i-glasses SVGA - monitorem w głowę

Z nerwowego poszukiwania wzrokiem jakiegoś kasku, bądź czegokolwiek, co mogłoby uchronić moją czaszkę przez obrażeniami, wyrwało mnie krótkie spojrzenie na pudełko z owym „monitorem”. Ponieważ wcale nie było ono duże, pomyślałem, że nie powinno być źle i jakoś to wytrzymam.

W niepozornym pudełku znalazłem „monitor”, a raczej coś, co wyglądem przypominało okulary podobne tym, które służą podróżom w światach wirtualnych. Początkowa obawa przerodziła się w zainteresowanie. Jego efektem jest poniższy tekst.

Pudełko niepozorne, bo białe, bez nadruków, jedynie z małą naklejką na jednym z boków, informującą o zawartości, zawierało trzy elementy zestawu. Pierwszym z nich był monitor i-glasses, model SVGA, drugi to przewód, którym łączy się go z komputerem i siecią. Trzeci element układanki to zasilacz, dodatkowo zapakowany w oddzielny kartonik.

Niepozorne tekturowe pudełko kryje w sobie ciekawy gadget...

„Monitor na głowę”, a raczej specjalne okulary, to cały system multimedialny odpowiadający za dostarczenie użytkownikowi zarówno wrażeń wizualnych, jak i dźwiękowych. Za te pierwsze odpowiadają ukryte w masywnej, metalowej obudowie panele LCD, pokazujące obraz SVGA (800x600). Odtwarzanie dźwięku powierzono słuchawkom, już na wstępie dodać trzeba, dość marnej jakości.

Zasilacz z długim kablem pozwala w miarę wygodnie zasilać "okulary"...

Nie bez przyczyny monitor i-glasses nazwałem „okularami”. W istocie, sprzęt zbudowany jest na ich podobieństwo. Od standardowych okularów, poza wyświetlaczami LCD w miejscu szkieł i słuchawkami, różni je nieco mniej subtelna budowa oprawek, która musi wytrzymać wagę urządzenia, oraz dodana na tylnią część głowy elastyczna taśma, przytrzymująca zestaw w odpowiednim miejscu. W przedniej części okularów zamontowano oparcie dla czoła. Ten ostatni element pozwala na w miarę precyzyjne ustawienie okularów przed oczami użytkownika.

Zauważcie, że na powyższej fotografii widać oko. i-glasses nie izolują w pełni od świata zewnętrznego.

Okulary wykonano po części z plastiku, ale też i z metalu. Korpus, kryjący w sobie mini wyświetlacze, jest metalowy i odporny na uszkodzenia. Jedyne otwory, jakie posiada, to te, przez które patrzymy na wyświetlane obrazy, oraz w górnej części, trzy kolejne otwory, w których zmieszczono przyciski sterujące systemem, włącznik i klawisze kontrolne.

Z komputerem urządzenie łączymy przez specjalny interfejs, umieszczony w jego głównej części. Mimo, iż z początku rozwiązanie nie wydaje się do końca przemyślane przez inżynierów projektujących ten sprzęt, w jego późniejszym użytkowaniu zdawało się w zupełności nie przeszkadzać. Pomagał tu specjalny, gumowy klips na lewym zauszniku, przytrzymujący przewód.

Tą wtyczką przesyłany jest obraz, dźwięk i prąd.

Kabel podłączony do interfejsu ma około dwóch metrów długości. Powinno to wystarczyć do poprowadzenia go w rejony tylnej części komputera, do gniazda monitorowego karty graficznej (D-Sub 15-pin) oraz wyjścia dźwięku na karcie dźwiękowej (mini-jack 3,5 mm).

Gniazdo dla wtyczki.

Trzecie z rozgałęzień, na jakie rozdziela się przewód, łączy się z siecią elektryczną. Zasilacz ma dodatkowo półtorametrowy kabelek, nie powinno być kłopotu z osiągnięciem najbliższego kontaktu.

Z jednego kabla nagle robią się trzy przewody... prąd, obraz i dźwięk.

Ponieważ ciekawość nie pozwoliła mi długo czekać, czym prędzej podłączyłem wszystko do komputera, a ten „odpaliłem”.

Umieszczenie okularów na głowie nie jest zadaniem najprostszym. I-glasses posiadają wiele ruchomych elementów, które podczas wkładania okularów cały czas się poruszają, to opadają, to przekrzywiają się, dodatkowo, ściągająca taśma na tyle głowy zawija się, a słuchawki zaczepiają się o uszy. Kiedy z tymi niewielkimi przeciwnościami poradzimy sobie, sprzęt powinien spoczywać już pewnie na skroniach. Podpora na czoło utrzymuje całość w odpowiedniej odległości od nosa, nie narażając go na dźwiganie okularów i powstanie odcisków.

i-glasses w pełnej okazałości.

Komputer pracuje, wciskam włącznik. Po krótkiej chwili przed oczami pokazuje się obraz. Przy pomocy trzech przycisków umieszczonych na obudowie użytkownik może sterować wieloma ustawieniami urządzenia. Są to m.in. jasność, kontrast, składowe RGB dla każdego oka. Jest także możliwość powrotu do tzw. ustawień fabrycznych. Poza opcją menu, przyciski, którymi do tej pory można było wybierać jego opcje, służą zmianie głośności dźwięku w słuchawkach.

Przyciski sterujące i dioda sygnalizująca włączenie okularów.

Niestety, mimo że obraz wyświetlany przez mini panele LCD jest dobrej jakości, to trudno było mi ustawić okulary w takiej pozycji, by obraz był idealnie odbierany przez każde oko.

Jeszcze dwa ogólne rzuty oka na sprzęt.

Obraz z paneli, po odbiciu, musi jeszcze przejść bezpośrednio przed okiem patrzącego przez soczewki. Szkoda, ze producent nie umożliwił zmiany ich ustawień, tak jak np. w lornetkach. Pozwoliłoby to lepiej dopasować odbierany obraz do preferencji poszczególnych użytkowników. Nawet jeśli uda się umieścić okulary w odpowiedniej pozycji przed oczami, to cały obraz nie jest widoczny jednakowo ostro. Rozmyciu ulegają jego skrajne obszary.

Pomińmy na chwilę niewielkie kłopoty z ostrością. Budowa okularów nie pozwala na całkowite odizolowanie oczu od światła zewnętrznego. Na pierwszym planie oczywiście widać obraz z komputera, ale gdy tylko nieco opuści się wzrok, spokojnie można obserwować np. klawiaturę komputera. Wpływ światła z zewnątrz łatwo jednak zignorować i skupić całą uwagę na obrazie generowanym przez i-glasses.

Mniej więcej to widać zaraz przed założeniem okularów.

Warto dodać, że kiedy tylko w pomieszczeniu, w którym znajduje się użytkownik, zgaśnie światło, przyjemność korzystania z i-glasses bardzo się zmienia, oczywiście na lepsze.

Wrażenie podczas korzystania z okularów nie jest takie jak podczas seansu w pierwszym rzędzie kinowej sali. Spróbowałem zmierzyć wielkość widzialnego obrazu. To, co widać w i-glasses, odpowiada mniej-więcej wrażeniu, jakie osiąga się, patrząc na monitor o przekątnej 17 cali z odległości około 40-45 cm.

Na spodniej części widać wyżłobienie na nos... nie warto z niego korzystać... odciski murowane.

Obraz ma maksymalną rozdzielczości 800 na 600 pikseli. Mimo, że to w miarę niska rozdzielczość, to jednocześnie maksimum, z jakim można wygodnie pracować. Zastosowanie paneli pokazujących obrazy bardziej szczegółowe nie miałoby sensu. Przy obecnej rozdzielczości i tak mniejsze z liter, np. w Wordzie o wielkości 8, są trudne do rozpoznania.

Nie można powiedzieć, że i-glasses to dobre rozwiązanie dla posługujących się często edytorami tekstów, jak i arkuszami kalkulacyjnymi. Wzrok w takich zadaniach męczy się bardzo szybko.

Ten mały gadget na jednym z zauszników pozwala na wygodne poprowadzenie przewodu zasilającego.

Zupełnie inaczej sprawa wygląda podczas oglądania filmów czy gier FPP. W tych zadaniach, szczególnie w ciemnych pomieszczeniach, gdzie dodatkowe światło nie dociera do oczu, wrażenie są bardzo pozytywne. Oglądanie filmów jest przyjemne, w końcu można robić to nawet leżąc (jeśli komputer stoi odpowiednio blisko łóżka :-)). W przypadku standardowego monitora nie sposób położyć się na plecach, jednocześnie oglądając film.

Obraz w okularach nie pozostawia smug. Reakcja matryc LCD jest na tyle szybka, by nie powodować tego nieprzyjemnego efektu. Kolory wydają się być na ustawieniach fabrycznych nieco przejaskrawione, ale krótka operacja z menu sprzętu rozwiązuje kłopot.

Ponieważ nie są to okulary z elektronicznymi błędnikami, wskazującymi komputerowi położenie głowy gracza, np. w grach FPP, zachowują się jak zwykły monitor.

Kabelki od słuchawek nieco skręcono.

Prócz obrazu, okulary oferują również stereofoniczny dźwięk. Słuchawki są integralną częścią zestawu i nie da się ich odłączyć, a szkoda. Czasem, kiedy nie ma potrzeby korzystania z dźwięku, dwie słuchawki tylko przeszkadzają. Gdy działają, prezentują raczej przeciętną jakość. Możliwość odłączenia ich byłaby opcją pożądaną. Istniałaby wtedy możliwość jednoczesnego korzystania z okularów i oddzielnych, lepszej jakości słuchawek.

Szkoda, że nie da się ich odczepić... marna jakość, na którą użytkownik jest "skazany".

Podczas pracy, obudowa i-glasses nagrzewa się. Dzieje się tak dzięki umieszczonym wewnątrz działającym panelom LCD. Jednak temperatura ta nie jest zbyt wysoka i nie przeszkadza przy korzystaniu ze sprzętu.

Sprężysty pasek na tył glowy pomaga utrzymać okulary w odpowiedniej pozycji.

Po około półtorej godziny, spędzonej podczas pisania tego tekstu w okularach i-glasses, szczerze mówiąc, miałem dosyć. Wielką ulgą okazało się zdjęcie systemu z głowy i spojrzenie w ekran zwykłego monitora. Może to kwestia przyzwyczajenia, może nie. W każdym bądź razie, było to męczące półtorej godziny.

Jak widzicie, oprawki mogą składać się jak w zwykłych okularach...

Na pewno projektantom tego rodzaju rozwiązań należą się brawa za pomysł. Monitor jest niewielki, poręczny i lekki. Połączony z komputerem przenośnym pozwala na pracę w dowolnym miejscu w pobliżu gniazdka elektrycznego i w dowolnej pozycji, siedzącej, stojącej czy leżącej. Niezależnie od niej, użytkownik zawsze znajduje się przed „ekranem” w tej samej odległości.

Jednak i-glasses przydałoby się kilka poprawek. Przede wszystkim, możliwość nastawiania ostrości (nie wszystkie osoby bowiem widzą tak samo). Odłączalne słuchawki też byłyby dobrym pomysłem.

Producent zaleca zastosowanie swojego sprzętu wszędzie tam, gdzie wymagana jest odrobina prywatności, czy to podczas pracy z dokumentami tekstowymi, czy też zabawy. Cena tego „udogodnienia” nie jest jednak niska, to 4137 złotych. Za tę samą kwotę można wybrać porządnej klasy, „prawdziwy”, duży monitor ciekłokrystaliczny. Oczywiście nie włożymy go sobie na głowę.

i-glasses Head-Mounted Display SVGA 2D

Zalety