Samsung Galaxy S5 – test najnowszego „flagowca” Samsunga

Ocenę wyglądu Galaxy S5 pozostawiamy Wam, ale musimy przyznać, że i tak jest to ogromny krok naprzód w porównaniu z błyszczącym i rysującym się tworzywem sztucznym z poprzednich dwóch „esek”. Klapka Galaxy S5 powinna o wiele lepiej znosić upływ czasu i przede wszystkim jest znacznie mniej śliska. Dzięki niej i rowkom biegnącym wzdłuż srebrnej ramki smartfon leży w dłoni pewnie i nie wywołuje poczucia, że zaraz się wyśliźnie.

Prawda jest taka, że z czasem coraz bardziej się zapomina o tych wątpliwościach i coraz bardziej docenia praktyczną stronę urządzenia. Jak to często bywa, teoretyzować przed monitorem można w nieskończoność, a rzeczywistość lubi chadzać własnymi ścieżkami.

Kilka słów należy się rozmiarom Galaxy S5. Jedną z przyjemniejszych właściwości modelu S4 było to, że choć miał on ekran większy niż poprzednik, to ogólnie był od niego mniejszy. Niestety, w Piątce nie powtórzono tego wyczynu: wraz z długością przekątnej wyświetlacza wzrosły szerokość i długość obudowy, przez co nowość jest największą dotąd powstałą „galaktynką”. Jest ona podobnych rozmiarów co często krytykowane za swoją „klockowatość” i nieporęczność Xperie Z. Na szczęście zadbano o odpowiednie wyprofilowanie krawędzi i zaokrąglenia we właściwych miejscach, więc ostatecznie da się w miarę wygodnie obsługiwać sprzęt jedną ręką, ale HTC One czy Galaxy S4 to nie jest (choć także im wiele brakuje do ideału). W ubiegłym roku wszystko wskazywało na to, że producenci telefonów nie zamierzali przekraczać magicznej granicy w postaci 70 mm szerokości obudowy, a w tym niemal wszyscy doszli do wniosku, że dodatkowe kilka milimetrów nie jest dużym problemem. Szczerze mówiąc, nie do końca się z tym zgadzamy i mamy nadzieję, że następna generacja „flagowców” już nie urośnie (bo na to, że zmaleje, chyba nie ma szans...).

Rozkład przycisków to w dużej mierze sprawdzone rozwiązania, lecz dosypano tu kilka szczypt czegoś świeżego. Te do zmiany głośności tradycyjnie umieszczono na lewej krawędzi obudowy, a wyłącznik – na prawej. Dzięki temu można je bardzo wygodnie obsługiwać pomimo stosunkowo dużych wymiarów urządzenia, lecz to żadna nowość dla użytkowników smartfonów Samsunga. Za to sporo zmian nastąpiło pod wyświetlaczem, bo jeśli ktoś się przyzwyczaił do tego, że na lewo od mechanicznego, podłużnego przycisku domowego znajduje się ten służący do rozwijania menu kontekstowego, to teraz zaskoczy go tam przycisk do wywoływania ekranu przełączania się między aktywnymi programami. Okazuje się jednak, że jeśli przytrzyma się go dłużej, to działa on „po staremu”, czyli umożliwia dostęp do ustawień i dodatkowych opcji. Pomysł jest dobry, ale czasem pojawia się problem: niektóre narzędzia wyświetlają się tak, jakby w telefonie nie było mechanicznego przycisku rozwijania menu kontekstowego, a inne zakładają jego obecność, a to wprowadza odrobinę zamieszania.

Na górnej krawędzi obudowy można dostrzec standardowe wyjście słuchawkowe i okienko portu podczerwieni. Na dolnej zamontowano port mikro-USB 3.0, schowany za uszczelnioną zaślepką. Dlaczego uszczelnioną? Ponieważ Samsung Galaxy S5 jest wodoszczelny i pełnymi garściami czerpie z rozwiązań przetestowanych w Samsungu Galaxy S4 Active. Po tym, jak do sprzedaży trafiła pierwsza Xperia Z, okazało się, że klienci lubią, gdy ich drogie smartfony nie umierają po przypadkowym zalaniu wodą (niespodzianka?), i bardzo nas cieszy to, że wodo- i kurzoodporność czołowych konstrukcji powoli staje się standardem.

Pod tylną klapką można znaleźć następny zestaw uszczelek i po każdym uruchomieniu systemu, wyjęciu karty pamięci czy skorzystaniu z portu USB oprogramowanie telefonu przypomina o dokładnym dociśnięciu wszystkich zatrzasków, aby po ewentualnej mniej lub bardziej planowanej kąpieli nie było niemiłej niespodzianki. Przy okazji przypominamy (tak na wszelki wypadek), że słona woda ma swoje sposoby, by zaszkodzić nawet uszczelnionym gadżetom, więc mimo wszystko pływanie w morzu z Galaxy S5 nie jest najlepszym pomysłem. W całym tym uszczelkowym zamieszaniu nie zapomniano o wymiennym akumulatorze, będącym cechą charakterystyczną najdroższego modelu Samsunga.

Krótko mówiąc, Samsung Galaxy S5 to więcej tego samego. Jego twórcy nie odeszli zbyt daleko od głównych założeń przyświecających projektowaniu poprzedników, ale zmiany poczyniono w na tyle istotnych miejscach, że już po kilku chwilach ktoś, kto zdoła się przekonać do większych wymiarów urządzenia, nie będzie chciał wracać do wcześniejszych modeli. Ten telefon nie będzie wygrywał konkursów piękności, a wielbiciele metalu nadal są „skazani” na HTC, ale trzeba przyznać, że pomimo pewnych wątpliwości i tylu krytycznych głosów nowa „galaktynka” to solidny i praktycznie wykonany gadżet, więc miłośnicy marki powinni go szybko polubić, tym bardziej że w środku kryje sporo ciekawostek.

Nowy stary TouchWiz

Ach, ten TouchWiz. Jedni cenią go za funkcjonalność, a inni dostają gęsiej skórki na dźwięk nazwy tej nakładki systemowej Samsunga. Jej poprzednia wersja ujrzała światło dzienne wraz z Galaxy S4 i wtedy skupiono się na różnego rodzaju „bajeranckich”, „inteligentnych” funkcjach, które często miały skłonność do... utrudniania życia (choć niektóre z nich jednak bywały przydatne). Tym razem jej twórcy obrali bardziej zdroworozsądkowy kierunek rozwoju i wprawdzie najnowsza odmiana nie przynosi rewolucji, to sprawia wrażenie bardziej przemyślanej.

Najbardziej rzuca się w oczy nowy wygląd. Nie ma co ukrywać, że ostatnie wersje tej nakładki dopraszały się o poważne odświeżenie i upiększenie. W Galaxy S5 to się udało i choć ten mocno cukierkowy i obły styl nie każdemu będzie odpowiadał, jest to krok w dobrym kierunku. Drobne zastrzeżenia budzi brak spójności w niektórych miejscach. Wystarczy przyjrzeć się ikonom i przełącznikom: raz mają one szare tło, innym razem okrągłe kolorowe, a czasem nie mają żadnego. Wygląda to trochę tak, jakby różne elementy interfejsu były projektowane przez oddzielne, niekomunikujące się ze sobą grupy, a na koniec połączone w całość. Ale i tak powtórzymy: jest lepiej, niż było, i oby tak dalej.

Zabawnie dużo zmian nastąpiło w menu ustawień systemowych. Jeszcze nigdy nie widzieliśmy smartfona, w którym ustawienia systemowe miałyby tak wiele... ustawień i w którym to menu dałoby się ustawić na tak wiele sposobów. Powstała z tego taka systemowa „miniincepcja” z ustawieniami w ustawieniach. A nieco poważniej: ktoś w tym wszystkim mocno namieszał. Wydaje się nam, że intencje projektantów były dobre. Typowe androidowe menu zostało rozbite na znacznie więcej części i standardowo jest wyświetlane nie jako lista opcji, a jako siatka ikonek, co chyba miało ułatwić i przyspieszyć dostęp do niektórych funkcji. Wyszło trochę na opak i próby połapania się w tym gąszczu skrótów przypominają próby zrozumienia jakiejkolwiek ustawy sejmowej bez prawniczego wykształcenia. Z pomocą przychodzą alternatywne, bardziej tradycyjne, czytelniejsze widoki, a także fantastyczna wyszukiwarka, w której wystarczy zacząć wpisywać nazwę jakiejś opcji, aby się ona pokazała i by można było od razu skorzystać z poszukiwanego przełącznika, bez wchodzenia do jakiegokolwiek podmenu. Jest to niesamowicie wygodne rozwiązanie, szczególnie przydatne wtedy, gdy się chce znaleźć jakąś rzadko używaną funkcję, a nie jest się pewnym, gdzie była schowana.

Znakomicie rozwinięto także ideę trybu wspomagającego obsługę jedną ręką. Po raz pierwszy zaimplementowano coś takiego w Samsungu Galaxy Note II, w którym można było zmniejszyć klawiaturę ekranową czy numeryczną do rozmiarów łatwiejszych do „ogarnięcia” jednym kciukiem. W Galaxy S5 można przeskalować i zmniejszyć cały interfejs, co widać na powyższych zrzutach ekranu. Najlepsze w tym jest to, że nie trzeba szukać żadnych przełączników, by aktywować ten tryb, wystarczy wykonać prosty ruch kciukiem, i obraz będzie wyświetlany na powierzchni o 4-calowej przekątnej. Jest to tak dobry pomysł, że wręcz się dziwimy, dlaczego tak długo trwało, aż ktoś na to wpadł.

Inną miłą nowością jest „pływający” przybornik, będący małym schowkiem na pięć skrótów do najczęściej używanych programów. Można go przesunąć w dowolne miejsce ekranu i rozwijać zawsze wtedy, gdy chce się coś uruchomić. Nic wielkiego, ale wcale się nie zdziwimy, jeśli niedługo podobne rozwiązanie zacznie się pojawiać w konkurencyjnych nakładkach ;)

W pierwszym akapicie pisaliśmy o braku rewolucji i następne wiersze zapewne Was o tym przekonały. Nowy TouchWiz wygląda inaczej, ale funkcjonalnością i koncepcją działania nie różni się zbyt mocno od poprzedniej wersji. Tę wiadomość jedni przyjmą z ulgą, a inni – z rozczarowaniem, jednak nie da się zaprzeczyć, że Samsungowi pomysłów i uporu nie brakuje.

Czytnik linii papilarnych, pulsometr i krokomierz

Smartfony przechowują ogromne ilości informacji o nas (każdy sam musi odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to dobrze czy źle), a nowe czujniki i narzędzia w Galaxy S5 mogą zebrać ich jeszcze więcej. Oczywiście, wszystko w imię wygody, bezpieczeństwa i zdrowia użytkownika ;)

Najważniejszym (i przy okazji najbardziej kontrowersyjnym) z nich jest czytnik linii papilarnych, zintegrowany z przyciskiem znajdującym się pod ekranem. Pomysł bardzo podobny do tego z iPhone'a 5S, jednak Samsung zrobił to pod pewnymi względami inaczej i w ogólnym rozrachunku... gorzej. Ale po kolei.

Czytnik linii papilarnych jest tu głównie wykorzystywany do odblokowywania systemu, jako opcja alternatywna do wpisywania hasła, ale może też być „podpięty” pod niektóre programy (na przykład pod klienta PayPala), dzięki czemu przesunięciem palca można się do nich zalogować i autoryzować wybrane operacje. Można by długo dyskutować o tym, czy takie skanowanie odcisków jest bezpieczniejsze od długich haseł, tym bardziej że oszukać smartfonowe czytniki wcale nie jest nadzwyczajnie trudno, ale jeśli jest to właściwie zaimplementowane, to może być wygodne i mimo wszystko pewniejsze od łatwego do podejrzenia łączenia kropek albo kodu PIN.

No właśnie, w poprzednim zdaniu pojawiło się sformułowanie klucz: właściwie zaimplementowane, i szczerze mówiąc, mamy wątpliwości, czy pasuje ono do czytnika z Galaxy S5. Przede wszystkim przeszkadza to, że trzeba po nim przesunąć palcem, a nie jedynie go dotknąć, jak w przypadku ostatniego „jabłkofona”. To bardzo utrudnia korzystanie z niego za pomocą kciuka (czy któregokolwiek innego palca) tej dłoni, w której trzyma się telefon. Po drugie, skaner bywa kapryśny. Aby zadziałał, opuszek trzeba przesuwać w odpowiednim tempie, pod odpowiednim kątem i z odpowiednim naciskiem. Po pewnym czasie można się tego nauczyć i wtedy dziewięć na dziesięć odczytów kończy się sukcesem, ale i tak dałoby się to zrobić lepiej. A po trzecie, są tu dziwne braki w zabezpieczeniach. Na przykład teoretycznie po kilku nieudanych próbach odczytu trzeba wprowadzić ustawione wcześniej hasło, ale wystarczy wyłączyć i włączyć ekran, aby można było spróbować ponownie. I tak w nieskończoność.

Czy to znaczy, że Galaxy S5 byłby lepszym telefonem, gdyby nie miał tego dodatku? Nie. Mimo wszystko może on być bardzo wygodny i przydatny. Od czegoś trzeba zacząć, a przecież nikt nikogo nie zmusza do skanowania i zapisywania odcisków, można wybrać bardziej tradycyjne metody autoryzacji. Po prostu w następnej „esce” będzie to trzeba zrobić lepiej.

Inną osobliwą nowością jest pulsometr. Został on umieszczony w dziwnym miejscu, bo pod aparatem, i robi to, na co wskazuje jego nazwa, czyli mierzy puls. Wystarczy docisnąć do niego palec, uruchomić narzędzie S Health i chwilę poczekać. Oczywiście, nie jest to przyrząd medyczny, więc nie należy oczekiwać nie wiadomo jakiej dokładności, ale przybliżony odczyt tętna jest możliwy. Najbardziej zastanawia nas to, po co taki dodatek w smartfonie. Pulsometr to bardzo przydatne narzędzie dla osób aktywnych i często trafia on do różnego rodzaju opasek i zegarków dla sportowców, ale w tym przypadku mamy spore wątpliwości, czy ktokolwiek skorzysta z niego w Galaxy S5 nie tylko po to, aby sprawdzić, czy w ogóle działa. No nic, skoro nie przeszkadza, to nie mamy nic przeciwko, ale gdyby w Galaxy S6 w ogóle się nie pojawił, tobyśmy za nim nie tęsknili.

Program S Health może zbierać informacje o aktywności użytkownika z jeszcze jednego źródła: z krokomierza. Ostatnimi czasy pedometr trafił do wielu smartfonów (wcześniej znalazł się w iPhonie 5S i HTC One (M8)). W teorii ma on mobilizować do tego, by osiągać codzienne cele w postaci określonej liczby kroków. Wszystko to łączy się z profilem S Health, w którym dodatkowo można podawać liczbę spożytych danego dnia kalorii, liczbę kalorii spalonych w czasie różnego rodzaju aktywności fizycznej itp. Przydatne, jeśli ktoś chce mieć kontrolę nad tymi aspektami, a tak zwany zdrowy styl życia jest coraz popularniejszy, więc i temu narzędziu nie powinno zabraknąć użytkowników.

Szybki internet, szybszy internet, Galaxy S5?

Już myśleliśmy, że w najbliższym czasie w artykułach o smartfonach nie będzie za bardzo o czym pisać na temat zaimplementowanych w nich technik związanych z szeroko pojętą łącznością ze światem. Obecnie wszyscy powoli się przyzwyczajają do LTE-A, Wi-Fi ac czy portu podczerwieni i na coś szybszego i ciekawszego będzie trzeba trochę poczekać. Ale Samsung i tak znalazł sposób, by wyróżnić pod tym względem swój sprzęt z tłumu podobnych smartfonów.

Telefony obsługujące Wi-Fi ac mają już rok, ale Galaxy S5 jest pierwszym z obsługą MIMO. Zamontowano w nim dwie anteny Wi-Fi, które mogą wysyłać i odbierać dane jednocześnie, więc w teorii można osiągnąć dwa razy większą przepustowość (aż do 866 Mb/sek.), o ile jest się połączonym z odpowiednim routerem. Jednak w rzeczywistych zastosowaniach takie parametry transmisji są właściwie niemożliwe, a nawet gdyby było inaczej, to mało kto ma dostęp do tak szybkiego łącza internetowego, aby nie wystarczała szybkość zapewniana przez pojedynczą antenę (czyli teoretycznie do 433 Mb/sek.). Zresztą ani pamięć systemowa tego smartfona, ani większość kart pamięci nie zdołałyby zapisywać pobieranych danych w takim tempie, ale już o tym w instrukcji nikt nie wspomina.

Z jednej strony ciekawą, a z drugiej dziwną funkcją jest Download Booster. Po jej włączeniu pliki o rozmiarze większym od 30 MB mogą być pobierane przez Wi-Fi i LTE jednocześnie, czyli przepustowość obu tych łączy jest sumowana. Pomysł interesujący i faktycznie działa, więc jeśli na przykład smartfon ma dostęp do 10-megabitowego standardowego łącza i 10-megabitowego LTE, pliki będą pobierane z szybkością 20 Mb/sek. Z drugiej strony skorzystają z tego tylko posiadacze bardzo dużych, albo wręcz nielimitowanych pakietów transmisji danych przez sieć komórkową, którzy mogą sobie pozwolić na korzystanie z nich nawet wtedy, gdy są w zasięgu Wi-Fi, dlatego nie mamy pojęcia, jak dużym zainteresowaniem będzie się cieszyła ta opcja.

Za to znacznie mniej wątpliwości wzbudza port mikro-USB 3.0. No może poza tym, że w zestawie nie ma kabla, który pozwoliłby wykorzystać pełnię jego potencjału (pewnie wynikało to z chęci obniżenia ceny telefonu ;)), ale na szczęście nie jest on drogi. O ile szybciej można dzięki temu kopiować dane z urządzenia i do niego? Przeprowadziliśmy proste testy:

Gdy dane są przenoszone z pamięci telefonu albo do pamięci, skorzystanie z USB 3.0 pozwala nawet dwukrotnie przyspieszyć ten proces. Trochę martwi to, jak małą prędkość transferu pozwala osiągnąć karta SD. Model wykorzystany przez nas do testów teoretycznie powinien zapewniać nawet 80 MB/sek., a w Galaxy S5 jest jakieś wąskie gardło, bo różnice między USB 2.0 a 3.0 są bardzo niewielkie. Szkoda, bo najprawdopodobniej większość użytkowników będzie kopiowała duże pliki i filmy właśnie na dodatkowy nośnik, a nie do stosunkowo niewielkiej pamięci wbudowanej, ale użycie kabla USB 3.0 i tak daje wymierne korzyści i mamy nadzieję, że coraz więcej producentów smartfonów pójdzie w ślady Samsunga.

Na koniec tej sekcji pozostał nam bardziej przyziemny temat, czyli rozmowy telefoniczne. Tutaj nie mamy zbyt wiele do powiedzenia poza tym, że sprzęt sprawuje się poprawnie. Słuchawka nie jest nadzwyczajnie duża i głośna, lecz jakość dźwięku jest wysoka i łatwo zrozumieć rozmówcę.

Multimedia

Smartfony Samsunga prawie od zawsze kojarzą się z czymś, co świetnie się nadaje do odtwarzania filmów i muzyki. Nie inaczej jest tym razem, lecz w obecnej sytuacji rynkowej i sprzętowej trudno się mocno wyróżnić na tle rywali o niemal takich samych możliwościach, a pod pewnymi względami – nawet odrobinę większych. Jeśli chodzi o odtwarzanie plików wideo, dostajemy dokładnie to, czego można się spodziewać po sprzęcie tej klasy, czyli obsługę filmów Ultra HD oraz dużej liczby kodeków i kontenerów, choć czasem można się natknąć na problemy (na przykład z wymierającymi już DivX-ami czy niektórymi kodekami audio). Samsungowy odtwarzacz wideo jest też jedynym „nakładkowym”, który pozwala wybrać i wczytać napisy z pliku, co jest dużą zaletą i sprawia, że wielu użytkowników nie będzie musiało szukać alternatywnej opcji w Google Play Store. Bardzo sensowną funkcją odtwarzacza jest możliwość „szczypania” filmów i powiększania wybranych fragmentów, szczególnie przydatna w przypadku nagrań o bardzo wysokiej rozdzielczości.

Jakość smartfonowych wyjść audio od pewnego czasu stoi w miejscu, co nie jest wielkim zaskoczeniem, bo powoli dochodzimy do momentu, w którym ewentualną poprawę jakości dźwięku będą mogli docenić jedynie posiadacze drogich słuchawek, uznający wyłącznie bezstratne formaty plików. Ten przydługi wstęp prowadzi do stwierdzenia, że muzyka brzmi prawie tak samo jak w wykonaniu Galaxy S4, a to z kolei oznacza, że dla przeciętnego użytkownika różnice między najnowszym modelem Samsunga a najnowszymi konstrukcjami Sony i HTC będą niemal niedostrzegalne. Krótko mówiąc, piąta „galaktynka” gra dynamicznie, przyjemnie i po prostu dobrze.

Natomiast trochę nas rozczarowało to, że Samsung pozostaje przy obecnie już przestarzałym rozmieszczeniu głośników o już przestarzałej budowie. Zarówno w Xperii Z2, jak i w HTC One przetworniki stereo znajdują się z przodu obudowy, a dźwięk z Galaxy S5 wydobywa się z jednego punktu z tyłu. Co prawda brzmienie nie jest najgorsze i dla wielu będzie wystarczające do typowych zastosowań, ale jednak multimedia i „poważniejsze” gry mogłyby sporo zyskać, gdyby odświeżono ten element.

Większy i lepszy (?) Super AMOLED

Piąta generacja Samsungów Galaxy S przynosi czwarty wzrost długości przekątnej ekranu, ale tym razem nie towarzyszy mu większa liczba pikseli. Czy to oznacza, że S5 ma „rozciągnięty” wyświetlacz z S4? Nie, ponieważ pod pewnymi względami został on znacząco poprawiony. Przede wszystkim bardzo mocno popracowano nad widocznością obrazu w słońcu. Nie dość, że nowa matryca jest o wiele jaśniejsza (w tym momencie jest najmocniej świecącym AMOLED-em, jaki kiedykolwiek powstał), to na dodatek zmodyfikowano warstwy przeciwodblaskowe, dzięki czemu wszystko pozostaje idealnie czytelne nawet wtedy, gdy słońce świeci prosto w wyświetlacz. Różnica w wygodzie użytkowania w porównaniu z poprzednimi generacjami „esek” jest ogromna i jeśli często korzystasz ze swojego telefonu w biegu, to bardzo szybko ją docenisz. Warto zwrócić uwagę na to, że maksymalnej jasności ekranu nie da się ręcznie ustawić suwakiem w opcjach, ale trzeba włączyć funkcję automatycznej regulacji i poczekać, aż czujnik stwierdzi odpowiednio wysokie natężenie światła w otoczeniu.

Samsung kolejny raz zapewnia cztery profile kolorystyczne wyświetlacza, różniące się stopniem odwzorowania i natężeniem barw. Profil Kino jest najlepszy dla zwolenników bardziej przytłumionych i naturalnych odcieni, bo stara się on w miarę poprawnie trzymać przestrzeni sRGB, czyli tej najczęściej spotykanej w internecie (choć nie wychodzi mu to tak dobrze jak Nexusom czy gadżetom Apple). Tryb Profesjonalne zdjęcie próbuje się trzymać przestrzeni Adobe RGB, a profile Standardowy i Dynamiczny zostały stworzone z myślą o zwolennikach jak „najżywszych” kolorów i nawet nie próbują wyglądać realistycznie (szczególnie profil Dynamiczny). Czyli dla każdego coś miłego i nawet najwięksi „amoledosceptycy” powinni dać się przekonać.

Nie wszystko poszło idealnie. Choć Samsung już dawno zrezygnował z niebieskiej bieli i stara się celować w bardziej odpowiednie wartości temperatury barwowej, szybko się zauważa, że obraz ma lekko turkusowy (przepraszamy Czytelników płci męskiej za używanie tak trudnych słów) zafarb. Poza tym nie wiemy, czy jest to kwestia jedynie egzemplarza testowego czy może częstsze zjawisko, ale niekiedy widać, że nie wszystkie diody świecą tak samo jasno. Jest to zauważalne, gdy korzysta się z telefonu w miejscu, gdzie nie ma zbyt dużo światła (np. w słabo oświetlonym pomieszczeniu), a na wyświetlaczu dominują ciemne barwy. Na ekranie naszego było wtedy wyraźnie widać, że lewa strona matrycy świeci jaśniej, i można się było tam dopatrzyć efektu przypominającego cyfrowy szum na zdjęciach. W praktyce nie przeszkadza to jakoś specjalnie, ale w poprzednich „eskach” nie spotkaliśmy się z czymś takim. A gdy raz się to dostrzeże, to już zawsze się to widzi.

Pomimo tych drobnych zastrzeżeń nie sposób nie ocenić wyświetlacza Galaxy S5 pozytywnie. Nie jest idealny, ale też trudno byłoby nam wskazać matrycę bliższą teoretycznego ideału. Tym bardziej że do listy zalet należy doliczyć bardzo precyzyjny i czuły digitizer, który da się obsłużyć na przykład ołówkiem, końcówką długopisu (niestety, nie każdego) lub kluczami, niestraszna mu też warstwa rękawiczek.

Dużo lepszy czas działania

Samsung to teraz właściwie ostatni duży producent telefonów, który jeszcze stosuje wymienne akumulatory w konstrukcjach wyższej klasy, i zastanawia nas, jak długo tak będzie. Dlaczego? Ponieważ konkurencja z obozów LG i Sony pokazuje, że rezygnacja z możliwości łatwego wyjęcia akumulatora pozwala zmieścić w obudowie bardziej pojemne ogniwa, co pokazują nowe Xperie czy model G2, w których liczba miliamperogodzin zaczyna się od trójki. Na razie jednak wygląda na to, że Samsung nie ma się czego obawiać, bo dzięki energooszczędnemu ekranowi i procesorowi udało się osiągnąć bardzo długi czas działania, choć do poziomu nowego HTC One czy Xperii Z2 trochę brakuje.

Ponadto nowa, 2-amperowa ładowarka jest zdolna napełnić ogniwa od zera do stu procent w niecałe 2 godziny. Czyli podłączenie urządzenia do prądu na kwadrans umożliwia mało intensywne przeglądanie internetu przez mniej więcej godzinę, przeprowadzenie 3-godzinnej rozmowy telefonicznej czy niemal 8 godzin słuchania muzyki przy włączonej funkcji synchronizowania poczty w tle. A jeśli to wciąż zbyt mało, zawsze można się przełączyć w tryb największej oszczędności energii. Wtedy interfejs staje się czarno-biały i system przechodzi w tryb, w którym można uruchomić jedynie najbardziej podstawowe narzędzia, dwa rdzenie procesora są całkowicie wyłączane, zegar taktujący pozostałych dwóch jest spowalniany do 1,5 GHz, częstotliwość odświeżania ekranu spada do 30 Hz, a połączenie z internetem jest aktywowane tylko wtedy, gdy wyświetlacz zostaje włączony. Podobne rozwiązanie widzieliśmy już w HTC One, ale tutaj jest ono jeszcze skuteczniejsze. Naładowanie akumulatora na poziomie 10% wystarcza w tym trybie na mniej więcej dobę czuwania, a także wyraźnie zmniejsza ilość energii zużywanej w trakcie przeglądania internetu, pisania wiadomości itp. Bardzo przydatne, gdy w danej chwili nie jest potrzebna pełna funkcjonalność smartfona, a do gniazdka daleko.

Zupełnym zaprzeczeniem energooszczędności jest pomysł nagrywania wideo w rozdzielczości 4K w słoneczny dzień. Wtedy, gdy ekran ustawi maksymalną jasność, wskaźnik naładowania akumulatora kurczy się w tempie około 1% na minutę. Co prawda raczej nikt nie będzie filmował w Ultra HD przez 2 godziny non stop, ale jeśli planujesz jakiś wyjazd i intensywnie korzystasz ze smartfonowej kamery, to wiedz, że bardzo Ci się przyda dodatkowy akumulator.

Testy aparatu

Samsungi Galaxy S przyzwyczaiły swoich użytkowników do dobrej jakości aparatów. Może niekoniecznie najlepszych (pod tym względem trudno przebić niektóre Lumie), ale jednak kolejne koreańskie „pstrykacze” zawsze zapewniały bardzo dobry obraz. W Piątce rozdzielczość matrycy wzrosła o 3 megapiksele. Na papierze nie wygląda to na dużo i może się wydawać, że w praktyce trudno będzie się dopatrzyć jakichś większych zmian, ale rzeczywistość jest bardziej kolorowa, dosłownie i w przenośni.

Z nowym sensorem wiążą się trzy ciekawostki. Po pierwsze, ma on proporcje 16 : 9, a nie tradycyjne 4 : 3. Jest to istotne, bo zdjęcia wykonane w formacie panoramicznym są zbudowane z aż 6 mln pikseli więcej niż te zrobione poprzednikiem (w trybie 16 : 9 przycina je do 10 MP) i niemal trzykrotnie większe od plików z Galaxy S III. Fotografie w tradycyjnym formacie 4 : 3 mają odrobinę mniejszą rozdzielczość (ok. 12 MP) od wykonanych S4 (13 MP). Po drugie, choć poprzednie dwie generacje „esek” były wyposażone w matryce produkowane przez Sony, Piątka wraca do korzeni i wykorzystuje konstrukcję Samsunga działającą w technice o nazwie ISOCELL. W tym miejscu nie będziemy się na ten temat rozpisywać, bo to materiał na oddzielny artykuł; dość powiedzieć, że w teorii technika ta ma zapewnić „czystszy”, mniej zaszumiony obraz, o lepiej odwzorowanych kolorach i ostrzejszych szczegółach. Rzut oka na przykładowe zdjęcia każe sądzić, że to działa. Po trzecie, do sensora Galaxy S5 dodano specjalne piksele związane z funkcją detekcji fazy autofokusu, co ma go przyspieszyć (i faktycznie to robi) oraz poprawić jego celność (z tym już bywa różnie). Te trzy ciekawostki składają się na wyraźnie lepszy aparat, z którego korzysta się znacznie przyjemniej.

Interfejs aparatu jest teraz bardziej przejrzysty i łatwiejszy w obsłudze. Po lewej stronie ekranu pojawiła się kolumna pięciu przycisków, z których trzy są w pełni konfigurowalne, więc można mieć zawsze pod ręką trzy najczęściej wykorzystywane funkcje – świetny pomysł. Po prawej stronie znajdują się trzy przyciski: nagrywania wideo, fotografowania i wywoływania ekranu wyboru dodatkowych trybów. Pierwsze dwa nie wymagają komentarza, ale ten ostatni – już tak. Otóż w Samsungu Galaxy S4 dodano mnóstwo nowych modułów fotograficznych, pozwalających tworzyć proste animacje, wycinać ze zdjęć ruchome elementy itp. W Piątce w standardowej konfiguracji pozostawiono jedynie tryby: panoramiczny, „upiększania” twarzy (to, czy sprzęt faktycznie to robi, jest kwestią dyskusyjną ;)), podwójnego aparatu, a towarzyszy im nowy, „wirtualna wycieczka”, montujący animowany plik GIF z przechadzki po budynku i jego pomieszczeniach. Jak widać, jest tego znacznie mniej, ale komu brakuje niektórych rozwiązań z S4 (domyślamy się, że zbyt wiele takich osób nie będzie), ten może je doinstalować.

Na uznanie zasługuje to, co zrobiono z szybkością działania aparatu. Już w Galaxy S4 wszystko działo się błyskawicznie, a teraz autofokus oraz szybkość uruchamiania programów i edytowania zdjęć przy wykorzystaniu bardziej zaawansowanych efektów są jeszcze lepsze. Do głowy przychodzi nam tylko jeden smartfon zdolny rywalizować pod tym względem z Piątką, a jest nim nowy HTC One. Kolejne zdjęcia są wykonywane natychmiastowo, przy aktywnym trybie HDR w ogóle nie widać różnicy w szybkości działania czegokolwiek, a ustawienie ostrości nie trwa długo (oczywiście, gdy światła robi się mniej, autofokus wyraźnie spowalnia i czasem się myli). Dzięki temu fotografowanie sprawia mnóstwo frajdy i aż chce się eksperymentować z różnymi kadrami, ustawieniami, filtrami itp., bo wszystko jest pod ręką i działa tak, jak tego oczekuje użytkownik. Jedyne, czego nam tu brakuje, to możliwość połączenia punktu pomiaru ekspozycji z punktem pomiaru odległości. Co prawda dzięki świetnemu trybowi HDR, wygodnemu interfejsowi i dopracowanej funkcji pomiaru naświetlenia brak ten nie przeszkadza aż tak mocno, lecz były sytuacje, gdy się intensywnie zastanawialiśmy, dlaczego Samsung tak długo się upiera przy tym, by jej nie stosować.

A co z jakością obrazu? Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że różnice w porównaniu z poprzednikiem nie są duże, ale po chwili się dostrzega, o ile „czystsze” są kolory. Przy niskich czułościach matrycy szumy właściwie nie istnieją, co jest imponującym osiągnięciem, choć można się dopatrzyć, że odbyło się to kosztem trochę mniejszej szczegółowości obrazu. Balans bieli jest ustawiany bardzo dobrze, barwy są przyjemnie nasycone i nie przesadzono ze sztucznym zwiększaniem kontrastu. Również zakres tonalny jest zaskakująco dobry (wspominaliśmy już o świetnym trybie HDR? ;)) i aż trudno uwierzyć, że zdołano tyle wycisnąć z tak małych pikseli. Jakość zdjęć i przyjemność fotografowania stanowczo nie rozczarowują. To jeden z tych aparatów, w których wystarczy wcisnąć przycisk, by w 9 przypadkach na 10 być zadowolonym z efektu, a przy tym bardzo rzadko wymaga użycia dodatkowych ustawień, których skądinąd nie brakuje.

A co wtedy, gdy światła jest mniej? Wygląda na to, że szumy przy wyższych czułościach są dobrze kontrolowane (czasem nawet zbyt dobrze i odszumianie jest zbyt silne), ale w praktyce trudno to jednoznacznie określić bez ręcznego wymuszania wysokiego ISO. Dlaczego? Otóż automatyka, gdy wykryje, że zdjęcie jest wykonywane w nocy, automatycznie przełącza się w odpowiedni tryb, zwany... trybem nocnym. Informuje o tym ikonką w prawym dolnym rogu ekranu i wtedy wszystko wyraźnie spowalnia. Przez tych kilka sekund aparat robi tak naprawdę więcej niż jedno zdjęcie, analizuje kadry, na tej podstawie pozbywa się szumów itd. Choć nie da się przeskoczyć fizycznych ograniczeń stosunkowo małych smartfonowych sensorów, rezultat jest bardzo dobry, szczególnie gdy fotografowanym obiektem są podświetlone budynki. Jedyne nasze zastrzeżenie dotyczy tego, że tego trybu nie da się ręcznie włączyć/wyłączyć.

Przykładowe zdjęcia

Przykładowe zdjęcia z efektem HDR

Panorama (uwaga: 20 MB)

Testy kamery

Kamera Galaxy S5 przynosi niewiele nowego, jeśli porównać ją z kamerą w... Galaxy Note 3. Nowa „eska” dołącza do „elitarnej” grupy smartfonów nagrywających w rozdzielczości Ultra HD (3840 × 2160), w której wcześniej znalazła się wspomniana przed chwilą trzecia generacja. I robi to z klasą, bo jakość nagrań przewyższa wszystko, co do tej pory widzieliśmy w urządzeniach tego typu (a widzieliśmy między innymi Xperię Z2). Już zwykłe nagrania Full HD wyglądają świetnie, a 4K (nawet oglądane na ekranie 1080p) zachwycają szczegółowością. Jedynym efektem ubocznym jest to, że miejsce na karcie pamięci znika jak ciepłe bułki z piekarni rano: każda sekunda klipu pochłania około 6 MB (a więc każde 3 minuty to 1 GB mniej).

Obsługa rozdzielczości Ultra HD to niejedyna zaleta. Domyślamy się, że znacznie więcej osób doceni świetną jakość cyfrowego zoomu, który nie robi z obrazu paskudnej „paćki”, a działa bardziej w stylu PureView znanego z najważniejszych Lumii, co dobrze widać na zamieszczonych poniżej przykładowych nagraniach. W tym momencie jedynie Samsung i Nokia mają tak dobry zoom cyfrowy i uważamy, że jest to bardzo istotna zaleta kamer w ich smartfonach.

Z innych rzeczy należy wymienić sprawnie działający tryb wideo HDR, bardzo dobry ciągły autofokus (w razie czego w trakcie nagrywania można ręcznie wskazać punkt, w którym ma być ustawiana ostrość), możliwość nagrywania filmów Full HD w 60 kl./sek. i różnego rodzaju tryby spowalniania obrazu (czas da się „rozciągnąć” dwu-, cztero- lub ośmiokrotnie), choć te ostatnie potraktowano mocno po macoszemu, bo wprawdzie wynikowe klipy mają rozdzielczość 720p, to jest ona efektem skalowania obrazu z jeszcze niższych rozdzielczości, a spowolnienie ośmiokrotne oznacza zaledwie 15 kl./sek.

Zastrzeżenia? W sumie trzy: jakość dźwięku, brak stabilizacji obrazu i brak możliwości wyboru punktu pomiaru ekspozycji w trakcie nagrywania. Jeśli chodzi o tę pierwszą, bardziej mamy na myśli porównanie z tym, co zapewniają Lumie i modele HTC One z mikrofonami HAAC. Gdy już się doceni, o ile lepiej radzą sobie one z wiatrem i zapisywaniem głośnych dźwięków, szybko dochodzi się do wniosku, że to powinien być standard. Brak stabilizacji obrazu mówi sam za siebie i wprawdzie jest tu jakaś cyfrowa proteza, to jest ona fatalna. Nie twierdzimy, że każdy smartfon wyższej klasy musi mieć optyczną stabilizację podobnej klasy jak w Lumiach Nokii czy G2 LG (choć nie mielibyśmy nic przeciwko), a jedynie to, że jeśli już się wprowadza rozwiązanie programowe, to niech ono przynajmniej coś daje, tak jak w nowych Xperiach. Ma to szczególne znaczenie, gdy urządzenie zapewnia tak dobry zoom: mimo że sam w sobie jest świetny, niemiłosiernie eksponuje drganie rąk. Trzecie zastrzeżenie – wiadomo. Co prawda automatyka przeważnie dobiera odpowiednią ekspozycję, ale czasem przydałoby się dać jej kilka wskazówek.

Reasumując, pod względem jakości wideo Samsung Galaxy S5 nie ma sobie równych, co nie znaczy, że nie ma tu czego poprawiać.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Oryginał można pobrać stąd.

Testy wydajności

Tak jak pod koniec ubiegłego roku i w pierwszym kwartale tego dominował Snapdragon 800, tak teraz liczy się właściwie tylko Snapdragon 801, który odpowiada za właściwe działanie nie tylko Samsunga Galaxy S5, ale też nowego HTC One i Xperii Z2. Jednak nie wszystkie Snapdragony 801 urodziły się równe: niektóre z nich są odrobinę szybsze (przynajmniej w teorii). Właśnie dlatego procesor nowej „eski” jest taktowany z częstotliwością 2,5 GHz, podczas gdy jego bezpośrednia konkurencja jest o 200 MHz wolniejsza. Ale to tylko część historii, bo wyniki benchmarków zależą nie tylko od tego, co na papierze, lecz także... od różnego rodzaju mniej lub bardziej etycznych optymalizacji, czego doskonałym przykładem jest Samsung Galaxy Note 3 (choć w tym przypadku precyzyjniejszym określeniem jest był, bo jakiś czas temu Samsung porzucił takie sztuczki) i nowy HTC One. W ostatecznym rozrachunku temu smartfonowi efektywności w różnego rodzaju testach odmówić nie można, a szczególnie mocno dopracowano przeglądarkę internetową (co pokazuje szybkość ładowania stron). A w praktyce?

Po pierwsze, należy zwrócić uwagę na to, że procesor S5 umie pokazywać pełnię swoich możliwości jedynie przez stosunkowo krótki czas, bo później do głosu dochodzi zbyt wysoka temperatura, więc zegary muszą być spowalniane. Dlatego na dłuższą metę i przy bardziej intensywnym użytkowaniu metalowy HTC One ma bardziej wyrównane osiągi, co może mieć znaczenie w trakcie dłuższych sesji w co bardziej wymagających grach.

A po drugie... TouchWiz, choć odświeżony, nadal bawi się w smartfonowego Piotrusia Pana i nie chce „dorosnąć”. Przez większość czasu interfejs działa tak, jak powinien, ale wystarczy obciążyć urządzenie większą liczbą zadań, szczególnie tych związanych z pobieraniem i instalowaniem czegoś w tle, aby pozytywne wrażenia rozsypały się jak domek z kart. I nie mówimy tylko o gubieniu klatek animacji, bo zdarza się też, że trzeba czekać kilka sekund (!) na pojawienie się jakiegoś okna, reakcję na polecenie, odblokowanie urządzenia czy... wyświetlenie klawiatury ekranowej. Naprawdę nie mamy pojęcia, jak Samsung to robi i jak przez tyle lat można mieć problemy z czymś tak podstawowym.

Podsumowanie

Czwartej generacji „galaktycznych” konstrukcji Samsunga często zarzucano zbytnią zachowawczość, brak rewolucyjnych zmian, ale i tak okazała się hitem. Najnowszy Galaxy również nie przynosi rewolucji, bo nie zintegrowano z nim pralki, lodówki i ekspresu do kawy, ale pod pewnymi względami jest wyraźnie lepszy od poprzednika, dlatego zapewne też znajdzie wielu zadowolonych nabywców. Co nam się najbardziej spodobało w Samsungu Galaxy S5?

Wodoszczelna obudowa i – aż trudno nam uwierzyć, że to piszemy – nowa tylna klapka. Choć nadal nie jesteśmy przekonani do tej pseudoskóry i wciąż czekamy na odpowiednika Samsunga Wave z Androidem, to i tak jest to materiał znacznie praktyczniejszy od błyszczących plastików uparcie stosowanych w poprzednich dwóch generacjach Galaxy S. Ale to nie wszystko. Trochę większy ekran, odrobinę pojemniejszy akumulator i nieznacznie większa rozdzielczość aparatu mogą nie robić zbyt dużego wrażenia na papierze, lecz w trakcie testów i użytkowania okazało się, że robią one o wiele większą różnicę, niżby wskazywały suche dane techniczne. Poprawiony wyświetlacz znacznie lepiej spisuje się w słoneczne dni, nowa matryca mniej szumi i zapewnia ładniejsze kolory, a czas działania i szybkość ładowania akumulatora zostały mocno poprawione. Jeśli się do tego dołoży możliwość nagrywania filmów Ultra HD o niesamowitej jakości obrazu, ładniejszą nakładkę systemową, czytnik linii papilarnych oraz kilka innych czujników i drobiazgów, to się okazuje, że w Galaxy S5 zmieniono naprawdę sporo i że nie sposób narzekać na niedobór świeżych rozwiązań (choć niektórzy bardzo się starają to robić). A jeśli spojrzy się na to wszystko z punktu widzenia kogoś, kto kupił 2 lata temu Galaxy S III i teraz szuka czegoś nowego, to wszystko wygląda jeszcze lepiej i ciekawiej.

Czy to oznacza, że jest to smartfon idealny, bezkompromisowy, pogromca konkurencji, swoisty następca legendarnych już „esek” drugiej i trzeciej generacji? Niestety – nie. Choć Galaxy S5 to dobry sprzęt, który pokazuje, że jego twórcy wciąż wiedzą, jak zmieścić w gadżetach niesamowitą ilość najnowszej techniki, to ma przynajmniej dwie bardzo mocne skazy. Przede wszystkim najwyższy czas, aby ktoś w końcu zrobił porządek z płynnością i szybkością działania Samsungowego systemu operacyjnego, bo co nam po tych wszystkich rdzeniach i gigahercach, skoro nie gwarantują natychmiastowego pojawiania się klawiatury ekranowej niezależnie od tego, jakie procesy działają w tle? Takie sytuacje już od dawna nie powinny się zdarzać w sprzęcie tej klasy. Poza tym nie wydaje się nam, aby słowo Galaxy w nazwie telefonu uzasadniało jego kosmiczną cenę. Tak, Piątka to nowoczesny i dobry smartfon, ale nie aż tak dobry i o tyle lepszy od obecnych rywali (którzy przynajmniej nie „mulą” ;)), aby warto było zapłacić za niego 3000 zł. Naszym zdaniem kogoś trochę poniosło, choć znając życie, cena ta będzie szybko spadać i niedługo może to być znacznie bardziej opłacalny kąsek.

Do testów dostarczył: Samsung

Cena w dniu publikacji (z VAT): 3000 zł