Metro 2033 – strzelanina, która faktycznie straszy

Artem zostaje wciągnięty w wir wydarzeń związanych z ratowaniem stacji metra, którą zamieszkuje od urodzenia. Ale jak się okazuje, nie kończy się na głównym zadaniu z początku przygody. Gra luźno wiąże się z wydarzeniami opisanymi w książce, ale cech wspólnych jest wiele. Nie sposób też nie dostrzec podobieństwa pomiędzy grami Metro 2033 i S.T.A.L.K.E.R.: obie mają wątek atomowy i należą do gatunku strzelanek pierwszoosobowych. W S.T.A.L.K.E.R.Z.-e gracz eksplorował okolice niesławnej elektrowni atomowej w poszukiwaniu czegoś, co można by dobrze sprzedać. Świat gry Metro 2033 jest z góry skazany na porażkę i widać praktycznie na każdym kroku, jak bardzo przechlapane mają ludzie żyjący pod ziemią. Artem ma wyjątkowo trudne zadanie i kierują nim inne przesłanki niż bohaterami gier z serii S.T.A.L.K.E.R..

Fabuła gry Metro 2033 jest naszym zdaniem bardzo dobra. Nie epatuje epickim rozmachem rodem z gier BioWare, ale nie musi. Jesteśmy przekonani, że autor książki po zapoznaniu się z grą również jest zadowolony z interpretacji. Spodobało nam się świetne wykorzystanie przez studio 4A Games wątku nuklearnej katastrofy, który przecież jest nieco ograny i ryzykowny w użyciu. Atmosfera gry pozwala wyjątkowo szybko zanurzyć się w niegościnny świat bez poczucia wtórności.

Moskwa zniszczona, Moskwa wyludniona?

Niegdyś wspaniałe miasto stało się grobowcem dla większości jego mieszkańców. Garstka tych, którzy ocaleli, musiała salwować się ucieczką. Skoro powierzchnia miasta to wyjątkowo nieprzyjemne, lodowate pustkowie, ludzie skierowali swe kroki w kierunku podziemnego systemu komunikacji miejskiej. Metro w Moskwie jest znakomicie przemyślane – potwierdzi to każdy, kto tam był. Wiadomo, że im bardziej w głąb ziemi, tym cieplej. Powierzchnia użytkowa metra ma zdecydowanie mniejszą powierzchnię od miasta, ale liczba ocalałych jest zastraszająco mała, więc dla nikogo nie zabrakło miejsca.

Warunki, w jakich żyją ludzie, są iście spartańskie. Niby nie wchodzą jeden drugiemu na głowę, ale widać, że nikomu specjalnie nie odpowiada sytuacja panująca pod ziemią, zwłaszcza że nawet tam nie jest do końca bezpiecznie. Nic więc dziwnego, że ocalali nie pałają chęcią eksploracji terenów położonych za głównym włazem prowadzącym do danej stacji. Atmosfera w podziemnych „miastach” jest niezła. Można powiedzieć, że ludzie przyzwyczaili się do życia pod ziemią, ale w dalszym ciągu da się zauważyć ich wrogość w stosunku do obcych. Przed każdym wejściem do ludzkiego siedliska stoją straże, które mają w zwyczaju nie cackać się z podróżnymi, tylko zadawać rzeczowe pytania, np. skąd żeśmy się do cholery przyczołgali. Swojsko jest, oj swojsko. Wszędzie panuje harmider i ciasnota, wszędzie są stosy gratów poupychane pod ścianami, mieszkańcy zajmujący się swoimi sprawami, porozwieszane sznurki z suszącymi się ubraniami oraz pełno broni. Normalnym widokiem są również prowizoryczne bary, w których podziemna ludność spędza czas. Mowa o Rosjanach, a jak wiadomo, chłopcy za kołnierz nie wylewają. Czasy są smutne, a alkohol pozwala zapomnieć o najbardziej ponurej rzeczywistości. W barze warto zapoznać się z sziszą stojącą na ladzie i „sztachnąć” się małym co nieco. Barman najwyraźniej nie napełnia sziszy tytoniem. W redakcji ustaliliśmy, że to najprawdopodobniej opium. Ów specyfik ma magiczne właściwości, bo można palić i palić, a „szuwaksu” nie zabraknie. Efekty wizualne po zaaplikowaniu sobie podejrzanej substancji wydają się być wyjątkowo… hm… realistyczne. Ot, taki mały przerywnik. Podziemne siedziby zamieszkiwane przez ocalałych zrobiły na nas wrażenie, m.in. dzięki oprawie audiowizualnej i właśnie takim szczegółom, jak bary, uliczni kramarze i wszędobylscy samozwańczy żołnierze. Gdy dołożymy do tego wszystkiego łamaną angielszczyznę – oto obraz całości. Nie jest wesoło, ale właśnie takie środowisko buduje niesamowity klimat gry.

Poza ludzkimi siedliskami nie jest bezpiecznie. Ponieważ świat znacząco się zmienił, ludzie zaczęli wierzyć w mistykę i życie pozagrobowe, o czym będzie Wam dane przekonać się na własnej skórze. Zjawiska paranormalne nie są chlebem powszednim w świecie Metro 2033, ale zdarzają się i doskonale do niego pasują. Tereny, które przyjdzie Wam zwiedzić, to podziemny kompleks moskiewskiego metra oraz zamarznięte i opustoszałe fragmenty metropolii, kiedyś zamieszkałej przez miliony ludzi. Nie są to jedyne miejsca, które odwiedzicie, ale reszty nie będziemy zdradzać. Pomiędzy stacjami metra przemieszczamy się przeważnie za pomocą mechanicznych drezyn. Moskiewskie tunele są mocno zdewastowane, więc eksploracja nie zawsze jest łatwa, lekka i przyjemna: jest przeznaczona tylko dla tych, którzy faktycznie mają jakiś ważny powód, aby opuszczać rodzime siedlisko. Artem taki powód ma, zatem jedynym rozwiązaniem jest zrobienie swojego i tyle. Każdy mieszkaniec metra doskonale wie, z jakimi konsekwencjami wiąże się ewentualna wyprawa, ale ludzie zwykli robić to, co muszą, aby przetrwać. Eksploracja tuneli to naprawdę wyzwanie, bo są stare, zniszczone i niebezpieczne. Problemem są nie tylko podniszczone ściany. To człowiek jest intruzem w świecie Metro 2033. Jeżeli nie zabije Was promieniowanie, mogą to zrobić trujące opary lub krok w niewłaściwą stronę. Przeważnie jest ciemno, więc latarka będzie Waszym najlepszym przyjacielem. Graczowi przemierzającemu podziemne tunele ciągle towarzyszy poczucie zagrożenia i beznadziejności sytuacji, w której się znalazł.

Sytuacja wygląda odrobinę lepiej na powierzchni, ale nie ma co się zbytnio przyzwyczajać do wędrówek w świetle dnia. Miasto jest tak zdewastowane, że naprawdę nie ma czego podziwiać. Wszędzie napotykamy martwych śmiałków, którzy próbowali szukać pozostałości po niezagrabionych dobrach. Widok ludzkich zwłok jest na tyle częsty, że przywykamy do niego wyjątkowo szybko. Gdzie są martwe ciała ludzi, tam znajdują się również medykamenty, cenna amunicja oraz broń. Na powierzchni panuje wyjątkowo niska temperatura oraz radiacja, więc pojęcie spaceru na świeżym powietrzu nabiera nowego znaczenia, bo wszędzie udajemy się w gustownej masce gazowej w kolorze zgniłej zieleni. Wszędzie widać zniszczone budynki, wraki samochodów oraz popękane ulice. Cud, miód i orzeszki.

Od strony technicznej jest trochę mniej ciekawie. Mamy do czynienia z typową strzelanką z perspektywy pierwszoosobowej, która pomimo niezwykłego klimatu jest oskryptowana do głębi. Autorzy narzucili nam jedną drogę do celu i nawet na ulicach miasta ścieżka prowadząca do punktu docelowego jest tylko jedna. Ludzkie skupiska nie są przesadnie rozbudowane i to nam nie przeszkadza – wędrówka przez podziemne tereny jest satysfakcjonująca – ale liniowość podczas eksploracji terenu poza nimi to duży minus. Niestety, gra jest krótka: nam przejście przygody dla samotnego gracza zajęło niespełna sześć godzin. Zazwyczaj jest tak, że gdy do krótkiego czasu gry dodamy liniowość, to efekt jest mało przekonujący, produkt sprawia wrażenie niedopracowanego. Tu mniej więcej w połowie przygody akcja zaczyna zasuwać na oślep i zanim się spostrzeżemy, oglądamy napisy końcowe. Nasza reakcja po zakończeniu gry wyglądała mniej więcej tak: „Co jest?!? Już?!? Koniec?!? Ale... ale jak to?!? Nosz kurr... nie fair!”. Mieliśmy cichą nadzieję, że jest tego wszystkiego więcej. Twórcy Metro 2033 strzelili sobie w kolano także dlatego, że nie dołączyli trybu wieloosobowego. Panie i panowie, tak się nie robi. Strzelanki z widoku pierwszej osoby bez możliwości rozgrywki wieloosobowej przeważnie szybko popadają w zapomnienie. Szkoda, wielka szkoda, bo ta gra mogłaby świetnie sprawdzić się w sieci.

Idea miasta nie do końca bezpiecznego

W grze FPS nie mogło zabraknąć kluczowych elementów: śmiercionośnego żelastwa oraz wrogów. Metro 2033 jest typowym przedstawicielem gatunku, więc zadaniem gracza jest konsekwentne mordowanie w celu wykonania powierzonego mu zadania. Fabuła gry jest jej mocną stroną, ale na próżno doszukiwać się w niej rozbudowanego wątku miłosnego lub logicznych łamigłówek. Mamy do czynienia z najprawdziwszą sieczką, która zasługuje na miano horroru bardziej niż większość gier, z którymi się spotkaliśmy.

Twórcy gry zdecydowali się na modne ostatnimi czasy ukrycie wszelkich widocznych cyferek i innych „przeszkadzajek”, które zazwyczaj znajdują się na panelu HUD (ang. head-up display). Zamiast liczby lub paska określającego stan zdrowia mamy plamy krwi, które pojawiają się na ekranie: po chwili spokoju stan zdrowia bohatera wraca do normy. Możemy również nieco przyspieszyć gojenie się ran przez zaaplikowanie sobie zastrzyku z podręcznej apteczki. Ilość amunicji zostaje pokazana tylko podczas przeładowywania broni, co również jest dobrym pomysłem.

Jednym z ciekawszych elementów jest maska gazowa, z której korzystamy wyjątkowo często. Sprzęt ulega zniszczeniu, zatem im więcej otrzymujemy obrażeń, tym większe pęknięcia szybki. Jeżeli sprzęt się zużyje, można go zamienić na nowy model, o ile leży gdzieś w pobliżu. Maska wykorzystuje filtry, które szybko się zużywają. Można je kupić lub znaleźć. Ciekawie wygląda świat widziany przez szybę maski, gdy ta staje się coraz bardziej zaparowana wraz ze zużyciem filtra, by pod koniec jego żywotności skutecznie ograniczać pole widzenia. Odgłos oddychania przez maskę jest świetnym dopełnieniem pomieszczenia wypełnionego dymem lub innymi trującymi oparami. Artem ma także zegarek, w którym uaktywnia stoper odliczający czas do wymiany filtra – mała rzecz, a cieszy.

Bardzo nam się spodobał brak gigantycznej strzałki, która prowadzi gracza za rękę do miejsca docelowego. To irytujące rozwiązanie stało się ostatnio niepokojąco modne. Zamiast tego po naciśnięciu odpowiedniego przycisku gracz ma wgląd w notatnik z zapisanymi zadaniami do wykonania oraz kompasem. W drugiej ręce dzierży zapalniczkę, z której korzysta, by rzucić nieco światła na ów notatnik. Szczegół, ale jakże cieszy... Lampka zamontowana na kasku to pomocny gadżet, ale po pewnym czasie znajdzie się również noktowizor. Ma on ograniczoną żywotność, ale na szczęście ludzie żyjący w podziemiach moskiewskiego metra nauczyli się radzić sobie z brakiem prądu: mała przenośna prądnica skutecznie rozwiązuje problem. Wystarczy ją wyciągnąć i odrobinę poćwiczyć nadgarstek, aby dalej cieszyć się możliwościami noktowizora.

Ciekawie rozwiązano kwestię waluty w grze: jest nią każda amunicja. To bardzo wygodne. Wszelkie dobra kupujemy u ulicznych kramarzy, którzy akceptują wybrany typ amunicji. Jej rodzajów jest kilka, ale to niczego nie komplikuje, bo tam, gdzie handlują kramarze, znajdzie się również prowizoryczny kantor. Każdą amunicję możemy wymienić na tę oficjalną, którą płacimy. Istnieje też możliwość wymiany jednego typu nabojów na drugi, ale „kurs” danej amunicji to najzwyklejsza w świecie lichwa, za którą ktoś powinien pracowników kantoru zakopać żywcem.

Skoro jest waluta, jest również na co ją wydać. Amunicją płacimy za medykamenty, dwa rodzaje granatów, noże do rzucania, filtry do maski gazowej oraz broń wykorzystującą różne pociski. Część narzędzi mordu została zbudowana z najróżniejszego złomu. Strzelby, pistolety, karabiny automatyczne – do wyboru, do koloru. Znalazło się również miejsce dla zabawki przypominającej kuszę, która strzela bełtami. Tych znalezionych w ciałach wrogów można ponownie użyć. Każda broń ma parę wariantów: niektóre mogą mieć zamontowaną lunetę czy tłumik. Żelastwa nie jest dużo, ale jak na grę tej długości – wystarczająco. Szkoda, że sami nie możemy usprawniać swojego arsenału.

Świat Metro 2033 jest niegościnny, wręcz śmiertelnie niebezpieczny. Gra jest po prostu trudna. Wymiana ognia z przeciwnikiem na wyższym poziomie trudności może być wyzwaniem. Twórcy zarzekali się, że będzie można wybrać styl gry i wrogów pacyfikować siłowo lub też po cichu – i tak jest. Na wyższych stopniach trudności zdecydowanie bardziej opłaca się gaszenie źródeł światła i cicha eksterminacja niż brutalna rozwałka. Przeciwnicy są dosyć czujni, chociaż po ich zachowaniu widać, że mamy do czynienia z prostym i przewidywalnym skryptem. Nie natknęliśmy się na przypadki wyjątkowej sztucznej inteligencji. Ci, którzy strzelają, są wyjątkowo celni, a wszelkie maszkary atakują grupowo. Jest do czego postrzelać, oj jest. Podczas eksploracji tunelów natkniecie się na bandyckie grupy oraz przedstawicieli pewnej wyjątkowo nielubianej frakcji, która już raz odcisnęła swoje piętno na niemalże całej Europie, mniej więcej w połowie XX wieku. Wiadomo: pozostała garstka ludzi, którzy potrzebują przywódcy, a komuniści (czyli my – w grze, oczywiście) nie lubią, gdy ktoś im siłą zabiera zabawki z piaskownicy. Konflikt jest zacięty, ale przejawia się raczej sporadycznie. Są też wrogowie niebędący ludźmi. Tych jest najwięcej i to dzięki nim gra zasługuje na miano horroru.

Mutanty, panie! W tunelach czy na powierzchni, w dzień czy w nocy – świat Metro 2033 jest nimi wypełniony po brzegi. Są to kreatury, które w niewyjaśnionych okolicznościach zmutowały w krwiożercze bestie pragnące ludzkiego mięsa. Sęk w tym, że są to stworzenia prawdziwie przerażające. Ryki, które wydają poszczególne monstra, naprawdę pobudzają wyobraźnię. Siedząc w nocy ze słuchawkami na uszach, naprawdę można parę razy podskoczyć w fotelu. Nie żartujemy. Jesteśmy odporni na zagrywki tego typu, ale stworzenia w świecie Metro 2033 przysłało do moskiewskich tuneli chyba samo piekło. Poruszają się szybko i płynnie, a atakują zajadle i skutecznie. Walka z nimi to za każdym razem wyzwanie, i bardzo dobrze, bo przedłuża to rozgrywkę i dostarcza adrenaliny. Sposób, w jaki są wymodelowane i oteksturowane poszczególne potwory zamieszkujące podziemia, jest bardzo dobry. Znakomicie wyglądają cienie stworzeń, widoczne na ścianach, jeszcze zanim dostrzegamy same stworzenia. Kiepskie oświetlenie, rozmyty obraz przed oczami, a do tego ledwo wyraźna sylwetka czegoś, co nie jest w żadnym razie człowiekiem – doznania są naprawdę pierwszorzędne i warto przekonać się o tym na własnej skórze. Chwała twórcom za to, że potrafią przestraszyć starego wyjadacza.

Graficzny nokaut

Oprawa graficzna Metro 2033 zachwyca. Po prostu rzuca na kolana. Czegoś takiego dotąd nie widzieliśmy. Maksymalne ustawienia graficzne zapewniają oczom wniebowzięcie. Za wyglądem gry stoi autorski silnik stworzony przez studio 4A Games. Było podejrzenie, że został wykorzystany X-Ray Engine, który został wykorzystany we wszystkich trzech grach serii S.T.A.L.K.E.R.. Jedna z ważniejszych osób zatrudnionych w 4A Games, które pracowały nad projektem Metro 2033, odeszła ze studia GSC na rok przed pojawieniem się pierwszego S.T.A.L.K.E.R.-a. CTO studia 4A Games Oles Sziszkowcow przekazał prasie, że silnik X-Ray nie został wykorzystany podczas produkcji gry Metro 2033, i my mu wierzymy. Naszym zdaniem gra jakością obrazu znacznie przewyższa nawet najnowszego S.T.A.L.K.E.R.-a, wzbogaconego o efekty graficzne zarezerwowane dla API DirectX 11.

Po pierwsze, tekstury są w nieprzyzwoicie wysokiej rozdzielczości i są dodatkowo bardzo dobrze nałożone na poszczególne obiekty. Wpadek jest naprawdę niedużo, jak na grę typu FPP. Teoretycznie nowe gry w roku 2010 nie powinny mieć problemów z rozdzielczością tekstur, ale jak wiadomo, nie zawsze tak jest. Byliśmy naprawdę bardzo zaskoczeni tym, jak wygląda Metro 2033 przy obecnych realiach rynkowych. Nie przeprowadziliśmy bezpośredniego porównania pomiędzy wersjami przeznaczonymi na konsole i pecety, ale ze zdjęć w internecie można wywnioskować, że wersja konsolowa również trzyma poziom. Po drugie, zachwycił nas zaawansowany efekt głębi ostrości (ang. depth of field), który przydaje rozgrywce realizmu: gra miejscami wygląda wręcz fotorealistycznie. Efekt ten dotyczy nawet obiektów, które znajdują się blisko nas. Zaawansowana opcja DOF jest dostępna tylko dla kart obsługujących API DirectX 11 i musimy uczciwie przyznać, że „pożera” sprzęt bardziej niż teselacja, ale też wygląda dużo bardziej spektakularnie. Podczas przerywników filmowych rozmycie ekranu wygląda wyjątkowo realistycznie. Nawet gdy zbliżamy się bardzo blisko do dowolnego bohatera niezależnego, wówczas środek ekranu staje się bardzo wyraźny, a jego obrzeża zostają elegancko rozmyte. Po trzecie: wolumetryczny dym, efekty pogodowe, miękkie cząsteczki, promienie słońca i księżyca, efekt SSAO, HDR. A to tylko te najważniejsze graficzne smakołyki, które zostały zaimplementowane w grze. Całość daje naprawdę świetny efekt. Zamknięte, klaustrofobiczne pomieszczenia przeważają nad otwartymi przestrzeniami zrujnowanej Moskwy, ale nawet przemierzając tunele metra, da się od czasu do czasu zauważyć promień światła, który dostał się do ciemnych szybów przez dziurę w sklepieniu.

Poszczególne postacie są dobrze wykonane, chociaż miejscami da się zauważyć, że brak im paru klatek animacji. Nie zauważyliśmy również znaczących wpadek związanych z bezwładnymi obiektami, takimi jak ciała wrogów, a w grach dosyć często można ujrzeć na przykład nieprawidłową kolizję zwłok z drzwiami lub kawałkiem ściany. Przeciwnicy są wymodelowani bezbłędnie. Nawet pomimo powtarzalności poszczególnych wrogów obserwowanie ich w akcji daje dużo frajdy. Stwory w odróżnieniu od ludzi poruszają się bardzo płynnie i realistycznie. Bardzo spodobał się nam efekt rozmycia ciał wrogów podczas wykonywania gwałtownych ruchów, takich jak ataki i skoki. Taki zabieg jest wyjątkowo widowiskowy: wygląda to realistycznie i jednocześnie daje do zrozumienia, że poruszają się szybko i zwinnie – przynajmniej my tak to odebraliśmy.

Ludzie zamieszkujący tereny moskiewskiego metra czasem się powtarzają, ale możemy na to przymknąć oko. W każdej grze się tacy zdarzają, w tej – bardzo rzadko. Efekty pogodowe i środowiskowe również zostały odpowiednio wyeksponowane. Jeżeli pada deszcz, widzimy to wyraźnie. Jeżeli w pomieszczeniu znajdują się opary trujących gazów, szybko orientujemy się, że wypada przywdziać maskę gazową. Nie wszędzie dym oraz opary są wolumetryczne, ale ich zastąpienie w niektórych miejscach odpowiednimi bitmapami wydaje się koniecznością, ponieważ efekty wolumetryczne odczuwalnie wpływają na wydajność.

Efekty dźwiękowe również stoją na bardzo wysokim poziomie. Muzyka jest bardzo dobra i buduje klimat. Są to głównie ambientowe brzmienia, czasem da się usłyszeć pianino. Jest dokładnie taka jak trzeba. Odgłosy ludzi oraz wszelkich maszkar również brzmią świetnie. Ryk potwora potrafi przestraszyć. Lokalizacja dźwięków w przestrzeni również nie zawodzi: bez problemu da się określić położenie wroga względem Artema. Dodatkowo po założeniu maski gazowej najwyraźniejszy dźwięk, który słyszymy, to własny oddech, zmieniający się wraz ze zużyciem filtra powietrza. Mając na głowie maskę, sojuszników słyszymy mniej wyraźnie niż bez niej – właśnie tak powinno być. Dialogi postaci również są świetne i doskonale pasują do realiów gry. Mieszkańcy mówiący łamaną angielszczyzną to dobry pomysł.

Ani graficznie, ani muzycznie nie mamy się do czego przyczepić. Gra wygląda całkiem nieźle nawet w najniższych ustawieniach graficznych, więc nikt nie powinien narzekać, że powtarza się przypadek Crysis. Gra wymaga naprawdę mocnej maszyny, aby można było delektować się pełnią możliwości jej silnika przy całkowitej płynności, ale taką cenę trzeba zapłacić za najwyższą jakość obrazu. Zrobiła na nas wrażenie prędkość, z jaką ładują się poszczególne poziomy – mała rzecz, a cieszy.

Galeria

Platforma sprzętowa i wydajność

Oto konfiguracja, na której testowaliśmy grę Metro 2033, a dalej garść informacji dotyczących płynności obrazu w poszczególnych ustawieniach jakości.

Nie da się ukryć: gra jest na tyle wymagająca, że obecnie „zarzyna” każdy sprzęt. Co więcej, mikroprzycięcia były wyjątkowo odczuwalne nawet wtedy, gdy płynność animacji przekraczała 80 kl./s. Grę przetestowaliśmy w 64-bitowym systemie operacyjnym Microsoft Windows Vista ze sterownikami ATI Catalyst w wersji 10.3. Do zwiększenia wydajności karty graficznej użyliśmy programu MSI Afterburner. Warto zaznaczyć, że podczas grania w wyjątkowo wysokich ustawieniach graficznych Radeon HD 5970 robi się naprawdę bardzo głośny. Wentylator karty jest uciążliwy podczas gry, nawet gdy ma się na uszach słuchawki (jeśli jest to model półotwarty lub otwarty). Nic dziwnego, w końcu musi zrobić coś z temperaturą rdzenia karty, która mimo to przekracza 100 stopni Celsjusza.

Liczbę klatek na sekundę mierzyliśmy najnowszą wersją programu FRAPS podczas prologu, od momentu rozpoczęcia przygody do pierwszego spotkania z wrogiem w dużym pomieszczeniu wypełnionym promieniami księżyca. Różnica pomiędzy otwartymi a zamkniętymi przestrzeniami to nawet 40 kl./s. Testowana rozdzielczość to 1680×1050.

Ustawienia Low pozwoliły uzyskać średnio 120 kl./s podczas przechodzenia przez pierwszych kilka pomieszczeń w grze oraz 100 kl./s podczas pierwszej wymiany ognia. Tryb Medium przyniósł jedynie marginalną różnicę względem najniższych ustawień graficznych: około 3 kl./s. Opcja High to średnio około 100 kl./s podczas wędrówki oraz 75 kl./s podczas walki. Po włączeniu trybu Very high płynność znacząco spadła. 65 kl./s podczas wędrówki oraz 30 kl./s w czasie walki to cena za graficzną ucztę, którą studio 4A Games zaserwowało naszym oczom. Po uaktywnieniu teselacji i zaawansowanej głębi ostrości jest jeszcze gorzej. Niecałe 40 kl./s podczas wędrówki oraz 19 kl./s podczas wymiany ognia to liczby wyjątkowo niskie, które nie pozwalają przyjemnie grać.

Na szczęście nawet w najniższych możliwych ustawieniach gra wygląda bardzo dobrze.

Podsumowanie

Jest bardzo dużo aspektów, które nam się spodobały. Niewątpliwie to bardzo udany debiut. Dotąd nie porównywaliśmy Metro 2033 z którymkolwiek ze S.T.A.L.K.E.R.-ów, mimo że pod pewnymi względami są do siebie podobne – nie było takiej potrzeby. Ale zarówno Cień Czernobyla, Czyste Niebo, jak i Zew Prypeci mają tryb dla wielu graczy, i to bardzo dobry. Już teraz doskwiera nam jego brak w Metro 2033. Poza tym każda gra z serii S.T.A.L.K.E.R. zapewnia mniejszą lub większą nieliniowość, a pomysł, aby wątek główny można było ukończyć dopiero po wykonaniu mnóstwa zadań pobocznych, wydaje się nam świetny. Gdyby gra studia 4A Games miała odpowiednio grywalny tryb wieloosobowy i nie była tak liniowa, miałaby szansę stać się jedną z najlepszych produkcji w historii gatunku. Niestety, jest krótka, liniowa i przeznaczona wyłącznie dla pojedynczego gracza. To nie wróży jej długiego żywota. Niby można ją ukończyć ponownie, ale droga do celu będzie wyglądała dokładnie tak samo jak za pierwszym razem. Ale dosyć narzekania.

Gra zachwyca klimatem oraz grafiką. Spodobały się nam także liczne drobiazgi przydające rozgrywce realizmu. Fabuła to kawał dobrej roboty, co jest zasługą również autora powieści. Wierzymy, że rezultat pozytywnie zaskoczył także jego. Świat przedstawiony w grze jest wyjątkowo ponury i nieprzyjazny, a posępna muzyka jeszcze to podkreśla. Gra jest wymagająca i potrafi nieźle nastraszyć. Nie widzieliśmy bardziej przekonywających stworzeń – po prostu trzeba je zobaczyć na własne oczy. Ta gra to nie do końca oszlifowany diament, ale szkoda byłoby przejść koło niej obojętnie. Polecamy.

Do testów dostarczył: CD Projekt

Cena w dniu publikacji (z VAT): 119,99 zł