Jeśli ktokolwiek z Was wciąż postrzega ten element komputera tak, jak gros naszego społeczeństwa postrzega wina, czyli w myśl zasady, że najlepsze są tanie… bo są dobre i tanie, to niestety, niniejszy artykuł nie będzie dla niego lekarstwem. Nie trzeba przy tym nikogo zapewniać, że producenci już od dłuższego czasu starają się szczelnie wypełnić rynek obudów. Trudno już rozeznać się w poszczególnych markach, tyle ich jest. Entuzjastom, którzy przespali ostatnich kilka lat, śpieszę donieść, że teoria „jest Chieftec i reszta” posiwiała wraz z jej propagatorami. Trzeba jednak odnotować, że pomimo mnogości modeli i olbrzymiej różnorodności ich fizjonomii konstrukcja różnych obudów często oparta jest na tych samych rozwiązaniach. Mało tego, nierzadko sam szkielet jest ten sam nie tylko w różnych modelach danej marki, ale również u różnych producentów. Wyjaśnienie takiego ujednolicenia leży na Dalekim Wschodzie – tam działają fabryki, którym zleca się produkcję. Po co zatem tworzyć przedsiębiorstwo produkcyjne, skoro można załatwić to taniej, łatwiej i szybciej [łagodny przekaz podprogowy dla szukających kredytu gotówkowego]? Wystarczy z katalogu wybrać wzór, ewentualnie zaprojektować panel frontowy, i zdecydować, czy obudowę wyprodukować w dziesiątkach, setkach tysięcy… czy może milionach egzemplarzy. Oczywiście, jest to swego rodzaju uproszczenie, ale dobrze opisuje mechanizm. Musicie go rozumieć, abyśmy mogli dzisiaj odpowiednio odnieść się do propozycji marki GMC. A mogę Was, drodzy Czytelnicy, zapewnić, że przynajmniej jedna z tych komputerowych koszul pachnie bardzo świeżo.
GMC R-3 Corona – być jak Macintosh… ale tylko trochę
Skojarzenia, szczególnie po oględzinach panelu przedniego, nasuwają się same, głównie za sprawą szklistej faktury i wysmakowanego, choć minimalistycznego wzornictwa. Gdyby zamiast centralnie umieszczonego napisu GMC – Innovation & Design widniało nadgryzione logo pewnej firmy sadowniczej, jak mawiał pewien jegomość spotkany przeze mnie na którymś z autobusowych przystanków, prawdopodobnie wielu dałoby się w pierwszej chwili nabrać. Jednak nic w tym złego, bo na nawiązywaniu do wzornictwa Apple'a można tylko zyskać. Producent, swoją drogą, nawiązuje na tyle subtelnie, że jest to wciąż jego produkt, a nie „podróbka Maca”. Bardzo budujące jest też to, że za samym wzornictwem poszły niezłe materiały wykorzystane w konstrukcji frontu. Tworzywo jest sztywne, dobrze spasowane i przyjemne w dotyku. Przycisk „komputerouruchamiacza” oparty jest na „miękkiej” mechanice, więc palec nie wpadnie do środka.
Nie trzeba jednak wielkiej uwagi, by dostrzec, że dobrej prezencji panelu przedniego towarzyszą pewne solidne zmiany konstrukcyjne. Można nawet powiedzieć, że to tak naprawdę najważniejsza zmiana. A więc… gdzie moja nagrywarka DVD, do jasnej anielki!? O tutaj:
Aby uprzedzić krzyki oburzenia w obronie klasycznego montażu: płyta nie wypadnie, o ile podłoga mieszkania, a za nią meble, pochyleniem nie przypominają górskiego zbocza. Napęd jest odrobinę odchylony od pionu, aby płyta pewnie spoczywała na jego tacce. Także odgłosy niezadowolenia wywołanego potencjalnie niewygodnym otwieraniem i zamykaniem śpieszę uciszyć: wystarczy naciśnięcie osobliwego przycisku z prawej strony frontu. Odpowiednia dźwigienka w środku wywoła stosowną reakcję. Na złośliwe pomruki na temat utrudnionego montażu napędu mogę odpowiedzieć, że przebiega on nawet łatwiej niż w klasycznej obudowie, w której trzeba zdjąć przynajmniej oba boczne panele. Tutaj wystarczy zdecydowany ruch ręki, by pozbyć się frontu – reszta polega tylko na dopasowaniu do otworów i wkręceniu śrub. Na szemranie o tym, że zmieści się tylko jeden napęd, nie mogę już odpowiedzieć równie satysfakcjonująco. Istotnie – zatoka 5,25 cala jest tylko jedna i nic z tym się nie da zrobić. Odbijając jednak w nieco inną stronę, stawiam pytanie: czy aby wszyscy wykorzystają obudowę z trzema – czterema takimi miejscami? Niewątpliwie są osoby, którym rozwiązanie GMC wystarczy w zupełności. Corona zdaje się więc szukać swoich nabywców wśród osób zainteresowanych skromnych rozmiarów komputerkami. Trzeba jednak nadmienić, że wykorzystana nagrywarka musi spełnić dwa warunki. Po pierwsze, nie może to być napęd zbyt długi, co przeważnie dyskwalifikuje te wyprodukowane przed paru laty. Po drugie, wszelkie luzy w mechanizmie tacki objawiające się np. drganiami w trakcie wsuwania i wysuwania oznaczają, że płyta wtedy najprawdopodobniej wypadnie. I to przeważnie dotyczy tylko urządzeń eksploatowanych przez kilka lat.
Midi Tower Short – konstrukcja
Wracając do prób oceny zamysłu konstrukcyjnego GMC, warto sobie przypomnieć analogię do Chiefteca. W swoim czasie ów producent wprowadził do swojej oferty konstrukcje Midi Tower z dopiskiem Long, gdyż były właśnie nieco dłuższe od standardowych obudów tej klasy. Dziś recenzowany produkt można by zatem zaklasyfikować w myśl tej samej zasady: Midi Tower Short. Ale aby się o tym w pełni przekonać, trzeba zajrzeć do środka.
Po zdjęciu lewego panelu, co dzięki szybkośrubkom nie nastręczyło kłopotu, od razu rzuca się w oczy miejsce na pełnowymiarową płytę główną ATX. To jednak nie dziwi, jeśli wziąć pod uwagę wysokość obudów typu midi. To, co dziwi, to kompletnie usunięta sekcja przeznaczona właśnie na napędy. Na długość mieści się płyta i nic poza tym. Dyski twarde musiały się jednak gdzieś podziać i miejsce znalazły pod samym wierzchem, przed zasilaczem. Miejsce jest jedynie na dwa tego rodzaju napędy… ale powinno go wystarczyć, jeśli uwzględni się, do kogo R-3 Corona jest kierowana. Koszyk na dyski jest zamocowany na dwóch łatwo dostępnych śrubach oraz dwóch blokujących je z drugiej strony stalowych kształtkach. Dzięki temu dyski przykręca się do koszyka poza obudową, a do jego zamocowania nie potrzeba szczególnej ekwilibrystyki. Kosztem skrócenia całej konstrukcji jest również brak zewnętrznej zatoki 3,5 cala. Jest to cena, której trudno było przy tej koncepcji uniknąć, co jednak samej wady nie łagodzi. Napędy dyskietek to oczywiście drobiazg, choć zarząd ZUS-u mógłby mieć odmienne zdanie. Są jednak takie urządzenia, jak czytniki kart flash, dodatkowe porty USB czy inne kontrolery, które niejednokrotnie są chętnie montowane w komputerach.
Godną odnotowania konsekwencją tych innowacji jest prawy panel, tworzący jedną całość z wierzchem obudowy i na stałe przynitowany do konstrukcji. Niepewność ustępuje dość szybko, gdy zdajemy sobie sprawę, że istotnie nie ma powodów, by oba boczne panele dawały się zdejmować. Ponadto dzięki temu jedna z potencjalnie wrażliwych na wibracje części została „zneutralizowana”, a cała konstrukcja – wzmocniona. Na tym jednak innowacje się kończą. Zasilacz umieszczony jest klasycznie, ponad płytą główną. Ciekawym symptomem uniwersalizacji jest przednia ścianka właściwej konstrukcji, mająca na całej wysokości dwa komplety wycięć i wytłoczeń. Te w górnej partii służą do montażu napędu optycznego, pozwalają poprowadzić kable do niego i zapewnić mu odpowiednią wentylację. Dolna część jest lustrzanym odbiciem górnej, co z oczywistych względów nie znalazło praktycznego zastosowania.
Dmuchanina
Możliwości wentylacji obudowy powinny być wystarczające – opiera się ona na czterech otworach 80 mm. Współczesne tendencje skłaniają, co prawda, do stosowania wentylatorów 120 mm, ale takie nie zmieściłyby się na tylnym panelu, bo obudowa jest za wąska. Zwiększenie gabarytów podważałoby sens oszczędności uzyskanych dzięki opatentowanemu rozwiązaniu frontu. Jego specyficzna konstrukcja i lita struktura wymagały oryginalnego rozwiązania problemu wentylatora pompującego powietrze do wewnątrz: przesunięto go na spód obudowy. Dzięki temu powinien dmuchać dokładnie pod karty rozszerzeń, a więc i pod samą kartę graficzną. Jedyny mankament, jaki się z tym wiąże, to wycięty z blachy „grill”, którego przepuszczalność jest, niestety, bliższa durszlakowi niż otworowi wentylacyjnemu. Ogranicza to przepływ powietrza, więc wentylator ze względu na niewielkie podciśnienie będzie pracował szybciej, a i tak nie będzie to bariera dla kurzu. Na szczęście ten problem dotyczy tylko tego otworu, bo pozostałe wentylatory montowane są w otworach wyposażonych w grille o znacznie większej przepuszczalności. Jeden z nich umieszczono nad procesorem i dołączono do niego plastikowy tunel. Trudno się spodziewać, że nabywca zamontuje w tej obudowie szczególnie skomplikowane systemy chłodzenia procesora, więc rozwiązanie to jest jak najbardziej na miejscu. Trzeba wspomnieć jeszcze o trzech kratkach wentylacyjnych, których celem jest zapewnienie przepływu powietrza przy newralgicznych podzespołach. Jedną z nich zlokalizowano w okolicy dysków, na prawym panelu, co wydaje się rozsądnym rozwiązaniem, skoro przesunięto je poza charakterystyczny dla ATX szlak wentylacyjny. Dwa następne znalazły się na tylnej i lewej ściance w okolicy kart rozszerzeń, ale to trochę nadmiar szczęścia. Zbyt wiele otworów, zamiast pomagać, potrafi przeszkodzić w uporządkowaniu wentylacji. Szkoda, że producenci nie zawsze podchodzą do tego ze zrozumieniem. Tutaj jest to o tyle zbędne, że poniżej kart znajduje się otwór pod wentylator, a chęć założenia filtru przeciwpyłowego na te niewymiarowe kratki skazuje nabywcę na prowizoryczne rozwiązania.
Ten, kto skusi się na Coronę, najprawdopodobniej będzie miał jednak za złe GMC fabryczne wyposażenie tejże wentylacji, ograniczone do pojedynczej osiemdziesiątki, która na dodatek podłączana jest za pomocą klasycznego moleksa. Decyzja ta wydaje się o tyle niezrozumiała, że współczesne płyty główne niemal zawsze mają co najmniej jedno dodatkowe złącze trójpinowe (poza przeznaczonym do schładzacza CPU). Trudno się domyślić, czemu zatem uniemożliwiono nabywcy zarówno monitorowanie obrotów, jak też ich kontrolowanie. Pod tym względem firma wpisuje się, niestety, w ogólną tendencję. Wentylator ten nie jest na tyle wydajny, by samodzielnie zapewnić wentylację komputera, nie jest też na tyle cichy, by nie drażnił potencjalnego nabywcy charakterystycznym, doskonale słyszalnym szumem, który z każdą godziną wieczornego surfowania w internecie staje się coraz bardziej uciążliwy. Po kupieniu obudowy najlepiej zatem pomyśleć o tym, by fabryczny wentylator zdemontować i schować na zapas. Po zamontowaniu kompletu dokupionych wentylatorów stosunek zasysających powietrze do wewnątrz do tych odsysających wyniósłby 2:2 lub 2:3, jeśli policzyć zasilacz, który oczywiście też ma udział w przewietrzaniu wnętrza. Najkorzystniejsze z punktu widzenia skuteczności wentylacji są właśnie układy zrównoważone lub też z lekką przewagą powietrza wypompowywanego. Corona jest zatem produktem dobrze opracowanym pod tym względem, chociaż zdecydowanie niewykraczającym poza standardy przyjęte dla niższych segmentów rynku.
Stylowy mainstream
Jedną z najistotniejszych cech obudowy, która niejednokrotnie oddziela niskie segmenty rynku od wyższych, jest solidność konstrukcji. Grubość blachy tego modelu GMC, 0,6 mm, sugeruje bardzo niewielki ciężar całości – to zaledwie 3,5 kg. I to jest właśnie największą bolączką modelu R-3 Corona, bo wpływa to negatywnie na tłumienie możliwych drgań. Na pewno obudowa jest delikatna. Trzeba uważać, przykręcając poszczególne komponenty, by nie naprzeć zbyt mocno, bo plastyczność stali tej grubości zaraz może dać o sobie znać. Podobnie jak grubość, również ostre krawędzie nie są mocną stroną tej obudowy, choć newralgiczne miejsca osłonięto, zawijając końce stalowych płatów. Zaślepki śledzi również są z tych najtańszych – tj. wyłamywanych. W komplecie znajduje się tylko jedna przystosowana do ponownego montażu. Na koniec trzeba wspomnieć o całkowicie standardowym okablowaniu i komplecie śrub. Bez ekstrawagancji, ale niczego nie brakuje. Szkoda tylko, że nóżki obudowy są ze zdecydowanie najtańszego, twardego tworzywa. Choć pewnie zabezpieczą powierzchnię, na której to białe Midi-Short stanie, to o gwarancji stabilności czy wytłumieniu możliwego rezonansu nie ma mowy.
Gdy już jednak wszystko zostanie podłączone, obudowa wynagrodzi użytkownikowi swoje odrobinę zbyt ubogie wnętrze bardzo sympatycznym uśmiechem w kształcie stonowanego, świecącego, błękitnego koła na froncie. Przycisk uruchamiający i wyłączający komputer również świeci przyjemnym światłem. Praca dysku sygnalizowana jest przez migocącą czerwoną diodę w tym samym miejscu. To wszystko to oczywiście nic praktycznego, ale Corona ewidentnie nie próbuje być podstawą komputera dla entuzjasty. Ucieszy raczej kogoś, kto szuka budżetowego komputera, którego techniczna obsługa ograniczy się co najwyżej do okresowego przedmuchania sprężonym powietrzem i który będzie przy tym wyglądał skromnie i stylowo. Brak tutaj srebrnych wstawek grożących wytarciem, co tylko dobrze świadczy o producencie.
GMC Noblesse AVC-M1 – szyk hi-fi z lat 80.
Krzywizny, przetłoczenia oraz miły chłód szczotkowanego aluminium tworzą charakter przedniego panelu, dobrze oddany przez napis High class home theater PC. Chwilę tylko zastanawia, czy wszystkie zamontowane wewnątrz komponenty okażą się wierne temu sloganowi. No cóż… Taka obudowa to dobry początek, a przecież w życiu poprzeczki należy sobie stawiać wysoko. Koniec końców wygląda to właśnie jak dobry sprzęt hi-fi. Czy to zaleta? Można powiedzieć, że tego rodzaju stylizacja to rzecz nieodzowna w tym segmencie rynku. Klientom szukającym komputerów salonowych nie jest wszystko jedno, więc design à la plastikowe, szpanerskie pudło może im do gustu nie przypaść. Trudno jednak zarzucić tu GMC jakieś rażące uchybienia. Tylko odrobinę pretensjonalnie wyglądają napisy: Dolby Digital, dts Digital Out czy DivX. Być może komuś przypadną do gustu, ale trudno pozbyć się wrażenia, że jednak producent celuje modelem AVC-M1 w grupę mało podatną na tego typu znaczki.
W panelu frontowym nie uniknięto plastiku, co nie byłoby wielkim problemem, gdyby tworzywo było wysokiej jakości. Niestety, jest ono co najmniej „tanie”, a częściej używane przyciski mogą zacząć się ścierać w niedługim czasie. Ładnie wygląda lustrzany pas, skrywający wyświetlacz, o którym nieco dalej. W tym miejscu trzeba jednak zaznaczyć, że jest to jedyne miejsce, na którym zostają widoczne odciski palców. Złodzieju, strzeż się! Lewy fragment tego pasa, skrywający wyjście słuchawkowe, wejście mikrofonowe, dwa porty USB oraz port Firewire, zdecydowanie nie powinien być otwierany przy gościach z wyższych sfer. Spasowanie elementów niewątpliwie mogłoby być lepsze, a otworzenie klapki – nie odsłaniać skrytego za panelem kłębowiska przewodów.
HTPC – konstrukcja
GMC jednak postawiło na rzecz znacznie istotniejszą z praktycznego punktu widzenia. Obudowa jest bowiem o ok. ¼ mniejsza od R-3 Corona i bez mała dwukrotnie cięższa (6,5 kg). Znajduje to potwierdzenie w pomiarze grubości użytej stali, który dał rezultat 0,8 mm. Warto nadmienić przy okazji, że ta z pozoru minimalna zmiana przynosi ogromną różnicę jakościową. Można się zatem zdziwić, szczególnie widząc charakterystyczne dla HTPC proporcje, które sprawiają, że AVC-M1 wygląda zgrabnie i lekko. Dzięki temu rozwiązaniu znacznie lepiej od Corony wytłumi hałaśliwe komponenty, jak i jest mniej podatna na rezonans. To bardzo dobrze, że GMC zdało sobie sprawę, iż w salonie głośna skrzynka to nic pożądanego. 0,8 mm jest zatem rozsądną wartością, choć nadal nie można mówić o czołówce pod tym względem. Stalowe poszycie pomalowano z zewnątrz na kolor aluminium, podobny do tego na froncie, środek zaś otrzymał odcień bardziej grafitowy.
Wnętrze prezentuje się klasycznie. Przewidziano miejsce jedynie dla płyt w formacie mATX, jedną zewnętrzną zatokę 5,25 cala oraz trzy wewnętrzne zatoki 3,5-calowe. Takie rozwiązanie nie rodzi żadnych niespodziewanych problemów, funkcjonalność jest sprawdzona, ale próżno tu szukać jakichkolwiek innowacji. Zamontowanie nagrywarki DVD i jednego dysku w zatoce pod nią istotnie wpływa na ograniczenie przestrzeni w środku, wychodzą bowiem daleko nad płytę główną. GMC jednym posunięciem rozwiązał jednak ten problem i przekuł go w zaletę tej konstrukcji. Wyjmowanie i wkładanie tych zatok to nic kłopotliwego. To drugie można zrobić już po tym, jak płyta i większość komponentów zostanie przymocowana. Udało się dzięki temu zmniejszyć gabaryty całej konstrukcji, a same napędy montuje się łatwo i przyjemnie, choć śrubokręt jest przy tym nieodzowny (trzy śruby). Dysk twardy można również umieścić poza obrysem płyty, gdyż na wysokości zasilacza są dwie inne, pionowe i dające się szybko wyjąć zatoki (jedna śruba).
Niestety, producent zastosował w obudowie rozwiązanie, które w realiach polskiego rynku nie tyle jest wątpliwe, co niemal zupełnie obudowę dyskwalifikuje. Brzmi ostro, ale i sprawa takich słów wymaga, gdyż w AVC-M1 przewidziano miejsce na zasilacz o wysokości jedynie 64 mm. Takich jednostek praktycznie u nas nie ma, a jednym z niewielu wyjątków są modele Chiefteca z serii DPS. Dla GMC byłoby zatem lepiej, gdyby popularność tych modeli w niedługim czasie znacząco wzrosła. Motywy producenta o tyle dziwią, że oszczędność miejsca jest mizerna: pełnowymiarowy zasilacz wymaga jedynie 2 cm więcej!
Dmuchanina
Wentylacja nie zakłada montowania w środku ziejących ogniem podzespołów, choć otwory o rozstawie 80 mm są dobrym sygnałem – w tego rodzaju obudowach nadal powszechnie stosuje się 60 mm, a 120 mm to rzadkość. Można zamontować łącznie trzy osiemdziesiątki: nad procesorem, gdzie umieszczono tunelik dla klasycznego systemu chłodzenia procesora, oraz na tylnym i przednim panelu. Szkoda, że producent nie przewidział miejsca na drugi wentylator tego rozmiaru z tyłu obudowy, bo ewidentnie znalazłoby się na to miejsce, dokładnie na tej samej zasadzie jak w R-3 Corona. Niestety, pomysł na przedni otwór budzi wątpliwości. Ozdobny front nie ma bowiem żadnych szczelin, którymi mogłoby wpadać chłodne powietrze z zewnątrz. Zatem jedyne, co taki wentylator mógłby robić, to przepompowywanie powietrza w obudowie z jednego miejsca w drugie, z tą jednak korzyścią, że w okolicy cieplejszej karty graficznej będzie nieco więcej ruchu. Szkoda jednak, że tylko tyle.
Fabrycznie zastosowano ten sam model wentylatora co we wcześniej opisanym modelu GMC i obsadzono nim jedynie tylny otwór. O związanych z nim szczegółach pisałem już nieco wcześniej. Warto jednak ponownie powiedzieć o istotnej wadzie: podłącza się go za pomocą klasycznego moleksa. Wobec współczesnych standardów płyt głównych jest to rozwiązanie wysoce niezadowalające, szczególnie w obudowach celujących wyżej niż w najniższe segmenty rynku.
Kratki wentylacyjne wycięto z blachy konstrukcyjnej, ale wciąż są na szczęście kratkami wentylacyjnymi, a nie stalą z dziurkami do cedzenia makaronu. Dobrym rozwiązaniem jest również solidny (ok. 130×90 mm) otwór nad kartą graficzną. Ponieważ w prawidłowo ustawionej AVC-M1 płaszczyzna karty znajdzie się w pionie, ciepło z niej powinno łatwiej uchodzić do otoczenia. Niewiele trzeba, aby i w tym miejscu umieścić kolejny wentylator 80 mm, który przyspieszałby ten proces. Szkoda jednak, że w tej klasy obudowie zabrakło filtrów przeciwpyłowych.
Wierzchni panel przykręcany jest szybkośrubkami, co w takich obudowach powinno być standardem. Śledzie, w przeciwieństwie do opisywanego wcześniej modelu GMC, są wymienne, lecz nie mają żadnego mechanizmu zatrzaskowego, i trzeba je zwyczajnie przykręcać. Obudowa spoczywa na czterech nóżkach z dobrej jakości tworzywa, zapobiegającego przemieszczaniu się obudowy po podstawie oraz przenoszeniu na nią drgań. Każda w kształcie koła, zostały otoczone ozdobnym paskiem aluminium, co też wpisuje się w konwencję salonowego hi-fi.
Systemy obudowy są zasilane z przejściówki 24-pinowej wtyczki płyty głównej, co jest dość rzadkim rozwiązaniem. Wzbudza to jednak mieszane uczucia wobec niewielkiego wnętrza, gdyż to dodatkowe 160 mm szerokiej wiązki przewodów do upchnięcia. Zwraca uwagę również osobliwy sposób podłączania panelu przedniego przez USB. Producent wyposażył jednak obudowę w przejściówkę, aby i tę wtyczkę można było podłączyć w jej wnętrzu.
Wyświetlacz, oprogramowanie i pilot
Uruchomienie komputera sygnalizuje jedynie światło pojedynczej diody. Przed zainstalowaniem sterowników i oprogramowania wyświetlacz milczy pogrążony w ciemności. Oblicze obudowy zmienia się jednak diametralnie, gdy nadrobi się tę zaległość. I są jakby trzy wymiary tej zmiany.
Pierwszy to wyświetlacz. Gdy tylko monitor czy telewizor wyświetli informację o ukończeniu instalacji sterowników, daje on o sobie znać całkiem wyraźnie. Jasne diody na ciemnym tle są bardzo czytelne. Niestety, od razu doskwiera jego zdecydowanie niewielka pojemność. To jedynie dwie linie po 16 znaków, a to najwyżej jedna piąta – jedna szósta szerokości panelu. Oczywiście część zabierają uchylna klapka oraz czujnik podczerwieni, ale nadal zdecydowanie za mało wykorzystano dostępne miejsce. Nie ma wątpliwości, że już z 2–3 metrów możemy niczego nie odczytać, o ile nie wyposażono nas w dalekowzroczną babcię. Jednak to, co na nim ujrzymy i w jaki sposób, zależy od dołączonego oprogramowania firmy SoundGraph.
To właśnie ten drugi wymiar. Poznawszy narzędzia iMedian oraz iMon, pozwalające na zdalną obsługę komputera, uświadamiamy sobie, jak ubogim narzędziem jest Windows Media Center. Nie są co prawda tak wizualnie atrakcyjne jak odpowiednik Microsoftu, ale na pewno nie można zarzucić im ubogiego wyglądu.
Oprogramowanie wydaje się wysokiej klasy. Nie miejsce, by zagłębiać się w szczegóły funkcji, ale warto wspomnieć, że zdalna obsługa i dotarcie do informacji systemowych, tych dotyczących odtwarzanych treści, wiadomości, e-maili czy danych o pogodzie, nie stanowi najmniejszego problemu i jest bardzo wygodne. Wyświetlacz na froncie może również uczestniczyć w przekazywaniu nam tych danych, chociaż trudno mówić tutaj o szczególnej przewadze tej obudowy nad innymi w swojej klasie. Funkcje te konfiguruje się w całkowicie anglojęzycznym, niestety, menu iMona.
Jest to o tyle utrudnienie, że odpowiada on za integrację aplikacji z systemem operacyjnym. To z jego pomocą pilot uruchamia aplikacje, korzysta z wirtualnej klawiatury i myszki oraz steruje funkcjami systemu Windows. W przeciwieństwie do niego moduł iMedian, służący przede wszystkim do obsługi multimediów, jest całkowicie spolszczony. Jeśli zatem główną funkcją komputera będzie właśnie HTPC, to można uznać codzienne korzystanie z komputera za zupełnie bezproblemowe. Jedyny warunek to system Microsoftu.
Trzeci wymiar to sam pilot, którego funkcjonalność również zależy bezpośrednio od oprogramowania. Komentując jego budowę, trudno znaleźć coś szczególnie godnego uwagi. Przyciski rozmieszczono typowo, bez szczególnej dbałości o ergonomię. Z drugiej strony reagują bez widocznego opóźnienia i trudno ich działaniu cokolwiek zarzucić. Nie do przecenienia jest jednak możliwość całkowitego odłączenia klawiatury i myszki od komputera, o ile płyta główna pozwoli, i sterowania jego funkcjami samym pilotem, który może od tej pory znaleźć się koło telewizyjnego. Oczywiście, to nie to samo i ograniczenia są duże, ale przecież od HTPC nie wymaga się wygody w pracy w edytorze tekstu. Jeśli jednak powłoka systemu operacyjnego nie jest wymagana do działania pilota, o czym świadczy choćby możliwość włączania nim komputera, to trudno wymagać więcej.
Czy warto było(by) kochać tak… aż do bólu…
Pisanie, że R-3 Corona jest obudową nie dla wszystkich, byłoby banałem. Jest bez cienia wątpliwości konstrukcją innowacyjną i ciekawą. Odważny pomysł pogodzono ze stylistycznym spokojem i przyjemnym złudzeniem wysokiej jakości. Trzeba jednak sobie postawić pytanie, czy faktycznie ten model się podoba, bo bez tego stricte estetycznego odczucia trudno mówić o sensie zaglądania do portfela. Warto przy tym nadmienić, że Corona występuje również w wersji z całkowicie czarnym frontem. Sama konstrukcja poza nieco mniejszymi wymiarami nie zachwyca. Z drugiej strony spełnia pewne standardy wykonania i jeśli nie liczyć grubości użytej stali, nie schodzi poniżej poziomu przyzwoitości. Ten skromny i wysmakowany styl kosztuje na zachód od Odry 40 ojro, co w Polsce mogłoby wynieść ok. 150–170 zł. Czy to dużo, czy mało? To jednak nieco drożej, niż by się chciało, ale jest to absolutnie rodzynek w tym segmencie. Za wszelkie innowacje producenci przeważnie życzą sobie z początku znacznie więcej. GMC wydaje się w tym przypadku celować w szeregowych użytkowników, którzy są wrażliwi na ten specyficzny typ urody, ale nie są zainteresowani potężnymi konfiguracjami do częstej modernizacji.
Wbrew pozorom trudniej jest się odnieść do salonowego modelu AVC-M1. Jest to typowy przedstawiciel gatunku i nie jest oparty na żadnym błyskotliwym pomyśle. Zbudowany jest poprawnie z dobrej jakości elementów, z wyjątkiem niektórych plastików. Podobnie jak poprzednik występuje również w całkowicie czarnym kolorze. Zapewnia kilka ułatwiających życie rozwiązań konstrukcyjnych. Jednak wątpliwości budzi cena, która oscyluje w okolicy 135–150 euro, a więc w Polsce może dochodzić nawet do 600 zł. Oczywiście, nie jest to już tylko metalowa skrzynka, a multimedialny zestaw i to musiało znacząco wpłynąć na cenę. Na szczególne wyróżnienie zasługuje pakiet iMon oraz iMedian, ale nadal obudowa to w sumie nie taka jakość, jakiej w tej cenie byśmy oczekiwali. To, czego w przypadku modelu R-3 Corona nie wypadało wypominać, tutaj jest w pełni uzasadnione. Fabryczny wentylator zdecydowanie nie pasuje do tej klasy obudów, a wentylacja mogłaby być bardziej przemyślana. Również pilot jest jakby nieco zbyt tani, wyświetlacz – za mały, a tłumaczenie oprogramowania wymaga dokończenia. Przyjemność użytkowania urządzenia jest zatem przeznaczona dla osób, których salonowy komputer ma być konstrukcją na pewno nietanią, ale i nie będzie oparty na szczególnie grzejących się komponentach. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że konkurencja na tym polu i w tej części rynku jest silna i dobrze przygotowana na nadejście AVC-M1. Mało tego, przeważnie nie zmusza nabywcy do szukania zasilacza niepopularnego formatu. To właśnie ta cecha może zaważyć na sukcesie tego modelu GMC.
Przeliczanie euro na złotówki jest uzasadnione. Tych obudów w Polsce jeszcze próżno szukać, więc pozostaje mieć nadzieję, że polscy dystrybutorzy zainteresują się tą marką. Jej produkty przynajmniej w części byłyby miłą odmianą.
Do testów dostarczył: GMC
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 150–170 złotych
Do testów dostarczył: GMC
Cena w dniu publikacji (z VAT): ok. 550–600 złotych