Edifier R1600T Plus, Microlab Solo 2C i Modecom MC-SHF56 – trzy niedrogie aktywne zestawy 2.0

Do testów otrzymaliśmy sprzęt trzech firm, z którymi już mieliśmy do czynienia na łamach PCLab.pl. Produkty firmy Microlab są wyjątkowo lubiane, głównie za jakość wykonania oraz brzmienie, dlatego nie mogło ich zabraknąć. Edifier to też producent koncentrujący się w dużym stopniu na komputerowym audio, również nienagannie wykonanym, który jednak ostatnim razem nas zawiódł. Czy była to jednorazowa wpadka, czy idzie za tym coś więcej? Modecom zaś stara się już od jakiegoś czasu nawiązać walkę z rywalami, m.in. z dwoma wymienionymi, i widać, że ma na to całkiem niezły pomysł. Dlatego postanowiliśmy dać szansę wykazania się najnowszemu zestawowi rodzimej firmy.  

Edifier R1600T Plus – opakowanie oraz dodatki

Opakowanie modelu R1600T Plus nie jest przesadnie duże, chociaż jak na zestaw stereofonicznych kolumn – i tak całkiem spore. Utrzymane jest w kolorach białym i pomarańczowym. Nie zabrakło zdjęcia dania głównego na czterech bokach, danych technicznych oraz kilku mniejszych zdjęć. Produkt jest należycie zabezpieczony za pomocą styropianowych form. W dwóch słowach: jest dobrze.

Oprócz książeczki z instrukcją obsługi znaleźliśmy w pudełku kabel z jednej strony zwieńczony parą wtyków RCA, a z drugiej – końcówką typu jack o średnicy 3,5 mm. Za pomocą tego przewodu można do kolumny matki podłączyć dowolne źródło. Model R1600T jest jedynym, który ma „cywilizowane” gniazda przyłączy głośnikowych, stąd goły przewód sygnałowy w zestawie, skądinąd nieco krótki. 

Budowa

Edifier R1600T Plus to najmniejsze kolumny w niniejszym porównaniu. Wykonano je z płyty MDF o grubości 18 mm, a następnie oklejono tworzywem imitującym czarne drewno. Ta okleina chyba zawsze będzie nam się kojarzyła z odrobinę tandetnymi meblami produkowanymi kilkanaście lat temu, ale to wcale nie oznacza, że skrzynki Edifiera też takie są. To tylko luźne skojarzenia.

Kolumny wykonane są wyjątkowo solidnie i z dbałością o szczegóły. Szare obręcze otaczające przetworniki nieźle kontrastują z czernią drewnopodobnej okleiny. Nie zabrakło wyjątkowo niedużego logo producenta oraz stalowych kołków, dzięki którym trzymają się maskownice.

Co prawda do zestawu nie dołączono pilota zdalnego sterowania, ale na prawym boku kolumny matki zamontowano plastikowy panel, w którym znalazły się trzy pokrętła, pozwalające regulować ilość tonów niskich, wysokich oraz głośność obydwu skrzynek. Poniżej tego ostatniego umieszczono diodę, która świeci na zielono, gdy sprzęt jest włączony. 

Na tyle kolumny matki znajduje się metalowa płyta, w której umieszczono gniazda i inne elementy istotne dla użytkownika. Ponieważ wewnątrz niej zamontowano wzmacniacz, który się grzeje, nie mogło zabraknąć radiatora. Ale ten nawet po kilku godzinach pracy pod obciążeniem nie jest gorący. Po lewej stronie, przy górnej krawędzi, umieszczono dwie pary wejść liniowych typu RCA. Oznacza to, że można korzystać z dwóch niezależnych źródeł. Poniżej znalazło się miejsce dla wyłącznika zasilania oraz kabla sieciowego, a kawałek dalej, po prawej – dla plastikowych gniazd terminali głośnikowych.

Osiemnastomilimetrowy wysokotonowiec umieszczono w plastikowym, szarym okręgu. Według producenta przetwornik ma jedwabną kopułkę, chociaż w dotyku sprawia wrażenie, jakby była wykonana z innego, bardziej sztywnego materiału. A może jest to jedwab pokryty warstwą gumopodobnego tworzywa?

Przetwornik średnio-nisko-tonowy również znalazł się w plastikowym okręgu szarego koloru. Dwunastocentymetrowy głośnik ma membranę wykonaną najprawdopodobniej z plecionki imitującej kewlar, a pokrywkę przeciwpyłową – z matowego plastiku. Całość zawieszono na gumowym resorze górnym.

Model R1600T Plus jako jedyny w stawce ma gniazda przyłączy głośnikowych w postaci tradycyjnych, plastikowych zacisków. Dzięki temu użytkownik może sam dokupić przewód sygnałowy o wybranej długości i podłączyć go bez konieczności lutowania. U konkurencji jest to bardziej skomplikowane.

Tunel basrefleksu jest zrobiony z plastiku w stylu „fortepianowej” czerni i ma średnicę ok. 4 cm. Umieszczono go bardzo blisko górnej krawędzi tylnej ściany. 

Stabilizację kolumnom zapewniają piankowe krążki. Spełniają swoje zadanie, ale mają skłonność do odkształcania się.

Eleganckie logo producenta umieszczono nie tylko na maskownicach, ale też na skrzynkach, odrobinę poniżej przetwornika średnio-nisko-tonowego.

Elementy chroniące przetworniki montuje się za pomocą stalowych kołków, które umieszczono w narożnikach przednich ścianek. Kołki są na tyle małe, że nie rzucają się przesadnie w oczy, gdy maskownice są zdjęte.

Ramy maskownic wykonano z plastiku, na który naciągnięto siatkę. Całość może nie zachwyca solidnością, ale spełnia swoje zadanie.

Microlab Solo 2C – opakowanie oraz dodatki

Opakowanie sprzętu Microlaba jest utrzymane w bieli. Nie zabrakło stosownych danych technicznych na jednej ze ścianek, wyraźnego zdjęcia produktu oraz wszędobylskiego logo firmy. Pudło jest spore i nie ma się co dziwić, bo model Solo 2C jest największym w niniejszym teście. Został należycie zabezpieczony od środka za pomocą styropianowych form. To powszechnie stosowane rozwiązanie jest wyjątkowo niezawodne. 

Dodatków nie ma zbyt wielu, ale jest to, co być powinno. Książeczka zawierająca krótką instrukcję obsługi to standard. Podobnie jest z przewodem zakończonym z jednej strony parą wtyków RCA, a z drugiej – końcówką typu jack o średnicy 3,5 mm. Ale przewód umożliwiający połączenie ze sobą dwóch skrzynek to nowość. Złącze DIN to taka egzotyka, że nawet w branży drogiego audio jest chyba tylko jedna znana firma, która w dalszym ciągu je stosuje, ale o tym piszemy nieco dalej.

Jak przystało na produkty serii Solo z literą C na końcu, nie obeszło się bez pilota zdalnego sterowania. To dokładnie ten sam model, z którym spotkaliśmy się podczas testowania kolumn Solo 7C. Jest funkcjonalny, korzysta się z niego często i zdecydowanie jest zaletą produktu.

Budowa

Solo 2C to największy model w dzisiejszej stawce. Przyzwyczailiśmy się już do tego, że Microlab nie robi małych rzeczy. Ale mieliśmy nadzieję, że jeden z jej tańszych produktów będzie nieco mniejszy. Skrzynki są wykonane z płyty MDF o przyzwoitej grubości. Ich boki pokryto okleiną imitującą drewno, a pozostałe ściany – tworzywem skóropodobnym. Spotkaliśmy się już z podobnym wykończeniem w produktach tej firmy i uważamy je za całkiem estetyczne. Tak czy inaczej, trzeba lubić w kolumnach proste, wręcz książkowe wzornictwo bez udziwnień.

Sprzęt jest wykonany naprawdę solidnie. Owszem, tu i ówdzie widać pozostałości po kleju czy niedokładnie nałożone na brzeg tworzywo drewno- lub skóropodobne, ale to detale, na które już po chwili przestaje się zwracać uwagę, o ile w ogóle się je zauważy. Fronty skrzynek wyglądają odrobinę krzykliwie za sprawą jasnej membrany przetwornika średnio-nisko-tonowego, do tego boczne ściany odrobinę wystają poza ich płaszczyzny, tak aby zmieściły się między nimi maskownice. I naszym zdaniem model Solo 2C lepiej wygląda z zasłoniętymi głośnikami. 

Na tyle kolumny matki umieszczono metalową płytę, do której przykręcono dość duży radiator. Ponieważ mamy do czynienia z konstrukcją aktywną, w jej wnętrzu umieszczono sekcję wzmacniającą i zasilającą cały zestaw. Poniżej układu chłodzenia, odrobinę po lewej, zamontowano pokrętło regulacji głośności, a jeszcze niżej – wyłącznik sprzętu, gniazdo bezpiecznika oraz przewód sieciowy.

Kopułkę 2,5-centymetrowego przetwornika wysokotonowego wykonano z jedwabiu, co teoretycznie powinno zaowocować łagodnymi górnymi fragmentami odtwarzanego pasma. Nie jest wykluczone, że ten sam przetwornik zastosowano w droższych modelach kolumn Microlaba, np. w zestawie Solo 7C.

Membranę 6,5-calowego przetwornika średnio-nisko-tonowego osadzono na metalowym koszu za pomocą gumowego resoru górnego. Wykonano ją z papieru, a pokrywkę przeciwpyłową głośnika – z polipropylenu.

Gniazda terminali głośnikowych to niespodzianka. To najprawdziwsze w świecie złącza DIN, dzisiaj już raczej archaiczne, których w dalszym ciągu używa bardzo znany producent sprzętu audio, NAIM. Chyba tylko on pozostał na placu boju; praktycznie cała konkurencja przesiadła się na bardziej „cywilizowane” rozwiązania. Zgadujemy, że w modelu Solo 2C użyto gniazd DIN np. pod kątem tzw. bi-ampingu. W każdym razie takie połączenie skrzynek nie jest dobrym pomysłem, ponieważ specjalny, 2-metrowy przewód może niektórym mocno ograniczać możliwości rozstawienia sprzętu. Inna sprawa, że jest piekielnie solidny.  

Tunele basrefleksu zostały zamontowane na tyłach kolumn, przy prawym górnym rogu. Od zewnątrz są zrobione z plastiku w stylu „fortepianowej” czerni, ale dalsza część jest z tektury.

W prawym dolnym rogu frontu kolumny matki umieszczono odbiornik sygnału z pilota. Wygląda on dokładnie tak samo jak te, które są montowane w droższych modelach. Każdy produkt firmy, który ma w nazwie literę C, może być zdalnie sterowany.

Stalowe logo producenta znalazło się tylko na maskownicach. Ale biorąc pod uwagę budowę skrzynek, spodziewamy się, że większość osób zdecyduje się zasłonić przetworniki. Wtedy sprzęt wygląda odrobinę lepiej.

W modelu Solo 2C za stabilizację są odpowiedzialne piankowe krążki. Całkiem nieźle spełniają swoje zadanie, nawet pomimo tego, że łatwo się odkształcają. 

Na rogach frontów kolumn umieszczono plastikowe elementy, które utrzymują maskownice w miejscu. Ten system jest naprawdę niezły – wystające bolce dobrze pasują i uginają się, co znacznie utrudnia uszkodzenie ich. 

Maskownice są wyjątkowo solidne. Ich ramy wykonano z drewna, na które naciągnięto materiał. Z daleka nic nie prześwituje, więc esteci będą zadowoleni.

Modecom MC-SHF56 – opakowanie oraz dodatki

Sprzęt Modecoma zapakowano w dość niepozorne pudełko, utrzymane w iście patriotycznych barwach. Biel łączy się z czerwonym pasem, na którym wydrukowano logo producenta. Nie zabrakło zdjęć najważniejszego elementu zestawu, jego opisu oraz danych technicznych. Sprzęt został należycie zabezpieczony od wewnątrz.

Wśród dodatków znalazła się książeczka zawierająca instrukcję obsługi oraz dwa przewody, z jednej strony zakończone parami wtyków RCA, a z drugiej – końcówką i gniazdem o średnicy 3,5 mm. Niedużo tego, ale tak naprawdę nic więcej nie jest potrzebne.

Gniazda terminali głośnikowych w sprzęcie Modecoma również nie są typowe. Dlatego do zestawu dołączono 2,5-metrowy kabel zakończony stosownymi wtykami.

Budowa

Skrzynki MC-SHF56 pod względem gabarytów mieszczą się gdzieś pomiędzy zestawem Microlaba a produktem Edifiera. Ich obudowy wykonano z płyty MDF, którą po bokach oklejono materiałem imitującym drewno, a na pozostałych ścianach – matową, odrobinę chropowatą okleiną. Bryły mają „książkowe” proporcje: są wysokie i dość głębokie, ale stosunkowo wąskie. Nie mamy żadnych zastrzeżeń co do wykonania. Wyjąwszy terminale głośnikowe nie natknęliśmy się na nic, co wzbudziłoby nasze wątpliwości.

W odróżnieniu od produktu Microlaba ten zestaw całkiem nieźle wygląda bez maskownic. Jest tak dlatego, że fronty skrzynek są gładkie, a membrany przetworników i ich kosze są czarne. Nawet logo producenta zostało tak wkomponowane w pierścień dookoła wysokotonowca, że ani odrobinę nie rzuca się w oczy.

Większą część tyłu kolumny matki zajmuje metalowa płyta, na której umieszczono wszystkie gniazda i niewielki, choć wystarczający radiator, bo to w tej skrzynce znalazła się elektronika. Odrobinę powyżej zamontowano dwa dość solidne pokrętła do regulacji tonów wysokich i niskich, a tuż obok – wejście przeznaczone dla pilota. Przy prawym rogu płyty umieszczono parę gniazd RCA, za pomocą których można podłączyć do zestawu dowolne źródło. Producent dostarczył w opakowaniu stosowny kabel. Poniżej radiatora znajduje się przymocowany na stałe przewód sieciowy, gniazdo z bezpiecznikiem w środku, wyłącznik zestawu oraz złącza głośnikowe.

Pokrętło głośności wygląda tandetnie, ale produkt, który do nas dotarł, to wersja „inżynieryjna”. W finalnej ten element ma zostać zamieniony na taki sam jak ten, którego użyto w modelu MC-MHF60, nieporównywalnie solidniejszy.

Jednocalowy przetwornik wysokotonowy ma kopułkę z jedwabiu. Umieszczono go na plastikowym okręgu, który przykręcono bezpośrednio do płyty MDF.

Średnio-nisko-tonowy, 10-centymetrowy przetwornik ma membranę z papieru, a kopułkę przeciwpyłową – z polipropylenu. Osadzono ją za pomocą gumowego zawieszenia na metalowym koszu.

Otwory basrefleksu są niewielkie i niczym nie zakończone. To po prostu okręgi wycięte w tyłach skrzynek, umiejscowione przy ich górnych krawędziach.

Gniazdo terminali głośnikowych, choć niebywale solidne, może być niepraktyczne dla kogoś, komu nie wystarczy długość przewodu sygnałowego dołączonego do zestawu. W SHF56 zastosowano bi-amping, to dlatego gniazda i kable są takie, a nie inne. Spotkaliśmy się już z podobnym rozwiązaniem m.in. w zestawie SP2500 firmy Corsair. Ale tamte kolumny bez problemu można ustawić na biurku, czego nie da się powiedzieć o najnowszym produkcie 2.0 Modecoma. Dodatkowo po mocniejszym przykręceniu gniazdo się obraca, co nie wróży mu długiego żywota.

Za stabilizację skrzynek są odpowiedzialne piankowe krążki. Nie odkształcają się tak jak te u konkurencji, ponieważ są niższe i wykonane z odrobinę twardszego materiału. W każdym razie dobrze spełniają powierzone im zadanie.

Na rogach frontów wywiercono otwory, w których umieszczono plastikowe elementy mające za zadanie utrzymać maskownice na miejscu. Ten drobiazg sprawia, że zdejmuje się je wyjątkowo łatwo.

Maskownice nieco przypominają zestaw Microlaba. Ich ramy również wykonano z drewna, co przydaje im wrażenia solidności. Naciągnięta na nie siatka również jest trwała. 

Platforma testowa, metodyka i wykorzystane utwory

Użyliśmy tylko jednego, za to uniwersalnego źródła dźwięku: DAC-a NuForce Icon HDP. Podczas testów za „transport” posłużyła nam platforma testowa autora publikacji, przy czym nie ma ona kompletnie żadnego wpływu na brzmienie zestawów.

Jedynym słusznym sposobem oceny możliwości zestawów głośnikowych jest odsłuch do momentu, aż tester wreszcie będzie pewien, który sprzęt gra najlepiej, gdzie wypada najlepiej i dlaczego. Owszem, odsłuch zawsze jest dość subiektywny, każdy ma własne upodobania. Ale ucho zaznajomione z dużą liczbą urządzeń oraz tester dysponujący odpowiednim punktem odniesienia to bardziej wiarygodne źródło niż cyfry, które często są po prostu elementem marketingu.

Wszystkie zestawy przetestowaliśmy w tym samym, wyciszonym pomieszczeniu. Kolumny były ustawione na wysokości głowy, oddalone od uszu mniej więcej o 2 m i o tyle samo jedna od drugiej. Były „wygrzewane” przez kilkadziesiąt godzin, podobnie jak wzmacniacze.

A oto kompletna lista odtwarzania:

• A Challenge Of Honour – „Slavery Called Democracy”
• Bat For Lashes – „Sleep Alone”
• Daemonia Nymphe – „Daemonos”
• Daemonia Nymphe – „The Calling of Naiades”
• Einstürzende Neubauten – „Am I Only Jesus?”
• Einstürzende Neubauten – „Hawcubite”
• How To Destroy Angels – „The Space in Between”
• Metric – „Help, I’m Alive”
• Mike Oldfield – „Altered State”
• Mike Oldfield – „Clear Light”
• Mike Oldfield – „Sunjammer”
• Mike Oldfield – „Taurus III”
• Nick Cave – „Into my Arms”
• Nine Inch Nails – „1000000”
• Nine Inch Nails – „Deep”
• Nine Inch Nails – „Ghosts XIV”
• Nine Inch Nails – „We’re In This Together”
• Sephiroth – „Utul Khulture”
• Skyforger – „Long Dance”
• Varttina – „Linnunmieli”.

Testy – odsłuch muzyczny

W odróżnieniu od zestawów 2.1, o których pisaliśmy kilka dni temu, tym razem jesteśmy zadowoleni – mniej lub bardziej – z brzmienia każdego przetestowanego produktu. Różnice pomiędzy najgorszym modelem z tego porównania a najlepszym z poprzedniego jest naprawdę duża – na korzyść modeli 2.0.

Niskie tony najmniej obecne są w sprzęcie Edifiera. Gdybyśmy mieli je określić jednym słowem, zapewne najwłaściwsze byłoby: lekkie. Są dynamiczne, zwarte i przestrzenne, ale brak im masywności i nie schodzą nisko, czego zdecydowanie nie można powiedzieć o konkurencji. Ogólnie nie są kiepskie, nawet pomimo tego, że czasem ich wyższe rejestry dudnią. Ta lekkość na pewno znajdzie zwolenników. W sprzęcie Microlaba bas jest świetnej jakości. Schodzi bardzo nisko, ma odpowiednią fakturę, nie dudni i nie brakuje kontroli nad nim. Jest go trochę więcej w pobliżu granicy między średnimi tonami a niskimi, ale nie jest to coś, co przeszkadza w odsłuchu, wręcz przeciwnie. Słychać ten „mokry oddech”, który tak lubimy. Zestaw Modecoma też stanął tu na wysokości zadania. Niskie częstotliwości nie są aż tak słyszalne jak u Microlaba, ale również schodzą nisko, są wyjątkowo dynamiczne, nie dudnią i mają świetne, jak na tę cenę, wypełnienie.

Średnie fragmenty pasma również przynoszą sporo różnic. Partie wokalne najwyraźniej brzmią w modelu R1600T Plus Edifiera, ale nie zawsze. Nie słychać syczących głosek, poza tym ten zakres jest odpowiednio wyraźny i rozbrzmiewa dość blisko słuchacza, chociaż oznacza to niekiedy nieco mniejszą naturalność w porównaniu z rywalami. Te same fragmenty utworów w wykonaniu Microlaba są bardziej oddalone, chociaż wyraźne i naturalne. Kolumny Modecoma zapewniają podobną, dobrą jakość średnich rejestrów, lecz wokale są odrobinę jaśniejsze, ostrzejsze i czasem słychać delikatnie syczące głoski.     

Gitary elektryczne też ukazały różnice. Ich partie zostały odegrane dość blisko słuchacza, odrobinę za jasno i za sucho, często w towarzystwie podbitych wyższych fragmentów zakresu niskotonowego. Nie jest to brzmienie, do którego nie da się przyzwyczaić, ale konkurencja wypada pod tym względem korzystniej. Sprzęt Microlaba odtwarza te dźwięki w sposób naturalny i dynamiczny, ale mogłyby brzmieć wyraźniej, bo czasem mieliśmy wrażenie, że gitarzysta gra zza kurtyny. Za to skrzynki Modecoma poradziły sobie na tym polu świetnie: mają odpowiedni „drajw”, brzmią wyraziście i naturalnie, bez przejaskrawień.

Wysokie tony są odpowiednio wyraziste niezależnie od tego, z którego zestawu dochodzą, chociaż najwyraźniej odtwarza je sprzęt Edifiera. W jego wykonaniu talerze elegancko „sypią”, ale często brzmią za jasno i metalicznie, jednak lepsze to niż niedostateczna słyszalność. Pozostałe dwa modele są w tym zakresie pasma bardziej naturalne, przy czym jako zwycięzcę wskazalibyśmy Modecoma. Jego „góra” jest odrobinę lepiej zaakcentowana niż u Microlaba.

Scena muzyczna też jest inna w poszczególnych zestawach. Najwęższą i najbliższą słuchaczowi budują skrzynki Edifiera, przy czym mają one trudności z poprawnym umiejscowieniem niektórych dźwięków. Często słychać, że np. gitarzysta gra po prawej stronie, podczas gdy powinien po lewej. To często irytuje podczas słuchania utworów, które zna się wyjątkowo dobrze. Produkt Microlaba pod tym względem nie kłamie, a wirtualna przestrzeń jest szersza, wyjątkowo precyzyjna i mocno rozbudowana po bokach. Model MC-SHF56 radzi sobie porównywalnie: scena muzyczna jest podobna pod względem szerokości, ale skupia uwagę słuchacza głównie w centrum, za to wyrazistość i realizm brzmienia są większe.

Separacja instrumentów we wszystkich przypadkach jest zadowalająca, jeśli weźmie się pod uwagę cenę tych zestawów. 

Testy – filmy i gry

Gry

Już na samym początku zaznaczamy, że dźwięk wielokanałowy w grach to jest coś, co bardziej do nas przemawia niż przekaz stereofoniczny. Oczywiście, w muzyce jest dokładnie odwrotnie. Ale gry stają się coraz bardziej realistyczne i najbardziej zależy nam na tym, żeby wiedzieć, z której strony do nas strzelają. Jeśli chodzi o słuchawki, to owszem, te stereofoniczne często lepiej sprawdzają się na wirtualnym placu boju od tych wielokanałowych, o czym już pisaliśmy. Ale kolumny przeznaczone wyłącznie na biurko to zupełnie inna para kaloszy i nie zdołaliśmy się do nich przekonać, chociaż mają swoje mocne strony. A zagraliśmy w trzy gry: Quake'a 3, Unreal Tournament 3, Need For Speed: Underground.

Podczas gry w Need For Speed: Underground wszystkie trzy zestawy radziły sobie całkiem nieźle, przy czym najsilniej przemówiła do nas naturalność Modecoma. W mocno podstarzałym Quake'u 3 zwycięzcą jest zestaw Edifiera, a to dzięki średnim tonom, które są wyraźne i bliskie słuchaczowi. Pozostałe dwa zestawy też zagrały zadowalająco. Co innego Unreal Tournament. Ta gra chyba już zawsze będzie podnosić nam adrenalinę swoimi samplami, ale nawet okazjonalnie ostre brzmienie Edifiera pozwoliło spędzić w niej kilka miłych chwil. Najlepiej poradził tu sobie model MC-SHFS36 firmy Modecom – jego naturalna charakterystyka brzmieniowa „polubiła” się z produkcją Epica. Skrzynki Microlaba wypadły tu odrobinę gorzej, ale też przyzwoicie.

Gdybyśmy mieli wybrać najlepszy zestaw do gier, mielibyśmy z tym pewne trudności. Sprzęt Edifiera sprawuje się na tym polu nieźle, głównie dlatego, że brzmi jaśniej od rywali, co może być przydatne tym graczom, którzy lubują się w pierwszoosobowych strzelankach. Niskie tony może ustępują konkurencji, ale podczas gry w strzelaniny sieciowe najbardziej liczy się świadomość, z której strony strzelają. Dźwięk bardziej zrównoważony i z lepszym basem zapewnia zestaw Modecoma, choć nie jest on aż tak wyraźny jak ten, który wydobywa się z głośników modelu R1600T Plus, jednak różnica nie jest szczególnie duża. Kolumny Microlaba również całkiem nieźle sobie poradziły, ale odrobinę niewyraźny środek pasma sprawił, że wyżej stawiamy dwie pozostałe pary.  

Filmy

Nie umiemy wskazać ani zwycięzcy, ani przegranego. Każdy z trzech zestawów ujawnia w filmach swój niepowtarzalny charakter i każdy radzi sobie zadowalająco. Niektórym spodoba się wyrazistość i delikatna szorstkość brzmienia sprzętu firmy Edifier, a innym – mocny bas oraz odrobinę niewyraźne pozostałe dźwięki dobiegające z kolumn Microlaba. Nam najbardziej przypadło do gustu brzmienie produktu Modecoma, a to za sprawą jego wyrównanej charakterystyki, ale to raczej wyłącznie kwestia upodobań.

Galeria porównawcza

Edifier R1600T Plus

Microlab Solo 2C

Modecom MC-SHF56

Podsumowanie

Granica 300 zł jest poniekąd psychologiczna. Dla wielu osób jest wyjątkowo ważna, bo oddziela segment taniego komputerowego audio od średniego. Nie nam dzielić segmenty rynkowe, ale ta kwota wydaje się właściwa. Z przyjemnością donosimy, że za te pieniądze da się kupić przyzwoitą parę kolumn. Mało tego, wierzymy, że niektóre poradzą sobie z niejednym przedstawicielem droższej konkurencji.

Po wnikliwym zapoznaniu się z zestawami aktywnymi możemy z całą pewnością stwierdzić jedno: nawet ten najsłabszy będzie zdecydowanie lepszym wyborem niż najlepszy spośród tych, które przetestowaliśmy ostatnio. Nie sądziliśmy, że różnica może być aż tak duża. Mało tego, aktywne zestawy 2.0 o dobrym, „uniwersalnym” brzmieniu wcale nie muszą być nie wiadomo jak duże, co powinno ucieszyć tych, którzy nie cierpią na nadmiar miejsca na biurku. 

Wszystkie trzy pary skrzynek, które do nas dotarły, to udane produkty. Gdybyśmy mieli wskazać ten, który brzmiał najgorzej, palce  powędrowałyby w kierunku modelu R1600T Plus firmy Edifier, co jednak nie oznacza, że zagrał źle. Jest to przykład odrobinę rozjaśnionego, okazjonalnie suchego brzmienia, w którym basu nie ma szczególnie dużo, a ten, co jest, potrafi dudnić. Ale i tak odsłuch przyniósł sporo frajdy.

Na początku obstawialiśmy, że to sprzęt Microlaba wygra starcie. Seria Solo to w większości udane konstrukcje, z których jedna okazała się wręcz wybitna. Ale po kilkugodzinnym odsłuchu, przełączaniu, ściszaniu i korygowaniu jesteśmy już pewni, że model Solo 2C radzi sobie gorzej od produktu rodzimego Modecoma, który zapewnia brzmienie bardziej „uniwersalne”, równiejsze, a przy tym jest tańszy i zauważalnie mniejszy. W tej cenie jest to okazja, co nie może pozostać bez nagrody.   

Do testów dostarczył: Yooki.pl

Cena w dniu publikacji (z VAT): 319 zł

Do testów dostarczył: Sunnyline

Cena w dniu publikacji (z VAT): 369 zł

Do testów dostarczył: Modecom

Cena w dniu publikacji (z VAT): około 330 zł