Dark Void – walka w przestworzach

Nam Dark Void od strony fabuły i wykonania poniekąd przypominała film Sky Capitan And The World Of Tomorrow. As przestworzy, piękna kobieta u jego boku i wypadek skutkujący znalezieniem się na tropikalnej wyspie – brzmi znajomo? Nawet okres historyczny się zgadza. Można by zarzucić twórcom przesadną inspirację filmem, ale od strony fabularnej jest całkiem nieźle. Dark Void to gra, którą można skończyć wyłącznie jako Will. Z bohaterem łatwo się identyfikować praktycznie od pierwszej chwili i zdecydowanie nie jest on bezpłciowy. Nie jest to jednak postać, która wyróżnia się czymś szczególnym na tle innych równie prawych bohaterów gier komputerowych. Prostolinijny Will jest po prostu wzorem do naśladowania.

Jak się szybko okazuje, dwójka rozbitków nie jest sama. W wyniku katastrofy Will oraz Ava znaleźli się w tytułowej pustce, czyli wymiarze alternatywnym do naszego. Nie jest to świat wesoły i toczy się w nim zacięta walka pomiędzy obcą rasą tzw. strażników a ocalałymi, którzy znaleźli się w pustce mniej więcej w ten sam sposób co główny bohater i jego luba. Will nie jest osobnikiem, który czeka z założonymi rękami na nadejście pomocy, i postanawia podjąć walkę ze strażnikami w niegościnnym wymiarze pustki.

Świat pustki czy pusty świat?

Zanim fabuła popchnie gracza w tytułowy wymiar pustki, rozbija się on na tropikalnej wyspie, która znajduje się gdzieś w obrębie Trójkąta Bermudzkiego. To właśnie tam przyjdzie Willowi spędzić parę chwil, zanim akcja gry rozkręci się na dobre. Dark Void sprowadza się do przemierzania poszczególnych miejsc, w których nie da się zgubić, stracić orientacji, pomylić drogi. Już po pierwszych paru chwilach gracz może zacząć oswajać się z tym, że gra jestwyjątkowo liniowa. Pierwsze etapy to eksploracja wyspy w poszukiwaniu Avy, ponieważ dwójka bohaterów rozdziela się bardzo szybko. Gracz pozna tropikalny las, w którym znajdują się ruiny starej cywilizacji. Będzie miał również okazję przekonać się, że pozaziemska cywilizacja strażników jest postrzegana przez tubylców jako bogowie, którym składa się hołd. Tropiki naszym skromnym zdaniem nie są najwyższych lotów, zarówno od strony graficznej, jak i pod względem możliwości eksploracji. Nie ma się co oszukiwać: gra bardzo dużo traci na tym, że jest liniowa. Nie spodobała się nam klaustrofobiczność, która towarzyszy Willowi przez większość czasu, a nie możemy zapomnieć, że akcja gry nie dzieje się w ciasnym laboratorium, tylko na otwartej przestrzeni. Gracz nie hasa po dżungli rodem z Crysisa, tylko przemyka wąziutkimi ścieżkami, walcząc z wrogiem – i to w zasadzie tyle. Nie było nam dane odczuć majestatyczności terenu dookoła i to wydało się nam problemem wyjątkowo szybko.

Podsumowując, rozgrywka na wyspie to wędrówka od punktu A do punktu B, wyłącznie jedną drogą, okazjonalna walka oraz sekwencje filmowe, renderowane przez silnik gry. Nam się ta część gry nie spodobała ani trochę, ponieważ praktycznie wszystkie miejsca na wyspie wydały nam się brzydkie do bólu. Jesteśmy wielkimi fanami Unreal Engine 3.0, ale ani na moment nie zapomnieliśmy, że zdecydowana większość gier opartych na tym silniku to produkcje wyjątkowo słabe. Mieliśmy też cichą nadzieję, że świat pustki okaże się odrobinę bardziej rozbudowany, ponieważ w pewnym momencie Will staje się szczęśliwym posiadaczem plecaka odrzutowego.

Pustka różni się znacznie od bermudzkich tropików. Niby mamy do czynienia ze skalnym pustkowiem, kamiennymi wąwozami pośród otwartych przestrzeni, które czekają na eksplorację, oraz kompleksami obcej cywilizacji. Ale prawda jest boleśnie inna. Otwartość przestrzeni jest iluzoryczna, ponieważ Dark Void nie jest grą typu piaskownica. Teraz do odkrycia jest bardzo niewielki. Niby Will ma przytwierdzony do pleców silnik odrzutowy, który umożliwia mu transport z dużą prędkością. Chłopak mknie po nieboskłonie z jednego miejsca do drugiego, dzielnie wykonując zadania. Gdzie wobec tego leży problem? Miejsca w grze są podobne do pań, które tańczą profesjonalnie w klubach nocnych. Pracują one na zasadzie: patrz, ale nie dotykaj. Owszem, możemy podziwiać teren dookoła, ale zbytnie oddalenie się od głównej drogi skutkuje automatycznym zawróceniem bohatera na tę właściwą. Inna kwestia to krajobrazy – brzydkie, powtarzalne i kiepsko przemyślane. Najbardziej rażą duże, otwarte i wyjątkowo ubogie w szczegóły przestrzenie – świecą pustkami i powtarzalnością obiektów.

Prawdą jest, że Unreal Engine 3.0 już się nieco zestarzał, ale jest cała masa gier, w których konstrukcja terenów jest znacznie lepsza. Nie jesteśmy uprzedzeni w żadnej mierze do liniowej rozgrywki, zresztą takie właśnie gry są ostatnio wyjątkowo popularne. Wiele osób lubi włączyć konsolę lub komputer, zaaplikować sobie godzinę radosnej walki, nie wytężając szarych komórek, i tyle. Redaktorzy PCLab.pl również grywają w produkcje proste, lekkie i przyjemne. Ale i takie gry powinny trzymać pewien poziom. Nie domagamy się nie wiadomo jak złożonej rozgrywki i rozbudowanego świata, ale Dark Void pod tym względem najzwyczajniej zawiódł.

Strzelamy, panie, strzelamy celnie

Dark Void to gra akcji w widoku trzeciej osoby. Wymaga głównie refleksu oraz celnego oka, ponieważ rozgrywka sprowadza się do przemieszczania się i walki. Wymiana ognia z przeciwnikiem jest bardzo podobna jak w Gears of War. Graczowi przyjdzie biegać, skakać oraz umiejętnie korzystać z elementów otoczenia, za którymi można się ukryć – wciąż strzelając. Sprawdziliśmy, że na najwyższym stopniu trudności niekiedy warto skorzystać z dodatkowej osłony. W trybie łatwym i średnim naszym zdaniem nie ma to sensu. Owszem, nasi redaktorzy to wyjadacze obeznani z wojennym rzemiosłem. Jednak na tle innych produkcji tego typu Dark Void jest wyjątkowo łatwa i nieskomplikowana. Smuci to, że da się ją ukończyć w czasie poniżej pięciu godzin. Ale zawsze pozostaje tryb gry wieloosobowej. Że co? Aaaaa... Autorzy nie przewidzieli takiej możliwości, co w grze tego typu naprawdę zaskakuje.

Willowi przyjdzie się zmierzyć z kosmitami na ich własnym terenie. Ponieważ mamy do czynienia z bohaterem nie tylko prawym, ale również obeznanym z bronią, los kosmicznej rasy strażników jest z góry przesądzony. Willowi może korzystać z sześciu rodzajów broni, granatów oraz dodatkowo karabinu maszynowego i rakiet, które mogą zostać zamontowane na prototypowym plecaku odrzutowym. Ciężko pisać o zróżnicowaniu broni, ale akurat ten aspekt gry nie wypadł najgorzej. Do dyspozycji Will ma tylko jedną broń stworzoną przez ludzkie ręce: karabin maszynowy, pierwsze narzędzie zagłady w jego rękach. Okazuje się on wyjątkowo skuteczny. Dalej jest nieco bardziej kolorowo. Jest m.in. podstawowy karabin obcych, który miota niebieskie pociski. Znalazło się również miejsce dla urządzenia, które miota kule wybuchające po zetknięciu z celem. Fanom bezszelestnego unieszkodliwiania wrogów wpadnie również w ręce strażniczy karabin snajperski, miotacz magnetycznych pocisków oraz działko autorstwa pana Tesli. Jest skromnie, ale wystarczająco, jeżeli weźmiemy pod uwagę długość rozgrywki. No i najważniejsza rzecz: Will ma możliwość atakowania przeciwników również wręcz i jest to zdecydowanie skuteczna forma walki. Nawet największy twardziel nie jest w stanie wytrzymać więcej niż kilka ciosów naszego bohatera. Wrogowie mogą mu odpłacić tym samym, np. chwycić go za gardło i udusić, ale dzieje się tak wyjątkowo rzadko.

Unieszkodliwieni wrogowie pozostawiają po sobie lewitujące kule, które są walutą w grze. Uzyskany w walce dochód możemy przeznaczyć tylko na ulepszanie poszczególnych broni oraz plecaka odrzutowego. Warto zbierać fundusze, ponieważ usprawnienia poszczególnych pukawek znacząco podnoszą ich skuteczność. Do plecaka odrzutowego możemy dokupić lepszy karabin maszynowy lub samonaprowadzające się rakiety oraz zwiększyć jego wydajność. Pomysł usprawniania broni i ich działanie spodobały się nam.

Jest gdzie używać broni, ponieważ przeciwników nie zabraknie. Osobną kwestią jest ich zdecydowanie zbyt mała różnorodność. Przeciwnicy będą używać dokładnie z tych samych broni co Wy, rzecz jasna z wyjątkiem klasycznego karabinu maszynowego. Będziecie walczyć z podstawowymi żołnierzami strażników oraz ich paroma kolorystycznymi odmianami, przy czym najbardziej rozwinięci z nich umieją się posługiwać plecakami odrzutowymi. Dodatkowo spotkacie na swojej drodze odrobinę większych żołnierzy oraz młode larwy strażników. Znacznie potężniejsze są lewitujące jednostki pokaźnych rozmiarów, które z lubością korzystają z kombinacji minigun plus railgun. Największe skurczybyki będące na usługach strażników to archony – potężne, powoli kroczące jednostki mechaniczne, których likwidacja sprowadza się do ostrzału odpowiednich miejsc, a następnie zręcznościowej minigry, mającej na celu ostateczne unieszkodliwienie wroga.

Będąc wyekwipowanym w plecak odrzutowy, Will będzie również walczył w powietrzu z latającymi spodkami, pilotowanymi przez strażniczych żołnierzy. Podczas walki w powietrzu poza małymi wyjątkami będziecie strzelać praktycznie do spodków. Will to zaradny jegomość i gdy znajdzie się wyjątkowo blisko przeciwnika, może uchwycić obcy pojazd latający, wyrzucić pilota z kabiny i samemu pokierować sterami pojazdu. Jest to urozmaicenie rozgrywki, ale nie doszukaliśmy się w tym ułatwienia walki. Biorąc pod uwagę prawidła fizyki, sterowanie głównym bohaterem wydało się nam zbyt proste, ale przymykamy na to oko, bo to nie symulator lotu przy użyciu plecaka odrzutowego. Will może atakować wroga swoim prywatnym arsenałem, ale tylko podczas lewitowania. Gdy główny bohater zaczyna osiągać prędkość maksymalną, wówczas uaktywniają się dwa karabiny maszynowe zamontowane wewnątrz plecaka. Są one najwyraźniej magiczne, ponieważ ilość amunicji jest w nich nieograniczona.

W grze często przyjdzie Wam uczestniczyć w wydarzeniach, które wymagają wciskania odpowiednich klawiszy w celu uzyskania pożądanego efektu, czyli np. skutecznego wyeliminowania archona. Irytowało nas, że podczas kluczowej sekwencji walki z gigantycznym pająkiem gra komunikowała, że zamiast klawisza E, który został przyporządkowany do określonej czynności, należy wcisnąć xboksowy żółty przycisk oznaczony literą Y. Nosz kurr… przecież nie gramy na konsoli i nie używamy konsolowego kontrolera, tylko korzystamy z klawiatury. Ten aspekt gry (i nie tylko tej gry) jest wyjątkowo drażniący, ponieważ świadczy o niedopracowaniu wersji przeznaczonej na komputery osobiste. Biorąc pod uwagę szatę graficzną, uproszczoną rozgrywkę i interfejs, nie jest trudno wydedukować, że gra była skierowana głównie do graczy konsolowych, ale pewnych rzeczy nie wypada zaniedbywać. W Dark Void graliśmy przy użyciu zarówno zestawu klawiatura plus mysz, jak i najprostszego kontrolera USB, jaki nam się trafił.

Audiowizualne delicje

Unreal Engine 3.0 jest świetny: bardzo dobrze się skaluje i działa sprawnie także na słabszym sprzęcie, a także wygląda całkiem nieźle pomimo upływu czasu. Efekty jego użycia są bardzo różne. Dotąd na wszystkie platformy ukazało się około 75 gier opartych na tym silniku. Do tego dochodzi pokaźna liczba tytułów, które będą z niego korzystały, ale jeszcze nie zostały wydane. Takie tytuły, jak: Batman: Arkham Asylum, obydwie części Gears of War, Frontlines: Fuel of War, Tom Clancy's Rainbow Six: Vegas 2, obydwie części Mass Effect, Borderlands, Unreal Tournament 3, Mirrors Edge, pokazują, że odpowiedni duet projektanta map i grafika może naprawdę wiele. Natomiast takie gry, jak: Blacksite: Area 51, najnowszy Turok, Damnation, Rise of The Argonauts, Legendary, Monster Madness: Battle for Suburbia, pokazują, jak można zmarnować naprawdę dobry silnik.

Pojawia się zatem pytanie, do której grupy zakwalifikować Dark Void. Zgodnie uznaliśmy, że najnowsza gra studia Airtight Games jest brzydka, choć na pewno trochę ładniejsza od takich brzydali, jak Legendary czy Blacksite: Area 51.

Znalazło się parę rzeczy, które przypadły nam do gustu. Już po chwili gry uwagę przykuwa bardzo ładne, ciekawe niebo. Jest odrobinę statyczne, ale gdy gracz patrzy pod nogi, aby nie wylądować w przepaści, oczywiście nie widzi, co jest nad nim. Ponadto bardzo ciekawie wyglądają promienie słońca. Nie są one tak ostre i dokładne, jak np. w ostatniej grze z serii S.T.A.L.K.E.R., ale wypadają nie najgorzej. Spodobały nam się również poszczególne postacie. Modele nie składają się z jakiejś szczególnie dużej liczby wielokątów, ale wyglądają dużo lepiej niż otoczenie. Główny bohater porusza się płynnie, jest odrobinę groteskowy, ale nie możemy mu niczego zarzucić. W tym miejscu kończą się pozytywne aspekty grafiki w Dark Void.

Oprawa audio jest całkiem znośna. Odgłosy strzałów, mijania latających spodków oraz otoczenia były dobrze słyszalne i zwiększały przyjemność z gry. Muzyka również nam się spodobała, ponieważ brzmiała odrobinę w stylu retro, ale każdy lubi co innego.

Nie spodobał się nam brak głębi ostrości w momencie, gdy Will miał przed sobą pasmo gór lub rząd drzew. Efekt ten występował od czasu do czasu, ale nie zawsze wtedy, kiedy powinien. Otwarte przestrzenie są bardzo mało skomplikowane, zdecydowanie brak im złożoności oraz flory. Najbardziej daje się to odczuć podczas latania pomiędzy skałami, które są do siebie bardzo podobne. Nie ma wielu sposobów na pokrycie różnorodnymi teksturami całego pasma górskiego, ale my dosyć często widzieliśmy przed sobą te same góry, które mijaliśmy kawałek wcześniej. Monotonia terenu jest naprawdę przygnębiająca. Tekstury nie zawsze są odpowiednio wysokiej rozdzielczości i o ile nie widać tego na ekranie telewizora, monitor komputera jest tu bezwzględny. Zawiodła również optymalizacja, a liczba klatek na sekundę potrafi naprawdę ostro szaleć. W rozdzielczości 1920×1200 i przy maksymalnych ustawieniach szczegółowości obrazu oscylowała w okolicy 40, z tendencją do gwałtownych spadków do około 20. W drugiej części Mass Effect przez 90 procent czasu gry obraz był wyświetlany z prędkością 55 kl./s. Nie ma najmniejszego sensu porównywanie tych dwóch gier, ponieważ Mass Effect 2 jest bardzo ładna. Dark Void wygląda całkiem nieźle na zdjęciach w artykule, ale w rzeczywistości, na dużym ekranie i podczas gry, doznania będą zupełnie inne. Warto o tym pamiętać.

Oto tabelka z konfiguracją maszyny, na której Dark Void była testowana.

Podsumowaniem w twarz

Będzie krótko, ale treściwie. Gra nie spodobała się nam, przede wszystkim ze względu na długość, brak trybu gry wieloosobowej oraz kiepskie poczucie przestrzeni, które zdecydowanie nie wynika z użytego silnika. Najnowsza produkcja studia Airtight Games jest przykładem na to, że nie każda konwersja z konsoli na komputer osobisty to dobry pomysł. Razi masa rzeczy, które nie powinny mieć miejsca w najnowszych grach. Dark Void jest kolejną zręcznościówką, którą stawiamy na półce obok takich produktów, jak Legendary czy Blacksite: Area 51. Brak innowacyjności nie zawsze jest poważną wadą; zdarza się, że wykorzystanie starych i sprawdzonych pomysłów wychodzi grze na dobre, ale tym razem tak się nie stało. Dla nas gra nie wyróżnia się na jakimkolwiek polu, także sprawdzone pomysły zaczerpnięte m.in. z Gears of War tym razem zawiodły. Gra jest zdecydowanie słaba. Radzimy omijać ją z daleka, nawet fanom prostych, niewymagających myślenia zręcznościówek. Pomysł na przygodę był naprawdę niezły, ale potencjał pozostał niewykorzystany.

Zdecydowanie lepiej dołożyć kilka złotych do drugiej części Mass Effect, która, o dziwo, wykorzystuje ten sam silnik graficzny. Nam pozostaje mieć nadzieję, że producent Dark Void włoży więcej wysiłku w swoją następną produkcję, o ile taka się pojawi.

Do testów dostarczył: Cenega Poland sp. z o.o.

Cena w dniu publikacji (z VAT): 84,99 zł