Apple iPad kontra Samsung Galaxy Tab – pojedynek czołowych tabletów

O konkurencji dla iPada było słychać prawie że od momentu, gdy go oficjalnie zapowiedziano. Próbowano robić coś z Atomem i Windows 7, ale większość projektów tego typu upadła. Producenci sprzętu zwrócili się w stronę Androida, który z powodzeniem konkuruje z systemem Apple'a na rynku smartfonów, i okazało się, że może coś z tego wyjść. Jako pierwszy wyszedł z tego Galaxy Tab.

Samsung zupełnie nie kryje się z tym, że lubi podpatrywać rozwiązania u Apple'a. Już Samsung Galaxy S, flagowy smartfon Samsunga z Androidem, jest nazywany androidowym iPhone'em. W Galaxy Tabie podobieństwo do iPada jest widoczne od samego początku.

Pudełka, w które są zapakowane oba urządzenia, są bardzo podobne. Oba są białe, a front zdobi ilustracja przedstawiająca znajdujące się we wnętrzu urządzenie. Zbieg okoliczności? Rozmiar pudełka Galaxy Taba jest prawie dokładnie dwa razy mniejszy niż rozmiar pudełka iPada, ponieważ samo urządzenie jest prawie dokładnie dwa razy mniejsze.

Wygląd i dane techniczne

Galaxy Tab jest trochę wyższy, niż iPad szeroki. Szerokość Galaxy Taba to prawie że połowa wysokości iPada. Oczywiście, największym elementem obu urządzeń jest ekran dotykowy. Apple zamontowało w swoim ekran o przekątnej 9,7 cala, a Samsung zdecydował się na mniejszy, 7-calowy. Oba wyświetlacze mają dość nietypowe rozdzielczości i proporcje. W iPadzie znajduje się ekran o rozdzielczości 1024×768, czyli o proporcjach... 4:3. Jeszcze kilka lat temu nie byłoby w tym nic dziwnego, ale w dobie ekranów panoramicznych wygląda to trochę osobliwie. Panel w modelu Samsunga ma rozdzielczość 1024×600, czyli proporcje gdzieś pomiędzy 16:9 a 16:10. Oba panele wyświetlają obraz w 24-bitowej palecie kolorów. Oba tablety mają bardzo zbliżoną grubość, niewiele większą od typowego smartfona.

Pierwszy kontakt z tymi tabletami jest bardzo pozytywny. Nie można się przyczepić do jakości ich wykonania, chociaż trochę bardziej odpowiada nam dobór materiałów w iPadzie.

Przód obu urządzeń jest wykonany, a jakże, ze szkła, które całkiem nieźle radzi sobie z odbijaniem światła i spokojnie może pełnić funkcję lusterka. W obu szklany front pokryto materiałami mającymi na celu zabezpieczenie go przed odciskami palców, ale w obu przypadkach często będziemy sięgać po coś do przetarcia ekranu.

Tył iPada to głównie aluminium. Jest ono matowe i lekko szorstkie. Powierzchnia jest miła w dotyku i na szczęście nie zostają na niej odciski palców. W górnej części znajduje się plastikowy fragment, który jest mniej śliski od reszty obudowy i ma na celu poprawienie siły sygnału dochodzącego do anteny modemu 3G, ale poza tym umożliwia pewniejsze uchwycenie tabletu.

Tył Galaxy Taba to biała, błyszcząca, śliska, plastikowa powierzchnia. Bardzo szybko przyciąga brud i też ciągle trzeba ją wycierać. Tył produktu Samsunga wyróżnia się obecnością „oka” aparatu i towarzyszącej mu diody, mającej pomagać w doświetlaniu fotografowanej sceny.

Przyciski, porty i akcesoria

iPada wyposażono w cztery tradycyjne przyciski i jeden przełącznik.

Dwa przyciski znajdujące się na prawym boku urządzenia służą do regulacji głośności. Jeśli przytrzymamy dłużej guzik zmniejszający głośność, to urządzenie zostanie wyciszone. Przycisk na górnej krawędzi służy do włączania i wyłączania urządzenia. Pojedynczy okrągły przycisk znajdujący się w dolnej części frontu to główny przycisk funkcyjny, którego używa się przeważnie po to, aby wrócić do głównego ekranu systemu. Bardzo przemyślanym elementem jest przełącznik służący do blokowania obracania ekranu. W praktyce korzysta się z niego bardzo często.

Galaxy Tab ma trzy tradycyjne przyciski na prawym boku i cztery dotykowe poniżej ekranu.

Tradycyjne przyciski pełnią dość standardowe funkcje, czyli umożliwiają regulację głośności i włączanie/wyłączanie/wybudzanie urządzenia. Działają pewnie i są wygodne. Cztery przyciski dotykowe to androidowy standard. Jeden z nich wywołuje menu kontekstowe danego programu, drugi przenosi na ekran główny, trzeci ma funkcję „wstecz”, a czwarty wywołuje wyszukiwanie. Ich czułość i dokładność jest duża, ale i tak wolelibyśmy tradycyjne. Swoją drogą, ktoś mógłby w końcu ustandaryzować to, w jakiej kolejności powinny być umieszczane te przyciski, ponieważ każdy producent robi to trochę inaczej, przez co czasem trudno się przestawić i maca się nie te przyciski co trzeba.

Z lewej strony iPada znalazło się miejsce na kartę mikro-SIM. W Galaxy Tabie wygospodarowano na nią miejsce z prawej strony tabletu (z tym że do samsunga wkładamy zwykłą kartę SIM, a nie jej mniejszą wersję), a obok jest miejsce na dodatkową kartę mikro-SD.

Apple wymyśliło, że kartę SIM wkładamy do specjalnej „szufladki”, którą da się wysunąć jedynie po włożeniu czegoś długiego i cienkiego w małą dziurkę. Użytkownicy iPhone'a już to rozwiązanie znają. W pudełku z tabletem znajdziecie nawet odpowiednio do tego przystosowany „przyrząd”.

Mimo że w Galaxy Tabie nie ma żadnych „szufladek” i specjalistycznych przyrządów do ich otwierania, to nie oznacza to automatycznie łatwiejszego dostępu do karty SIM. Otwór, w który wsuwa się kartę, jest na tyle głęboki, że jeśli ktoś nie ma długich paznokci lub czegoś cienkiego, czym mógłby docisnąć kartę, to ani jej nie włoży, ani nie wyjmie. Niby drobna rzecz, a potrafi zirytować. Na szczęście dostęp do karty SD, którą wyjmuje się i wkłada trochę częściej, jest łatwiejszy i nie wymaga inwestowania w tipsy.

Dolna krawędź obu urządzeń jest zagospodarowana bardzo podobnie. Znalazły się tam głośniczki oraz płaskie, specjalne złącze, z którego najczęściej będzie się korzystać przy okazji ładowania urządzeń i kopiowania na nie danych. Oba tablety mają też wyjścia jack znajdujące się na lewej stronie ich głównych krawędzi.

Zarówno Samsung, jak i Apple nie rozpieszczają pod względem liczby dodatków.

Do iPada oprócz instrukcji producent dodaje jedynie kabel, który pozwala podłączyć tablet do komputera, oraz wtyczkę, która umożliwia ładowanie sprzętu z gniazdka elektrycznego. Samsung dorzucił jeszcze słuchawki z mikrofonem. I tyle. Za te pieniądze chciałoby się czegoś więcej, chociażby jakiejś „iŚciereczki” czy „Galaxyściereczki”, które ułatwiałyby utrzymanie tabletów w czystości. A tak musi wystarczyć rękaw koszuli ;)

No to uruchamiamy

iPad jest sporo większy i cięższy od urządzenia Samsunga, ale dzięki świetnemu wyważeniu nie jest uciążliwy w noszeniu i używaniu. Bez problemu można go używać, trzymając jedną ręką. Galaxy Tab ma tak dobraną szerokość, że można go objąć dłonią i trzymać jak smartfona, chociaż osoby o mniejszych dłoniach mogą mieć z tym lekki problem. Oba tablety wyglądają bardzo solidnie.

Pierwsze użycie Galaxy Taba przynosi pewne rozczarowanie. Warto uruchomić na chwilę wyobraźnię. Za ciężko zarobione pieniądze kupujemy wymarzony tablet z mocnym procesorem i nowoczesnym systemem, włączamy go, nie mogąc się doczekać, aż będziemy mogli go skonfigurować i pobawić się nowym cackiem, i... wita nas animacja z logo producenta rodem z pierwszych komórek z kolorowymi wyświetlaczami – skacząca i z brakami w palecie kolorów. Oczywiście, to tylko szczegół, ale takie szczegóły potrafią dość mocno popsuć pierwsze wrażenie i w przypadku Galaxy Taba tak właśnie jest. Na szczęście później jest już dużo lepiej i tablet Samsunga nie ma większych problemów z płynnością działania, chyba że... Ale o tym za chwilę. Zaskoczyło nas to, że przy pierwszym uruchomieniu urządzenia nie wita nas znany nam z Androida ekran proszący o utworzenie nowego konta Google lub połączenie się z już istniejącym. Po krótkim samouczku wita nas znajomy, androidowy ekran domowy.

iPad uruchamia się w zaledwie kilkanaście sekund i od razu oczom ukazuje się suwak służący do odblokowywania ekranu.

Ekran domowy Galaxy Taba nie odbiega specjalnie od androidowych standardów. Na początku dostajemy do dyspozycji pięć ekranów, na których umieszczamy skróty do aplikacji oraz widżety. U góry ekranu widzimy, który ekran jest właśnie wyświetlany. Domyślnie Samsung zagospodarował jedynie dwa pierwsze ekrany. Na głównym umieścił widżet Google Search i kilka ważnych skrótów, a na drugim widżet z informacjami o pogodzie, czytnikiem RSS, informacją o nadchodzącym zdarzeniu zapisanym w kalendarzu i podgląd giełdy. Jeśli wykonamy na ekranie gest oddalenia, to wyświetli się nam podgląd wszystkich ekranów oraz guzik z plusem, dzięki któremu możemy dodać następne ekrany, jeśli standardowe pięć to za mało. Wszystkie aplikacje są dostępne standardowo po wejściu do menu, gdzie wyświetla się ich „siatka”. Samsung (tak jak w Galaxy S) zdecydował się na zmianę kierunku przesuwania listy programów. Standardowo w androidzie przesuwamy listę z góry do dołu, natomiast tutaj – z lewej do prawej, tak trochę po „ajfonowemu” ;)

Ekran domowy iPada to po prostu większa wersja ekranu domowego iPhone'a. Na głównym pulpicie znajdują się skróty do podstawowych aplikacji i ustawień. Na lewo od głównego pulpitu mamy wyszukiwarkę, dzięki której możemy przeszukiwać zawartość urządzenia, na przykład aby szybko znaleźć jakiś kontakt lub wiadomość. Na prawo od głównego pulpitu umieszczono skróty do programów, które doinstalowuje się w trakcie używania iPada. W dolnej części ekranu znajdują się skróty do najważniejszych, naszym zdaniem, aplikacji. Maksymalnie można tam umieścić sześć skrótów.

Fajnym pomysłem Samsunga jest sposób zagospodarowania ekranu z powiadomieniami, który jak zawsze w Androidzie widzimy po „wyciągnięciu” go z góry ekranu domowego:

Oprócz standardowych powiadomień są tu przyciski do włączania i wyłączania różnych funkcji telefonu. To sporo wygodniejsze rozwiązanie niż dodawanie widżetu na jednym z ekranów.

Początkowo byliśmy mocno zawiedzeni płynnością działania Galaxy Taba. O ile do szybkości reakcji systemu i ekranu nie można się było przyczepić, o tyle do płynności – jak najbardziej. Przeskakujące animacje przesuwania ekranu, bardzo skacząca animacja wywoływania menu z aplikacjami – itp., itd. Przyczyną problemu okazała się... tapeta. Galaxy Tab trafił do nas z ustawioną animowaną tapetą, która przedstawiała liście pływające po powierzchni wody, a stukanie palcem w ekran generowało kręgi rozchodzące się po powierzchni wody. Wystarczyło ustawić zwykłą, nieanimowaną tapetę – i urządzenie wyraźnie nabrało wigoru. Nie było ani śladu początkowej „zadyszki” i poruszanie się po systemie było o wiele przyjemniejsze. Krótko mówiąc, system Galaxy Taba łatwo „przeładować”. Zbyt duża liczba widżetów, animowane tapety i inne „bajery” dość szybko mogą spowodować, że zamiast „płynięcia” przez system i jego okna mamy w niektórych miejscach symulację czkawki. Jeśli jednak nie przesadzicie z dodatkami, to nie będziecie mieli powodów do narzekania.

W przypadku iPada nie ma się do czego przyczepić, jeśli chodzi o płynność i szybkość działania systemu, w tym czas reakcji. Apple przyzwyczaiło nas do tego, że w urządzeniach przenośnych tej firmy system „po prostu działa”, i to naprawdę szybko. Jedynie w specyficznych sytuacjach, gdy na ekranie sporo się dzieje, widzimy, że duża – jak na urządzenie tego typu – rozdzielczość ekranu robi swoje i niektóre animacje tracą kilka klatek.

To, co najważniejsze, czyli internet

Dość szybko dochodzimy do momentu, w którym przestajemy bawić się tabletami i zaczynamy zastanawiać... do czego właściwie one służą. W przypadku smartfonu i notebooka jest to dość oczywiste. Urządzenia te już dawno wykazały swoją przydatność i nikt się już nie zastanawia nad tym, czy mają one sens. A co z tabletami?

Współczesne tablety to pochodne smartfonów, także wykorzystujące dotykowy interfejs, m.in. do zadań, z którymi „kieszonkowe komputery” sobie nie radzą. Smartfony świetnie się nadają do tego, aby szybko odpisać na jakąś wiadomość lub sprawdzić, co się dzieje na ulubionych stronach, w miejscach, w których nie ma dostępu do komputera. Nie nadają się jednak do dłuższej pracy ze względu na małe rozmiary. Duży dotykowy ekran tabletów rozwiązuje ten problem. Pozwala bardzo wygodnie poruszać się po stronach internetowych i przeglądać pocztę. Szybko okazuje się, że to jest główne przeznaczenie tego typu sprzętu. Wystarczy raz usiąść wygodnie w fotelu z tabletem w ręku, postawić na stoliku filiżankę kawy, przejrzeć kilka stron oraz e-maili, mażąc zamaszyście palcem po dużym ekranie, i dochodzi się do wniosku, że to jest to. Do tego, czy ten sprzęt ma rację bytu, wrócimy trochę później, na razie skupimy się na tym, co oferują bohaterowie tego artykułu.

Standardowe przeglądarki iPada i Galaxy Taba nie różnią się specjalnie od smartfonowych odpowiedników. Są po prostu... większe.

Przeglądarki nie zachwycają liczbą funkcji i dodatków, ale w sumie nie muszą. Umożliwiają przeglądanie stron (raczej oczywiste ;)), historii odwiedzonych miejsc w sieci, dodawanie zakładek... I to właściwie wszystko. Obie pozwalają otwierać witryny w oddzielnych kartach. W Galaxy Tabie można otworzyć osiem kart, a w iPadzie – dziewięć. Trochę brakuje możliwości synchronizowania zakładek między tabletem a przeglądarką komputera stacjonarnego, co udostępnia na przykład mobilny Firefox Nokii N900. W tabletach tego typu byłoby to bardzo przydatne. Brakuje też opcji przedstawiania się jako oprogramowanie stacjonarne, a nie mobilne, i jeśli ktoś jej potrzebuje, to jest skazany na jakieś zamienniki standardowego programu (np. Dolphin Browser). Oczywiście, obie aplikacje rozpoznają gesty typu multitouch.

Chyba największą różnicą między obiema przeglądarkami jest obsługa Flasha. Firma Apple zarzeka się, że nie będzie Flasha na jej urządzeniach przenośnych, natomiast Google od wprowadzenia Androida 2.2 umożliwiło korzystanie z Flasha 10.1 na urządzeniach z tym systemem. W praktyce pierwsze, co robimy, to wyłączamy automatyczne ładowanie Flasha, aby oszczędzić baterię, zwiększyć szybkość ładowania stron i aby strony w ogóle dało się przeglądać. Włączony Flash tak mocno obciąża Galaxy Taba, że przesuwanie stron z jakąkolwiek flashową zawartością jest bardzo utrudnione. Oczywiście, ta funkcja przydaje się w momencie, gdy jakaś witryna wymaga Flasha, bo na przykład ma jakieś menu stworzone w tej technice, ale przez większość czasu pozostanie ona wyłączona. Lepiej mieć Flasha, niż go nie mieć, ale jego brak w iPadzie nie wydaje się nam aż tak dużą stratą.

Dodajmy, że iPadowe Safari uzyskuje 100 punktów w teście ACID3, a przeglądarka Galaxy Tab może się poszczycić „tylko” 93 punktami. Za to Galaxy Tab broni się szybkością ładowania stron. Przeglądarka Androida 2.2 jest szybka w renderowaniu witryn. Nieźle to odzwierciedla syntetyczny test, który uruchomiliśmy.

Nie tylko w tym teście, ale też w praktyce Galaxy Tab renderuje skomplikowane strony z dużą ilością JavaScriptu zauważalnie szybciej.

Mimo że w teorii przeglądarka Galaxy Taba wypada lepiej, to na co dzień zdecydowanie wolelibyśmy przeglądać strony na iPadzie. Z dwóch powodów. Po pierwsze, ekran iPada jest lepiej do tego przystosowany. Dzięki jego rozmiarowi przyjemniej się czyta tekst, porusza po stronach i nie trzeba niczego przybliżać, aby coś przeczytać. Proporcje 4:3 powodują, że witryny ogląda się przyjemnie niezależnie od tego, czy tablet jest trzymany poziomo czy pionowo, a na ekranie znajduje się sporo więcej informacji. W przypadku Galaxy Taba strony można w miarę wygodnie przeglądać jedynie wtedy, gdy ustawi się urządzenie poziomo. W pozycji pionowej czcionki są już zbyt małe, aby cokolwiek przeczytać, i trzeba je powiększać.

Druga rzecz powodująca, że przeglądanie stron jest przyjemniejsze na iPadzie, to płynność działania przeglądarki. Przybliżanie i oddalanie ekranu jest w obu przypadkach tak samo płynne, ale gdy tylko próbuje się przesunąć stronę, to okazuje się, że nie ma czego porównywać. iPad radzi sobie z tym bezproblemowo i ani na chwilę nie spowalnia, natomiast Galaxy Tab „przeskakuje” pomiędzy kolejnymi elementami strony, aż dotrze do wybranego fragmentu.

Poza tym testowany przez nas tablet Samsunga miał spore problemy ze stabilnością działania. Przeglądarka z niewyjaśnionych przyczyn czasem po prostu się wyłączała i zamykała wszystkie karty. Niestabilne było także połączenie Wi-Fi. Co jakiś czas trzeba było zrestartować moduł sieci bezprzewodowej, bo strony przestawały się ładować albo nie dało się sprawdzić poczty czy zainstalować oprogramowania z marketu. Mamy nadzieję, że Samsungowi uda się udostępnić odpowiednie aktualizacje oprogramowania, ponieważ wpadki tego typu są nie do przyjęcia.

Nie mniej ważna poczta

Równie ważnym elementem funkcjonalności tabletów jest obsługa poczty. Pod tym względem oba urządzenia zaliczyły pewne wpadki. Największym niedociągnięciem iPada (i w ogóle iOS-a 3.0) jest to, że można w nim skonfigurować tylko jedno konto Exchange. W praktyce mało kto ma dwa konta firmowe Exchange, ale aby można było synchronizować kalendarz i kontakty iPada z kontem Google, to także ono musi zostać skonfigurowane jako konto Exchange. Czyli jeśli już zostało dodane konto firmowe, to konto Google można skonfigurować jedynie jako zwykłe konto pocztowe, więc jeśli na koncie Google są przechowywane jakieś kontakty i wydarzenia, to pojawia się problem. Na szczęście w iOS 4.0 został on rozwiązany. Galaxy Tab nie ma takiego ograniczenia i pozwala na skonfigurowanie kilku kont Google i Exchange jednocześnie.

W Galaxy Tabie, tradycyjnie dla Androida, znajduje się oddzielna aplikacja do poczty Google i oddzielna do poczty firmowej. Nad tą pierwszą nie ma co się zbyt długo rozwodzić, bo jest to standardowe narzędzie dostępne w Markecie. Natomiast program obsługujący pozostałe konta pocztowe został lekko przerobiony przez Samsunga i upodobniony do tego z iPada. Przeróbka dotyczy głównie tego, co widzimy ma ekranie tabletu, gdy jest on obrócony. Wtedy po lewej stronie ekranu wyświetla się lista wiadomości, a po prawej – treść wybranego e-maila. Bardzo podobnie rozwiązano to w iPadzie. Dzięki temu ekran jest lepiej wykorzystany, a obsługa poczty – przyjemniejsza. W obu urządzeniach trochę niewygodne jest przełączanie między różnymi skrzynkami pocztowymi. Żeby przejść w iPadzie z listy wiadomości jednej skrzynki do drugiej, trzeba się przebić przez kilka poziomów menu. Możliwość wyświetlania wiadomości z kilku skrzynek w jednym miejscu zagości w iPadzie dopiero po wydaniu iOS 4 dla tego urządzenia. W tablecie Samsunga jest lepiej, ale wciąż nieidealnie, głównie ze względu na wspomniane typowo androidowe rozdzielenie obsługi poczty na dwa narzędzia. W ramach pojedynczej aplikacji przełączanie się między różnymi kontami jest bardzo proste, ale aby sprawdzić pocztę w Gmailu i jakiejś innej skrzynce, to trzeba się posłużyć menedżerem zadań. Wolelibyśmy, aby zostało to jakoś ujednolicone i uproszczone. Ponadto także tutaj brakuje możliwości wyświetlenia e-maili ze wszystkich skrzynek w jednym miejscu.

Widzicie więc, że obu klientom poczty jeszcze trochę brakuje do ideału (chociaż iPad po aktualizacji systemu do wersji 4.x powinien być już bardzo blisko). Mimo to odbieranie i wysyłanie poczty elektronicznej na tablecie jest bardzo przyjemne. Na tyle przyjemne, że zdarzało nam się złapać na tym, że nawet gdy siedzieliśmy przy komputerze stacjonarnym i słyszeliśmy informację o przyjściu nowej wiadomości, to... sięgaliśmy po tablet. I częściej był to tablet Apple'a, a to ze względu na lepszy wyświetlacz i wyższą rozdzielczość, dzięki czemu lepiej czyta się na jego ekranie długie wiadomości. Poza tym w trakcie użytkowania Galaxy Taba klient poczty kilka razy „wysypał” się i niespodziewanie mogliśmy podziwiać ekran domowy systemu. Po tym, jak coś takiego wydarzyło się w czasie pisania e-maila, chęć sprawdzania poczty na tym tablecie przeszła nam na jakiś czas. To następna rzecz, która wymaga szczególnej uwagi programistów Samsunga.

Warto wspomnieć w tym momencie o klawiaturach ekranowych opisywanych urządzeń. Apple w swoich smartfonach umieściło prawie że perfekcyjną klawiaturę ekranową. Również w iPadzie jest ona świetna, głównie dzięki naprawdę dużym przyciskom oraz bardzo czułemu na dotyk ekranowi. Gdy położy się iPada na biurku, to na jego klawiaturze da się pisać niemalże tak szybko jak na zwykłej. Przeszkadza jedynie brak skoku klawiszy, do czego trzeba się trochę przyzwyczaić. Ponieważ nie ma tutaj klawisza Alt, to wprowadzanie znaków specjalnych jest bardzo żmudne. Normalnie zastępuje go autokorekta, która dostawia ogonki i kropki, przez co nie trzeba się nimi przejmować, ale na razie w iPadzie nie ma polskiego słownika.

Projektanci Samsunga zrezygnowali ze standardowej klawiatury ekranowej znanej z Androida i zastąpili ją własnym projektem, w którym mocno widać (kolejny raz) inspirację produktem Apple'a, oraz dodali alternatywną klawiaturę Swype.

Standardowa klawiatura Galaxy Taba jest niezła. Niestety, rozmiar ekranu nie pozwala pisać tak wygodnie jak iPad. Przeważnie będziecie to robić, trzymając taba obiema dłońmi i wciskając klawisze kciukami, czyli jak na smartfonie (tylko trzeba mieć dłuższe kciuki). W pozycji horyzontalnej przyciski są mocno spłaszczone, przez co łatwiej o pomyłkę. Na szczęście dobrze działający mechanizm autokorekty pozwala nie przejmować się pojawiającymi się w trakcie pisania błędami. Dzięki temu da się to robić naprawdę szybko.

Bardzo ciekawą alternatywą jest klawiatura Swype. Różni się ona od innych tym, że nie wciska się kolejnych klawiszy, a po prostu maże palcem po ekranie między nimi. Oprogramowanie próbuje odgadnąć, co użytkownik miał na myśli, i wstawia odpowiednie słowo albo wyświetla listę propozycji. O dziwo, to działa, i to bardzo dobrze, wybaczając przy tym pomyłki czy zbyt zamaszyste gesty. Ta klawiatura jest szczególnie przydatna, gdy tablet jest ustawiony w pozycji wertykalnej. Poza tym to po prostu sprawia frajdę.

Multimedia i ekran, czyli nie można mieć wszystkiego

Tablety wręcz idealnie nadają się do oglądania filmów w podróży. Stosunkowo duży ekran, mała waga i niezły czas działania na baterii, często zawstydzający notebooki – to główne atuty.

Multimedia w iPadzie, niestety, wiążą się z iTunes. Standardowo dla urządzeń Apple'a system plików jest przed nami ukryty i filmy możemy wrzucać na iPada jedynie przez iTunes, co potrafi być frustrujące. Tablet Apple'a umie odtwarzać strumień wideo H.264 do rozdzielczości 720p i poziomu 3.1. Przy tym jest dość wybredny, jeśli chodzi o kontenery i dodatkowe funkcje kodera. W praktyce, aby można było mieć pewność, że iTunes pozwoli skopiować jakiś film na iPada, to musi on być w postaci pliku .mp4 i skonwertowany z jak najmniejszą liczbą „udziwnień”, z których można korzystać na przykład przy kodowaniu za pomocą x264. W przeciwnym razie pojawi się informacja o błędzie.

Pod tym względem Galaxy Tab wypada sporo lepiej. Tablet Samsunga odtwarza prawie wszystko. Bez problemu radzi sobie z filmami w rozdzielczości 1080p i w formacie .mkv (ale nie wiedział, co zrobić z plikami .ogg). Możliwość odtwarzania filmów 1080p nie jest może jakoś wyjątkowo potrzebna w urządzeniu o tak małym ekranie, ale kompatybilność w połączeniu z różnymi formatami daje bardzo dużą wygodę, bo nie trzeba kodować swoich materiałów wideo do formatu „strawnego” dla tabletu. Po prostu przerzucamy je do pamięci urządzenia i odtwarzamy. Czegoś takiego bardzo brakuje w iPadzie.

Zawsze gdy urządzenie jest uruchamiane lub odpinane od komputera, jest włączany skaner multimediów, który przeczesuje dane i wyszukuje filmy i muzykę. Jeśli coś znajdzie, to umieszcza to w specjalnych bibliotekach. Pliki możemy trzymać porozrzucane po całym urządzeniu, w kilku różnych katalogach, a Galaxy Tab i tak nam to ładnie zindeksuje, posortuje i przygotuje do odtworzenia.

Ciekawym dodatkiem do tabletu Samsunga jest oprogramowanie DLNA, które umożliwia na przykład przesyłanie przez sieć obrazu wideo odtwarzanego na tablecie do zewnętrznego urządzenia, na przykład komputera czy telewizora.

Konfiguracja jest dość prosta. Wybieramy urządzenie docelowe i rozpoczynamy odtwarzanie. Wtedy tablet zaczyna pełnić funkcję pilota. Sprawdziliśmy: bez problemu przesyłaliśmy strumień wideo w rozdzielczości 1080p na ekran komputera.

Pod względem technicznym Galaxy Tab jest znacznie lepiej przystosowany do odtwarzania filmów. Jednak iPad ma dwa bardzo mocne atuty.

Pierwszym z nich jest ekran (który to już raz go chwalimy?). Oczywiste jest, że na większym wyświetlaczu filmy ogląda się przyjemniej. W tym przypadku nie jest to aż tak duża różnica ze względu na proporcje. Przy proporcjach 4:3 spora część ekranu jest niewykorzystana, więc wyświetlany obraz nie jest dużo większy. Ale jakość ekranu iPada jest sporo lepsza. Przede wszystkim matryca IPS znacznie lepiej odwzorowuje czerń i ma lepszy kontrast oraz znacznie lepsze kąty widzenia. Te ostatnie są tak dobre, że obraz jest ostry i pozbawiony przebarwień niezależnie od tego, z której strony na niego patrzymy i pod jakim kątem. Filmy po prostu wyglądają lepiej.

Drugą bardzo mocną stroną iPada jest czas, przez jaki można oglądać filmy, zanim będzie trzeba doładować baterię. Najlepiej to zobrazuje poniższy wykres.

Test polegał na odtwarzaniu w pętli filmu 720p. Jasność ekranu obu urządzeń była ustawiona na 50%. Wi-Fi było włączone i oba tablety sprawdzały pocztę w czasie odtwarzania wideo. Na iPadzie można oglądać filmy ponad dwa razy dłużej, zanim będzie konieczne ponowne naładowanie baterii urządzenia. Aby móc obejrzeć dwugodzinny film, trzeba go podłączyć do ładowarki na około 40 minut, a Galaxy Taba – na ponad godzinę. Pod względem długości działania po jednym ładowaniu iPad po prostu deklasuje tablet Samsunga. Nie ma czego porównywać.

Do obu urządzeń możemy podłączyć słuchawki i słuchać w nich muzyki. Galaxy Tab bez problemu radzi sobie z plikami .flac, czego iPad oczywiście nie umie. Samsung usunął standardowy androidowy odtwarzacz muzyki i zastąpił go czymś własnym... Tak, bardzo podobnym do programu iPod znajdującego się w iPadzie.

Mamy podobny sposób poruszania się po programie i podobne rozwiązania, takie jak okienko z podglądem utworów wchodzących w skład danego albumu czy pasek przewijania z literami alfabetu. Podobieństw jest więcej. Nie mamy nic przeciwko temu, bo te rozwiązania są fajne i działają bardzo dobrze, ale mimo wszystko déjà vu czai się za rogiem i czeka na okazję, żeby stuknąć użytkownika w głowę. No cóż, jeśli już brać z kogoś przykład, to z najlepszych. Oba programy mają też przygotowanych kilka profilów equalizera.

Warto wspomnieć o tym, że iPod to jedyna aplikacja na iPada, która może działać w tle. iPad z obecnym oprogramowaniem nie zapewnia wielozadaniowości (zostanie ona wprowadzona dopiero w iOS 4, który ponoć ma się pojawić w listopadzie), ale dla odtwarzacza muzyki zrobiono wyjątek.

Cała Polska czyta dzieciom... z tabletu

Następne, w czym tablety spisują się bardzo dobrze, to czytanie e-booków. Galaxy Tab ma od razu zainstalowaną aplikację do otwierania elektronicznych książek, a na iPadzie instaluje się ona, gdy pierwszy raz odwiedzamy AppStore. Obie aplikacje są do siebie uderzająco podobne.

Funkcjonalność i wygląd obu programów są bardzo zbliżone. Po uruchomieniu od razu widzimy elektroniczny regał ze swoją kolekcją książek. Po wybraniu pozycji wyświetlają się elektroniczne strony. Domyślnie pokazuje się tylko tekst i obrazki. Dotknięcie ekranu powoduje, że pojawiają się dodatkowe ikony, które pozwalają utworzyć zakładkę, przejść do spisu treści, ustawić jasność ekranu czy zmienić stronę za pomocą suwaka. W obu aplikacjach możemy zaznaczyć kawałek tekstu, skopiować go, przetłumaczyć lub „wygooglać”. Strony przerzucamy, jeżdżąc palcem w poprzek ekranu lub dotykając jego krawędzi. Przekładaniu stron towarzyszy animacja mająca naśladować tradycyjną książkę. Gdy czytamy książkę na urządzeniu ustawionym w pozycji poziomej, to na ekranie są wyświetlane dwie strony naraz. W pozycji pionowej wyświetlana jest jedna. Dzięki lepszym parametrom ekranu, świetnemu kontrastowi oraz większej rozdzielczości ekranu to właśnie na urządzeniu Apple'a czyta się przyjemniej (zresztą skoro na ekranie mieści się znacznie więcej tekstu, rzadziej trzeba przewracać wirtualne kartki). Zadziwiło nas trochę to, o ile szybciej iBooks działa od swojego odpowiednika zainstalowanego w Galaxy Tabie. Książki ładują się o wiele szybciej, animacje zmiany stron są o wiele płynniejsze. Poza tym, gdy przekręcamy ekran, to e-book na iPadzie przetwarza się o wiele szybciej: znacznie krócej trzeba czekać, aż będzie można czytać książkę w nowej pozycji. W Galaxy Tabie użytkownik musi pamiętać o zablokowaniu funkcji obracania ekranu, zanim weźmie się za czytanie, bo przypadkowe obrócenie i czekanie, aż urządzenie przetworzy książkę i jej strony na nowo, potrafi być denerwujące.

Dzięki wspomnianym szczegółom oraz świetnemu dopracowaniu oprogramowania i sprzętu iPad znowu wygrywa z Galaxy Tabem.

Galaxy Tab może więcej

W Galaxy Tabie widać wiele nawiązań do iPada, ale na szczęście Samsung zdecydował się w niektórych aspektach pójść krok dalej i dodał coś, czego tablet Apple nie ma.

Po pierwsze... z Galaxy Taba da się dzwonić. Tablet Samsunga ma pełną funkcjonalność telefonu. Można wybierać numery, odbierać telefony, wysyłać i odbierać wiadomości SMS. Program obsługujący SMS to jedna z tych aplikacji, które umieją dobrze wykorzystać zwiększoną rozdzielczość ekranu tabletu. Jest to następna z tych rzeczy, które lepiej mieć, niż nie mieć, ale jakoś trudno nam sobie wyobrazić kogoś rozmawiającego przez Galaxy Taba. Próbowaliśmy, i w sumie jedynym sensownym sposobem jest korzystanie ze słuchawek z mikrofonem lub jakiejś słuchawki Bluetooth.

Drugi dodatek to aparat cyfrowy. iPad w ogóle go nie ma, a Galaxy Tab – i z przodu, i z tyłu. Nie zachwyca jakością ani rozdzielczością i bez trudu można znaleźć na rynku smartfony robiące lepsze zdjęcia. Ale aparat jest, fotografuje, kręci filmy i umożliwia prowadzenie rozmów wideo.

Trzecia kwestia to zainstalowane oprogramowanie. iPad jest po wyjęciu z pudełka „goły”. Nie ma w nim prawie żadnej dodatkowej aplikacji. Na przykład możemy tylko wyświetlać dokumenty Worda czy Excela. Aby je edytować, trzeba dokupić dodatkowe programy. Program Pages do edycji plików .doc kosztuje w AppStore 8 dol. Tyle samo kosztuje program do edycji plików .xls. Samsung ma standardowo zainstalowany pakiet ThinkFree Office, który kosztuje na Android Market około 45 zł i spisuje się całkiem przyzwoicie. Poza tym w standardzie otrzymujemy program do przesyłania multimediów przez DLNA, prosty eksplorator plików i kilka innych przydatnych narzędzi, za które w przypadku iPada trzeba zapłacić (i to niemało).

Poza tym Galaxy Tab ma w środku najmocniejszy w tym momencie sprzęt dostępny dla urządzeń tego typu. SoC Samsunga o nazwie Hummingbird to wydajny procesor taktowany zegarem 1 GHz, będący pochodną Corteksa A8, oraz bardzo wydajny układ graficzny PowerVR SGX540, który jest około dwóch razy wydajniejszy od SGX-a 535 iPada.

Jak wydajny jest Galaxy Tab? Nie da się bezpośrednio porównać go z iPadem, ale na rynku są urządzenia z Androidem o zbliżonych parametrach.

Wydajność graficzna Galaxy Taba miażdży wszystko inne, co jest dostępne na rynku. Problemem są tylko gry, które mogłyby wykorzystać potencjał tego układu. Kwaak3 to przeznaczona na Androida wersja króla strzelanek, czyli Quake'a 3 – jedna z niewielu gier zdolnych wykorzystać moc SGX-a 540.

Procesor nie różni się specjalnie od innych pochodnych Corteksa A8, ale i tak jest to najlepsze, co można mieć w tablecie czy smartfonie.

Cena wyjątkowości – kompatybilność z programami

Staraliśmy się zainstalować na Galaxy Tabie jak najwięcej aplikacji. Oczywiście, nie ma mowy, aby narzędzia z marketu umiały wykorzystać dodatkowe piksele i zwiększoną przekątną ekranu, tak jak to robi program pocztowy czy ten do obsługi wiadomości SMS, przygotowane przez Samsunga z myślą o Galaxy Tabie. W najlepszym razie wypełniają całą dostępną powierzchnię. W gorszym próbują rozciągnąć się na cały ekran, zachowując proporcje 800×480, przez co pojawiają się niewykorzystane czarne pasy. W najgorszym aplikacja wyświetli się na środku ekranu otoczona czernią. Praktycznie nikt, kto pisał oprogramowanie dla Androida 2.2 czy wcześniejszego, nie zakładał, że powstanie urządzenie o rozdzielczości 1024×600 i przekątnej ekranu powyżej 5 cali. Dlatego marketowe aplikacje nie są do takich urządzeń przystosowane. Oczywiście, użytkownicy Galaxy Taba mają jeszcze dostęp do Samsung Apps, ale w czasie, gdy ten artykuł powstawał, były tam... dwa programy.

Trzeba to powiedzieć wprost: Android nie jest jeszcze gotowy do wejścia na tablety. Świadczy o tym chociażby to, że kolejni producenci urządzeń przenośnych wycofują się z planów wprowadzenia tabletów z Androidem 2.2. Dopiero Android 3.0 ma być lepiej przystosowany do rozdzielczości wyższych niż 800×480 i do wykorzystania w tabletach.

Sytuacja iPada jest sporo lepsza, ponieważ Apple wie, jakie chce wprowadzić urządzenia na rynek i jakie będą miały parametry. To pozwala firmie odpowiednio się przygotować i kierować poczynaniami twórców oprogramowania. Poza tym iPad sprzedał się bardzo dobrze, dzięki czemu przyciągnął do siebie rzesze nowych programistów, którzy zwietrzyli w przystosowanych do iPada aplikacjach dodatkowy zarobek. Efektem jest o wiele większa baza oprogramowania. Większość popularnych programów ma wersje przystosowane do iPhone'a oraz iPada. Coraz więcej jest też tworzonych z myślą o jak najlepszym wykorzystaniu dostępnej przestrzeni roboczej.

Dopóki na rynku nie będzie więcej tabletów z Androidem, dopóty nie znajdziemy zbyt wielu aplikacji przystosowanych do wyższych, tabletowych rozdzielczości i Galaxy Tab będzie miał problemy z kompatybilnością.

Podsumowanie

Zanim zaczniemy się zastanawiać, który z opisywanych dzisiaj tabletów jest lepszy, zastanówmy się, dla kogo właściwie są tablety i do czego one służą, bo nie jest to takie oczywiste. Pisaliśmy o tym, że świetnie się spisują jako terminale internetowe, bardzo przyjemnie obsługuje się na nich pocztę internetową, nieźle służą jako odtwarzacze multimediów i czytniki książek elektronicznych. Z drugiej strony rozmiarami są już bardzo bliskie netbookom, choć mają funkcjonalność co najwyżej smartfonów. Racjonalnie myśląca osoba szybko dochodzi do wniosku, że tablety nie są sensownym wyborem, bo są inne urządzenia, które lepiej nadają się do pracy lub są bardziej funkcjonalne. Na dodatek, jeśli mamy do wyboru: wziąć ze sobą tablet lub notebook, to przeważnie bierzemy notebook, bo można dzięki niemu więcej zrobić. I w sumie coś w tym jest. Wydaje się nam, że tablety w tym momencie to bardziej gadżet niż coś naprawdę potrzebnego, co dołączy do listy narzędzi pracy człowieka obok smartfonów i notebooków.

Ale jak już wspomnieliśmy, wystarczy raz usiąść wygodnie z tabletem w fotelu, aby poczuć pewną magię tego sprzętu. Jeśli ktoś dużo pracuje przy komputerze, to czasem przychodzi ochota, aby od niego odejść: gdzieś wyjść albo chociaż popracować z dala od biurka. Teoretycznie można wziąć notebook na kolana i rozsiąść się wygodnie na kanapie. Ale nadal zostaje z nami ten ciężki, pecetowy „klimat” pracy, który nie pozwala do końca się odprężyć. Tutaj przychodzi z pomocą tablet. Czysty, intuicyjny interfejs, łatwa obsługa, możliwość pomazania palcem po ekranie powodują, że ta praca jest trochę inna. Oczywiście, wszystko szybciej zrobimy na notebooku, czy nawet netbooku, no ale nie będzie to tak... przyjemne. Ktoś zaraz może powiedzieć, że autor bredzi, że zapłacono mu, aby pisał takie głupoty, itp. Ale takie odczucia ma więcej osób. Praca na tablecie jest po prostu przyjemna. On sobie leży na biurku i czeka, aż go weźmiemy w rękę i wybudzimy, wciskając jeden przycisk. A wtedy możemy szybko i przyjemnie sprawdzić pocztę, ulubiony blog czy wpisy na forum, bez konieczności odpalania komputerowej maszynerii. Na dodatek nieźle się spisuje jako narzędzie rozrywki.

Czy tablety są niezbędne? Nie. Czy są przydatne? Czasem tak, ale inne urządzenia, które prawdopodobnie już masz w domu, też mogą to, co tablety. Więc o co chodzi? O przyjemność z użytkowania. Tablety nie są sprzętem racjonalnym. To po prostu kolejny gadżet, który może ci umilić życie, gdy już masz smartfona i laptopa, choć nie może ich zastąpić.

A który z tabletów jest lepszy? Krótko mówiąc: iPad. Paradoksalnie, przez to, że ma on mniejszą funkcjonalność niż Galaxy Tab i nie próbuje naśladować smartfonu ani zastępować netbooka, jest bardziej bezkompromisowy. Umie mniej niż Galaxy Tab, ma słabsze „bebechy”, denerwujące iTunes, ma sztucznie ograniczone możliwości odtwarzania formatów wideo i audio, nie radzi sobie z Flashem i brakuje w nim wielozadaniowości (do czasu, aż pojawi się aktualizacja oprogramowania). Ale to, co robi, robi po prostu lepiej od Galaxy Taba. W dużej mierze jest to zasługa ekranu. Prawie 10 cali i proporcje 4:3 to naszym zdaniem strzał w dziesiątkę i rozwiązanie znacznie lepsze niż to, co oferuje Galaxy Tab. Ekran zachwyca też ostrością obrazu, kątami, pod którymi można na niego patrzeć, czułością na dotyk i kontrastem. Poza tym cały system działa płynniej i szybciej, przez co nie irytuje i nie męczy spowolnieniami czy mało płynnymi przejściami. Jego obsługa po prostu sprawia więcej przyjemności i nie jesteśmy rozpraszani zbędnymi bajerami i problemami.

Galaxy Tab sprawia wrażenie „przerośniętego smartfona”, którego nie można się wyzbyć, szczególnie gdy miało się styczność z iPadem i pamięta, jak wszystko wyglądało na nim. Na dodatek problemy ze stabilnością i kompatybilnością z programami na razie skutecznie zniechęcają. Nie zrozumcie nas źle. Galaxy Tab to dobry sprzęt, ale brakuje mu dopracowania, dbałości o szczegóły, co odróżnia sprzęt świetny od po prostu dobrego.

Więc jeśli masz już smartfona i laptop i chciałbyś czegoś więcej, czegoś nowego, to weź pod uwagę tablet. Trzeba tylko nastawić się na wydatek około 3 tys. zł. Czy już pisaliśmy, że tablet to nie jest racjonalny zakup?

Do testów dostarczył: Plus

Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 2800 zł

Do testów dostarczył: Samsung

Cena w dniu publikacji (z VAT): 2999 zł