to chyba jedyna gra, w której występuje ono w postaci płynnej.

Oprawa graficzna stoi na naprawdę wysokim poziomie. Gra cieszy oko ładnymi, trójwymiarowymi postaciami i nienaganną animacją, jedynie momentami zwraca uwagę nadmiar bloomu. Woda bardzo efektownie faluje, płomienie rozświetlają mrok, a ognisty miecz ciągnie za sobą świetlistą smugę. Dźwięk nie odstaje od obrazu: w tle przygrywa delikatna, klimatyczna muzyka, a pojawiająca się od czasu do czasu narracja wprowadza do rozgrywki świetny klimat.

Gra nie jest jeszcze dostępna w wersji dla Linuksa. Można ją było przez pewien czas kupić w towarzystwie kilku innych gier w ramach promocji Humble Frozenbyte Bundle, chociaż na stronie producenta wciąż ma ona status „coming soon”.

Battle for Wesnoth (bezpłatna/GPL)

W zestawieniu gier na Linuksa nie mogło zabraknąć kultowej Battle for Wesnoth. Ta stworzona w 2003 roku przez Davida White'a turowa strategia jest jedną z najpopularniejszych i najdłużej aktywnie rozwijanych gier udostępnianych na licencji GNU GPL.

Gra osadzona jest w trochę tolkienowskim świecie fantasy pełnym magii, elfów i nieustannej walki dobra ze złem. Mechanika rozgrywki jest prosta i przystępna nawet dla zupełnie początkujących amatorów strategii turowych. Wszystkie mapy podzielone są na sześciokątne pola (heksy), w których w danej chwili może przebywać tylko jedna jednostka. Jeśli komuś nie spodoba się, że jakaś jednostka wroga stoi na polu, które wyjątkowo ładnie wygląda, uderzanie falangą złożoną ze wszystkich jednostek, jakie znajdują się pod ręką, nie wchodzi w grę. Kolejne posunięcia trzeba planować z rozmysłem.

Interfejs jest bardzo wygodny i zaprojektowany w sposób zdecydowanie przemyślany (osiem lat to naprawdę dużo czasu, by nad pewnymi aspektami dobrze się zastanowić). Do ważniejszych, częściej używanych opcji prowadzą skróty klawiaturowe, a w razie potknięcia można grę cofnąć o pewną liczbę tur. Zadania stawiane przed graczem są różnorodne: poza atakiem i obroną czekają go pościgi, ratowanie sojuszników i odbijanie zakładników z rąk wroga.

Pomimo dość nowoczesnego i dobrze zaprojektowanego interfejsu grafika wygląda w zasadzie tak, jakby została żywcem wyjęta z jednej z produkcji z końca lat 90. Nie ma w tym jednak niczego złego. Fani takich gier jak kultowa Heroes of Might and Magic 3 momentalnie odnajdą się w oprawie i zatęsknią za czasami, w których bardziej liczyła się grywalność niż efektowna grafika. Ogólnie gra wygląda nieźle, chociaż da się zauważyć pewne niekonsekwencje. Niektóre współistniejące na mapie elementy krajobrazu sprawiają wrażenie zaprojektowanych przez dwie różne osoby komunikujące się jedynie za pomocą znaków dymnych. Poza tym nie wszystkie jednostki są animowane z jednakową pieczołowitością: animacje śmierci przytrafiają się tylko niektórym, a większość w momencie wydania ostatniego tchnienia po prostu znika. Oprawa dźwiękowa również jest niezła: wszystkie jednostki wydają charakterystyczne dźwięki, gdy atakują, otrzymują obrażenia lub giną. W tle przygrywa bardzo delikatna i klimatyczna muzyka, wprowadzająca w nastrój świata Battle for Wesnoth.

Gra z pewnością nie przyciągnie nikogo ani oprawą, ani szczególnie wciągającą fabułą (bo jak dobra może być fabuła w strategii turowej?), ale olbrzymie pokłady grywalności w połączeniu z naprawdę potężną liczbą stworzonych przez graczy kampanii i pojedynczych scenariuszy zapewniają długie godziny przedniej zabawy. Być może to dzięki prostocie rozgrywki Battle... wciąga niczym ruchome piaski, bezwzględnie wyrywając z życiorysu kolejne godziny. A jeśli nawet komuś znudzi się gra w pojedynkę, zawsze można skrzyknąć znajomych i pograć w trybie wieloosobowym przez internet (również na oficjalnych serwerach) bądź w sieci lokalnej albo spróbować swoich sił w tworzeniu scenariuszy i skorzystać z wbudowanego w grę edytora.

Minecraft (14,95 euro)

Część gier zyskuje popularność dzięki niesamowitej grafice, niezliczonej liczbie efektów graficznych i wielokątów składających się na oprawę wizualną. Inne mają świetną, wciągającą fabułę, przez którą trudno oderwać się od komputera. Jeszcze inne są po prostu grywalne – sama mechanika rozgrywki jest na tyle ciekawa, że nawet bez pomocy ze strony oprawy audiowizualnej czy jakiejkolwiek fabuły kolejne godziny mijają niczym z bicza trzasnął. Minecraft nie ma dobrej grafiki (na dobrą sprawę ta grafika nie byłaby dobra nawet 15 lat temu), jest całkowicie pozbawiony fabuły, a większość graczy po pierwszej dłuższej rozgrywce będzie się drapać po głowach, próbując dociec, gdzie im zniknęło ostatnich pięć godzin życia i gdzie znaleźć diamenty.

Napisanego przez Markusa Perssona (znanego jako Notch) Minecrafta nawet trudno nazwać grą. W teorii ma wszystko, co potrzebne. Jest gracz, jakaś mapa, po której szwendają się zwierzątka, a w nocy zombi, pająki i tym podobne stworzenia. Chodzi o to, że brakuje tu czegokolwiek w rodzaju „Pokonaj księżniczkę, uratuj smoka” – gra nie ma żadnego konkretnego celu, co w przypadku każdej innej skutkowałoby spektakularną porażką. Jednak nie tym razem.

Każdą rozgrywkę w trybie gry jednoosobowej rozpoczyna się całkowicie gołym. Bez broni, bez jedzenia ani jakiegokolwiek ekwipunku. Po pierwszych 15 minutach spędzonych na biciu pasącej się tu i ówdzie trzody przychodzi moment, gdy trzeba w końcu zająć się czymś konstruktywnym. Praktycznie cały świat składa się z sześciennych kawałków przeróżnych materiałów: ziemi, wody, kamieni, piasku i całej masy innych. Rozbijając większość z nich (można do tego celu użyć pięści, jajek, kwiatów... w zasadzie wszystkiego, ale najlepiej sprawdzają się narzędzia), najczęściej uzyskujemy miniaturową wersję, którą można umieścić w swoim ekwipunku. Po co ktoś miałby nosić ze sobą 100 sześcianów drewna? Na przykład żeby zbudować z nich dom. Albo wychodek. Albo cokolwiek przyjdzie mu do głowy.

I to właśnie w tej niespotykanej swobodzie leży siła Minecrafta. Różnych materiałów i obiektów, które można łączyć i przetapiać, uzyskując coraz to inne przedmioty, jest cała masa. Część z nich ma przydatność czysto budowlaną, inne mogą służyć jako odzienie. Co da się z nich zbudować? Domy, stadiony, kopalnie, kolejki górskie, pozytywki, świebodzińskiego Jezusa, a nawet... najprawdziwszą 16-bitową Jednostkę Arytmetyczno-Logiczną! (Teoretycznie w internecie jest też 32-bitowa, ale umie tylko dodawać; tylko kwestią czasu jest powstanie w pełni funkcjonalnego procesora). Możliwości twórcze są ograniczone bardziej wyobraźnią gracza niż dostępnością narzędzi. Co więcej, z każdą nową wersją pojawiają się nowe przedmioty i bloki (na przykład dodane ostatnio tłoki), co daje praktycznie nieograniczone pole do popisu wszystkim domorosłym dłubaczom, amatorom pikselartów i niespełnionym architektom.

Po parunastu godzinach spędzonych na drążeniu tuneli, gromadzeniu materiałów i stawianiu mniej lub bardziej przydatnych budynków zwykle nadchodzi moment, w którym ciekawość gracza kieruje go w stronę trybu wieloosobowego. I jeśli w jakimkolwiek momencie samotnej gry rozpierała Was duma po tym, jak postawiliście ostatni element swojej ogromnej fortecy, obrazu czy czegokolwiek innego, to uwierzcie: kiedy zobaczycie, co ludzie wyprawiają w internecie, przez następnych kilka godzin będziecie szukać na podłodze swoich szczęk. Na zakładanych w sieci prywatnych serwerach można znaleźć wszystko: całe miasta z każdym możliwym budynkiem zbudowanym przez innego użytkownika, stadiony, areny, parki... Samo zwiedzenie co większego serwera może zająć godziny, a jeśli jeszcze ktoś zapragnie samemu coś postawić... Wtedy lepiej zarezerwować sobie weekend albo wziąć chorobowe w pracy.

Oprawa graficzna jest rewelacyjna. Absolutnie nie w sensie technicznym, bo świat gry jest zbudowany praktycznie w całości z prostopadłościanów z teksturami o rozdzielczości mniejszej, niż ma przeciętna ikonka. To nie zachwyciłoby dziś nikogo, nawet gdyby przeleżał po lodem ostatnich 15 lat. Siła oprawy Minecrafta leży w jej niespotykanej w obecnych czasach prostocie. Co więcej, ona wygląda tak nie dlatego, że Notch nie umiałby zrobić lepszej, tylko dlatego, że właśnie takie było jego zamierzenie. To doprawdy niesamowite, jak produkcja z tak spartańską grafiką wchodzi z buciorami na opanowany przez coraz doskonalsze silniki graficzne rynek gier komputerowych, bezceremonialnie sprzedając się w ponad trzech milionach kopii. A to wszystko jeszcze przed pojawieniem się finalnej wersji gry! Dla porównania, Crysis osiągnął podobny wynik w dwa lata po tym, jak trafił do sklepów! Dzięki bardzo nietypowej, a jednocześnie niezwykle charakterystycznej grafice Minecraft doczekał się już tysięcy nawiązujących do niego internetowych komiksów, setek gadżetów (w tym pluszowego kilofa), a nawet ciasta w kształcie sześciennego kawałka ziemi z rosnącą na wierzchu trawą.

Minecraft jest grą niezwykłą. Z pewnością nie wszyscy zrozumieją jej fenomen, chociaż części graczy nie będzie to przeszkadzać w spędzaniu kolejnych godzin na drążeniu rozległych tuneli w poszukiwaniu pokładów diamentów. Tak niebywałej swobody w kreowaniu wirtualnej rzeczywistości nie znajdziecie nigdzie indziej. Grafika jest tutaj elementem całkowicie zmarginalizowanym, gdyż bogactwo tej cyfrowej piaskownicy rekompensuje z nawiązką wszystkie braki. Gra nie jest dla każdego, ale jeśli trafi na podatny grunt, wciągnie niczym ruchome piaski. A uczucie po położeniu 10-tysięcznego kamienia w murach swojego zamku jest absolutnie bezcenne.

Steel Storm: Burning Retribution (4,99 dol.)

To przedstawiciel niegdyś bardzo popularnego, a obecnie będącego praktycznie na wymarciu gatunku zwanego Shoot'em Up, przyprawiony odrobiną czegoś, co gracze lubili nazywać Bullet Hell.

Przy każdej misji gracz dostaje lewitujący, bojowy pojazd, zestaw broni i krótkie wprowadzenie na temat tego, jakie jest jego zadanie: zniszczyć to, zniszczyć tamto – standardowy zestaw. Zwykle jednak wystarczy przeć do przodu i strzelać do wszystkiego, co poddaje się narzędziom destrukcji. To akurat wielka zaleta Steel Storm – żadnego niepotrzebnego paplania, żadnych zbędnych zawiłości. Tylko Ty, Twoja maszyna i dziesiątki wrogów do rozstrzelania. Zupełnie jak za dawnych, dobrych lat!

Dostępne uzbrojenie nie budzi niedosytu. Jest tu wszystko, czego można by sobie zażyczyć: karabiny maszynowe, strzelby, lasery małe, lasery ogromne, kilka rodzajów rakiet... Niestety, w Steel Storm, inaczej niż w jego szacownych przodkach, nie strzela się jednocześnie ze wszystkiego, co znajduje się na pokładzie pojazdu, i w przypadku cięższej broni trzeba wybierać. Trochę szkoda, bo w tego typu grach rozwałki nigdy za wiele. Na domiar złego zabawki bardzo łatwo zgubić: jeśli pojazd ulegnie zniszczeniu, zebrana w danej misji broń po prostu znika. Ponadto poziomy są tak oskryptowane, że po skompletowaniu co fajniejszych narzędzi mordu wokoło pojawiają się przeważające siły wroga i przyjemność z ich posiadania trafia szlag. Z drugiej strony zdobyczne uzbrojenie, które uda się dowieźć na pokładzie aż do wyjścia z danego poziomu, zostaje już do końca kampanii. Chyba że wymieni się je na coś mocniejszego gdzieś po drodze.

Zginąć w Steel Storm od początku jest całkiem łatwo. Wrażego żelastwa jest momentami na ekranie tyle, że zamiast celowania lepiej skupić się na jego omijaniu (czyli mamy nic innego jak właśnie Bullet Hell), najlepiej uciekając na wstecznym, bo wystrzeliwane przez większość pojazdów wroga pociski są tylko marginalnie szybsze od gracza, a do tego mają dość ograniczony zasięg. Warto też zwracać uwagę na to, czy w okolicy nie stoi pewien szczególny rodzaj wieżyczek, które zamiast zatruwać życie bezpośrednio, wskrzeszają swoich poległych, stalowych kamratów. Warto je eliminować w pierwszej kolejności, chyba że ktoś chce robić za Syzyfa. Sytuację dodatkowo pogarszają pojawiające się gdzieniegdzie błędy gry. Na niektórych mapach nasz lewitujący pojazd potrafi zatrzymać się w miejscu bez wyraźnego powodu, co jest szczególnie uciążliwe, kiedy człowiek stara się dymiącym statkiem ominąć ostatnie wystrzelone w jego stronę pociski. Ponadto gra faworyzuje komputerowych przeciwników: o ile im nie sprawia problemu celowanie do gracza z miejsca znajdującego się powyżej, to jeśli spróbuje on tego samego, całą amunicję wpakuje w zbocze pagórka albo lekkie podwyższenie. Gdzie tu uczciwość?

Steel Storm wygląda przyzwoicie. Oprawa, choć z pewnością nie zachwyca, na pewno nie odrzuca. Modele pojazdów wroga są nieco szarobure, ale charakterystyczne, dzięki czemu już w sporej odległości można wybrać odpowiednią do ich typu taktykę. Większość elementów otoczenia można zniszczyć, obracając je w efektowne kule ognia (co warto, swoją drogą, robić, bo można w nich znaleźć różne „power-upy”).

Wymagania sprzętowe nie są szczególnie duże, z jednym zastrzeżeniem: włączenie dynamicznego oświetlenia, chociaż bardzo poprawia widoczność pocisków (ułatwiając ich wymijanie) i wrażenia estetyczne, wprost zarzyna komputer. Włączając tę opcję na testowym sprzęcie z Radeonem 5650M, musieliśmy zrezygnować z zapewniającej wcześniej całkowitą płynność rozdzielczości 1920 × 1080 i pełnego wygładzania krawędzi i zejść do poziomu 1280 × 720 bez wygładzania, a i tak spadek wydajności przy bardziej zaciętych potyczkach był bardzo zauważalny.

Obecnie mało jest gier takich jak Steel Storm: Burning Retribution – prostych, pozbawionych zbędnych głupot, nastawionych głównie na widowiskową rozwałkę. Fabuła? Komu potrzebna fabuła, skoro mamy pojazd strzelający z czterech broni jednocześnie! Co prawda przyjemność obracania wszystkiego w perzynę nieco psują irytujące błędy i dziwny system zbierania uzbrojenia, ale i tak gra przynosi potężne pokłady porządnej rozrywki.

Cogs (płatna)

Gry logiczne nie są obecnie szczególnie popularnym gatunkiem. Dziwnym trafem większość graczy woli podczas rozgrywki wykorzystywać raczej swoje zdolności manualne niż intelektualne, przez co ten szczególny rodzaj gier tworzy pewną niszę, do której (i to jedynie od czasu do czasu) zaglądają tylko nieliczni. Cogs jest – jak określają to autorzy – „a steampunk puzzle game”.

Rozgrywka jest połączeniem mechaniki przesuwanych puzzli, Pipe Manii z Amigi i jeszcze paru innych rodzajów łamigłówek. Na początku zadaniem gracza jest wyłącznie ustawić rury tak, by przeprowadzić parę z jednego miejsca w drugie. Brzmi prosto, ale to dopiero początek. Na późniejszym etapie dochodzą koła zębate przenoszące napęd, w rurach poruszają się kolorowe gazy, które trzeba dostarczyć do odpowiednich baloników (bezpośrednio bądź uprzednio je mieszając). Jakby tego było mało, rozgrywka nie przebiega w jednej płaszczyźnie; późniejsze poziomy oparte są na przykład na kostce, łącząc w sobie różne rodzaje łamigłówek. Przykładem niech będzie układanka o nazwie Siege engine: trzeba w niej najpierw dostarczyć rurami parę do silnika wprawiającego w ruch dwa koła zębate, z których potem trzeba przenieść napęd na koła. W części układanek elementy po jednej stronie są sprzężone z tymi na rewersie, co dodatkowo utrudnia ich prawidłowe ułożenie.

Za każdą łamigłówkę przyznawane są medale: za rozwiązanie w odpowiednio krótkim czasie, za wykonanie jak najmniejszej liczby ruchów oraz za samo znalezienie rozwiązania. Dodatkowo za każdy poziom gracz otrzymuje gwiazdki, których liczba uzależniona jest od przyznanych odznaczeń: trzy za złoty medal, dwa za srebrny, jedna za brązowy. Gwiazdki pozwalają odblokowywać kolejne poziomy. Jeśli na którymś z nich zjadło się stanowczo za dużo zębów, a wciąż nie udało się znaleźć rozwiązania, można daną łamigłówkę po prostu ominąć i przejść do następnej – jeśli ma się dość gwiazdek. A gdy ominie się za dużo poziomów, może zabraknąć gwiazdek do odblokowania nowego poziomu i trzeba będzie usiąść, przymóżdżyć i rozwiązać jedną z pominiętych łamigłówek. Dodatkowe gwiazdki można zdobywać również poza głównym trybem (Inventor Mode), biorąc udział w „wyzwaniach”. Zabawa polega na rozwiązaniu któregoś z już raz pokonanych poziomów w ściśle określonym czasie lub przy wykorzystaniu ograniczonej liczby ruchów – do wyboru. W obu przypadkach można zarobić do trzech dodatkowych gwiazdek.

Często w grach logicznych oprawa graficzna nie jest najbardziej dopracowanym elementem. W przypadku Cogs jest inaczej: grafika utrzymana jest w steampunkowym klimacie, a jej wykonanie jest bardzo dobre. Wszystkie elementy układanek, interfejsu oraz efekty specjalne są zrobione z należytą pieczołowitością i cieszą oko. Dodatkowym smaczkiem jest możliwość zmiany języka na... internetowy! I tak zamiast Options wybieramy w menu głównym Opshuns, a opcja wyjścia z gry zostaje wzbogacona o nawias otwierający poprzedzony dwukropkiem.

Na rynku nie ma wielu gier logicznych, a już na pewno żadna nie jest tak „klimatycznie” zrealizowana jak Cogs. Może i nie wciągnie szczególnie mocno większości graczy, ale dobrze jest od czasu do czasu odpocząć od morderczego klikania – czy to strzelania, czy wydawania rozkazów wałęsającym się po mapie jednostkom – i zmusić do pracy szare komórki. Ot, przyjemna odmiana.

Co dalej z grami na Linuksa?

Linux nie jest dla zapalonych graczy. Liczba dostępnych gier jest bardzo ograniczona i bardzo niewielu producentów decyduje się na stworzenie „portu”. I trudno im się dziwić, bo przy tak małej popularności systemu przystosowywanie do niego gier jest po prostu nieuzasadnione ekonomicznie. Przynajmniej w teorii.

Wyniki sprzedaży pojawiających się sporadycznie i dostępnych przez ograniczony czas pakietów gier niezależnych twórców, Humble Bundle (wszystkie gry wchodzące w ich skład da się uruchomić w Windows, Mac OS i Linuksie), pokazują, że przy zastosowaniu odpowiedniego modelu finansowania na użytkownikach Linuksa można zarobić tyle samo ile na użytkownikach komputerów z nadgryzionym jabłkiem w logo. Gracze sami decydują, ile zapłacą. Za ostatniego Humble Bundle „windowsowcy” płacili średnio 4,89 dol., macowcy – 7,73 dol., a spragnieni gier linuksiarze – aż 12,03 dol. Chociaż egzemplarzy z wersją na Linuksa sprzedano mniej, to zysk był większy niż w przypadku Mac OS, na który twórcy gier bądź co bądź patrzą nieco przychylniejszym okiem. Jak widać – nie do końca sprawiedliwie.

Sytuację mogłoby poprawić wydanie w wersji na Linuksa cyfrowej platformy dystrybucji oprogramowania Steam, dostępnej od jakiegoś czasu na komputerach z systemem Mac OS. Wejście na rynek takiego giganta jak Valve z pewnością zachęciłoby twórców do przystosowywania swoich produkcji do uruchamiania w tym środowisku, jednocześnie eliminując problem atomizacji w postaci dziesiątków dystrybucji z setkami różnych repozytoriów. Ale to obecnie jedynie marzenie ściętej głowy – nic nie wskazuje na to, żeby w najbliższym czasie miało się to zmienić.

Co więcej, także dalsza przyszłość gier na Linuksa nie wygląda najlepiej. Dwie firmy znane z wieloletniego wspierania środowiska graczy linuksowych powoli zaczynają się wykruszać. Problemy z „portem” Unreal Tournament 3 i jego ostateczne porzucenie oraz brak potwierdzenia kompatybilności z Linuksem Rage, czyli najnowszej gry studia id Software, nie rokują najlepiej. Nie jest jednak tak do końca tragicznie. Jeszcze jesienią tego roku na Linuksa ma trafić Oil Rush – nietypowa strategia, rozgrywająca się w całości na morzu, wykorzystująca silnik Unigine (znany z benchmarków Heaven i Tropics), który zapewnia świetną oprawę graficzną. Na horyzoncie majaczą również takie tytuły, jak: Postal 3, Iron Sky, Disciples 2 (ponad dziewięć lat po tym, jak pojawiła się wersja dla Windows), Dark Salvation (tylko dwuletnie opóźnienie). Chociaż to tylko niewielka kropla w porównaniu do ogromnego tsunami zalewającego platformę Microsoft Windows.

Wszystkie gry były testowane na notebooku Sony Vaio VPC-EB3Z1E, wyposażonym w procesor Intel Core i5-460M (2,53 GHz), układ graficzny AMD Radeon HD 5650M oraz 4 GB RAM-u. Całość działała pod kontrolą systemu Ubuntu 11.04.