Test Nintendo Wii, Playstation Move oraz Microsoft Kinect

Pomimo komercyjnego sukcesu tych kilku ciekawych pomysłów kontrolery ruchowe nigdy nie zawładnęły rynkiem. Aż do czasu wprowadzenia Nintendo Wii. Niepozorna konsola zmieniła sposób myślenia o grach: ruch stał się podstawowym mechanizmem sterowania. Niewątpliwie był to strzał w dziesiątkę, a wynikami sprzedaży producent zdeklasował konkurencję. Warto też zauważyć, że choć Nintendo zawsze celowało w młodsze grupy wiekowe, dopiero Wii pokazała, jak ważnym i dochodowym segmentem rynku są gracze niedzielni. Na odpowiedź Sony oraz Microsoftu musieliśmy czekać długo, ale niedawne pojawienie się Move'a oraz Kinecta można uznać za oficjalne rozpoczęcie batalii o portfel niedzielnego gracza, który spragniony jest wysiłku fizycznego przed telewizorem. W tym artykule postaramy się pokazać, jak wygląda zabawa kontrolerami ruchowymi i do kogo tak naprawdę są one skierowane.

Nintendo Wii – pierwsze spojrzenie

Ponieważ Nintendo Wii jest samodzielnym systemem, w dodatku mało popularnym w naszym kraju, postanowiliśmy opisać nie tylko kontroler, ale i całą konsolę. Urządzenie jest pakowane w niezwykle uporządkowane pudełko. W środku znajdują się dwie numerowane szufladki, dzięki czemu nawet osoba całkowicie nieznająca się na sprzęcie do grania bezproblemowo uruchomi całość. Razem z konsolą otrzymaliśmy grę Wii Sports, ale obecnie dostępne są nowsze zestawy, zawierające Wii Sports Resorts oraz dodatek Motion Plus, o którym napiszemy później.

Sama konsola jest nieduża w porównaniu z innymi systemami obecnej generacji. Można ją postawić w poziomie, a wtedy opiera się na czterech gumowych stopkach, lub w pionie, korzystając ze specjalnej podstawki. Na frontowym panelu znajduje się podświetlana szczelina napędu oraz przyciski: Power, Reset, Eject. Dodatkowo za małą zaślepką umieszczono przycisk do synchronizacji oraz gniazdo kart SD. Jeśli konsola jest ustawiona pionowo, po otworzeniu klapki znajdującej się na jej górnej ściance można podłączyć cztery pady od Nintendo GameCube oraz zainstalować dwie karty pamięci. Z tyłu znalazło się pięć dobrze rozplanowanych gniazd: zasilające, audio/wideo, do podłączenia sensor bara oraz dwa USB. Podsumowując, Wii wygląda bardzo minimalistycznie i stylowo. Nawet w połączeniu z małym, szarym zasilaczem zajmuje zdecydowanie mniej miejsca niż konsole Sony oraz Microsoftu.

Kontroler, czyli Wii Remote, znany także jako Wiimote lub Wiilot, zgodnie z nazwą przypomina pilot telewizyjny. Wrażenie to podkreśla dodatkowo czerwony przycisk on/off, który został umieszczony w lewym górnym rogu płaskiego grzbietu urządzenia. Poniżej znalazło się miejsce dla krzyżaka, otworów głośnika, czterech diod pokazujących numer kontrolera oraz przycisków: A, +, –, home, 1, 2. Spód Wiilota jest wyprofilowany tak, aby dobrze leżał w dłoni: w zagłębieniu z przodu umieszczono spust oznaczony literką B, a poniżej – klapkę, pod którą kryją się dwie baterie typu AA oraz guzik odpowiedzialny za synchronizację. Kontroler jest wyposażony w czujnik ruchu, akcelerometr oraz sensor optyczny. Oprócz wiimote'a wraz z konsolą otrzymujemy nunchucka, zwanego w naszym kraju gruchą. Ten dodatek, wyposażony w gałkę analogową, przyciski Z i C oraz czujnik ruchu, podłącza się kablem do dolnego portu pilota.

Podobnie jak wszystko, co związane z Wii kontroler odznacza się bardzo prostym wzornictwem. Nintendo postawiło na wygodę i faktycznie, gra się z użyciem wiilota bardzo wygodnie, m.in. dlatego, że urządzenie jest dość lekkie. Dziwić może rozmieszczenie przycisków, które często leżą poza zasięgiem kciuka, ale wystarczy zagrać w kilka gier platformowych, aby przekonać się, dlaczego zastosowano właśnie takie rozwiązanie.

Nintendo Wii – instalacja i użytkowanie

Instalacja Wii jest tak prosta m.in. dzięki dobrej dokumentacji, przystępnej dla niedoświadczonego użytkownika. Po podłączeniu kabli od telewizora oraz zasilacza trzeba odpowiednio ustawić sensor bar. Jest to podłużna, bardzo lekka listwa, która współpracuje z kamerą umieszczoną na szczycie Wiilota. Należy umieścić ją pod telewizorem lub nad nim, jak najbliżej ekranu (położenie czujnika potwierdza się w ustawieniach systemu). Po uruchomieniu konsoli trzeba także zsynchronizować kontrolery; w tym celu należy nacisnąć czerwony przycisk na pilocie oraz głównym urządzeniu. Przyporządkowanie wiilotów następuje automatycznie.

Jeszcze kilka lat temu pierwsze spotkanie z Wii robiło olbrzymie wrażenie. Trzeba przyznać, że kontroler radzi sobie sprawnie i faktycznie nadaje rozgrywce nowy wymiar. Niestety, gdy już człowiek oswoi się z urządzeniem, szybko zauważa, że sprzęt Nintendo nie jest tak dokładny, jak by tego chciał. Po pierwsze, trzeba precyzyjnie celować w ekran, a w zasadzie w sensor bar, co ma swoje dobre i złe strony. Po krótkim treningu łatwo się w tym odnaleźć, ponieważ zawsze wiadomo, gdzie należy skierować kontroler. Niestety, w grach FPS wymagana jest naprawdę duża precyzja, przez co szybko można zmęczyć wyprostowaną rękę. Po drugie, Wiilot świetnie radzi sobie z wykrywaniem obrotów wokół osi przechodzącej wzdłuż kontrolera oraz szybkości wykonywanych ruchów. Daje to duże pole do popisu twórcom gier, ale i tak niemożliwe jest dokładne odwzorowanie ruchów urządzenia na ekranie telewizora. Przez to większość gier wykorzystuje potencjał sprzętu o tyle, że rozpoznaje machnięcia lub potrząsanie w różnych kierunkach. Dotyczy to również Nunchucka.

Nintendo zaleca, aby z konsoli korzystać, będąc w odległości 1–3 m od ekranu. W praktyce można wygodnie sterować nawet wtedy, gdy stoi się przy samym telewizorze. Wszystko zależy od tego, w jaki sposób celuje się pilotem w kierunku sensor bara. Z urządzeń, które przetestowaliśmy, Wii ma zdecydowanie najmniejsze wymagania co do pomieszczenia, w którym jest zainstalowana. Bez problemu można grać na kanapie, która ustawiona jest w niewielkiej odległości przed telewizorem. Dodatkowo czułość sensora da się regulować w pięciostopniowej skali, więc każdy powinien móc dostosować działanie swojego wiilota do własnych potrzeb.

Nintendo Wii – akcesoria

Zestaw, który otrzymaliśmy do testów, pełen był różnych dodatków. Najważniejszym z nich, zdecydowanie zmieniającym wrażenia płynące z gry, jest Motion Plus: mała, biała kostka, którą podłącza się do dolnego portu rozszerzeń wiimote'a. Urządzenie wyposażone jest w dodatkowe żyroskopy, dzięki którym konsola umie przenieść ruchy gracza w odwzorowaniu 1:1 na ekran telewizora. Za sprawą Motion Plus możliwe stało się m.in. realistyczne oddanie walki mieczem. Dodatek zajmuje dół wiilota, jednak sam również ma port rozszerzeń, więc dalej można podłączyć inne akcesoria, takie jak nunchuck. Pomimo wielu zalet Motion Plus ma jedną dużą wadę. Otóż standardowo dostarczany jest wraz z silikonowym pokrowcem, tzw. Wii Jacketem, który znacząco zwiększa wagę całego kontrolera i sprawia, że jest zdecydowanie mniej poręczny. W tym przypadku radzimy – choć grozi to zmniejszeniem bezpieczeństwa – zdjąć „prezerwatywę”.

Przetestowaliśmy również zestaw Wii Fit Plus, składający się z podstawki do ćwiczeń, tzw. balance boardu, oraz przystosowanej do niej gry. W największym skrócie jest to „inteligentna” waga, która bardzo precyzyjnie wykrywa środek ciężkości stojącej na niej osoby. Ocena wykonywanych ćwiczeń jest zaskakująco dokładna, a wszelkie próby oszustwa zazwyczaj kończą się spektakularnym fiaskiem. Dołączona gra, a w zasadzie osobisty trener, krok po kroku prowadzi użytkownika przez proces tworzenia profilu, a następnie proponuje indywidualny program mający poprawić sylwetkę oraz formę. Po krótkich testach możemy stwierdzić z całą pewnością, że Wii Fit może być idealnym prezentem dla aktywnej dziewczyny lub żony: jest banalny w obsłudze i autentycznie motywuje do ćwiczeń, nawet te osoby, które nigdy nie chciały mieć nic wspólnego z grami.

Pozostałe akcesoria zaliczamy do plastikowych gadżetów. To m.in. kierownica do Mario Kart oraz Zapper, sprzedawany z grą Link's Crossbow Training. Jak sugeruje opis, są to dodatki, które w żaden sposób nie zmieniają funkcjonalności Wiilota – po prostu pozwalają lepiej wczuć się w rozgrywkę. Szczególnie zaskoczyła nas kierownica, która rzeczywiście ułatwia grę i sprawia, że świetna Mario Kart staje się jeszcze ciekawsza. Pomyłką jest natomiast Zapper – plastikowa strzelba, do której można doczepić zarówno wiimote'a, jak i nunchucka. Taki zestaw świetnie sprawdza się w dołączonej grze, ale w innych zazwyczaj jest bezużyteczny ze względu na różne czynności, które należy wykonywać oprócz strzelania. Dla Wii powstało wiele tego typu gadżetów, np. rękawice bokserskie i rękojeść od kija golfowego, które zwykle nadają się tylko do jednego tytułu.

Nintendo Wii – gry

Wraz z Wii dostaliśmy pokaźny zestaw gier. Ponieważ ten system funkcjonuje na rynku już ponad cztery lata, biblioteka jest pełna bardzo różnorodnych tytułów. Ze względu na sterowanie można by je podzielić na trzy grupy: wymagające samego wiilota, wymagające tandemu pilot plus nunchuck oraz te, w które gra się, trzymając wiimote'a poziomo. Postanowiliśmy pokrótce opisać każdą kategorię, żeby pokazać zróżnicowanie rozgrywki.

Gry, które wymagają samego wiilota, są najmniej liczną grupą. Jeśli chodzi o przetestowane przez nas, tylko Wii Sports oraz Wii Sports Resort pozwalały grać w ten sposób. Dobrym przykładem są takie dyscypliny, jak tenis i golf – wtedy kontroler staje się rękojeścią wirtualnej rakiety lub kija. Należy wspomnieć przy okazji, że pierwsza z wymienionych produkcji nie korzysta z Motion Plus, w związku z tym odwzorowanie ruchów na ekranie może mocno rozczarować. Wraz z dodatkiem sytuacja zmienia się – gra w tenisa stołowego nabiera realizmu.

Produkcje wykorzystujące zarówno Wiimote'a, jak i Nunchucka to znakomita większość tytułów na Wii. Tego typu rozgrywkę najlepiej demonstrują takie gry, jak Super Mario Galaxy oraz De Blob. Analogowy grzybek umieszczony na „gruszce” służy do kierowania postacią, a pilot używany jest do celowania oraz wykonywania prostych gestów, które urozmaicają zabawę. Sterowanie nie jest przez to zbyt finezyjne, ale w większości przypadków gry nadrabiają te braki klimatem oraz grywalnością.

Ostatnia grupa to tytuły, w które należy grać z użyciem wiilota trzymanego poziomo. To tłumaczy rozmieszczenie przycisków, o którym wspominaliśmy – wtedy kontroler wygląda niemalże tak samo jak pad od nieśmiertelnego NES-a. Takie rozwiązanie jak ulał pasuje do klasycznych platformówek, takich jak: New Super Mario Bros. Wii, Wario Land: The Shake Dimension, Donkey Kong Country Returns. Oprócz tego konsola nadal umie wykryć wychylanie się lub potrząsanie kontrolerem, co dodatkowo różnicuje rozgrywkę.

Pudełka z grami na Wii są bardzo dobrze oznakowane: na odwrocie każdego umieszczono oznaczenia mówiące o tym, jakie akcesoria są obsługiwane oraz ilu graczy może uczestniczyć w rozgrywce

PlayStation Move – pierwsze spojrzenie

Kontroler Move dostaliśmy do testów w zestawie Starter Pack, w skład którego wchodzi także kamera PlayStation Eye oraz dysk startowy, zawierający różne wersje demonstracyjne. W niedużym pudełku upchano też kilka instrukcji (skrótowych i pełnych) oraz czarną „smycz” na nadgarstek, którą należy przyczepić do move'a. Niestety, w zestawie startowym zabrakło kabla USB, potrzebnego do ładowania oraz synchronizacji urządzenia; Sony radzi wykorzystać ten, który otrzymało się z konsolą. Warto wspomnieć, że osoby, które już wcześniej zaopatrzyły się w kamerę, np. wraz z grą Eye Pet, mogą dokupić sam kontroler.

Główny kontroler, oficjalnie znany jako Motion Controller, od początku budził spore kontrowersje ze względu na wygląd. Faktycznie, „różdżka” ze świecącą kulą na szczycie może budzić różne skojarzenia – my jednak ocenę estetyczną sprzętu pozostawimy potencjalnym klientom. Move sprawia dobre pierwsze wrażenie. Jest nieźle wyprofilowany oraz wyważony, przez co pewnie i wygodnie leży w dłoni. Na górze umieszczono przyciski PS, Move oraz tradycyjny zestaw czterech figur geometrycznych. Po bokach znajdują się Select oraz Start, a na spodzie – spust oznaczony literą T. Przód ozdabia wspomniana pusta gumowa kula, którą można dowolnie „wgniatać”, na dole zaś umieszczono gniazdo mini-USB i malutkie EXT. W środku urządzenia znajdują się: akcelerometr, żyroskop, magnetometr oraz dioda LED.

PlayStation Eye sprawia wrażenie delikatnego, głównie za sprawą symbolicznej stopki oraz obiektywu, który umieszczony jest w plastikowej, obrotowej tulejce. Za jej pomocą można zmienić pole widzenia kamery: 56 stopni dla aplikacji takich jak wideoczat lub 75 stopni, które są wymagane podczas używania move'a. Ustawienie obiektywu jest ilustrowane dwoma diodami: czerwoną i niebieską, umieszczonymi po jego obu stronach. Na samej górze urządzenia znajduje się solidna, metalowa maskownica, pod którą ukryty jest zestaw czterech mikrofonów. Kamera podłączana jest do konsoli bardzo grubym, przymocowanym na stałe kablem USB i działa w dwóch rozdzielczościach: 640×480@60 Hz oraz 320×240@120 Hz.

PlayStation Move – instalacja i użytkowanie

Spośród wszystkich testowanych urządzeń Move instaluje się najmniej wygodnie. Problemem może być odpowiednie ustawienie kamery nad telewizorem lub pod nim. Doczepiony do niej kabel jest na tyle gruby i sztywny, że trzeba poświęcić dłuższą chwilę, aby go ułożyć. Instrukcja napisana jest lakonicznie i nie dość, że mało w niej rysunków, tak potrzebnych miłośnikom kultury obrazkowej, to dodatkowo można zauważyć spore braki merytoryczne. W procesie instalacji nie pomaga również system konsoli: po podłączeniu kamery XMB nie wyświetla żadnego komunikatu. Podobnie jest z kontrolerem, który najpierw należy zsynchronizować, podpinając go kablem USB i naciskając przycisk PS. Kalibracja „różdżki”, polegająca na odpowiednim obracaniu urządzenia, została zarezerwowana tylko dla najbardziej dociekliwych, którzy znajdą menu odpowiedzialne za ustawienia akcesoriów.

Użytkowanie PlayStation Move przypomina zabawę wiilotem wyposażonym w Motion Plus, z tym że sprzęt Sony jest jeszcze bardziej zaawansowany. Oba kontrolery różnią się też sposobem działania. W przypadku „różdżki” nie ma potrzeby dokładnego celowania w telewizor – położenie wskaźnika lub celownika obliczane jest na podstawie kąta, pod jakim wychylamy urządzenie. Dzięki takiemu rozwiązaniu da się wygodnie grać w każdej pozycji. Umieszczona na szczycie kula rozświetla się w sytuacji, gdy trzeba śledzić położenie gracza – wtedy światło jest rejestrowane przez PlayStation Eye. Możliwość dokładnego określenia miejsca, w którym znajduje się kontroler, diametralnie wpływa na rozgrywkę i zapewnia doświadczenie znacznie bardziej realistyczne niż Wii.

Podobnie jak w przypadku sprzętu Nintendo według instrukcji z move'a należy korzystać w odległości 1–3 m od telewizora. W strzelankach, np. w Resident Evil 5, położenie względem ekranu nie ma wielkiego znaczenia – urządzenie i tak poprawnie wykryje ruchy ręki. Sytuacja zmienia się, gdy uruchomimy grę, która śledzi ruch. W Sports Champions przed każdą rozgrywką należy wykonać kalibrację, która wymaga, aby użytkownik stał dokładnie przed kamerą, w odległości ok. 2 m od obiektywu. Trzeba także uporządkować pokój i zostawić sporo miejsca, tak aby dało się swobodnie poruszać.

PlayStation Move – akcesoria

W zestawie startowym Move nie znajdziecie żadnego dodatkowego kontrolera, który pozwalałby sterować za pomocą analogowego grzybka. Jest to spowodowane tym, że każdy posiadacz PlayStation powinien mieć sixaxisa lub dual shocka – pad trzymany jedną ręką działa podobnie jak Nunchuck znany z Wii. Niestety, takie rozwiązanie nie jest zbyt ergonomiczne. Właśnie dlatego wraz z „różdżką” Sony wprowadziło Navigation Controllera. Na górze urządzenia znajdują się przyciski: PS, X, O, d-pad oraz analogowy, mniejszy w porównaniu z tymi, które trafiły na pada. Na szczycie umieszczono L1, a odrobinę niżej, na spodzie – L2. Podobnie jak w przypadku kontrolera ruchowego na dole znajduje się gniazdo USB umożliwiające synchronizację oraz ładowanie.

Taka „polityka” Sony może budzić wątpliwości, bo w pewnym sensie firma sprzedaje produkt wybrakowany: aby cieszyć się pełnią doświadczeń zapewnianych przez PlayStation Move, należy dokupić akcesoria. Mamy też pewne zastrzeżenia co do działania Navigation Controllera. Domyślnie urządzenie oznaczone jest jako kontroler nr 7 (Motion Controller ma nr 8). Testowany przez nas Resident Evil 5 nie wykrył sprzętu poprawnie, zmuszając do sterowania padem (nr 1). Aby zestaw funkcjonował tak, jak powinien, należy zmienić przyporządkowanie kontrolerów. Niestety, aby zagrać w produkcję nieobsługującą Move'a, należy całą operację powtórzyć. Ciągłe odwiedzanie ustawień w XMB jest na dłuższą metę uciążliwe.

Pojawiło się już sporo plastikowych pistoletów oraz karabinów przeznaczonych do PlayStation Move, do których można przyczepić „różdżkę” lub cały zestaw, wraz z navigation controllerem. Tak jak w przypadku konsoli Nintendo tego typu gadżety budzą w nas mieszane uczucia: zazwyczaj pozwalają na wygodną zabawę tylko w pojedynczych grach. Ale musimy przyznać, że ze względu na częstsze występowanie na PS3 gier FPS kupienie pistoletu bądź karabinu wydaje się wydatkiem bardziej opłacalnym niż Zapper do Wii.

PlayStation Move – gry

Razem z move'em dostaliśmy do przetestowania trzy pełne wersje gier i podzieliliśmy je na dwie kategorie: wymagające kontrolera ruchowego (Sports Championship) oraz wykorzystujące go opcjonalnie (Resident Evil 5 Gold Edition oraz Heavy Rain Move Edition). Napisy umieszczone na frontach pudełek zaraz pod logo PlayStation 3 informują, do której grupy dana gra należy.

Sports Championship to odpowiedź Sony na zestaw gier sportowych Nintendo. Gra oferuje sześć dyscyplin: pojedynki gladiatorów, siatkówkę plażową, strzelanie z łuku, tenis stołowy i disc golf (połączenie fresbee z golfem). Każda z nich jest dopracowana i zapewnia zdecydowanie więcej zabawy od minigier umieszczonych na płytach z Wii Sports oraz Wii Sports Resort. Mamy kilkanaście postaci do wyboru oraz po trzy puchary na dyscyplinę. Gra nie korzysta z pada ani Navigation Controllera, można natomiast wykorzystać dwie „różdżki”. Na przykład w pojedynkach gladiatorów jedna odpowiada za tarczę, a druga – za miecz. To wzbogaca mechanikę rozgrywki, ale nie na tyle, aby kupować drugi kontroler. Oczywiście – o ile ktoś nie zamierza grać w dwie osoby.

W dwóch pozostałych obsługa Move'a jest tylko uzupełnieniem rozgrywki znanej z podstawowych wersji. Takie podejście świetnie sprawdza się w Heavy Rain. Zamiast wykonywać różne figury prawą gałką analogową, używamy kontrolera ruchowego. Co więcej, twórcy zadbali o to, aby gesty były naturalne. Dla przykładu: aby zapukać do drzwi, należy wykonać ruch przypominający tę czynność. Niestety, dużo gorzej wypada implementacja obsługi Move'a w Resident Evil 5. Jak można się domyślać, kontroler wykorzystywany jest jako odpowiednik broni i pomaga w celowaniu. Wbrew pozorom precyzyjna obsługa „różdżki” wymaga treningu, a ponieważ wcześniej testowaliśmy Wii i przyzwyczailiśmy się do odrobinę innej techniki, nauka trwała dość długo. Dużą przeszkodą może też być inny niż w SixAxisie oraz Dual Shocku układ przycisków z figurami geometrycznymi. Osoby posługujące się na co dzień padem będą musiały się do tego przyzwyczaić. Niewygodne jest też rozmieszczenie przycisków Select oraz Start, umieszczonych na bokach kontrolera – dostęp do nich często jest utrudniony.

Sony od zawsze miało spore problemy z oznakowaniami pojawiającymi się z tyłu opakowań od gier. Produkcje przeznaczone na Move'a kontynuują tę niechlubną tradycję. Ikonki umieszczone na pudełku z Heavy Rain informują, że gra opcjonalnie wykorzystuje kontroler ruchowy wraz z kamerą oraz pada lub Navigation Controllera. Pudełko Resident Evil 5, który zapewnia podobną mechanikę, już nie wspomina o padzie oraz dodatkowym kontrolerze. Zdajemy sobie sprawę, że dla większości graczy będzie to oczywiste, ale Sony powinno udzielać rzetelnej informacji również osobom nieznającym się na sprzęcie.

Microsoft Kinect – pierwsze spojrzenie

Kinect sprzedawany jest w dużym, podłużnym pudełku. Urządzenie jest bardzo dokładnie zabezpieczone, tak aby nie doznało uszkodzenia w czasie transportu. Powodem jest m.in. specjalna stopka kontrolera, o której obszerniej napiszemy za chwilę. W zestawie znajduje się również kabel zasilający/USB, przewód do Xboksa 360S, krótki przedłużacz USB, pełna instrukcja obsługi i jej skrócona wersja oraz gra Kinect Adventures. Od razu należy zaznaczyć, że ten zestaw jest kompatybilny z obiema wersjami 360. Na rynku dostępne są też wersje zawierające zarówno kinecta, jak i konsolę.

Kontroler wygląda jak czarna, lśniąca, olbrzymia kamera internetowa. Wrażenie to potęguje dioda oraz trzy obiektywy umieszczone z przodu Kinecta. Są to (od lewej): projektor IR, kamera RGB (640×480@30 FPS), kamera działająca na podczerwień (również 640×480@30 FPS). Na spodzie urządzenia umieszczono zestaw mikrofonów. Kontroler wyposażony jest w unikatową, zmotoryzowaną stopkę. Dzięki niej może odpowiednio zmienić swój kąt nachylenia, tak aby dostosować pole widzenia do wnętrza oraz nagrywanych graczy.

W porównaniu z Sensor Barem oraz PlayStation Eye kontroler Microsoftu sprawia bardziej okazałe i eleganckie wrażenie. Jego futurystyczny wygląd świetnie koresponduje z lśniącymi obudowami obecnych telewizorów. Niestety, za efektowne wzornictwo trzeba zapłacić dodatkowymi obowiązkami: Kinect jak magnes przyciąga kurz oraz wszelkie odciski palców. Dlatego jeśli zawsze ma wyglądać tak okazale, trzeba co jakiś czas wyczyścić jego obudowę.

Microsoft Kinect – instalacja i użytkowanie

Dołączana do Kinecta dokumentacja, w tym skrócona instrukcja obsługi, która każdą czynność ilustruje czytelnym rysunkiem, pozwala szybko go zainstalować. Procedura różni się w zależności od wersji konsoli. W przypadku Slim wystarczy podłączyć sensor za pomocą przymocowanego kabla, który wpinamy do gniazda AUX z tyłu konsoli – nie są wymagane żadne inne działania. Właściciele starych wersji Xboksa muszą wykorzystać dołączony kabel USB, który jest w istocie przejściówką pozwalającą na jednoczesne podłączenie kontrolera do konsoli oraz źródła prądu. Nie jest to kłopotliwe, o ile nie ma się wielu dodatkowych akcesoriów, ale tworzy niepotrzebną plątaninę kabli, które trzeba ukryć za telewizorem.

Pomijając niezwykle zaawansowaną technikę, która odpowiada za wykrywanie postaci oraz ruchu, sama zasada działania Kinecta jest dość prosta. Projektor oraz kamera IR tworzą sensor, który jest zdolny oszacować odległość. Tym samym urządzenie umie zamienić dany pokój oraz przebywających w nim graczy w trójwymiarowy model przeliczany na bieżąco. Zanim jednak będzie można oddać się zabawie, należy utworzyć Identyfikator Kinect oraz skalibrować sprzęt. Konfigurowanie własnego profilu polega na poruszaniu się po wyznaczonym miejscu i wykonywaniu odpowiednich figur własnym ciałem, co pozwoli konsoli rozpoznać daną osobę i automatycznie zalogować ją do systemu. Kalibracja składa się z kilku czynności: ustawienia kąta nachylenia, rejestracji szumów otoczenia w celu polepszenia działania mikrofonu oraz dokładnego oszacowania odległości przed sensorem (za pomocą obrazka nadrukowanego na teksturze, która dodawana jest do Kinect Adventures).

Pierwszy kontakt z odpowiednio skonfigurowanym kinectem sprawia podobne wrażenie jak spotkanie z wii kilka lat temu. Trudno nie zachwycić się chociaż przez chwilę, widząc, że sprzęt rzeczywiście działa, co więcej – całkiem dobrze spisuje się w grach (opóźnienia są ledwo zauważalne). Urządzenie doskonale radzi sobie z wykrywaniem twarzy, poleceniami głosowymi, dokładnym oznaczaniem całej sylwetki oraz wykrywaniem gestów. Niestety, instalacja sensora Microsoftu zazwyczaj łączy się z gruntownym uporządkowaniem lub przemeblowaniem pokoju. W przeciwieństwie do Wii oraz Move'a Kinect wymaga bardzo dużo miejsca – tak aby kamery mogły uchwycić postać gracza przynajmniej od kolan w górę. W związku z tym minimalna odległość wymagana do wygodnej gry to ok. 2 m. Niewątpliwie ten sprzęt nie nadaje się dla kanapowych leniuchów: we wszystko gra się na stojąco i należy zapewnić sobie odpowiednio dużo wolnej przestrzeni, tak aby móc wykonać po kroku w każdym kierunku.

Ponieważ korzystając z Kinecta, zgodnie z hasłami reklamowymi Microsoftu sami stajemy się kontrolerem, nie powstały żadne dodatkowe akcesoria. Nie licząc, oczywiście, dmuchanego pontonu, który ma ułatwić zabawę w Kinect Adventures. Ten gadżet pozostawimy bez komentarza, wiedząc jednocześnie, że znajdzie zagorzałych zwolenników.

Microsoft Kinect – gry

Oprócz gry, która standardowo dołączana jest do sensora Microsoftu, mieliśmy okazję przetestować kilka innych. Biorąc pod uwagę subiektywne kryteria, podzieliliśmy je na dwie grupy: te zarezerwowane głównie dla dzieci oraz te, przy których również dorośli mogą ciekawie spędzić czas. Obecnie większość dostępnych tytułów należy do tej pierwszej kategorii, ale na szczęście znalazły się też trzy perełki dla starszych odbiorców.

Kinect Adventures, Kinectimals oraz Kinect Joy Ride to najlepsze przykłady gier, które zostały stworzone dla najmłodszych użytkowników. Cała mechanika rozgrywki opiera się w nich na wykonywaniu różnych figur całym ciałem lub gestów rękoma. Dla przykładu, Kinect Adventures to szereg zróżnicowanych poziomów: na pierwszym musimy odbijać piłki rękoma i nogami, na drugim – chodzić po pokoju, udając, że sterujemy pontonem, a na trzecim – gimnastykować się, pokonując tor przeszkód. Podobnie jest w Kinect Joy Ride, z tym że samochodem kierujemy, „trzymając” kierownicę, a sztuczki wykonujemy, wyginając tułów. Te produkcje z pewnością dostarczą wiele rozrywki dzieciakom, ale dorosły gracz znudzi się nimi po kilku krótkich sesjach.

Zupełnie inaczej jest z trzema wspomnianymi perełkami: Kinect Sports, Dance Central oraz You Shape. Pierwsza z nich zgodnie z tytułem należy do „startowych” gier sportowych, które pojawiają się wraz z każdym nowym kontrolerem ruchowym. Jednak Kinect Sports naprawdę może się podobać: bardzo dokładnie odwzorowuje ruchy i co najważniejsze, jest wyzwaniem. Jest to także najciekawsza gra do zabawy w dwie osoby. Dance Centralprzenosi produkcje taneczne na inny poziom: uczy układów choreograficznych, a następnie surowo ocenia wyczyny stojącego przed kinectem ochotnika. Dzięki temu dzieło Harmonix potrafi skutecznie zmotywować do gry i poprawiania własnych osiągnięć. Ostatnia z perełek to You Shape – odpowiedź Microsoftu na różne gry fitness dostępne na Wii. Wcześniej myśleliśmy, że to Balance Board jest gimnastycznym katem nie do oszukania, ale myliliśmy się. You Shape jest jeszcze lepsza w trenowaniu graczy. Podobnie jak Dance Central dokładnie ocenia wykonywane przez nas ćwiczenia i zmusza do jeszcze większego wysiłku.

Tytułów przeznaczonych na Kinecta nie można pomylić z innymi na 360, bo mają odpowiedni napis na górze pudełka (zaraz obok logo Xboksa) oraz wielkie fioletowe oznaczenie poniżej: Requires Kinect Sensor. Rozbawił nas pewien błąd, który wychwyciliśmy na opakowaniu gry dołączonej do urządzenia: na dole okładki drobnym drukiem napisano: Gra się lepiej z sensorem KINECT. Rzeczywiście, trudno się z wydawcą nie zgodzić.

Porównanie rozgrywki (wideo)

Zdajemy sobie sprawę, że w przypadku kontrolerów ruchowych nawet najbarwniejszy opis nie odda tego, co można przekazać za pomocą filmu. Dlatego postanowiliśmy testowany sprzęt zabrać do przestronnego salonu i nagrać, jak faktycznie wygląda rozgrywka na każdej z platform. Aby porównanie mówiło jak najwięcej, wybraliśmy jedynie gry sportowe, a dokładniej: różne odmiany tenisa (wyjąwszy Wii Fit).

Nintendo Wii, Wii Motion Plus, Wii Fit

Sony PlayStation Move

Microsoft Xbox 360 Kinect

Przy okazji odkryliśmy, że na działanie tych urządzeń niekorzystnie wpływa nie tylko zbyt mała odległość gracza od telewizora, ale także zbyt duża. W przypadku Wii ruchy wskaźnika stają się mniej precyzyjne i należy dopasować czułość sensor bara. Move czasem potrafi zgubić położenie świecącej kuli, czyli w istocie samego gracza. Najwięcej problemów sprawiał jednak Kinect. 2 m to optymalna odległość dla jednego gracza, dla dwóch są to 3 m – w większej sensor Microsoftu przestaje wykrywać postaci i zaleca ponowną kalibrację. Musieliśmy poświęcić naprawdę sporo czasu, zanim dostosowaliśmy olbrzymią przestrzeń do wymagań sprzętu oraz kamer. To tylko podkreśla wcześniejsze stwierdzenie, że instalacja oraz użytkowanie Kinecta często wiążą się ze sporymi trudnościami.

Perspektywy i podsumowanie

Ponieważ każde z opisywanych urządzeń działa na innej zasadzie i zapewnia nieco inną zabawę, zdecydowaliśmy się nie zestawiać ich bezpośrednio ze sobą. Takie porównanie nie miałoby większego sensu. Możemy natomiast napisać, nad czym warto się zastanowić przed wybraniem kontrolera ruchowego i dla kogo poszczególne platformy będą najbardziej odpowiednie.

Wii jest na rynku najdłużej i ma najmocniej ugruntowaną pozycję, co pokazuje bardzo rozbudowana biblioteka gier. Owszem, większość z nich to tytuły typowo niedzielne albo produkcje oparte na licencjach filmowych, zazwyczaj przeznaczone dla najmłodszych graczy. Na konsoli Nintendo próżno też szukać gier typowo „dorosłych” lub wielkich marek, które podbijają PS3 oraz Xboksa 360. Jest jednak kilka, w które naprawdę warto zagrać, np. Mario Galaxy i Donkey Kong Country. Pierwsza z nich przenosi wąsatego hydraulika w nowy, oryginalny świat, a druga jest udaną próbą przywrócenia do życia klasyka znanego jeszcze ze SNES-a. Tak właśnie można podsumować konsolę Nintendo: kiepskie i proste gry mieszają się z nietypowymi i wciągającymi, w tym świetnymi platformówkami. Jednak aby się do nich przekonać, należy wykazać się dużą tolerancją na produkty japońskich twórców oraz przestarzałą grafikę. Przed kupieniem konsoli trzeba także wziąć pod uwagę jej kończący się cykl życiowy: na nadchodzącym E3 firma ma pokazać sprzęt nowej generacji – na Wii nie pojawią się już żadne nowe hity.

Jeśli chodzi o precyzję wykrywania ruchów, PlayStation Move spisuje się lepiej od Wiilota. Natomiast zdecydowanie gorzej jest pod względem dostępnych gier. Tytuły startowe w większości można określić mianem dość banalnych minigier, warte polecenia produkcje wymagające „różdżki” można policzyć na palcach jednej ręki: PlayStation Move Heroes, Echochrome 2, Michael Jackson: The Experience, jeszcze niewydana Sorcery... Oprócz tego na PS3 dostępnych jest wiele gier, które opcjonalnie korzystają z Move'a. Testowany Resident Evil 5 Gold Edition nie był najlepszym przykładem implementacji Motion Controllera, ale wierzymy, że Little Big Planet 2 oraz KillZone 3 radzą sobie z tym znacznie lepiej. Można by pomyśleć, że Sony jeszcze nie wie, czy celować w graczy niedzielnych, czy też skupić się na „hardkorowcach”, dając im możliwość zabawy kontrolerem ruchowym. Z tego powodu trudno wywnioskować, jak będzie wyglądać przyszłość PlayStation Move. Sony nie porzuci tego projektu, jednak byłoby dobrze, gdyby firma skupiła się na wyłącznych tytułach przeznaczonych do działania z „różdżką”.

Kinect przebojowo wdarł się na rynek. Egzemplarzy kontrolera Microsoftu brakowało nawet w polskich sklepach. Jak widać, idea „Sam jesteś kontrolerem” przemówiła do mas – dzięki temu gigant z Redmond mógł prześcignąć Sony, które skupiło się na rozwijaniu pomysłu stojącego za sukcesem Wii. Niewątpliwie nie można odmówić Microsoftowi tego, że wprowadził zupełnie nową jakość. Kinect spisuje się świetnie. Warto jednak mocno zastanowić się przed udaniem się do sklepu, bo lista obecnie dostępnych oraz zapowiedzianych gier sugeruje, że kontroler będzie przeznaczony głównie dla dzieci oraz osób lubiących produkcje sportowe i taneczne. Po testach Kinecta możemy potwierdzić, że ta technika niezbyt nadaje się do wykorzystania w „poważnych” grach, np. akcji. Dodatkowo sensor Microsoftu ma zdecydowanie największe wymagania co do miejsca, w którym jest zainstalowany – w przypadku małych mieszkań niezbędne będzie stałe przemeblowanie. Jest jednak jeszcze za wcześnie, aby oceniać, czy Kinect pozostanie tylko ciekawostką przeznaczoną dla wybranych grup odbiorców. Choćby taka Child of Eden, zapowiadająca się niezwykle gra rytmiczna...

Pewne jest jedno: każdy z dostępnych na rynku kontrolerów ruchowych działa i może zapewnić sporo rozrywki. Mamy nadzieję, że ten test pomógł Czytelnikom PCLab.pl w poznaniu tych urządzeń. Jednak radzimy, aby przed zakupem sprzęt przetestować, czy to w sklepie, czy u znajomych. Każdy sam powinien sprawdzić, czy dany typ rozgrywki mu pasuje.

Do testów dostarczył: Nintendo

Cena w dniu publikacji (z VAT): 899 zł

Cena w dniu publikacji (z VAT): 249 zł

Do testów dostarczył: Microsoft

Cena w dniu publikacji (z VAT): 649 zł