Do roku 1990 powstała cała trylogia przygód Barda. Środowisko graczy wysoko ceniło serię Bard’s Tale, przede wszystkim ze względu na dość niekonwencjonalny scenariusz. Oto mieliśmy przed sobą grę, która łączyła w sobie mechanikę fabularnego systemu Advanced Dungeons & Dragons z uniwersum celtyckich mitów i legend. Dodajmy do tego fakt, iż przykładowo, w trzeciej odsłonie przygód Barda, The Bard’s Tale III: Thief of Fate odwiedzimy tak egzotyczne miejsca jak starożytny Rzym oraz... serce nazistowskich Niemiec – Berlin. Tak jest! W erze klasycznych i sztampowych gier roleplaying, masowo produkowanych na licencji Advanced Dungeons & Dragons, nagle pojawił się produkt łamiący wszelkie standardy i konwencje – przynajmniej pod względem fabularnym.
Dziś, równo dwa dziesięciolecia po premierze pierwszej części Bard’s Tale Brian Fargo powraca w wielkim stylu. Tym razem jednak „Opowieści Barda” to ostrze satyry wymierzone w gatunek cRPG. Bo czy miałeś kiedyś okazję, szanowny Czytelniku, stoczyć mrożący krew w żyłach pojedynek z 44-letnim, sfrustrowanym seksualnie... prawiczkiem, terroryzującym w przebraniu lochy pewnego miasteczka? Albo, czy kiedykolwiek, w jakiejkolwiek grze z gatunku fantasy jedynym wyznacznikiem działań naszego bohatera był duży biust ponętnej karczmarki? Tak, tak, co tu kryć... Najnowsze „Opowieści Barda” to najbardziej seksistowska i obrazoburcza gra od czasów przygód Larry’ego Laffera. Program aż kipi od aluzji i kpin. Nie boi się przekraczać granicy szeroko pojętej poprawności politycznej. Czyni to jednak w sposób nad wyraz inteligentny. Choć owszem, nasz Bard bywa czasem nieco grubiański. Cóż poradzić, taka już jego uroda...
Fabuła: biedny Bard w szponach dwóch homoseksualistów rodem z Francji...
Z poprzednich akapitów jasno wynika, że przygody naszego grajka nie są nudnym, oklepanym do bólu sztafażem fantasy. Główny bohater nie ma nawet imienia! To po prostu Bard – jedyny w swoim rodzaju pies na baby, pijanica, warchoł i szubrawiec. Kochająca brzęk srebrnych monet i dbająca jedynie o własne libido męska, szowinistyczna świnia. Nie waha się wdać w najdzikszą awanturę, o ile tylko ma z tego jakieś profity lub uciechy cielesne – a najlepiej i jedno i drugie!
Zgodnie z tradycją poprzednich odsłon cyklu Bard’s Tale, uniwersum naszego bohatera to dość swobodny amalgamat celtyckich i nordyckich mitów. Plus szczypta mechaniki, którą zaczerpnięto z Dungeons & Dragons.
Przygoda Barda rozpoczynają się na jednej z wysp leżącego na północ od Wielkiej Brytanii, archipelagu Orkadów. Akcja rozgrywa się mniej więcej na przełomie IX/X wieku naszej ery – tak jest! Jak już wcześniej wspominałem, wszystkie gry spod znaku Bard’s Tale umiejscowione są w naszej przaśnej rzeczywistości. Choć tak z ręką na sercu trzeba przyznać, że nie ma to większego znaczenia. Wspominam o tym jedynie z kronikarskiego obowiązku wobec was – szanowni Czytelnicy. W gruncie rzeczy przygody naszego bohatera można było ulokować w dowolnym uniwersum Dungeons & Dragons (ot, choćby w Greyhawku lub Forgotten Realms). Tak czy inaczej kapryśny los rzucił naszego Barda do niewielkiej osady Houton. Tu właśnie zaczyna się WIELKA PRZYGODA, choć najpierw musimy przełknąć nie lada upokorzenie w postaci nieco nadpalonego zadka. Naszego zadka, ma się rozumieć. Wszystko to za sprawą perfidnego szczura i bywalców gospody, którzy odznaczają się dosyć wisielczym poczuciem humoru. Lecz nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Nadobna karczmarka zaoferuje Bardowi nocleg, oraz, ekhem... swoje nad wyraz obfite wdzięki ;-). Oczywiście możemy odmówić napalonej wdówce. Wolna wola.
* Tak naprawdę to koncept gry Bard’s Tale powstał w głowie programisty Michaela Cranforda
Dalej jest jeszcze ciekawiej! Zwiedzamy leśne ostępy i okoliczne miasteczka – Stromness i Kirkwall. Pomożemy przerażonemu wieśniakowi ujarzmić wredną chabetę. Rozwiążemy wstydliwy problem podstarzałego prawiczka... o, pardon, o tym już wspominałem na wstępie. Oczywiście w pewnym momencie nawiązuje się główny wątek fabularny gry. Jest nim uwolnienie uroczej księżniczki Caleigh, zamkniętej na szczycie odległej wieży – jakżeby inaczej... Oczywiście nasz Bard nie jest naiwnym altruistą. Jego jedynym motywem jest chęć zdobycia bogactw oraz obiecany, wyuzdany seks na 101 sposobów z blondwłosą pięknością... ale o tym też już chyba wcześniej wspominałem. Tak więc ogarnięty chucią i chęcią zysku Bard wyrusza na karkołomną wyprawę. Porachuje kości przebrzydłym druidom, pokona potężnych strażników trzech wież. Na krętej drodze ku glorii i chwale czeka go walka z oszalałą trzodą chlewną i agresywnym drobiem, nie można nie wspomnieć o legendarnym starciu z ożywionym koszmarem wszystkich Szkotów – potrawą haggisem zwaną. Powtórzę jeszcze raz dla pewności – The Bard’s Tale to prześmiewczy pastisz gatunku fantasy.
Jednakże program ten aspiruje do miana gry fabularnej, choć, co trzeba stanowczo podkreślić, z przeważającymi elementami akcji.
Żadna gra, określana nobilitującym mianem RPG, nie może obyć się bez rozbudowanej kreacji bohatera. The Bard’s Tale zaczerpnął mechanikę i tworzenie postaci z papierowego pierwowzoru, czyli z Dungeons & Dragons. Choć i tutaj autorzy gry nie byli zbyt pryncypialni.
Naszego Barda określa sześć głównych cech. Są to kolejno: Siła, Żywotność, Szczęście, Zręczność, Charyzma i Rytm. A więc odrzucono z klasycznej puli cech Inteligencję i Mądrość. Bardzo słusznie, w gruncie rzeczy nasz Bard to przecież naiwny idiota... o czym przekona się na końcu całej historii, ale o tym na razie cicho sza!
Wraz z rozwojem postaci zyskujemy możliwość pozyskania konkretnych umiejętności. Może to być na przykład Uderzenie krytyczne, Riposta, Szarża tarczą lub też Deszcz strzał. Każdy kto miał styczność z grami pokroju Baldur’s Gate czy Neverwinter Nights nie będzie miał najmniejszych problemów z kreacją i rozwojem swojej postaci.
Bestiariusz i wyposażenie, albo „masz coś do kłucia i walenia?...”
...takim oto bezceremonialnym tekstem rzuca nasz bohater w stronę kowala handlującego wszelakim żelastwem. Faktycznie sprzętu do „kłucia i walenia” - jak na zręcznościowe cRPG - jest całkiem sporo. Korbacze, dwu- i jednoręczne miecze, eleganckie sztylety, topory. Nasz bohater może też zaopatrzyć się w łuki, tarcze oraz pancerze, na przykład w szykowną kolczugę. Oczywiście najlepszy „sprzęt” zdobędziemy podczas samej rozgrywki. W sklepach ceny są często zbyt wygórowane (tu przydaje się wysoka Charyzma).
Bardowi przyjdą też w sukurs przywołane dzięki magicznym melodiom stwory i pomocnicy. Na przykład ciskający głazami olbrzym, zakuty w zbroję rycerz i wiele innych. Nic jednak nie przebije szczura! Szczur to największy sojusznik Barda. Cóż, ciągnie swój do swego...
A jakież to potwory staną na drodze naszego bohatera? Paskudne, pyskate Trowy (odpowiednik wszędobylskich goblinów z klasycznych gier fabularnych), hordy nieumarłych wikingów, bandy krwiożerczych Druidów, golemy, pływoludzie o odrażających kończynach meduzy. Wreszcie pospolite wilki, oraz... domowa trzoda, drób i rogacizna... pardon o tym już wcześniej wspominałem.
Oprawa audio-wizualna: tragedia z lotu ptaka...
Oprawa graficzna „Opowieści Barda” jest dosyć dyskusyjna. Mamy tu bardzo wydajny i przyzwoity silnik graficzny – Snowblind Engine – znany choćby z takich gier jak Baldur's Gate: Dark Alliance. Tak, nie ma co dłużej tego kryć – The Bard’s Tale ma konsolowy rodowód. Postacie są przyzwoicie animowane i dosyć szczegółowe, co widać przede wszystkim podczas animowanych przerywników. Niestety podczas samej rozgrywki kamera wędruje wysoko ponad postać Barda i jego towarzyszy. Regulacja kamery jest bardzo ograniczona. Kuleje przez to grywalność programu. Rzut izometryczny byłby tu bardziej na miejscu. Gra nabrałaby rumieńców, a tak przez większość czasu oglądamy mało ciekawy obraz świata z „lotu ptaka”. Wielka szkoda, że programiści tak mocno ograniczyli pole manewru kamery. Efekty dźwiękowe są dopracowane i nie można im nic zarzucić. Muzyka zasługuje na szczere słowa uznania. Doskonale pasuje do klimatu rozgrywki.
Wymagania sprzętowe: kupuj nowy dysk twardy, kolego!...
Już pierwsze chwile po zetknięciu z pudełkiem gry The Bard’s Tale mogą przyprawić o palpitację serca. Program wydano na płycie DVD. Zarówno na opakowaniu, jak i w instrukcji obsługi widnieje złowieszcze hasło: „ pełna instalacja 8 GB”. Rozumiem, że jest to fatalna pomyłka lub żart w stylu Barda - gdyż instalacja „pełna” to około 5.5 gigabajta danych kopiowanych na dysk twardy. W sumie co za różnica, 2.5 GB w jedną czy w drugą stronę... klient w sklepie może się jednak nieźle przestraszyć...
Minimalne wymagania systemowe podane przez producenta to komputer klasy Pentium III 933 MHz, 256 MB pamięci RAM oraz karta graficzna pokroju RADEONa 9500. Konfiguracja zalecana została dobrana z równie wybornym humorem – Pentium 4 2,8 GHz lub jego odpowiednik ze stajni AMD, karta klasy GeForce FX 5900 lub ATI RADEON 9800. Ciekawe czy ktoś jeszcze zwraca uwagę na te absurdalne zalecenia? – ale to tak na marginesie.
My testowaliśmy „Opowieści Barda” na P4 3 GHz z 1 GB RAM plus GeForce 6800 GT. Gra chodziła bardzo dobrze. Zresztą uznałbym to za kiepski żart, gdyby było inaczej.
Wersja PL: Dusza TEJ gry!
Oryginalna angielska wersja The Bard’s Tale to przede wszystkim popis jednego aktora. Cary Elwes – bo o nim tu mowa. Zapewne kojarzycie takie filmy jak „Faceci w Rajtuzach” „Kłamca, Kłamca” lub „Twister”? Na pewo tak! W The Bard’s Tale Elwes wcielił się postać głównego bohatera.
Jak to koresponduje z naszą rodzimą wersją językową? No cóż. Powiem, tak: szanowni Czytelnicy. Gdybym miał napisać, że polonizacja programu jest bardzo dobra, skłamałbym. Gdybym napisał, że to polonizacja roku, minąłbym się z prawdą. To jest najlepsza rodzima wersja językowa, jaką widziałem w życiu. „Opowieści Barda” w polskiej wersji językowej to zupełnie nowa jakość! Po raz pierwszy to właśnie ona nadaje ton całej grze. Jest zabawna, inteligentna, zrobiona z przysłowiowym przytupem. Czy wystarczy jeśli napiszę, że zrywałem boki ze śmiechu, kiedy w karczmie słuchałem pijackiej piosenki wychwalającej pod niebiosa trunek jakże mi bliski – złociste piwsko.
Dialogi postaci? Kłótnie i docinki między bohaterem i narratorem? Prawdziwy majstersztyk! W skórę zawadiackiego Barda wcielił się z werwą Borys Szyc. Aktor młodego pokolenia („Oficer” z TVP1, „Pręgi” „Symetria”). W roli Mistrza gry/narratora usłyszymy Piotra Fronczewskiego. Chyba tego aktora nikomu bliżej przedstawiać nie trzeba...
Podsumowanie: Ubaw po pachy!
Paradoksalnie ta gra bardziej przypadnie do gustu starszym graczom. „Opowieści Barda” to wysmakowany pastisz gatunku fantasy. Już pomijam delikatne podteksty, aluzje i seksistowskie komentarze głównego bohatera gry. Po prostu młodzi adepci cRPG mogą się poczuć urażeni. Przygody Barda to jedna wielka beczka śmiechu i kpina z konwencji... The Bard’s Tale to jednak gra dosyć krótka. Przejście programu zajęło mi niecałe trzydzieści godzin.
Beznadziejne ustawienie kamery drażni na każdym kroku. Uproszczenia rozgrywki rodem z konsol mogą wywołać niesmak. Niezbyt wygodne sterowanie za pomocą klawiatury i myszki wymaga nieco dobrej woli i cierpliwości ze strony grającego. Wreszcie, brak opcji zapisu w dowolnym miejscu. To wszystko może irytować zapalonych graczy RPG. Ale to nie ma znaczenia, szanowny Czytelniku. Wystarczy, że parskniesz śmiechem, kiedy usłyszysz piosnkę o bezmyślnym pajacu, który uwolnił demona Nucleavee. Chyba nie muszę dodawać, KTO był tym idiotą. Ale odkrycie, jak do tego doszło, pozostawiam już Wam - graczom. Dość powiedzieć, że nasz Bard bardzo nie lubi zwierząt pociągowych...
Czy warto sięgnąć po „Opowieści Barda”? No cóż. Czy miłośnik literatury fantastycznej mógłby przejść obojętnie obok „Świata Dysku” Pratchetta? No właśnie. Chyba odpowiedź jest jednoznaczna...
PS: Na płycie DVD dołączono jako bonus trzy pierwsze części The Bard’s Tale. Co ciekawe, mimo DOSowego rodowodu, dają się bez problemu uruchomić w systemie Windows XP. Tylko nie ręczę za Wasze zdrowie psychiczne, kiedy usłyszycie muzykę prosto z PC Speakera...
Ocena:
- Grafika: 7,0/10
- Dźwięk: 9,5/10
- Grywalność: 7,0/10
- Ogółem: 8,0/10
Platforma: PC (DVD) Cena: 99,90 zł Dystrybutor: Cenega