Alias - heroiczna pupencja w akcji

Panienka Sydney, bohaterka omawianej gry Alias, musiała stanąć naga przed poprzednimi HKP. I, niestety, wypadła blado. Budowa ciała zwykła, bez odchyleń wymiarowych w żadną stronę. Uzbrojenie nie budzące dreszczy na plecach. Wampirem także nie jest. Po jaskiniach nie chodzi ani nie tapla się w kisielu. Nie będzie stanowić zachwytów dla fetyszystów skór, biczy i bykowców. Panienka Sydney jest bowiem agentem C.I.A. Jej postać wzorowana jest na serialu TV tudzież filmie o tym samym tytule. Wszakże, Panienka Sydney jest, jakżeby inaczej, Heroiczną Komputerową Pupencją. Dzieje się tak z typowego dla HKP powodu. Panienka Sydney, o ile jest taka wola gracza, może bohatersko przebijać się przez masy wrogiego klasowo elementu w stroju... powiedzmy swobodnym. Co oczywiście, jest nieodmiennie pociesznym widokiem.

Ogólnie rzecz biorąc, C.I.A zajmuje się działalnością poza terytorium USA. Taki też jest teren gry w Alias. Od Hong Kongu po Rosję. Od nocnych klubów, przez szpitale psychiatryczne, ambasady do tajnych baz wojskowych. Przyjdzie panience Sydney kopać etnicznie szalenie różnorodne tyłki. Alias jest właściwie klonem trochę starszej produkcji pod tytułem O.N.I (od Bungie). Klonem, ale uboższym o co najmniej klasę. O.N.I dysponowało fajną fabułą, bogatym repertuarem działań bojowych, prawdziwymi bossami co czas jakiś i cyberpunkowym klimatem. Alias zaś, jakby na podobieństwo figury panienki Sydney, jest słodki, niewymagający i miły.

Słowem “miły” określam tu zwyczajną bezproblemowość gry, ponieważ przez pierwsze kilka poziomów Alias jest grą dziecinnie łatwą i zabawną. Gracz powinien podtykać panienkę Sydney pod każdą kamerę, uruchamiać każdy możliwy alarm, aby sobie tylko zabawnie powalczyć. Pociesznie jest potłuc parę czarnych garniturków postacią ubraną w kusą mini i kusą bluzeczkę, na przykład za pomocą: patelni, butelek, miotły, noży, tasaków, gitar elektrycznych, kijów bilardowych, szabel itp. No i wręcz grzechem jest przebierać panienkę Sydney w jej mało seksowne robocze ubranie. Potem zaczynają się niejakie kompilacje i wychodzi brak zdecydowania, czym właściwie ma być gra. Tomb Raider czy może Splinter Cell? Panienka Sydney dysponuje zadziwiająco sporym repertuarem zachowań i ciosów – w tym przynajmniej połowa z nich służy do cichego wykańczania ofiar. Dyskrecja zaczyna przydawać się dopiero pod koniec gry – od poziomu Asylum. Dopiero wtedy faktycznie nie można już wyjść jak owca na puste pole i zacząć trawę wcinać. I to jest problem, trudno być dyskretnym, jeżeli się jest ubranym jak ulicznica... A poważnie, w Alias brak jakiegokolwiek wskaźnika naszej widoczności (coś jak to jest w Thief czy Splinter Cell), stąd trudno określić, czy wypięta pupa panienki Sydney jest widoczna dla wroga czy też nie. Bo jeżeli nie, to jedna seria z AK-47 i po naszej Heroicznej Komputerowej Pupencji. Oczywiście, gra tak naprawdę wtedy dopiero nabiera rumieńców, jak robi się trudno, bo gracz ma okazję pokombinować co i jak. Niestety dla Alias, choć robi się ciekawiej, gra jednocześnie traci swój niewinny uroczek. Mnie się po prostu spodobała jej początkowa infantylność, jej łatwość, jej zupełny brak ambicji. I przyjemnie mi się grało w taką grę. Potem, mimo wzrostu poziomu trudności, gra przestaje tak bawić. Na trudne kombinowanie postać panienki Sydney jakoś się nie nadaje. Jakoś nie przekonuje. Nie mówiąc już o reszcie konstrukcji gry, która zwyczajnie nastawiona jest na same walki, nie zaś podchody.

Alias jest pierwszą grą, w której można powalczyć... piłą do cięcia zwłok (a dokładnie to piłką do otwierania czaszki i przecinania żeber). W ogóle to, czym może posługiwać się panienka Sydney zadziwia. Właściwie wszystko, co jest na planszy może wziąć ona w swoje zgrabne rączki i użyć - od mioteł, przez świeczniki, butelki, noże, kije bilardowe, miecze, halabaldry, gitary, łomy, sztaby żelazne, piły, aż do broni maszynowej. Jeżeli ktoś widział wczesne filmy z Jackie Chanem, to wie o co chodzi... Broń zużywa się w miarę walki, by w pewnym momencie rozwalić się w puch nicości. Sama walka jest animacyjnie poprawnie zrealizowana, ale absolutnie nie realistyczna. Osoba o takiej figurze i masie jak Sydney nie ma prawa walczyć i zachowywać się w taki sposób – i to niestety widać. Nie od parady we wschodnich sztukach walki istnieje podział na style męskie i żeńskie (głownie chodzi o różnicę w masie i sile). A panienka Sydney walczy jak wielki, ciężki facet. Pociesznie to wygląda, choć zarazem stanowi jeden z głupkowatych, acz seksowniejszych uroczków gry.

Poza walką i byciem dyskretną (unikanie kamer, wiązek laserów, detektorów ciepła itp.), panienka Sydney, jak na porządną agentkę C.I.A przystało, hackuje (to znaczy zgaduje trzy, a czasem i czteroliterowy kod na zasadzie gry Master Mind), robi zdjęcia (nie sobie w bieliźnie oczywiście, ale tajnych obiektów), łamie zamki (bardzo prosta rzecz, o ile nie goni nas czas... polecam uwadze ostatni kawałek ostatniej misji), unieszkodliwia kamery (chwilowo impulsem elektromagnetycznym lub na zawsze pociskiem kaliber 9 mm), zakleja lasery (taką topniejącą niebieską mazią... proszę nie pytać, co to jest, bo wolę nie wiedzieć), podsłuchuje rozmowy (dotyczące sekretnych haseł rzucanych twardymi, męskimi głosami do obojętnych, wojskowych mikrofonów) oraz wpada w zawirowania fabuły. A w zasadzie w jedno wielkie zawirowanie fabuły pod tytułem – Zmieńmy Oś Obrotu Ziemi. Ok, brzmi realistycznie, toteż nikogo nie powinno dziwić poświęcenie panienki Sydney dla sprawy. Fabuła oferuje Złego Bosa, który jest, jakżeby inaczej, inną panienką, ale tym razem ubraną w skórę (a czy ktoś widział złe postacie ubrane w coś innego?).

Alias nie jest grą wybitną, Alias to taki słabszy, przesłodzony klon starej, dobrej gry O.N.I. Ma swój dziecinny, zabawny, lekko seksowny styl – co może się spodobać. Z zastrzeżeniem, iż ów styl potrafi przerodzić się w upierdliwą trudność – bo Alias nie oferuje klasycznych save’ów, a tylko specjalne punkty, gdzie można się nagrać (jak na port z konsoli Xbox przystało) – i lubi prezentować elementy czasowe, co w połączeniu z brakiem save'ów rodzi wiadome konsekwencje.

Oceniam Alias na 6/10. Dlaczego aż tyle? Alias daleko do Blood Rayne czy Heavy Metal: FAKK 2. Wydaje się być lepszy niż najnowszy Tomb Raider: Angel of Death z powodu braku zadęcia i całkiem sporej ilości słodkiej bezpretensjonalności. Alias jest po prostu przyjemną, niezbyt długą grą, gdzie można sobie zawiesić oko na zgrabnej postaci panienki Sydney, gdzie można sprawić naprawdę solidny, seksowny łomot złym charakterom. I to łomot w zadziwiająco różnorodnym stylu. Można się ładnie poskradać – a zapewniam, iż w pewnych strojach skradanie się panienki Sydney wygląda całkiem interesująco. Ot, po prostu Alias jest całkiem przyjemną grą, jeżeli ktoś potrzebuje nabrać dystansu do świata...

I zarazem ocena 6/10 to tylko tyle, ponieważ Alias, poza szaloną różnorodnością tego, czym może walczyć Sydney, nie reprezentuje żadnej nowej jakości w niczym praktycznie. Jest grą za łatwą, aby stanowić poważne wyzwanie dla bardziej zaawansowanych graczy, nie posiada żadnej sensownej fabuły, system walki i całą mechanikę gry można określić słowem “słodkie”, co oczywiście pochlebstwem specjalnym nie jest. Zwłaszcza w porównaniu do swojego prekursora – gry O.N.I - Alias wypada blado. Stąd właśnie 6/10 – gra słodka, zabawna, seksowna i zwinna, bez pretensji. Taki sobie cukiereczek do possania, kiedy nic innego nie przychodzi nam na myśl – w co tutaj pograć...

Grafika: 6/10

Grafika poprawna scenariuszowo – ładne projekty poziomów i lokacji. Jakość tekstur nie najlepsza, widać, iż to port z konsoli, która wykorzystuje jako medium TV. Animacja, jak chyba już w każdej grze, zrobiona za pomocą techniki motion capture, więc idealna. Inną rzeczą jest zupełny brak realizmu przy walkach. Filigranowa panienka Sydney, gdyby naprawdę znała sztuki walki, walczyłaby zupełnie inaczej.

Dźwięk: 6/10

Dźwięki całkiem miłe – przy takiej różnorodności sprzętów, jakimi może walczyć panienka Sydney – realizacja tego wypadła całkiem sensownie. Głosy lektorów są poprawne i „nie drewniane” (no cóż, jeżeli gra będzie miała pecha i ją spolszczą, to proszę spodziewać się najgorszego...). Muzyka? Coś tam w tle leci. Muzyka nie gra żadnej roli w grze. Siedzi sobie w podkładzie i się nie wynurza w jakikolwiek sposób. Można i tak.

Grywalność: 7/10

W Alias gra się całkiem miło i słodko. Najpierw słodko, bo gra jest naprawdę łatwa przez parę pierwszych poziomów. A potem miło, jak trzeba już wykorzystać wszystkie talenty panienki Sydney. I mówię tutaj o jej różnorodnych talentach jako agentki C.I.A, nie zaś o walorach wizualnych... Alias to i walka, i dyskrecja, i wkurzające elementy czasowe tudzież jeden niespodziewany zwrot akcji.

Ogólnie: 6/10

W recenzji użyłem słowa “słodka” i, jak sądzę, dobrze oddaje ono smak gry. Alias naprawdę nie ma żadnych aspiracji do bycia nowatorską grą komputerową. Po prostu chodzimy zgrabną panienką, która potrafi naprawdę zgrabnie tłuc złych panów i jedną złą panią. Robi to czym tylko wpadnie jej w ręce – a jest tego całkiem spora lista. Alias wygląda miło wizualnie. Alias jest grą łatwą, miłą i przyjemną. Ot, taka bijatyka-cukierczek...

OCENA:

Platforma: PC Cena: b.d. Dystrybutor: gra niedostępna w Polsce