Historia gier komputerowych ocieka gorącą i lepką krwią. Nawet legendarny Mario bez skrupułów deptał całe legiony przeróżnych stworów. Idol dzieci na całym świecie nie wie, co to litość, do dziś umie solidnie przyłożyć, chociażby w Super Smash Bros. Jednak wąsaty hydraulik na pewno nie jest najbardziej bezwzględną postacią znaną z gier. Ten tytuł należy się kolejnym generacjom bezimiennych komandosów, którzy z uśmiechem na ustach ćwiartowali nazistów lub kosmitów w kolejnych FPS-ach z końca poprzedniego wieku. Blazkowicz strzelał do przesympatycznych owczarków niemieckich, a jego kolega po fachu Duke Nukem masakrował międzygalaktyczną, świńską (dosłownie) policję w kinie porno. Wiele gier znanych było m.in. dzięki temu, że w stronę monitora leciały kilogramy flaków niewiadomego pochodzenia. Niektóre produkcje wręcz starały się przełamać cenzurę i ogólne poczucie dobrego smaku, na przykład za pomocą widoku świeżo wyszarpanego ludzkiego kręgosłupa. Prawdziwe fatality, szczególnie na światopoglądzie członkiń kół wiejskich. O krwawych tytułach mówiło się dużo, ale czy przemoc stoi za rewelacyjnymi wynikami sprzedaży?
Odpowiedź brzmi: nie! Mam na to dowody i z wielką przyjemnością zaprezentuję swój ulubiony przykład: Postal 2, czyli kontynuację średnio udanej gry, która jakimś cudem zaskarbiła sobie spore grono fanów. Część druga miała być doskonała pod każdym względem: jeszcze bardziej krwawa, dopracowana technicznie i dowcipna. Zderzenie zapowiedzi z rzeczywistością było bolesne, szczególnie dla osób, które czekały na tę produkcję. Na dobrą sprawę twórcom udała się jedynie implementacja silnika fizycznego. Była to jedna z pierwszych gier, w których obcięta głowa potrafiła efektownie sturlać się po pochyłej jezdni. Mnie najbardziej bawił równie realistycznie spływający mocz, ale chyba nie powinienem tego pisać publicznie. Cała reszta była tragiczna: kiepska grafika, słaba optymalizacja, marna grywalność. Mimo wielkich nadziei Postal 2 nie odniósł komercyjnego ani artystycznego sukcesu. Nawet możliwość użycia kota (a właściwie jego odbytu) jako tłumika nie pomogła. Choć gra była obrazoburcza i absurdalnie krwawa, dzisiaj nie kojarzy mi się jako tytuł kontrowersyjny – raczej zwyczajnie nieudany.
Seks może zniechęcać do zakupu
Nie jest to tylko wyjątek potwierdzający regułę. Istnieje wiele gier, które żerując na brutalności, poniosły spektakularną klęskę. Pamiętacie Rayne? Drapieżną i seksowną (pół)wampirzycę lubującą się w rozczłonkowywaniu niemieckich żołnierzy? Jej ostrza, świszcząc w powietrzu, przerabiały przeciwników na mielone, a szare bunkry zamieniały w krwawą łaźnię. Pierwsza część była świetna, zgrzytać zaczęło w sequelu. Okazało się, że seksowna bohaterka oraz hektolitry wylewającej się posoki nie zakamuflują ewidentnych niedoróbek. System walki był sztywny, a grafika nie zachwycała; ogólnie seria zaczęła cierpieć na chorobę Tomb Raidera: zupełny brak zmian. Najgorsza była spływająca z ekranu nuda. Jej stężenie było wprost proporcjonalne do ilości upuszczanej krwi. Przemoc może usypiać? Jak najbardziej!
Żyjemy w czasach tzw. znieczulicy – braku społecznej wrażliwości na krzywdę biednych i maluczkich. Nikogo nie dziwi widok kreskówkowej dekapitacji podczas telewizyjnej dobranocki. Nawykliśmy do przemocy i jesteśmy zupełnie obojętni na widok brutalnej sceny. Nie żartuję, klienci kupujący gry też tak mają. Mój znajomy pracował kiedyś w Empiku – sieci, która etykę zawodową stawia nad wyraz wysoko. Jako asystent klienta musiał zgodnie z PEGI uprzedzać rodziców o wszystkich zagrożeniach, które na zawsze mogą wypaczyć psychikę ich dzieci. Jak sam opowiadał, większości zupełnie nie obchodziło to, że dana gra jest brutalna. To mnie wcale nie dziwi. Obecnie niesforny Jaś może w podstawówce zgwałcić biedną Małgosię, a i tak nikt nie zwróci mu uwagi... Ach, to całe ADHD – nie można brzdąca krzywdzić z powodu choroby (jego opiekunów). Istnieje jednak magiczne zdanie, które zawsze odstrasza rodziciela przed zakupem: „W produkcji występują stosunki międzyludzkie”. Podobno dopiero wtedy zasłaniają swojej pociesze oczy i z krzykiem wybiegają ze sklepu. Z doświadczenia sprzedawcy gier wynika, że przemoc traktowana jest jak powietrze, a seks wręcz zniechęca do zakupu.
Starszego fana gier może zainteresować odpowiedni zestaw piersi. Nie jest tajemnicą, że Lara Croft zawdzięcza swój niebywały sukces odpowiedniemu wyposażeniu. Nie przepadam za takim rozmiarem, ale ogół gatunku męskiego jest bardzo przewidywalny: kobiece krągłości przyciągają nasz wzrok. Pamiętam, jak w czasie, gdy na ekrany wchodził filmowy Tomb Raider, czytałem pewien artykuł w magazynie poświęconym filmom. Autor (lub autorka) przez kilka tysięcy znaków tłumaczył, że u podstaw fenomenu panny Croft leży wyłącznie seks. A przecież pierwsza część przygód nieustraszonej odkrywczyni była świetną grą. Idę o zakład, że nawet gdyby głównym bohaterem był gruby facet w okularach, to i tak dzieło ludzi z Core Design osiągnęłoby sukces. Wielkie melony nie są gwarantem grywalności. Paradoksalnie, Lara wie o tym najlepiej – po dwóch odcinkach seria zeszła na psy. Nikogo nie obchodziło, że jej biust zaczął się bujać podczas biegania. Straconego klimatu i świeżości nawet taki bajer nie zastąpił.
Lara Croft, bohaterka Tomb Raidera
Najważniejsza w grach jest... grywalność
Ostatnio trafiłem w internecie na zestawienie 10 najgorętszych scen erotycznych zamieszonych w grach. Wszystkie pochodziły z produkcji, które same w sobie były doskonałe, ale jednocześnie dalekie od tego, aby można je było nazwać pełnymi seksu. Jeśli macie ochotę na odrobinę wirtualnego ten tego, to koniecznie rozglądajcie się za najlepszymi RPG-ami lub przygodówkami. Ja polecam serię z Larrym. Kolejne części wręcz kipią erotyzmem i jakby to nie wystarczyło – są przemyślane oraz po brzegi wypełnione świetnym humorem. Ostrzegam jednak przed ostatnimi dwiema produkcjami, które niedawno ukazały się na rynku. Podboje kuzynów Larry'ego to żałosne wykorzystanie uznanej marki – prostackie, brzydkie i nudne. Cyfrowe panienki żywcem wyciągnięte z American Pie nie są ani zabawne, ani podniecające (o braku inteligencji nie wspominając).
Najsłynniejszy podrywacz – Larry
Kiedyś testowałem najpopularniejsze gry pornograficzne. Żałuję tego, mogłem nie wchodzić do tej śmierdzącej rybą niszy – nuda i bezsens rozgrywki są dobijające. Sam wyuzdany seks może przyciągnąć jedynie maniakalnych onanistów, chociaż tacy pewnie woleliby obejrzeć film. Nawiązując do GTA – gra zawierająca dużą dawkę przemocy i (lub) nagości musi się obronić sama. Myślę, że nawet gdyby okroić czwartą część serii z krwi oraz dziewczyn, dalej byłaby ona bestsellerem. Ładnie wymodelowane oraz namiętnie animowane striptizerki są miłym dodatkiem, ale czy tylko dla nich warto wydać kilkadziesiąt złotych? Raczej nie – i to samo można powiedzieć o każdej kontrowersyjnej grze. Nawet pamiętny Carmageddon nie zdobyłby miłości fanów wyścigów samą możliwością rozjeżdżania przechodniów (jakkolwiek irytujących w prawdziwym świecie) – ta sztuka udała się dzięki kilku ciekawym pomysłom i dobrej fizyce jazdy.
Zgadzam się ze stwierdzeniem, że kontrowersyjność przyciąga. Taki rozwścieczony Jack Thompson potrafi zrobić lepszą reklamę od niejednego specjalisty od PR-u. Jednak gra to produkt złożony i nie wystarczy – w przeciwieństwie do niejednej jasnowłosej celebrytki – że będzie skandaliczna. Choćby twórcy stanęli na głowie i umieścili w swojej produkcji największe gwiazdy porno, to i tak bez odpowiedniej mechaniki nie zarobią. Dlatego zanim znowu powiecie, że przemoc oraz seks sprzedały daną grę, dobrze się zastanówcie i przypomnijcie sobie, dlaczego tak właściwie zarwaliście przy niej kilka nocek.
