Corsair HS1 i SteelSeries 7H USB – dwa zestawy słuchawkowe dla graczy

Druga firma, która bierze udział w naszym teście porównawczym, ma już bardzo mocną pozycję na rynku. Produkty SteelSeries są lubiane przez graczy głównie ze względu na możliwości, trwałość oraz „nieprzekombinowane” wzornictwo. Najnowszy zestaw słuchawkowy tej firmy, 7H, wyglądem przypomina model 5HV2, który nie spowodował, że wyskoczyliśmy z trampek. Ale z nieoficjalnych źródeł wiemy, że przetwornik w najnowszym dziecku firmy ma dużo wspólnego z tym zastosowanym w nagrodzonych przez nas słuchawkach Siberia V2. Nie ukrywamy, że nasze oczekiwania były bardzo duże.

Bohaterami artykułu są dwa zestawy słuchawkowe, podobne do siebie pod względem ceny, wykonania oraz grupy docelowej. Obydwa postanowiliśmy przetestować pod kątem wygody oraz jakości dźwięku w grach, muzyce i filmach. 

Corsair HS1 – opakowanie, dodatki oraz dane techniczne

Corsair HS1 mają podobnie duże i sztywne pudełko jak np. testowane przez nas wcześniej SteelSeries Siberia V2 USB. Umieszczono w nim odpowiednio poskładaną kartonową formę, na której znalazły się słuchawki. Forma jest na tyle łatwa do rozłożenia, że nawet osoba o wyjątkowo niskim ilorazie inteligencji nie powinna mieć problemów z dobraniem się do sprzętu metodą inną niż siłowa. Na pudełku wydrukowano informację o dwuletniej gwarancji producenta oraz dane techniczne. Jest też fragment, który można rozumieć mniej więcej tak: „Zestaw słuchawkowy dla audiofilów”. Nie zapomnieliśmy sprawdzić, czy to uzasadnione twierdzenie.

Wewnątrz opakowania znalazło się kilka ulotek, książeczka, płyta CD ze sterownikami... i tyle. Corsair nie rozpieszcza graczy. Jedna z broszur informacyjnych mówi, żeby w razie awarii zestawu słuchawkowego skontaktować się z centrum serwisowym producenta, a nie sklepem. Druga uprzedza, że niektóre programy antywirusowe mogą uznać aplikację dołączoną do słuchawek za wirusa albo malware. Książeczka dołączona do zestawu zawiera tylko podstawowe informacje o budowie produktu.

Dodatki są dość skąpe, ale tak naprawdę zabrakło nam tylko etui. Model HS1 nie ma modularnej budowy, ale da się go złożyć tak, aby łatwo go było przenosić. Worek dołączony do zestawu byłby dobrym pomysłem. W konkurencyjnym zestawie SteelSeries znalazła się dodatkowa para nauszników i przedłużacz przewodu sygnałowego. Tu chętnie widzielibyśmy takie skóropodobne, zwłaszcza że HS1 są dość drogie, do tego nauszniki dają się zdjąć. Ale przedłużenie przewodu sygnałowego w przypadku produktu Corsaira jest zbędne.

Budowa

Model HS1 jest odrobinę większy od rywala, ale to zupełnie inna kategoria wagowa. Słuchawki firmy Corsair są ciężkie: ważą 480 g Chociaż można je trochę usprawiedliwić tym, że przewód sygnałowy ma 3 m, czyli o 2 m więcej niż użyty w modelu 7H. Wykorzystane materiały to tworzywo sztuczne oraz metal, którego jest całkiem sporo. Nic nie razi kiepskim wykonaniem. Nie odnieśliśmy też wrażenia, że obudowę już gdzieś widzieliśmy, a tylko znaczek producenta jest inny.

Słuchawki Corsair HS1 to konstrukcja stereofoniczna. Zostały w nich umieszczone dwa 50-milimetrowe przetworniki wykonane z neodymu – po jednym na słuchawkę. Oczywiście, mogą odtwarzać dźwięk wielokanałowy, ale to efekt sztuczek oprogramowania dołączonego przez producenta.

Pałąk HS1 bardzo nam przypomina słuchawki Sharkoon X-Tatic. Jest równie solidny i też w całości pokryty skóropodobnym materiałem. Na wierzchniej stronie pałąka producent umieścił swoje logo i nazwę. W odróżnieniu od konkurencji jest on na stałe połączony ze słuchawkami. No chyba że ktoś ma dryg do majsterkowania. Wtedy można rozkręcić konstrukcję na części pierwsze, ponieważ do montażu użyto niedużych wkrętów. Spodobało się nam to, że skóropodobne tworzywo zostało zszyte. To właśnie takie rozwiązania świadczą o dbałości o szczegóły.

Regulacja szerokości pałąka jest na tyle duża, że nawet użytkownicy o nietypowym rozmiarze głowy będą zadowoleni. Nie jest płynna, ale wolimy taką od nazbyt luźnej. Miejsce, w którym ramię HS1 łączy się z pałąkiem, zostało wzmocnione metalowymi końcówkami. Każda ze słuchawek może obrócić się o 90 stopni w lewo. W jakim celu? Nie bardzo wiemy, chociaż zgadujemy, że chodzi o łatwość przenoszenia. Gdyby etui zostało dołączone do zestawu, tobyśmy byli tego pewni. Dodatkowo ramiona przy pałąkach zginają się o następne 90 stopni, co sprawia, że słuchawki można złożyć. Także z takim rozwiązaniem kilkakrotnie się zetknęliśmy. Tym bardziej dostrzegamy brak etui.

Muszle HS1 mają większą średnicę niż te w 7H, ale nie są aż tak wysokie. Ich rozmiar przekłada się trochę na wygodę, ale o tym dalej. Odrobinę przypominają nam te montowane w najwyższych modelach firmy Beyerdynamic, głównie ze względu na pancerną obudowę i, można by rzec, klasyczny wygląd. Ta sama stal, którą wzmocniono połączenie ramion słuchawek z pałąkiem, znajduje się na zewnętrznej stronie muszli. Nauszniki to dla nas novum. Ich miękka gąbka, pokryta welurem, trochę „zapamiętuje” kształt. Welur izoluje nieco gorzej niż skóropodobne tworzywo, ale jest przyjemniejszy w dotyku.

Przewód sygnałowy został umieszczony wewnątrz nylonowego oplotu. Jest solidny i w przeciwieństwie do konkurencji nie powoduje na tyle słyszalnego efektu mikrofonowego, by działał na nerwy. Został przytwierdzony na stałe do lewej słuchawki. Jego długość powinna być wystarczająca dla większości osób, bo 3 m to naprawdę dużo. Mikrofon zamontowany w lewej słuchawce przypomina nam odrobinę ten z modelu G35 firmy Logitech – jest równie elastyczny i solidny. Nie ma możliwości jego zdemontowania, ale nie jest to wada. Spodobało się nam jego mocowanie, ponieważ nawet podczas gwałtownych ruchów głowy nie zmienia on swojego położenia.

Na przewodzie sygnałowym został umieszczony niewielki pilot, wyposażony w jedynie trzy przyciski, służące do zwiększania i zmniejszania głośności oraz wyciszenia mikrofonu. Działają miękko i po wciśnięciu wydają charakterystyczny odgłos. Dookoła przycisków głośności umieszczono okrągłe podświetlenia. Podczas korzystania z mikrofonu świecą się one na niebiesko, a gdy zostanie on wyłączony – na czerwono.

Dołączone oprogramowanie

Produkt firmy Corsair działa bez sterowników producenta. Ale żeby wykorzystać pełnię możliwości tego zestawu, należy je zainstalować. Bez tego podświetlenia umieszczone na pilocie będą pulsowały jak szalone, co dekoncentruje, zwłaszcza podczas nocnego grania. Aplikacja Xear3D, którą dołączono do słuchawek, jest prosta i łatwa w obsłudze. Ma zaledwie pięć zakładek, a i tak gracz wykorzysta może dwie. Najważniejsza jest pierwsza, z ustawieniami głównymi. To w niej zmienia się dźwięk stereofoniczny na wielokanałowy oraz uaktywnia dodatkowy tryb DSP – 7.1 Virtual Speaker Shifter. Pozwala on dostosować położenie każdego z kanałów względem gracza. Ale z tej opcji nie korzysta się za często.

Słuchawki Corsair HS1 są zgodne ze standardem Dolby Headphone, więc oprócz 7.1 Virtual Speaker Shifter są dwa inne tryby: Słuchawki Dolby i Dolby Prologic IIx. Każdy z nich da się dowolnie skonfigurować, co nie jest trudne. Dodatkowo można zmienić liczbę kanałów ze standardowych dwóch do ośmiu.

Dwie następne zakładki to mikser oraz dodatkowe efekty. Pierwsza z nich umożliwia ręczną zmianę głośności, czułości mikrofonu i jego wydajności – dość skromnie, ale wystarczy. Druga pozwala na kilka sposobów zmieniać barwę dźwięku. Jest korektor graficzny z 16 gotowymi opcjami (rock, jazz, techno itp.). Można też skonfigurować suwaki przyporządkowane różnym fragmentom pasma, a nowe ustawienia zapisać. Jeżeli wirtualna przestrzeń dookoła gracza nie jest odpowiednio duża, można ją rozszerzyć. Jest też ciekawa opcja pozwalająca wybrać „środowisko” dźwiękowe. To sztuczka, z której raczej się nie korzysta, ale jeżeli komuś nie dość wrażeń, może trochę pokombinować. Całość odrobinę przypomina ustawienia CMSS3D firmy Creative.

Czwarta zakładka zawiera opcje dotyczące funkcji karaoke, a ostatnia przedstawia informacje o oprogramowaniu firmy C-Media Inc. i procesorze DSP.

Producentem programu jest firma C-Media Inc. Jego wygląd nie do końca nam odpowiada: mógłby bardziej nawiązywać do gier komputerowych, ale to oczywiście nie ma większego znaczenia.

SteelSeries 7H – opakowanie, dodatki oraz dane techniczne

Model 7H ma podobne opakowanie jak inne produkty SteelSeries, a ciemnoszary kolor pudełka to wizytówka firmy. Słuchawki umieszczono w plastikowej formie pokrytej warstwą zamszu, a widać je przez fragment z przezroczystego plastiku. Pudełko jest na tyle solidne, by uznać je za wielorazowe. Są na nim wydrukowane najważniejsze dane techniczne słuchawek, co spodoba się osobom zwracającym uwagę na liczby. Produkt, który trafił do redakcji, to wersja wyposażona w zewnętrzną kartę dźwiękową USB.

Dodatkowe akcesoria, które znalazły się w zestawie, niczym nie zaskakują. Ulotki o bezpieczeństwie użytkowania i aplikacjach do pobrania oraz reklama innych produktów to standard. Jest też naklejka z logo SteelSeries. Są dwie pary nauszników, co jest dobrym pomysłem. Jedna jest wykonana ze skóropodobnego tworzywa, a druga – z weluru.

Producent dołączył też kabel przedłużający przewód sygnałowy oraz kartę dźwiękową USB. Dodatki są w porządku, ale zabrakło nam etui. Poszczególne elementy słuchawek dają się zdemontować tak jak w modelu 5HV2, który testowaliśmy jakiś czas temu. Już wtedy uznaliśmy za wadę brak worka, w którym można by pomieścić wszystkie elementy zestawu.

Budowa

7H budową bardzo przypominają 5HV2. Ale pomiędzy tymi dwoma modelami jest sporo różnic, które łatwo przeoczyć na pierwszy rzut oka. W końcu diabeł tkwi w szczegółach, prawda? 7H są lekkie: 260 g to naprawdę niedużo, chociaż pod tym względem nie spodziewaliśmy się radykalnych zmian w stosunku do poprzednika. Jak wiadomo, masa słuchawek odczuwalnie wpływa na wygodę użytkowania, ale o tym dalej. Model 7H jest praktycznie w całości wykonany z plastiku i wyraźnie ciemniejszy od 5HV2. Mimo że do produkcji 7H użyto surowców powszechnie uznawanych za tandetne, wyglądają nad wyraz solidnie.

7H to produkt stereofoniczny, ale dołączona do zestawu karta dźwiękowa zapewnia odpowiednią wirtualizację dźwięku zgodnie z upodobaniami użytkownika. Konstrukcja jest dynamiczna i zamknięta – stojący obok nie będą słyszeli wydobywającego się z nich dźwięku. Przetworniki dynamiczne o średnicy 50 mm stają się coraz popularniejsze, zatem nic dziwnego, że to właśnie one zostały wykorzystane. Mało tego, zastosowano dokładnie te same neodymowe magnesy co w Siberia V2.

Elementem słuchawek, który zauważalnie się zmienił, jest pałąk. W 5HV2 wyglądał on co najmniej dziwnie, chociaż spodobała się nam jego modularna konstrukcja. 7H też można zdemontować na trzy części. Z czasem przekonaliśmy się do tego rozwiązania, chociaż w przypadku modelu 5HV2 skrytykowaliśmy je. Wychodzimy z założenia, że jakiekolwiek gniazda i wtyki w torze audio powodują degradację sygnału. I z praktyki wiemy, że w słuchawkach kosztujących kilkaset złotych wady modularnych rozwiązań da się stwierdzić wyłącznie za pomocą odpowiedniej aparatury, nie zaś ludzkiego ucha. Kształt pałąka w 7H zmienił się na korzyść, ale zawodzi jego wykonanie. Materiał, którym została pokryta jego gąbka, to elastyczna guma, która ma tendencję do strzępienia się. Jest ona namiętnie wykorzystywana w konstrukcjach kilkakrotnie tańszych niż najnowszy model firmy SteelSeries, co jest zrozumiałe, ale w sprzęcie kosztującym ponad 400 zł odrobinę razi. Nie spodobały się nam również łączenia pałąka z każdą ze słuchawek. Korzystając z 7H, ma się nieodparte wrażenie, że właśnie te elementy prędzej czy później pękną. We wcześniejszym modelu, 5HV2, wydawały się dużo bardziej trwałe. Tym razem coś nie wyszło.

Regulacja szerokości słuchawek też jest mniej solidna niż w 5HV2. Gdy ramię jest maksymalnie wysunięte, chybocze się, co nie wróży mu dobrze. Jednak połączeniu muszli z pałąkiem nie możemy odmówić walorów estetycznych. Te elementy wyglądają tak, jak gdyby tworzyły całość. Spodobał się nam odblaskowy fragment przypominający metal, na którym została wygrawerowana nazwa firmy. Został on pomalowany metaliczną farbą na tyle solidnie, że nie powinna się ona zetrzeć.

Rozmiar muszli w 7H jest dokładnie taki sam jak w 5HV2. Na zdjęciach wydają się one duże, ale w rzeczywistości jest inaczej. Ciemnoszary, matowy kolor to dobry pomysł, ponieważ przydaje on słuchawkom bardziej agresywnego i solidnego wyglądu. Znane z modelu 5HV2 aluminiowe okręgi, które zamontowano na muszlach, w 7H są w tym samym kolorze co połyskliwe ozdobniki umieszczone przy regulacji szerokości. Te elementy dobrze się ze sobą komponują. Mikrofon umieszczony w lewej muszli to rozwiązanie znane z poprzednich słuchawek firmy SteelSeries. Jego ramię działa płynnie i lekko, a zwieńczenie wreszcie dobrze współgra z pobliskimi fragmentami konstrukcji. Ostatnim razem porównaliśmy zakończenie mikrofonu do upośledzonego plemnika – nie bez powodu. Tym razem jest znacznie lepiej.

Zaletą słuchawek jest możliwość zdemontowania nauszników. Producent dołączył dwie pary, zauważalnie różniące się użytym materiałem. Ich wymiana jest dziecinnie prosta i szybka, a rzucające się w oczy oznaczenie niedaleko przetwornika uniemożliwia pomyłkę.

Następna innowacja to przewód sygnałowy. Różnica polega na tym, że teraz można go zdemontować. Jest on zwieńczony wtykiem mikro-USB, a w lewej muszli umieszczono stosowne gniazdo. Zapytaliśmy producenta, dlaczego zdecydował się akurat na taki, a nie inny wtyk. Dostaliśmy odpowiedź, że twórcy słuchawek potrzebowali pięciu pinów, a popularne wtyki 3,5 mm mają maksymalnie cztery. Istotna była także wytrzymałość gniazda i wtyku mikro-USB; są dobrze dopasowane i, co najważniejsze, mocno do siebie przylegają. Największą wadą przewodu sygnałowego jest zbyt wyraźny efekt mikrofonowy. Trzeba liczyć się z tym, że w lewej słuchawce będzie słychać każdorazowy kontakt kabla z ubraniem. Wtyki 3,5 mm zostały pozłocone i odpowiednio oznaczone, więc nikt nie pomyli słuchawkowego z mikrofonowym. Kable sygnałowe zostały umieszczone wewnątrz nylonowego oplotu, co jest gwarancją wytrzymałości przewodu na całej jego długości.

Regulacja głośności nie zmieniła się. W dalszym ciągu jest to analogowe pokrętło umieszczone na pilocie. Nie pominięto przycisku do wyciszania mikrofonu. Odrobinę się chybocze, ale nie jest to aż takim problemem, aby uznać to za wadę.

Dołączone oprogramowanie

Karta dźwiękowa dołączona do zestawu działa bez firmowych sterowników. Ale aby wykorzystać pełnię jej możliwości, wypada posłużyć się oprogramowaniem udostępnionym na stronie producenta. Niespełna 20-megabajtowy plik instalacyjny nikogo nie powinien przyprawić o ból głowy. Spodobało się nam to, że producent zapewnił wersję polskojęzyczną.

Podobnie jak w przypadku modelu HS1 aplikacja dołączona do słuchawek to Xear3D firmy C-Media Inc. Jest ona wyjątkowo łatwa w obsłudze. Z pierwszej zakładki zniknęły dwa tryby charakterystyczne dla słuchawek zgodnych ze standardem Dolby Headphone – SteelSeries 7H nie są z nim zgodne.

Skupimy się tylko na różnicach w stosunku do konkurencji. Zamiast pięciu zakładek są cztery. Nie ma zakładki Informacje, dotyczącej oprogramowania firmy C-Media Inc. i procesora DSP.

Pozostałe zakładki oferują dokładnie to samo co oprogramowanie sterujące modelem Corsair HS1. Są suwaki do zmiany głośności słuchawek i czułości mikrofonu oraz kilka opcji wpływających na brzmienie. Można poeksperymentować na własną rękę z korektorem graficznym lub skorzystać z kilkunastu gotowych ustawień, takich samych jak u konkurencji.

Testy – gry

Obydwa zestawy słuchawkowe sprawdziliśmy w kilku grach. Czytelników odsyłamy do tego artykułu, w którym opisaliśmy cały proces testowania słuchawek. Pozwolimy sobie zamieścić minisłownik, co pomoże przedrzeć się przez gąszcz dziwnych opisów, które w pierwszej chwili mogą się wydać niezrozumiałe.

Słuchawki firmy SteelSeries zostały przetestowane z użyciem dołączonej do nich karty dźwiękowej. 

Minisłownik:

• Pozycjonowanie dźwięku. Sposób odtwarzania dźwięku w taki sposób, aby odgłosy płynące z głośników brzmiały tak, jakby ich źródła były umieszczone w przestrzeni dookoła słuchacza.

• Agresywny dźwięk. Dźwięk, w którym zostały uwypuklone tony wysokie, co może męczyć.

• Jasny dźwięk. Dźwięk wyraźny, ostry, który często „dzwoni”.

• Płaski, plastikowy dźwięk. Odgłosy docierające do słuchacza brzmią mało realistycznie, a przez to dla niektórych nieciekawie.

• Analityczny dźwięk. Dźwięk bogaty w szczegóły, co może męczyć.

• Neutralny, naturalny dźwięk. Dźwięk odtwarzany tak, że jest bliski rzeczywistemu.

• Równy dźwięk. Zarówno niskie, średnie, jak i wysokie tony są przedstawione tak samo wyraźnie (lub niewyraźnie, ale jeżeli tak się dzieje, jest to powiedziane).

• Charczący dźwięk. Niskie tony są odtwarzane wyjątkowo nieczysto.

• Skrzeczący dźwięk. Ze skrzeczeniem mamy do czynienia wtedy, gdy dźwięki średnie i wysokie są odtwarzane nieczysto, co przy większej głośności może powodować ból uszu.

Testy – gry

• Call of Duty 4

Corsair HS1. Oprawa audio była bardziej szczegółowa niż u rywala, co niektórym może się spodobać. Słuchawki nie skrzeczały, chociaż dało się usłyszeć, że były na granicy tego nieprzyjemnego zjawiska. Jednak efekty przestrzenne oraz precyzyjne pozycjonowanie zostaną docenione przez zawodowego gracza. Odrobinę zabrakło nam niskich tonów podczas wybuchów. 

SteelSeries 7H USB. Bardzo dobry dźwięk. Odgłosy kroków, strzałów oraz wybuchów były bardzo wiarygodne i szczegółowe. Poczucie przestrzeni również nam się spodobało. Pozycjonowanie dźwięków było precyzyjne, a efekty przestrzenne – bardzo dobre. Nawet odgłosy zmiany magazynka dały się lubić. Naprawdę nie mieliśmy się do czego przyczepić.

• Left 4 Dead 2

Corsair HS1. Odgłosy kilku broni brzmiały nazbyt agresywnie, co irytowało. Spodobało się nam precyzyjne wypozycjonowanie praktycznie wszystkich odgłosów oraz przestrzeń dookoła. Była ona na tyle wiarygodna, że ani przez chwilę nie poczuliśmy się jak zamknięci w pudełku. Oprawa dźwiękowa była dość analityczna i odrobinę „plastikowa”.

SteelSeries 7H USB. Bez przeszkód mogliśmy określić kierunek najbliższego tanka czy wiedźmy. To nam się spodobało, ponieważ w tej grze kluczem do przeżycia jest usłyszenie wroga na długo przed tym, zanim pojawi się na ekranie. Wszelkie odgłosy były odpowiednio naturalne, a solidne pozycjonowanie znacznie ułatwiło rozgrywkę. Brzmienie było wyrównane.  

• Unreal Tournament 3

Corsair HS1. Oprawa dźwiękowa była zdecydowanie nazbyt napastliwa. Charakterystyczne kłucie w uszy najbardziej dawało się we znaki podczas strzelania z podstawowego pistoletu. Mimo że poczucie przestrzeni i jej rozmiar były dobre, często zdarzało się, że przeciwnika najpierw widzieliśmy, a dopiero potem słyszeliśmy.

SteelSeries 7H USB. Dźwięk był jakby odrobinę zawoalowany, ale wydał się nam dość naturalny. Poczucie przestrzeni było zadowalające, a przeciwnika można było bez problemu usłyszeć zawczasu. Odgłosy wystrzałów z broni gracza mogłyby być bliżej ucha. Grało nam się całkiem przyjemnie.

• Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena

Corsair HS1. Przemierzając pokład statku Dark Athena, naprawdę można się wzdrygnąć. Głos Riddicka brzmiał odrobinę zbyt jasno, ale poczucie przestrzeni i wypozycjonowanie dźwięków były dobre. Model HS1 lepiej od rywala oddał ogrom niektórych hal.

SteelSeries 7H USB. Szerokość przestrzeni dookoła głównego bohatera nie była zbyt duża, ale jego głos wynagrodził wiele. Vin Diesel jako Riddick brzmi po prostu świetnie. Przeciwnicy, zwłaszcza sondy, brzmieli odpowiednio naturalnie. Wypozycjonowanie dźwięków nie ma aż takiego znaczenia w tej grze, ale było dobre.

• StarCraft 2

Corsair HS1. Oprawa dźwiękowa była jaśniejsza niż w słuchawkach 7H. Poszczególne odgłosy brzmiały wyraźniej, ale mniej naturalnie. Aby zlokalizować potyczkę, wystarczyło wsłuchać się w dźwięki. Spodobały się nam niskie tony i otwartość brzmienia.

SteelSeries 7H USB. Odgłosy poszczególnych jednostek były dobrze słyszalne; oprawa dźwiękowa była naturalna, bogata w szczegóły i niemęcząca. Wrogie jednostki dało się usłyszeć dość wcześnie, ale nie odnieśliśmy wrażenia, że dzięki słuchawkom wygrywamy więcej.

• Counter-Strike 1.6

Corsair HS1. Słuchawki zagrały jasnym i charakterystycznym dźwiękiem, czystym i wyraźnym. Poczucie przestrzeni oraz odgłosy wroga były odpowiednie. Dobre było też pozycjonowanie.

SteelSeries 7H USB. Dźwięk był wyjątkowo wyraźny i dobrze wypozycjonowany. Najwyższe rejestry potrafiły zaskrzeczeć, ale zdarzało się to sporadycznie. Spodobały się nam odgłosy wybuchów, chociaż kroki mogłyby być bardziej słyszalne. Wypozycjonowanie poszczególnych odgłosów oraz efekty przestrzenne były dobre.

• Dead Space 

Corsair HS1. Wrażenia z gry były podobne jak z 7H na głowie. Jednak takie efekty jak tłukąca się szyba brzmiały bardziej wyraziście, czasem wręcz skrzekliwie, co mijało się z realizmem, ale dostarczało odpowiednią porcję wrażeń. Podobało się nam.

SteelSeries 7H USB. Przechadzając się po opustoszałych korytarzach, faktycznie czuło się grozę. Skowyt przeciwników oraz różne przerażające dźwięki były pierwszorzędne. Spacer w próżni też dostarczył niezłych doznań; gdy było słychać oddech Isaaca, mieliśmy wrażenie, że za chwilę sami się podusimy. 

Naszym zdaniem

Naszym faworytem jest produkt firmy SteelSeries, który zapewnia naturalny, realistyczny, niemęczący dźwięk. Słuchawki firmy Corsair często brzmiały nazbyt jasno, chociaż całkiem nieźle. Docenią je gracze, którym nie zależy na realistycznym brzmieniu, a wolą na tyle wypaczone pasmo przenoszenia, aby możliwie wyraźnie słyszeć odgłosy kroków czy strzałów. HS1 stworzyły odrobinę bardziej uporządkowaną przestrzeń dookoła gracza, ale ta w modelu 7H wydała się nam bardziej realistyczna.

Testy – materiał filmowy

Nie omieszkaliśmy sprawdzić, jak obydwa modele radzą sobie w filmach. Udało nam się wygospodarować na tyle dużo czasu, aby móc zatracić się w świecie pokręconego doktora House'a, nadrobić zaległości w Weeds oraz obejrzeć kilka ostatnich odcinków o perypetiach pań z programu LA Ink. 

Oprócz tego obejrzeliśmy drugą część filmu Iron Mana (blu-ray), epicką historię Leonidasa opowiedzianą w filmie 300, a także Killshot oraz Eastern Promises. Ten materiał pozwolił określić, które słuchawki sprawują się lepiej. Tym razem nie odmówiliśmy sobie przyjemności sprawdzenia, jak efekty Dolby Headphone wpływają na dźwięk słuchawek Corsair HS1. Model H7 został podłączony do karty dźwiękowej z zestawu.

Corsair HS1

Producent słuchawek dodał dwa tryby DSP, które postanowiliśmy przetestować. Po kilkugodzinnym seansie doszliśmy do wniosku, że lepiej ogląda nam się filmy bez dodatkowych efektów DSP. Powód jest jeden: słychać, że przestrzeń dookoła jest sztucznie poszerzona. Bez tych sztuczek wokale zazwyczaj brzmiały tak, jak gdyby aktorzy znajdowali się delikatnie za nami, ale nie przeszkadzało nam to. Ich głosy były odpowiednio bliskie i wyraźne. Ich wypozycjonowanie po włączeniu trybu Dolby Headphone poprawiło się, ale cała reszta wydała się nam gorsza, nie tak realistyczna. Efekt Dolby ProLogic IIx dodatkowo urealnia dźwięk, ale w dalszym ciągu wolimy ten bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony oprogramowania.

A ten jest po prostu zadowalający. Wszystko jest na swoim miejscu, może oprócz tych głosów delikatnie z tyłu, ale to szczegół. Separacja mogłaby być odrobinę lepsza, bo w najbardziej gorących momentach filmu Iron Man 2 wkradał się pewien chaos. Udźwiękowienie seriali stoi na naprawdę wysokim poziomie, przynajmniej ostatnimi czasy. Wyjątkowo dobrze brzmiał Dr House. Choć odrobinę dała o sobie znać jasność brzmienia tych słuchawek.

SteelSeries 7H

Model 7H brzmiał dobrze i ani razu nie usłyszeliśmy czegoś, co by nam się nie spodobało. Nie miało znaczenia, czy oglądaliśmy film z dźwiękiem w wysokiej rozdzielczości czy serial telewizyjny za pośrednictwem usługi VOD.  

Naszym zdaniem

Model 7H poradził sobie lepiej niż jego rywal. Dźwięk tych słuchawek był bardziej naturalny i lepiej wypozycjonowany. Zapomnieliśmy nawet o uciskającym pałąku, na który zazwyczaj zwracaliśmy uwagę. Ale to, że model 7H wypadł lepiej niż HS1, nie oznacza, że produkt firmy Corsair w filmach sprawił się źle.   

Testy – odsłuch muzyczny

Wiadomo nie od dzisiaj, że słuchawki kierowane do graczy w muzyce nie dorównują jakością dźwięku tradycyjnym konstrukcjom. Ale też nie do tego zostały stworzone. Ale wydając 400 zł, człowiek ma nadzieję, że da się czegoś posłuchać. Zazwyczaj w testach odsłuchu muzycznego poprzeczkę zawieszamy bardzo wysoko, ale tym razem obniżyliśmy ją, w końcu to sprzęt dla graczy.

Słuchawki firmy SteelSeries dodatkowo przetestowaliśmy po podłączeniu ich do naszego referencyjnego DAC-a. Powód jest dość oczywisty: skoro producent pozwala użyć więcej niż jednego źródła, należy to wykorzystać. Wszystkie utwory wykorzystane podczas odsłuchu były w formacie bezstratnym. Obydwie pary słuchawek działały w trybie stereofonicznym. Nie jest wykluczone, że zmiany w korektorze graficznym mogłyby przynieść poprawę brzmienia. Ale my chcieliśmy wydobyć ze słuchawek ich naturalną barwę. Dlatego też zrezygnowaliśmy ze wszelkich zmian ustawień w dołączonym oprogramowaniu.

Corsair HS1

• Tony niskie. Bardzo lekkie, ale dość dobrze kontrolowane, dynamiczne i przyzwoicie wypełnione. Większości się nie spodobają, bo jest ich mało, ale nam przypadły do gustu.

• Tony średnie. Wokale nie syczały, ale brzmiały dość płasko. Gitary były zbyt blisko ucha. Ich dźwięk był zdecydowanie za jasny.

• Tony wysokie. Ich brzmienie było dość neutralne, ale zabrakło im wyrazistości.

• Efekty przestrzenne. Scena muzyczna była dość skromna przez większość czasu, chociaż w niektórych utworach dało się usłyszeć, że jest sztucznie powiększona.

• Separacja instrumentów. Przeciętna.

SteelSeries 7H + karta muzyczna USB dołączona do zestawu

• Tony niskie. Nie były za szybkie, ale wydały się nam dość sprężyste, całkiem nieźle kontrolowane i punktowe. Mogłyby mieć odrobinę lepsze wypełnienie.

• Tony średnie. Wokale nie syczały, ich brzmienie było całkiem naturalne. Położenie źródeł względem słuchacza było prawidłowe. Gitary również brzmiały dość naturalnie i były odpowiednio oddalone.

• Tony wysokie. Dobre! Były wyraźne i odpowiednio naturalne.

• Efekty przestrzenne. Rozmiar sceny był w sam raz.

• Separacja instrumentów. Dość dobra.

SteelSeries 7H + Audiotrak DR.DAC 2

• Tony niskie. Jeszcze zyskały na dynamice i ogólnie podobały się nam.

• Tony średnie. Partie wokalne nie zmieniły się – w dalszym ciągu brzmiały naturalnie.Gitary odrobinę odsunęły się od słuchacza, ale pozostały realistyczne.

• Tony wysokie. Po raz kolejny nie mamy do nich zastrzeżeń.

• Efekty przestrzenne. Przestrzeń dookoła słuchacza odrobinę się rozbudowała. Była odpowiednio uporządkowana.

• Separacja instrumentów. Delikatnie się poprawiła.

Naszym zdaniem

Bez cienia wątpliwości wskazujemy zwycięzcę: słuchawki 7H. Mówiąc oględnie, w muzyce mocno skopały one odwłok rywalowi. Da się za pomocą HS1 słuchać muzyki, ale ich dźwięk jest mocno plastikowy i do tego stopnia jasny, że aż napastliwy. Widać, że producent postawił na wyrazistość części pasma, co może się sprawdzić w grze. Ale podczas odsłuchu muzycznego liczy się jak najbardziej realistyczny przekaz, a na tym polu HS1 pozostają daleko w tyle. 

Już po kilku minutach z modelem 7H na uszach wiadomo, że to całkiem niezły sprzęt do słuchania muzyki. Ich brzmienie było bardzo zrównoważone, odpowiednio naturalne i wyraźne. Zaskoczyły nas wysokie tony: nie dość, że były wyraźne, to jeszcze brzmiały wiarygodnie, a to rzadkość. Zresztą nie jesteśmy zdziwieni tym, że model 7H poradził sobie tak dobrze. Został oparty na przetworniku słuchawek Siberia V2, które otrzymały nasze wyróżnienie. Dodajmy, że po podłączeniu do naszego referencyjnego DAC-a słuchawki zagrały odrobinę lepiej. 

Testy – mikrofon i wygoda użytkowania

Testy mikrofonów przeprowadziliśmy zgodnie z założeniami przyjętymi we wcześniejszym artykule.

Pierwsza osoba znajdowała się w pomieszczeniu ze słuchawkami oraz komputerem wyposażonym w kartę Xonar Essence ST. Pomieszczenie o wymiarach 2×2×2,5 m było na tyle małe, że nie powodowało żadnego echa. W odległości około 90 cm od testera został umiejscowiony odtwarzacz, do którego podłączyliśmy głośniki. Myśleliśmy o wykorzystaniu satanikbleknorwedżjandoomhappymetalu, ale po chwili namysłu postanowiliśmy sięgnąć po bardziej radykalne środki. Skoczyliśmy po radyjko babuni, które już po chwili przekazywało nam wspaniały sygnał „jedynej i prawdziwej” rozgłośni radiowej. Oczywiście, transmisja radiowa, aby mogła w pełni dotrzeć do odbiorcy, musiała być odpowiednio głośna. Dźwięk o natężeniu około 65 dB, który płynął z radia, w zupełności wystarczył, aby mikrofon nie tylko przekazał mowę, ale także pozwolił ocenić niwelowanie zbędnych odgłosów otoczenia. Jak wiadomo, podczas rozgrywki sieciowej, gdy komunikujemy się z członkiem własnej drużyny, ważne są dwie rzeczy. Po pierwsze, powinien on słyszeć w słuchawkach głosy kolegów, a nie dodatkowe efekty, takie jak głośny dźwięk telewizora, który znajduje się w pobliżu mówiącego. Po drugie, głosy powinny być wyraźne, bo im lepiej członkowie drużyny się słyszą, tym lepsza jest współpraca między nimi, a w grze drużynowej jest ona wymagana.

Dwa aspekty działania mikrofonów zostały ocenione w skali od jednego punktu do sześciu – zupełnie jak w szkole. Oceniliśmy zdolność mikrofonów do niwelowania odgłosów otoczenia oraz wyrazistość dźwięku, który słyszy osoba po drugiej stronie. Obydwa wtyki produktu firmy SteelSeries zostały umieszczone w gniazdach dołączonej karty dźwiękowej.

Corsair HS1:

• wyrazistość głosu – 4,
• niwelowanie odgłosów otoczenia – 4.

SteelSeries 7H USB:

• wyrazistość głosu – 4,
• niwelowanie odgłosów otoczenia – 5.

O wynikach testu mikrofonów wystarczy napisać, że w obydwu przypadkach są naprawdę dobre. Produkt firmy SteelSeries odrobinę lepiej niwelował niepożądane dźwięki otoczenia. Szwedzcy projektanci zmienili czułość mikrofonu w stosunku do modelu 5HV2, ale to w dalszym ciągu ta sama, dobra konstrukcja. Produkt Corsaira też nieźle dał sobie radę.

Ostatnie testy, jakie przeprowadziliśmy, dotyczyły wygody użytkowania. Od razu zaznaczamy, że obydwa produkty wypadły pod tym względem dobrze. Na samym początku jedna uwaga. Jakiś czas temu przetestowaliśmy model G35 firmy Logitech. Rozwiązaniem, które bardzo nam się spodobało w tych słuchawkach, było umieszczenie wszystkich niezbędnych przycisków na lewej muszli zamiast na pilocie. Człowiek z wiekiem robi się leniwy, a osoby pracujące w redakcji to nie wyjątki. Zamiast szukać pilota umieszczonego gdzieś na przewodzie sygnałowym, wolelibyśmy machinalnie sięgnąć ręką do muszli i wymacać co trzeba. Choć produkt Corsaira ma podświetlane przyciski (nie da się tego podświetlenia wyłączyć), co odrobinę ułatwia życie podczas gry w pomieszczeniu, w którym panują egipskie ciemności.

Muszle modelu HS1 są zauważalnie większe, podobnie nauszniki. Welurowe gąbki w produkcie Corsaira są na tyle pojemne i wysokie, że pomieszczą nawet dużą małżowinę. Mało tego, ucho nie będzie dotykać plastikowej ściany odgradzającej je od przetwornika. To rozwiązanie podkreśla nieco studyjny charakter słuchawek. W nauszniku modelu 7H jest znacznie mniej miejsca, co przekłada się na wygodę: po kilku godzinach nacisk na ucho okazuje się zbyt duży. HS1 nie są pod tym względem uciążliwe nawet po wielu godzinach słuchania.

Inny aspekt, w którym HS1 mają przewagę nad rywalem, to nacisk, jaki cała konstrukcja wywiera na czaszkę. W modelu Corsaira jest on minimalny, porównywalny chyba tylko z HD 800 firmy Sennheiser. Ma to jednak swoją cenę: gdy głowa mocniej się porusza, sprzęt zmienia położenie. Ale nie jest to duża niedogodność. Za to 7H będzie pewnie trzymał się na głowie nawet wtedy, gdy użytkownikowi zachce się chodzić na rękach (sprawdziliśmy). Strefa ucisku jest dość duża i niczego nie da się z tym zrobić. Uprzedzamy pytania: próba rozgięcia pałąka to bardzo zły pomysł. Następna różnica, i to duża, jest w masie słuchawek. 7H to model wyjątkowo lekki i pozornie wypada dużo korzystniej na tym polu. Ale pałąk HS1 jest na tyle miękki, że łatwo można się przyzwyczaić do ciężaru na głowie.

Naszym zdaniem 7H to wygodna konstrukcja, ale HS1 są jeszcze wygodniejsze, i to sporo.

Galeria

Podsumowanie

Ze słuchawkami dla graczy bywa różnie. Jedni producenci starają się wprowadzać nowe rozwiązania, inni starają się usprawnić typowe konstrukcje. W przypadku dwóch zestawów przetestowanych przez nas jest, można by rzec, tradycyjnie: trochę tego, trochę tamtego, ale rewolucji brak. Ale nie oczekiwaliśmy jej, liczyliśmy na produkty oparte na tych sprawdzonych pomysłach.

7H to efekt połączenie brzmienia drugiej rewizji modelu Siberia V2 z budową ostatniego flagowca szwedzkiego producenta – 5HV2. Najnowsze dziecko SteelSeries naprawdę brzmi nieźle, ale jego budowa nie należy do najsolidniejszych. Te słuchawki w kilku miejscach wyglądają bardzo niepewnie, a nie są tanie. Są też nieco niewygodne – wprost proporcjonalnie do rozmiaru głowy. Czy uważamy, że są dobre? Tak, nawet pomimo wad. Ale następnym razem naprawdę chcemy zobaczyć etui w zestawie.

HS1 odrobinę przypominają nam pancernie wykonany radziecki prom kosmiczny – wysłano go w kosmos po to, żeby zobaczyć, jak przywitają go Marsjanie. Brawo, bo do odważnych Mars należy! Model HS1 to bardzo solidne i wygodne słuchawki – na tym polu konkurencja wypada blado. Jeśli chodzi o dźwięk, jest dokładnie odwrotnie. Produkt Corsaira nie brzmi aż tak dobrze jak jego rywal i dało się to usłyszeć w praktycznie każdym teście. Poza tym w przyszłych modelach liczymy na więcej dodatków. Niedługo doczekamy się też wersji HS1 zakończonej wtykiem 3,5 mm, co powinno spodobać się tym, którzy mają dobre karty muzyczne. To zdecydowanie krok we właściwą stronę. Czy HS1 to dobry produkt? Tak, ten model, jak na debiutanta, wypadł dobrze.

Co kupić? Gdybyśmy mieli wybierać, przychylniej spojrzelibyśmy na produkt firmy SteelSeries, ale nie bez oporów. Model H7 brzmi naprawdę nieźle, a to jest najważniejsze. Chociaż mając go na głowie, nie sposób zbyt długo zapominać o jego wadach. HS1 będą dobrym wyborem dla osób stawiających na pierwszym miejscu jakość wykonania, a na drugim jasne brzmienie.

Żaden z produktów nie zasłużył w pełni na naszą rekomendację, chociaż obydwu niewiele zabrakło. Ale gdyby grożono nam bronią i kazano przyznać jedno wyróżnienie, zagadalibyśmy swojego oprawcę, naprędce wymontowując przetworniki z modelu 7H, a następnie umieszczając je w obudowie HS1. Taki twór otrzymałby nasz zielony znaczek, a sumienie byłoby spokojne. 

Do testów dostarczył: Platinet SA

Cena w dniu publikacji (z VAT): 430 zł

Do testów dostarczył: Corsair

Cena w dniu publikacji (z VAT): 385 zł