OnePlus 3 – test godnego następcy OnePlus One

OnePlus kontynuuje swoją godną pochwały tradycję i pozwala przyszłemu użytkownikowi wybrać, jak mają wyglądać i działać przyciski systemowe w telefonie. Nie przepadasz za dotykowymi płytkami pod wyświetlaczem? Nie ma sprawy, możesz je dezaktywować, wyłączyć ich podświetlenie i zastąpić je graficznymi odpowiednikami (oczywiście, nie ma to wpływu na sposób działania skanera linii papilarnych zintegrowanego ze środkowym przyciskiem domowym). A jeśli jednak chcesz, by zostały, to możesz wybrać, z której strony znajdzie się przycisk cofania, a z której przycisk wielozadaniowości. W systemie można też ustawić, co się stanie po dłuższym przytrzymaniu każdego z nich albo szybkim dwukrotnym stuknięciu. Uważamy, że taka konfigurowalność powinna być standardem w smartfonach z Androidem.

W OnePlus 3 powrócił też suwak wyciszania powiadomień, umieszczony w górnej części lewej krawędzi obudowy. Można go ustawić w jednej z trzech pozycji. W pierwszym ustawieniu, aktywnym w fabrycznej konfiguracji, słyszalne są wszystkie powiadomienia, w drugim – tylko powiadomienia priorytetowe, a w trzecim panuje całkowita cisza. Ale to nie wszystko. W ustawieniach systemowych OnePlus 3 umieszczono specjalne menu konfiguracji tego suwaka, więc można ustalić, czy opcja całkowitego wyciszenia wyłącza również dźwięki alarmów i multimediów, a w trybie priorytetowym – które kontakty mają być traktowane w specjalny sposób. Świetny pomysł, świetne wykonanie – i znowu widoczna jest w tym wszystkim troska o to, by użytkownik mógł zadecydować, jak ma się zachowywać jego telefon.

Przyciski do zmiany głośności i wybudzania/usypiania są metalowe i nie mamy zastrzeżeń co do mechaniki ich działania. Na dolnej krawędzi urządzenia umieszczono pojedynczy głośnik, wyjście słuchawkowe i port USB typu C, za którym – tak jak w ubiegłym roku – stoi, niestety, stary kontroler USB 2.0.

OnePlus 3 robi bardzo dobre pierwsze wrażenie. Nie jest najbardziej odkrywczym tegorocznym modelem, ale szybko go polubiliśmy. To kawał zgrabnego, gustownego, solidnego i względnie poręcznego smartfona, w którym pod względem jakości wykonania i z punktu widzenia ergonomii trudno znaleźć jakiekolwiek większe niedociągnięcia i w ogóle powody, by kręcić nosem.

OxygenOS nabiera dojrzałości

OnePlus One swoją popularność w środowisku androidowych zapaleńców w znacznej mierze zawdzięczał świetnemu oprogramowaniu, przygotowywanemu przez ludzi z CyanogenMod. Po kilku miesiącach szefostwo OnePlus uznało jednak, że lepiej będzie tworzyć oprogramowanie do swoich telefonów u siebie. Powołało więc do życia OxygenOS – nakładkę systemową zbudowaną na fundamencie czystego Androida, która miała trafić do wszystkich przyszłych smartfonów tej marki. Najpierw można ją było zobaczyć w akcji w OnePlus 2 i... delikatnie się rozczarować, bo po oprogramowaniu tego modelu było wyraźnie widać, że OxygenOS to młody projekt, który pod względem funkcjonalności i dopracowania jest daleko w tyle za CyanogenModem z OnePlus One. Wersja OxygenOS, którą użytkowaliśmy w czasie testów OnePlus 3, jest już znacznie dojrzalsza i choć nadal nie jest to CyanogenMod (i zapewne nigdy nie będzie, bo jednak OxygenOS w założeniu ma mieć trochę inny charakter), to korzystało się nam z niej bardzo przyjemnie.

O dwóch bardzo przydatnych i lubianych przez nas funkcjach: możliwości konfiguracji przycisków systemowych i suwaka wyciszania powiadomień, pisaliśmy już na poprzedniej stronie, ale ciekawych smaczków w OxygenOS jest więcej. Na przykład OnePlus 3 jest wyposażony w ośmiokolorową diodę i w ustawieniach można określić, jaką barwą będzie ona informować o powiadomieniach.

Bardzo wygodna jest możliwość wysuwania szufladki powiadomień przesunięciem palca w dół w dowolnym miejscu ekranu domowego (czyli nie trzeba sięgać do górnej belki ekranu, co bywa kłopotliwe w telefonach tych rozmiarów) i wywoływania systemowej wyszukiwarki Google przesunięciem palca do góry (podobne rozwiązania występują w smartfonach Huawei).

W OxygenOS można też zmienić kolorystykę interfejsu na ciemną (której Google z jakiegoś dziwnego powodu nadal nie chce nam udostępnić), liczbę ikon wyświetlanych w szufladce z narzędziami (niestety, nie da się zrobić tego samego z ekranem domowym) oraz wygląd i sposób działania kilku innych elementów interfejsu.

Co ważne, OxygenOS jest w pewnym sensie czystszy, od... czystego Androida. Tak krótkiej listy fabrycznie zainstalowanych programów nie mają nawet Nexusy (bo nie ma tu wielu narzędzi Google, których mało kto używa). Nic tu więc nie zajmuje niepotrzebnie miejsca – czy to w pamięci urządzenia, czy to na liście oprogramowania.

OnePlus 3 to przy okazji jeden z nielicznych smartfonów, których twórcy nie mają problemu z tym, że użytkownicy chcą rootować sprzęt i/lub wgrywać mu alternatywne oprogramowanie. W większości przypadków wiąże się to z utratą gwarancji, ale nie tym razem. Jeśli więc zatęsknisz za pewnymi rozwiązaniami z CyanogenModa, to wiedz, że nie ma braku, którego nie da się wypełnić za pomocą jakiegoś modułu Xposed ;)

Najnowsza wersja OxygenOS powinna zadowolić zdecydowaną większość androidowych zapaleńców, którzy lubią mieć pełną kontrolę nad oprogramowaniem swojego telefonu. Z drugiej strony ta czystość i otwartość sprawia, że OnePlus 3 może nie być najlepszym wyborem dla tych, którzy dopiero rozpoczynają użytkowanie smartfonów na poważnie. Oni często wolą, by to producent zapewnił im niezbędne narzędzia, dzięki którym ich nowy telefon będzie w pełni funkcjonalny od razu po wyjęciu go z pudełka. Zatem Oxygen OS jest dojrzalszy i stabilniejszy niż rok temu, a do tego szybki, ale nadal nie jest to nakładka dla wszystkich.

NFC, poprawny dual-SIM i powrót USB typu C

OnePlus 2 został mocno skrytykowany za brak NFC. Bez NFC da się żyć (miliony użytkowników iPhone'ów są dowodem ;)), a wiele osób nawet nie wie, co to jest i do czego służy, jednak bywa to przydatne i w połączeniu z Androidem 6.0 oraz skanerem linii papilarnych pozwala korzystać z usługi AndroidPay. Dlatego bardzo nas cieszy, że w przypadku OnePlus 3 nie cięto ponownie kosztów w ten sposób i że NFC jest tu na swoim miejscu.

Za to wraca inna rzecz, którą lekko skrytykowaliśmy w OnePlus 2: port USB typu C, za którym umieszczono zwykły kontroler USB 2.0. Czyli w OnePlus 3 wsuwa się nowsze i łatwiejsze w użyciu wtyczki USB, lecz nie wiążą się z tym żadne nowinki techniczne typowe dla USB 3.1, takie jak szybszy transfer danych i kompatybilność z DisplayPort. Szkoda, bo choć symetryczna wtyczka USB typu C jest wygodna, to jeszcze trochę poczekamy na moment, gdy będzie ona tak popularna, że wyjazd na weekend bez ładowarki z odpowiednim przewodem nie będzie oznaczał utraty kontaktu ze światem. A oczekiwanie na ten moment jest trudniejsze, jeśli w międzyczasie nie można korzystać z możliwości USB 3.1.

W szufladce wysuwającej się z prawego boku OnePlus 3 mieszczą się dwie karty nano-SIM, a oprogramowanie i sprzęt poprawnie obsługują tryb dual-SIM. W ustawieniach systemowych da się wybrać domyślną kartę służącą do wysyłania wiadomości i nawiązywania połączeń telefonicznych, w dialerze znajdują się dwie słuchawki rozpoczynania rozmowy, klient SMS wyświetla informację o tym, na który numer została wysłana dana wiadomość, i tak dalej. Czyli jest tu wszystko to, co niezbędne do efektywnego korzystania z dwóch kart SIM.

Moduł Wi-Fi obsługuje standard ac, moduł Bluetooth jest zgodny z wersją 4.2 tego standardu, a modem LTE łączy się z sieciami kategorii 6. Nie zauważyliśmy żadnych problemów z ich działaniem ani z siłą sygnału. Jakość słuchawki i połączeń telefonicznych jest dobra. W bardzo głośnym otoczeniu niektóre telefony radzą sobie lepiej, ale w zdecydowanej większości sytuacji słuchawka OnePlus 3 jest wystarczająco głośna, a rozmówcę słychać wystarczająco wyraźnie.

Świetny skaner odcisków

Czytnik odcisków palców umieszczono w OnePlus 3 pod ekranem i nie mamy większych zastrzeżeń co do sposobu jego działania. Jest on cały czas aktywny i gotowy do użycia, więc nie trzeba najpierw wciskać mechanicznego przycisku na boku obudowy, żeby odblokować ten telefon, co jest bardzo wygodne.

Z drugiej strony rozwiązanie to ma pewną wadę. Kilka razy nasz OnePlus 3, znajdując się w kieszeni, próbował zeskanować... udo, przez co musieliśmy się nauczyć, że najlepiej wkładać go do kieszeni ekranem skierowanym na zewnątrz. Z rozpoznawaniem tych części ciała, do których rozpoznawania został stworzony, radzi sobie jednak bardzo dobrze – odczytywanie linii papilarnych jest szybkie i bezproblemowe.

Multimedialne cięcia kosztów

OnePlus 3 nie był tworzony z myślą o tych, którzy nie umieją się obyć w podróży bez multimediów. Podstawowa funkcjonalność preinstalowanego oprogramowania służącego do oglądania filmów, słuchania muzyki i wyświetlania zdjęć jest bardzo uboga i większość użytkowników tego telefonu zapewne szybko zainstaluje jakieś alternatywne narzędzia ze Sklepu Play. Funkcje sprzętowe również nie zachwycają: nie ma tu portu podczerwieni ani fizycznego wyjścia obrazu, głośnik jest tylko jeden i jest umieszczony w najgorszym możliwym miejscu (choć jeśli akurat nie jest zasłonięty dłonią, gra całkiem głośno i wyraźnie). Dobrze, że przynajmniej Miracast nie jest zablokowany, jak w Nexusach i kilku innych smartfonach z czystym Androidem.

Także wyjście słuchawkowe nie rozpieszcza uszu. OnePlus 3 korzysta ze standardowego przetwornika cyfrowo-analogowego Qualcomma, który nie jest wspomagany dodatkowym wzmacniaczem słuchawkowym. Tor audio OnePlus 3 jest więc bardzo podstawowy, jak na sprzęt tej klasy, i to czuć – wystarczy mieć trochę bardziej wymagające słuchawki i uszy. Większość osób jakość i moc wyjścia słuchawkowego uzna za wystarczające, ale nie jest to smartfon dla audiofilów.

5,5-calowa matryca Super AMOLED zamiast LCD

Wielu z Was zapewne uzna tę zmianę za pożądaną, bo ekrany OLED – dzięki swojej idealnej czerni i bardzo nasyconym barwom – robią dobre pierwsze wrażenie. My jednak nie jesteśmy do końca przekonani, że był to krok naprzód.

Chociażby dlatego, że zastosowano tu matrycę z układem subpikseli Pentile. To powoduje, że wprawdzie rozdzielczość wyświetlacza OnePlus 3 w teorii jest taka sama jak rozdzielczość wyświetlacza w jego dwóch poprzednikach, ale w praktyce ostrość obrazu spadła przez mniejszą liczbę subpikseli.

Względem OnePlus 2 wyraźnie zmalała też maksymalna luminancja, bo w Trójce zdecydowano się na matrycę bez dodatkowego trybu zwiększonej jasności, znanego z nowszych smartfonów Samsunga, przez co nie jest ona zdolna dorównać pod tym względem ciekłokrystalicznej konkurencji wyższej klasy.

Wreszcie, po trzecie, w Trójce (tak jak w Dwójce) pokpiono sprawę w dziedzinie kalibracji kolorów. W przyszłości dzięki aktualizacji oprogramowania w ustawieniach systemowych ma się pojawić opcja włączająca lepiej skalibrowany tryb sRGB, ale na razie ci, którzy liczą na odwzorowanie barw rodem z OnePlus One, mogą się srogo zawieść. Z jakiegoś nie do końca dla nas zrozumiałego powodu w OnePlus uznano, że dobrym pomysłem jest celowanie w przestrzeń kolorów NTSC. W ustawieniach umieszczono suwak regulacji temperatury bieli (w fabrycznej konfiguracji jest ona mocno ochłodzona), ale nawet jeśli przesunie się go maksymalnie w stronę ciepłych wartości, nie da się zejść do wzorcowej 6500 K. Innymi słowy, wyświetlacz OnePlus 3 dobrze radzi sobie z biciem po oczach intensywnymi kolorami, lecz (na razie) zupełnie nie radzi sobie z wyświetlaniem ich w realistyczny sposób. Wielu to się podoba, ale my trzymamy się stanowiska, że twórcy smartfonów powinni dawać tu użytkownikom wybór, tak jak robi to Samsung.

Krótko mówiąc, ekran OnePlus 3 jest co najwyżej dobry. Zwolennicy dużego nasycenia barw będą zadowoleni, czytelność w słońcu jest przyzwoita, ale nie da się ukryć, że inżynierowie OnePlus cięli tu koszty. Rodzaj i zakres cięć są do przyjęcia (przynajmniej nikt nie wpadł na pomysł, by w imię oszczędności usunąć funkcję automatycznej regulacji jasności, użyć gorszego digitizera lub zrezygnować z Gorilla Glass), jednak nastąpiły. Mamy tylko nadzieję, że OnePlus dotrzyma słowa: doda do Trójki sensowny tryb sRGB i pozwoli ustawić właściwy balans bieli.

5.07.2016 – aktualizacja

Od wczoraj dostępna jest aktualizacja oprogramowania OnePlus 3, która zmienia wersję Oxygen OS z 3.1 na 3.2 i dodaje tryb sRGB. Przełącznik zmieniający obsługiwaną przestrzeń kolorów został ukryty w sekcji Opcje programistyczne.

Osoby przyzwyczajone do fabrycznej kalibracji ekranu tego smartfona po aktywowaniu trybu sRGB mogą mieć wrażenie, że obraz stał się zielonkawy lub żółtawy. Wynika to z tego, że biel o temperaturze około 8000 K często jest odbierana przez ludzkie oko jako bardziej biała od bieli o teoretycznie wzorcowej temperaturze, która wynosi około 6500 K. Jednak działa to również w drugą stronę: gdy człowiek przywyknie do nowej, cieplejszej temperatury barwowej, ta wcześniejsza staje się nieprzyjemnie chłodna. Ocena tego efektu zależy więc od upodobań i przyzwyczajenia. Od razu widać też, że wyświetlane barwy są mniej nasycone, za to gradienty są gładsze, a przejścia tonalne – bardziej płynne.

Test przeprowadzony z użyciem kolorymetru potwierdza, że przestrzeń kolorów została ograniczona do wytycznych standardu sRGB, krzywa gammy jest niemal płaska, a parametr deltaE utrzymuje się w bardzo rozsądnych granicach (przeważnie poniżej 2, z kilkoma wyjątkami między 3 a 4). Kalibracja nie jest idealna, ale nie może być idealna, bo każdy ekran jest trochę inny, więc perfekcyjne odwzorowanie kolorów dałoby się osiągnąć jedynie przez ręczne kalibrowanie każdego telefonu. Zmierzona przez nas temperatura bieli w trybie sRGB to 6700 K (nie da się jej zmienić suwakiem w ustawieniach wyświetlacza) i w naszym egzemplarzu zieleń i czerwień są wyświetlane nie do końca poprawnie, ale i tak jest zdecydowanie lepiej, niż było.

Czyli od 4.07.2016 każdy użytkownik OnePlus 3 może wybrać, czy woli oglądać intensywne kolory, czy jednak chce, by zdjęcia, filmy i strony internetowe wyglądały tak, jak chcieli ich twórcy. Wybór to zawsze coś, co chwalimy.

Satysfakcjonujący czas działania

Czas działania OnePlus One jest wręcz legendarny, w OnePlus 2 nastąpił wyraźny regres, a OnePlus 3 wraca do dobrej formy – i to pomimo tego, że ma najmniejszy akumulator z tej trójki (jego pojemność to „zaledwie” 3000 mAh). Telefon ten osiągnął bardzo dobre wyniki w naszych testach, które potwierdziły się w czasie typowego użytkowania. Z włożonymi dwiema kartami SIM osiągaliśmy ponad 5 godzin przy włączonym ekranie, gdy telefon był połączony z internetem za pośrednictwem sieci komórkowej, i ponad 6 godzin, gdy internet był dostarczany przez sieć Wi-Fi. I mówimy tu o użytkowaniu polegającym nie tylko na surfowaniu po sieci i odpisywaniu na wiadomości, ale też na strumieniowaniu filmów, muzyki i transmisji Twitcha, fotografowaniu i nagrywaniu filmów, a także rozmawianiu przez 1–2 godziny. W czasie testów naprawdę byliśmy spokojni o to, że sprzęt nie rozładuje się w środku dnia. Zapewniamy, że wyjście z domu na cały dzień bez banku energii w torbie nie będzie objawem skrajnego optymizmu. Zużycie energii w spoczynku również jest na poziomie, który powinien zapewniać każdy nowy flagowiec z Androidem 6.0: telefon traci około 5% energii akumulatora przez 12 godzin czuwania (bez wyłączania usług lokalizacyjnych i przy aktywnym module Wi-Fi).

Dash Charge, czyli szybkie ładowanie według OnePlus

Szybkie ładowanie w końcu zawitało do smartfonów OnePlus, ale nie do końca w tej formie, do której jesteśmy przyzwyczajeni. OnePlus, zamiast skorzystać z popularnej implementacji QuickCharge Qualcomma, postawił w swoim najnowszym produkcie na własne rozwiązanie Dash Charge, będące pochodną VOOC ze smartfonów Oppo.

Dash Charge to bardzo ciekawa technika ładowania, pod pewnymi względami bardziej zaawansowana i lepsza od QuickCharge. Jej największą zaletą jest to, że dzięki przeniesieniu większości elektroniki do ładowarki obudowa telefonu nie nagrzewa się, gdy użytkownik postanowi jednocześnie ładować akumulator i grać. W przypadku flagowców z QuickCharge Qualcomma często jest to po prostu nierozsądne, bo wiąże się z bardzo wysoką temperaturą obudowy i/lub mocnym throttlingiem procesora, a także wyraźnym spowolnieniem tempa ładowania.

Podejrzewamy jednak, że znacznie więcej osób dostrzeże zalety Dash Charge nie w domu, a w... samochodzie. Jednoczesne ładowanie telefonu i korzystanie za jego pośrednictwem z nawigacji bywa kłopotliwe – czy to z powodu ilości wytwarzanego ciepła, czy zbyt małej ilości prądu dostarczanej przez ładowarkę. W ofercie OnePlus znajduje się samochodowa ładowarka Dash Charge, która w takich sytuacjach spisuje się naprawdę świetnie i rozwiązuje wszystkie problemy związane z ładowaniem smartfona w czasie podróży.

Są jednak pewne haczyki. Po pierwsze, Dash Charge wymaga do działania specjalnej ładowarki i kabla USB. Teoretycznie to samo można powiedzieć o QuickCharge, jednak ładowarki kompatybilne z tym standardem są trochę popularniejsze od tych zgodnych z rozwiązaniem OnePlus. Oznacza to również, że OnePlus 3 nie jest kompatybilny z „szybkimi” bankami energii. Oczywiście, nie oznacza to, że OnePlus 3 nie da się naładować zwykłą ładowarką podłączoną zwykłym kablem USB. Trzeba się po prostu przyzwyczaić do tego, że szybkie ładowanie (swoją drogą, naładowanie tego telefonu od zera do 100% zajmuje nieco ponad godzinę, przy czym 50% sprzęt osiąga w niespełna pół godziny) wymaga ładowarki OnePlus i odpowiedniego przewodu. I jeszcze jeden drobiazg: ładowarka Dash Charge potrafi zrobić się naprawdę ciepła, więc trzeba uważać podczas wyjmowania jej z gniazdka.

Przyzwoity, stabilizowany 16-megapikselowiec

Aparat OnePlus 3 jest oparty na 16-megapikselowej matrycy Sony IMX 298 (to ta sama, którą Huawei wykorzystuje w modelu Mate 8), czyli rozdzielczość zdjęć jest o 3 mln pikseli większa niż u poprzedników, za to zmalał sensor i jego fotodiody, tak żeby aparat nie wystawał z obudowy telefonu jeszcze bardziej, niż robi to teraz.

Oprogramowanie

Oprogramowanie nie różni się od tego, które można spotkać w OnePlus 2, czyli jeśli planujesz wymianę OnePlus One na OnePlus 3, wiedz, że dostrzeżesz w nim pewne braki. Nie oznacza to jednak, że jest wybrakowane, bo ma zdecydowaną większość niezbędnych funkcji.

Narzędzie aparatu włącza się błyskawicznie, szczególnie jeśli skorzysta się z funkcji szybkiego uruchamiania jej dwukrotnym wciśnięciem przycisku zasilania. Podstawowa wersja interfejsu jest prosta i czytelna, więc ci, którzy oczekują od smartfonowego aparatu jednoprzyciskowej obsługi, nie poczują się zagubieni. Bardzo wygodna w użyciu jest funkcja kompensacji ekspozycji. Po dotknięciu ekranu pojawia się „celownik”, pokazujący, gdzie sprzęt zmierzy ostrość i naświetlenie sceny. Nad nim umieszczono ikonkę słońca, którą można przeciągać w lewo lub w prawo, by zwiększyć lub zmniejszyć ekspozycję. Szybko, łatwo i wygodnie, czyli tak, jak lubimy.

Oprogramowanie OnePlus 3 udostępnia też tryb ręczny, w którym można określić czas naświetlania, ISO, balans bieli i ręcznie regulować odległość łapania ostrości. Smartfon ten umie zapisywać zdjęcia w formacie RAW (co ważne, dzięki wydajności podzespołów, w tym nośnika danych, włączenie tej opcji nie ma negatywnego wpływu na szybkość działania aparatu i udostępniania podglądu wykonanej fotografii), tylko trzeba pamiętać, że nie da się z tej funkcji korzystać wraz z trybem HDR. System OnePlus 3 jest też w pełni kompatybilny z Camera2 API.

Ogólnie oprogramowanie aparatu nie jest jakoś specjalnie mocno rozbudowane, ale jest w nim wszystko to, co najważniejsze, i przynajmniej działa szybko.

Jakość zdjęć

Wiedzieliśmy, czego mniej więcej należy się spodziewać po aparacie OnePlus 3, bo wykorzystana w nim matryca była już nam znana z testów Huawei Mate 8. Wtedy pozostawiła po sobie pozytywne wrażenie. Osoby, które stworzyły algorytmy odpowiedzialne za wywoływanie fotografii wykonanych tym telefonem, też odwaliły kawał dobrej roboty.

Stopień i sposób wyostrzania obrazu, odszumianie, krzywa gammy, profile kolorystyczne – wszystko zostało tu dobrane bardzo dobrze, dzięki czemu zdjęcia są miłe dla oka. Nie ma na nich artefaktów wynikłych z agresywnego odszumiania i wyostrzania, jasnych obwódek wokół krawędzi i nieprzyjemnych mozaik zamieniających drobne detale w kolorową papkę. Oczywiście, po bliższym przyjrzeniu się fotografiom widać, że zostały one wykonane smartfonem, a niektóre fragmenty wyglądają, jakby zostały namalowane akwarelami, ale takie przypadłości nie omijają nawet najlepszych smartfonowych aparatów, bo fizyki się nie oszuka. Ostrość optyki w rogach kadru i poziom aberracji chromatycznych (swoją drogą, całkiem nieźle korygowanych programowo) nie odbiegają od flagowcowych standardów, więc nie mamy się do czego przyczepić na tym polu. Dobre wrażenie zrobił na nas także zakres tonalny i dyskretny, ale skuteczny tryb HDR. Kilka chwil grzebania w plikach RAW wykazało, że z jasnych i ciemnych partii zdjęć można wyciągnąć zaskakująco dużo szczegółów, jak na wynik działania matrycy niewiele większej od główki od szpilki. Zdjęcia wykonane w słabym oświetleniu też wyglądają dobrze, ale w OnePlus 3 są one przetwarzane trochę inaczej niż w większości smartfonów, bo widać na nich więcej szumów. Początkowo może to razić, ale dzięki temu udaje się zachować więcej szczegółów (algorytmy agresywnego odszumiania zawsze zmiękczają obraz). Autofokus, wspierany pikselami wykorzystywanymi przez mechanizm detekcji fazy, jest szybki i działa względnie dobrze również w nocy, choć oczywiście pomyłki zdarzają mu się wtedy częściej niż za dnia.

Tak naprawdę mamy tylko jedno zastrzeżenie: w słabych warunkach świetlnych automatyka aparatu ustawia zbyt długie czasy naświetlania, przez co wykonanie ostrego zdjęcia jest większym wyzwaniem, niż powinno być. Da się to obejść przez użycie trybu ręcznego, ale jest to rozwiązanie zdecydowanie dalekie od ideału. Pod tym względem automatyka iPhone'ów i nowych Nexusów pozostaje niedościgniona.

Podsumowując, OnePlus 3, choć kosztuje kilkaset złotych mniej niż tegoroczne flagowce, w kategorii aparatu rywalizuje z najlepszymi. Oczywiście, funkcjonalności oprogramowania aparatu daleko do tego, co zapewnia Huawei P9, nie ma tu dodatkowego obiektywu szerokokątnego, jak w LG G5, ani superszybkiego autofokusu rodem z Galaxy S7, ale jakości obrazu trudno zarzucić coś, czego nie można zarzucić również innym smartfonowym modułom foto.

Przykładowe zdjęcia

Przedni aparat

Jakość 8-megapikselowego przedniego aparatu także jest wysoka. Automatyka dobrze radzi sobie z ustawianiem ekspozycji, nawet gdy autoportrety wykonuje się „pod światło”. Nie możemy też nic zarzucić kolorystyce zdjęć. Bardzo dobrze wyglądają również nagrane tym modułem filmy Full HD, choć zawsze aktywna cyfrowa stabilizacja obrazu daje trochę dziwne efekty. Ogólnie czasem skutki uboczne jej działania przeważają nad jej zaletami i byłoby dobrze, gdyby dało się ją wyłączyć.

Aparat na 5, a kamera na 3+

Za dobrą jakością zdjęć wykonanych głównym aparatem nie idzie w pełni satysfakcjonująca jakość nagranych nim filmów. OnePlus 3 może rejestrować klipy Ultra HD i Full HD o szybkości 30 kl./sek., ale nie pozwala kręcić w trybie 1080p z szybkością 60 kl./sek. ani – w przeciwieństwie do OnePlus One – w rozdzielczości 4K DCI (4096 × 2160). Ma też funkcję nagrywania filmów 720p w spowolnionym tempie, ale bez dźwięku, ponadto w pamięci urządzenia nie jest zapisywany oryginał zarejestrowany z szybkością 120 kl./sek., który później można byłoby samodzielnie spowolnić w wybranym miejscu. Interfejs teoretycznie pozwala na skorygowanie ekspozycji filmu przed wciśnięciem przycisku nagrywania, ale ustawienia użytkownika są utrzymywane tylko przez kilka pierwszych sekund klipu... Inaczej mówiąc, jest co poprawiać.

W jakości obrazu – również. Filmy Full HD wyglądają słabo i zdecydowanie brakuje im ostrości. W klipach Ultra HD wprawdzie widać zdecydowanie więcej szczegółów, ale w oczy rzucają się... makrobloki i banding. Zobaczcie, co się dzieje z niebem na trzecim z poniższych przykładowych nagrań – tak nie powinno być.

Z ciekawości sprawdziliśmy szczegóły dotyczące kodeka wykorzystanego do zapisu tego wideo. Co znaleźliśmy? Profil Baseline. Nic dziwnego, że „ruchome” nagrania wyglądają, jak wyglądają, bo przy takim kodowaniu nie mogą wyglądać inaczej. Mamy nadzieję, że OnePlus przygotuje jakąś aktualizację oprogramowania, która to naprawi, bo ten smartfon zasługuje na lepszą, bardziej dopracowaną funkcję kamery. A skoro już jesteśmy przy życzeniach dotyczących aktualizacji, prosimy jeszcze o możliwość wyłączenia ciągle aktywnej w czasie nagrywania funkcji zmniejszającej szumy otoczenia. Często jest ona przydatna, jednak czasem sprawia, że ścieżka audio w zarejestrowanych filmach brzmi dziwnie.

Przykładowe nagrania Ultra HD

Przykładowe nagrania Full HD

Przykładowe nagranie w zwolnionym tempie

Wydajnościowa bestia

Snapdragon 820, 6 GB pamięci operacyjnej DDR4, nośnik UFS 2.0. Brzmi jak wycinek specyfikacji smartfona za ponad 3000 zł, prawda? Tymczasem OnePlus 3 kosztuje „zaledwie” 1800 zł, więc współczynnik wydajności do ceny jest wręcz nadzwyczajnie dobry. Jeszcze jedno czyni z tego smartfona prawdziwą wydajnościową bestię: ekran o rozdzielczości Full HD, dzięki któremu bardzo mocnemu układowi graficznemu Snapdragona 820 o wiele łatwiej zapewnić idealną płynność obrazu w najbardziej wymagających grach. Krótko mówiąc, OnePlus 3 to w tej chwili absolutna smartfonowa czołówka pod względem wydajności i szybkości działania. Są jednak pewne rzeczy, które można było zrobić lepiej.

Po pierwsze, throttling. OnePlus 3 w porównaniu z innymi współczesnymi flagowcami całkiem nieźle utrzymuje taktowanie, ale nie robi tego idealnie. Układ graficzny w czasie dużego obciążenia traci kilkanaście procent swojej wydajności (i w skrajnych przypadkach robi to w dość irytujący sposób, czyli przełącza się co jakiś czas między maksymalną a obniżoną wydajnością, co prowadzi do zmian w płynności animacji), a procesor po kilkudziesięciu sekundach pełnego obciążenia jest spowalniany do 1,5 GHz. Przydałoby się, żeby w ustawieniach OnePlus 3 znalazła się opcja podobna do tej z OnePlus One, blokująca taktowanie na stałe na maksymalnych wartościach, bo obudowa tego telefonu pozostaje w czasie gry względnie chłodna, więc jest jeszcze mały zapas temperatury, który można by jakoś wykorzystać.

Po drugie, choć OnePlus 3 wyposażono w aż 6 GB pamięci operacyjnej, to na razie zachowuje się on niemal jak telefony z 4 GB RAM. Sprzęt bardzo agresywnie wyłącza programy i procesy działające w tle. Dlatego ci, którzy lubią często się przełączać między programami i otwierać wiele kart w przeglądarce, mogą się poczuć oszukani, bo smartfon ten wcale nie podtrzymuje w RAM-ie więcej programów niż urządzenia z mniejszą ilością pamięci operacyjnej. W pewnym stopniu ma to sens, bo podtrzymywanie aktywności wielu narzędzi naraz ma negatywny wpływ na czas działania, ale skoro już montuje się tyle RAM-u, to może dałoby się zaprząc go w jakiś sposób do pracy? Na szczęście w następnej aktualizacji systemu limit programów działających w tle ma zostać zwiększony, więc problem zniknie, ale jest to cenna lekcja na przyszłość, bo dobrze pokazuje, że sprzęt z większą ilością pamięci operacyjnej wcale nie musi radzić sobie z wielozadaniowością lepiej od gorzej wyposażonej konkurencji.

5.07.2016 – aktualizacja

W Oxygen OS 3.2 (tę wersję oprogramowania udostępniono 4.07.2016) trochę poprawiono zarządzanie pamięcią i OnePlus 3 utrzymuje w niej o kilka procesów i narzędzi więcej, ale nadal nie jest pod tym względem idealnie i smartfon ten w zdecydowanej większości przypadków zachowuje się, jakby został wyposażony w 4 GB RAM. Nie udało nam się zmusić egzemplarza testowego do wykorzystania więcej niż 3,5 GB pamięci operacyjnej, a system przeważnie stara się utrzymać jej zużycie na poziomie 3–3,1 GB. Czyli jedynym sposobem, by zrobić coś z dodatkowymi 2 GB, jest znalezienie programu, który sam z siebie zużywa ponad 4 GB RAM, ale takie po prostu nie istnieją. Jak wspominaliśmy, rozumiemy, że podtrzymywanie zbyt wielu procesów działających w tle obciąża akumulator, jednak przydałby się jakiś przełącznik w ustawieniach systemowych, którym wymagający użytkownicy mogliby zwiększyć limit przewidziany przez OnePlus i poczuć, że 6 GB RAM faktycznie do czegoś się przydaje, a nie tylko ładnie wygląda na pudełku.

Powrót na salony

Bardzo się baliśmy, że OnePlus 3 pozostawi po sobie taki niedosyt jak jego średnio udany poprzednik. Jednak z każdym dniem testów coraz bardziej utwierdzaliśmy się w przekonaniu, że pojawił się godny spadkobierca (niestety, bardziej duchowy niż cenowy) OnePlus One, który to należy do naszych ulubionych telefonów ostatnich kilku lat.

OnePlus 3 nie jest smartfonem idealnym i nie ma się co oszukiwać: za mniejsze pieniądze otrzymujemy tu mniej niż w najdroższych i najlepszych flagowcach znanych marek. Jednak wszystkie poczynione w nim cięcia kosztów i kompromisy są na tyle przemyślane i na tyle małego kalibru, że trzeba się bardzo mocno zastanowić, czy na pewno warto dopłacać nawet ponad 1000 zł do sprzętu pokroju Samsunga Galaxy S7 czy HTC 10. Jest to po prostu bardzo dopracowany, przyjemny i bezproblemowy w użytkowaniu gadżet, stworzony przez ludzi z głową na karku, którego chce się brać do ręki i używać i który zapewnia poczucie, że dobrze się wydało pieniądze.

Oprócz tego widać, że OnePlus słucha głosu prasy i użytkowników, czego dowodem są zapowiedzi kolejnych aktualizacji oprogramowania, wprowadzających tryb sRGB i poprawione zarządzanie pamięcią, a taki poziom rozpieszczania klientów i współpracy z nimi nie jest często spotykany. I jeszcze jedno: OnePlus 3 da się łatwo kupić, co nie było takie oczywiste w przypadku jego poprzedników. Wystarczy wejść na stronę firmy, założyć konto, kliknąć Kup – i za kilka dni kurier przynosi pod drzwi paczkę z telefonem (cena przesyłki jest wliczona w koszt urządzenia). Bez pseudozaproszeń, bez kombinowania z pośrednikami w Niemczech, bez przeliczania walut.

Wszystko to sprawia, że OnePlus 3 jest pierwszym przetestowanym przez nas w tym roku smartfonem, który zasłużył na naszą rekomendację. Nie jest to sprzęt dla wszystkich, ma swoje wady i w pełni docenią go głównie androidowi zapaleńcy, ale w cenie do 2000 zł bardzo, ale to bardzo trudno byłoby znaleźć dla niego sensownego rywala. (Do głowy przychodzi nam głównie Samsung Galaxy S6, ale my raczej wolelibyśmy kupić produkt OnePlus). Wszelkie swoje braki rekompensuje bardzo solidnymi fundamentami i uczciwą ceną.

Do testów dostarczył: OnePlus

Cena w dniu publikacji (z VAT): 1800 zł