Lawina ruszyła, tryumfalny pochód przez górne warstwy światowych list przebojów zaowocował dwoma oficjalnymi, komercyjnymi dodatkami do gry: „Opposing Force” i „Blue Shift”. Skupiona wokół Half-Life społeczność graczy również była bardzo aktywna. To dzięki niej powstał genialny moduł They Hunger i wiele innych, przydomowych produkcji. Nie można też nie wspomnieć o Counter-Strike. Jednakże fenomen CS-a zasługuje na oddzielny artykuł, więc nie będziemy się teraz nad nim zbytnio rozwodzić.
Dzięki wyżej wspomnianemu CS-owi i innym dodatkom, żywotność Half-Life’a była znacznie dłuższa niż innych komputerowych produkcji. Niestety, przytaczając słowa aforyzmu Stanisława Jerzego Leca „Wszyscy Bogowie byli nieśmiertelni” – także i król gier FPS (First Person Shooter) stał się w końcu zmurszały i niedołężny. Mijał rok za rokiem, zmieniały się standardy. Sześć długich lat od premiery pierwszej odsłony Half-Life to w komputerowej branży nieomal wieczność. Jednakże założyciele Valve Software – Gabe Newell i Mike Harrington – nie próżnowali! Ochoczo zakasali rękawy i w pocie czoła tworzyli dla miłośników przygód Gordona Freemana drugą część wielkiego hitu sprzed lat. Czynili to tak umiejętnie i z takim zapałem, że jeszcze nigdy w branży komputerowej rozrywki nie mieliśmy takiego – za przeproszeniem szanownych państwa – festiwalu cyrkowych klaunów. Przykłady? Można nimi sypać jak z rękawa! Kolejne zmiany terminów wydania programu. Hucpa i „podniecająca” dziennikarzy afera z wykradzionym kodem gry z komputera Gabe’a Newella. Gra „za kupony” w pudełkach z kartami graficznymi ATI (tutaj akurat dotarliśmy do szczęśliwego zakończenia!). Dodajmy jeszcze do tego nieco dziwaczne, odważne lub raczej szaleńcze wizje odnośnie dystrybucji oprogramowania. To tylko kilka przykładów – synteza – plotek, doniesień i „niusów”, którymi karmiła światek graczy firma Valve Software przez ostatnie lata. Część szalonych wyobrażeń programistów z Valve pozostała w sferze pobożnych życzeń. Niestety jedno z nich zostało zrealizowane i „wizja... Steamem się stała”... niestety.
Jeździec binarnej Apokalipsy... a Imię Jego... Steam!
Wielu, czy to powodowani złością, frustracją czy też z rozmysłem, nazywa Billa Gatesa „Antychrystem ery informacji”. Cóż, trudno nie rzucić pod nosem ciężkim słóweczkiem, kiedy ekran monitora migocze jakże uroczym „blue screenem”, tudzież setką innych błędów systemowych. Skąd ten –wydawałoby się – niezwiązany z Half-Life 2 wywód? Otóż, dla wszystkich miłośników Spiskowej Teorii Dziejów, tudzież obserwatorów latających spodków, mam nie lada gratkę. Microsoft wydał na świat jeszcze jednego „diabła”. Osobnik ten uraczył nas Steamem. Oprogramowaniem, które w teoretycznych założeniach jest rewelacyjne. Niestety praktyka jak zwykle zweryfikowała pobożne życzenia programistów. Steam – piękna idea, niestety rzeczywistość skrzeczy! Aby nie trzymać Was – drodzy czytelnicy – dłużej w niepewności. Tym, wyżej wspomnianym osobnikiem jest sam Gabe Newell. Były pracownik Microsoftu (tak, tak! zresztą większość zespołu Valve pracowała niegdyś dla Billa Gatesa!). Mówiąc z przekąsem, najwidoczniej absurdalne pomysły Newell wyniósł z macierzystej firmy, znanej przecież z wyjątkowej dbałości o jakość swoich produktów! No ale powróćmy do sedna sprawy. Steam w dniu premiery Half-Life 2 nie zdał egzaminu. Setki tysięcy szturmujących graczy po prostu stłamsiło i zatkało na jakiś czas konta i serwery. Bez rejestracji produktu zabawa w HL2 jest niemożliwa. Nietrudno więc sobie wyobrazić frustrację, jaka ogarnęła wielu niezadowolonych klientów Valve Software.
Niestety wydaje się, że na Steam jesteśmy po prostu skazani. Newell i jego drużyna zamierza kontynuować rozwój tej nieszczęsnej aplikacji (w końcu przynosi im krociowe zyski dzięki możliwości bezpośredniego zakupu oprogramowania poprzez łącze internetowe). Miejmy jedynie nadzieje, że niedogodności zostaną z czasem ostatecznie usunięte. Pomijam tu kwestię naszej szarej, rodzimej rzeczywistości. W końcu chłopaki z Valve nie odpowiadają za rachityczny rozwój sieci internetowej w naszym pięknym kraju. Przejdźmy jednak do sedna sprawy. Ponieważ wszystkie niedogodności związane z instalacją i rejestracją Half-Life 2 znikają w momencie, kiedy zagłębiamy się w meandry świata gry!
Gordon Freeman: naukowiec na wojennej ścieżce!
Pamiętacie końcówkę pierwszej odsłony Half-Life? Dramatyczny wybór między życiem a śmiercią? Przyjęcie oferty tajemniczego osobnika w czarnym garniturze (potocznie zwanym G-Manem) lub wieczna ciemność. Wybór należał tylko do gracza. O święta naiwności! Nikt nie chce umierać, nawet lekko neurotyczny okularnik-niemowa z tytułem naukowym (doktorat! Rzecz niebywała wśród bohaterów gier komputerowych, gdzie liczą się tylko napompowane sterydami mięśnie!), zawzięcie fechtujący zakrwawionym łomem. Gordon pragnie żyć! Rezolutni autorzy z Valve stwierdzili, że jedynym słusznym wyborem... jest przyjęcie oferty enigmatycznego Mistera G (Gatesa?...).
Od ostatniego spotkania z doktorem Freemanem minęły lata. Incydent, którego Gordon był pośrednim sprawcą – wydarzenia w kompleksie badawczym Black Mesa – odbiły się negatywnym echem na całym ziemskim globie. Potężna rasa obcych istot z innego wymiaru w ciągu (biblijnych ;)) siedmiu dni opanowała naszą biedną planetkę. Nikt nie mógł powstrzymać paskudnych Combine (Kartelu?) przed totalną anihilacją rodzaju ludzkiego. Aby zapobiec dalszym reperkusjom ze strony bestialskich najeźdźców i skończyć z bezsensownym rozlewem krwi, były szef laboratorium Black Mesa – Wallace Breen – poddaje Ziemię. Wchodzi w kolaborację ze straszliwym okupantem i jednocześnie przyczynia się do zmian, jakie przyjdzie nam oglądać oczami Gordona Freemana, który powraca po wieloletnim zawieszeniu między światami. No cóż, cokolwiek dziwaczna i grubymi nićmi szyta jest ta historyjka, nieco rodem z „Wojny światów” H.G Wellsa (choć nieco zmodyfikowana i w XXI-wiecznym wydaniu). Gdzie ONZ? Co się stało z Osamą ibn Ladenem? Gdzie Islamscy terroryści wysadzający się przed posterunkami Obcych żołnierzy? Gdzie George „Dablju” Bush? Zapewne ugrzązł w Iraku nieborak, niestety... Gdzie się podziała ogromna armia Chińskiej Republiki Ludowej? Wreszcie, kto mataczy w Komisji i KTO jadł lunch z Kulczykiem... (o pardon! To nie ta bajka!). Jednym słowem, mimo chronologii odpowiadającym naszemu kalendarzowi – inwazja nastąpiła w 2004 roku! – mamy tu do czynienia z klasyczną „historią alternatywną”, okraszoną wizjami rodem z kart powieści science-fiction.
Nasz biedny, wykształcony protagonista spotka jednakże na swojej drodze kilku starych znajomych. On sam, od czasów wydarzeń w Black Mesa nie postarzał się ani o minutę. Nadal jest świetnie wyszkolonym w MIT (Massachusetts Institute of Technology) łomiarzem-mordercą! To znaczy, chciałem napisać, że jest świetnie zapowiadającym się, młodym – 27-letnim naukowcem! Pamiętacie Barney’a? Jowialnego strażnika z Black Mesa? Przypomina się Wam nazwisko Vance? Tak! Eli Vance jest tu z nami, naukowiec postarzał się nieco, lecz jego bystry umysł jest nieocenionym nabytkiem dla Ziemskiego Ruchu Oporu. Na arenę wydarzeń wkroczy też córka wyżej wymienionego, ponętna Alyx. Menażerię postaci zamykają apodyktyczna doktor Mossmann oraz jedna z szych Ruchu Oporu – uwielbiający wybuchowe zabawki pułkownik Odessa Cubbage. Ano właśnie, dwukrotnie już przytaczamy tajemniczy „Ruch Oporu” wobec paskudnych najeźdźców. Kilka słów o nim. Rdzeń organizacji tworzą ludzie bezpośrednio związani z wydarzeniami z pierwszej części Half-Life. Gdzieś na horyzoncie majaczy jak zawsze tajemniczy G-Man. Łudząco podobni do stworów, którym rachowaliśmy kości w przygodach z HL „1” Vortigaunts, również są naszymi sprzymierzeńcami. Dlaczego? Kto tak naprawdę stoi za Inwazją? Co tak naprawdę działo się przez lata nieobecności Gordona? Część odpowiedzi na nurtujące pytania znajdziemy podczas rozgrywki. Chociaż kurtyna niedomówień ma zostać podniesiona ponoć dopiero w... trzeciej odsłonie przygód Gordona Freemana. No cóż! Takie prawo rynku. Nie zarzyna się kury znoszącej złote jajka!
Z powyższego akapitu uważny czytelnik może wywnioskować, iż bagatelizuję, wręcz ośmieszam lub nieco kpię z fabuły, jaką okraszono Half-Life 2. Nic bardziej mylnego! Nie śmiałbym! Jedną z wielu zalet obydwu części przygód doktora Freemana jest nietuzinkowa intryga i fantastyczne dialogi. W sumie nie ma w tym nic dziwnego. Ojcem fabuły obydwu części HL jest Marc Laidlaw – zawodowy pisarz. Prawdziwy wyjadacz w swoim fachu. Nie jakiś przypadkowy pracownik studia deweloperskiego, którego karnie wyekspediowano do stworzenia na kartce formatu A4 skomplikowanej, wielowątkowej fabuły. O nie! Marc Laidlaw to facet z zupełnie innej bajki. Dziennikarz-publicysta, wreszcie autor poczytnych książek z pogranicza fantastyki i horroru. Laureat prestiżowej nagrody International Horror Guild (w 1997 roku Laidlaw znalazł się w doborowym towarzystwie – Neil Gaiman, Clive Barker – z pewnością znacie te nazwiska) Że co? Nie kojarzycie? Autor recenzji majaczy w delirium? Niestety! Po części macie rację! Na polskim rynku wydawniczym nie uraczymy żadnej z książkowych pozycji Laidlawa. Pies z kulawą nogą nie zainteresował się wydaniem bardzo dobrej powieści grozy – „Trzydziesta siódma Mandala” – swoistego pamfletu na otaczającą nas rzeczywistość i błyskotliwego studium nad naturą człowieka. Książka jest również wnikliwą analizą modnej filozofii „New Age”. Zresztą po co się rozpisywać. Sam tytuł powieści mówi wszystko – jeden z ojców psychoanalizy, Karl Gustaw Jung się kłania!
O takich tytułach, jak „Zjadacz Orchidei” czy też utrzymana w konwencji science-fiction „Trzecia Siła” nawet nie ma co wspominać. O tym , że fabuła Half-Life 2 bardzo przypomina historię opowiedzianą w ostatniej książce, którą wymieniłem (totalna dystopia, ogromne miasto przyszłości rodem z kultowego filmu „Metropolis” Fritza Langa, lub tego znanego z nieco nowszej produkcji „Equilibrium”, rządzone przez despotycznego hegemona, któremu przeciwstawia się tajemniczy ruch oporu), jest dla czytelnika prozy Laidlawa oczywistym faktem – musicie mi więc uwierzyć na słowo. Zresztą reminiscencje, nawiązania i zapożyczenia z szeroko pojętej kultury masowej zawsze cechowały tego autora. Nie inaczej jest z Half-Life 2 – ale do tego tematu jeszcze wrócimy.
Sama rozgrywka to naładowane szybką akcją misje, zlecane nam przez postaci niezależne. Niepoprawna córka Eli Vance’a zapozna Gordona ze wspomnianym już przeze mnie Ruchem Oporu. Nieudana teleportacja sprawi, że biednego Gordona Freemana czeka długa marszruta przez kolejne poziomy. Już samo wydostanie się z więziennego miasta (City 17) graniczy z cudem. Na szczęście w sukurs biednemu bohaterowi przyjdzie strażnik Barney oraz uczynni więźniowie. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to swojskie klimaty. Swojskie dla nas – ludzi zza byłej żelaznej kurtyny – co mam na myśli? Oto City 17, Szanowni Państwo! Starówka rodem z Lublina czy Wrocławia (tudzież innego miasta, do wyboru do koloru...), znany kształt kamienic, wyłożona kocimi łbami ulica... nadgryziony czasem nierówny krawężnik i studzienka ściekowa. Dalej jest jeszcze ciekawiej! Half-Life 2 to wymarzona gra wyczynowa dla trójpasiastych, łysych intelektualistów w bazarowych „Abibasach” i koszulkach „Puumy”. Drodzy Czytelnicy! Oto chluba PRL-u i zgryz wschodnich, niemieckich landów! Przed państwem przygnębiające blokowisko, rodem z koszmaru architekta. Zgadza się, wylądowaliśmy gdzieś we wschodniej części naszego kontynentu! Zapewne dla zachodnich graczy umieszczenie przygód Gordona Freemana w takim miejscu pachnie niesamowitą egzotyką. Dla nas... no cóż, przecież my też lubimy swojskie klimaty. Więc wszyscy są zadowoleni. Skąd ten pomysł i godna podziwu inwencja panów z Valve Software? Odpowiedź jest bardzo prosta. Dyrektorem artystycznym w firmie pana Newella i Harringtona jest... nie, nie Polak! Bułgar – Wiktor Antonow.
Jakby nie patrzeć swojak, przynajmniej w kwestii mentalności i wrażeń organoleptycznych odnośnie klimatu ponurych osiedli rodem sprzed kilkunastu lat. Stąd te opiewane przeze mnie „swojskie klimaty”. Ale to dopiero początek niespodzianek. Naszego bohatera czekają też inne eskapady. Dynamiczny rajd wodnym ślizgaczem na spienionych falach rzeki – i w zapuszczonych podmiejskich kanałach – pełnej radioaktywnych odpadów i unoszącej się, wszędobylskiej, toksycznej mgiełki. Nasz bohaterski naukowiec trafi też do tajemniczego miasteczka Ravenholm, które jako żywo przypomina klimatem fantasmagoryczne Innsmounth H.P Lovecrafta. Mroczną osadę zamieszkują dzikie bestie rodem z koszmaru szaleńca. Pod granatowym niebem, po dachach i gzymsach ceglanych, niskich budynków przemykają dziwaczne stwory. Ciemne zaułki i słabo oświetlone uliczki potrafią na graczu zrobić naprawdę niesamowite wrażenie. W Half-Life 2 wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Industrialny klimat części poziomów miesza się z etapami wyrwanymi prosto z najlepszego horroru. Niektóre misje przyjdzie nam wykonywać w budowlach żywcem wyjętych ze science-fiction. Innym razem czeka nas długa, szalona jazda nieco zardzewiałym pustynnym Buggy przez słoneczną plażę i nadmorskie, drogowe serpentyny. Zapuścimy się też w mroczny labirynt opuszczonej kopalni. Tajemnicza sztolnia z pewnością przyprawi mniej wytrzymałych zawodników o palpitację serca. Nad tym wszystkim niczym Nemezis majaczy tajemnicza Cytadela w samym sercu City 17. Ale więcej wam nie zdradzę – szanowni Czytelnicy – odkrywanie historii zawartej w drugiej odsłonie Half-Life to już zadanie dla Was. Nie będę Wam psuł zabawy! Dodam tylko, że kolejne etapy rozgrywki połączone są w logiczną całość i wbrew pozorom, takie radykalne zmiany klimatu – od skąpanego w promieniach słońca wybrzeża, po mroczne i zimne jaskinie i kopalniane szyby – nie rażą sztucznością. Fabuła rozwija się dynamicznie i w sposób logiczny. Owszem, opowieść jest linearna, aczkolwiek nie jest to zbyt wielka wada programu.
* Tak, tak ściślej rzecz ujmując, Quake II ukazał się pod koniec 97 r.
Havok 2.0 – silnik modelu fizycznego na 5+???
Osobny akapit należy się możliwościom oprogramowania, które odpowiada za odwzorowanie fizyki w Half-Life 2. W pierwszych prezentacjach, dobry rok temu, zaimplementowany w HL2 „Havok engine” robił piorunujące wrażenie. Od tamtego czasu upłynęło jednak nieco wody w Wiśle. Havok stał się niemalże branżowym standardem, wykorzystywanym na skalę przemysłową. Każda szanująca się firma z branży elektronicznej rozrywki wplata w swoje produkcje sławetny Havok Engine lub inny „silnik fizyczny”, na przykład system KARMA (znany chociażby z Postal 2, aczkolwiek ta konkretna gra to raczej nędzna reklama dla tego programu symulującego fizykę obiektów i postaci). Jakie gry wykorzystują Havoka? Lista jest bardzo długa: Max Payne 2, Full Spectrum Warrior, Thief: Deadly Shadows, Freelancer, Armed and Dangerous. I wiele, wiele innych.
Jednakże to producenci Half-Life 2 wspięli się na wyżyny mistrzostwa w wykorzystaniu tego silnika fizycznego. Implementacja Havoka jeszcze nigdy nie była przeprowadzona na taką skalę. Beczki, skrzynie, metalowe pojemniki, kartonowe pudła. Każdy z tych przedmiotów ma swoją wagę i właściwe tylko sobie cechy, Szklana butelka rozbije się, kiedy rzucimy ją o ziemię. Drewniana skrzynia nie zatonie, w przeciwieństwie do ciężkiej, metalowej beczki czy betonowego pustaka. Niejednokrotnie podczas sesji w Half-Life 2 przyjdzie nam wykorzystywać unikalne cechy przedmiotów i otoczenia, aby posunąć się w rozgrywce do przodu.
Arsenał i wyposażenie – zabij wroga... materacem!
Wbrew pozorom, treść powyższego śródtytułu nie jest żartem z mojej strony! Jak już wspominałem, implementacja silnika fizycznego Havok 2.0 otworzyła przed graczem zupełnie nowe ścieżki interakcji z otoczeniem. Zacznijmy jednak od najważniejszego gadżetu, jaki posiada Gordon Freeman. Kombinezon HEV (Hazardous Environment Suit) przeszedł kilka zmian i modyfikacji. Podobnie jak w pierwszej odsłonie programu, informuje nas beznamiętnym głosem o końcówce amunicji i służy nam za pancerz podczas ostrych starć z hordami przeciwników. Nadal posiada na wyposażeniu latarkę. Nowością jest bardzo przydatny, optyczny zoom.
Nasz protagonista nie jest typem wojownika. Nie mordował węży w kołysce gołymi rękoma, nie wybierał śrutu z owsianki ani nie pacyfikował wietnamskich wiosek. Jednakże Gordon Freeman w starciu z hordami przebrzydłych okupantów z innego wymiaru wcale nie jest bezbronny! W końcu każdy ma jakieś granice odporności. A wytrzymałość naszego bohatera skończyła się dawno temu. Podstawowym orężem Freemana podczas szaleńczej eskapady po City 17 i okolicach jest broń palna wszelakiej maści. Pistolet 9 mm, dobra, choć niecelna broń. Marzenie każdego Teksańczyka, mocarne Magnum .357 to już poważniejszy argument perswazji. Szybkostrzelny pistolet maszynowy z wyrzutnikiem granatów (odpowiednik HK MP5 z pierwszej części gry) znajdziemy na wyposażeniu więziennych strażników. Kolejnym argumentem w arsenale naszego bohatera będzie kolejno: futurystyczny karabin pulsacyjny, shotgun (SPAS12?), powolna, lecz radykalna w działaniu kusza z celownikiem optycznym, wyrzutnia rakiet wyposażona w naprowadzanie laserowe, ręczne granaty odłamkowe oraz dziwaczna broń obcych, lub raczej „ z obcego”. Dzięki niej przywołujemy robale, którym możemy wskazywać żywe cele. Resztą zajmą się same. O tym, w jaki sposób Gordon wejdzie w posiadanie tego niekonwencjonalnego oręża, przekonajcie się już sami podczas rozgrywki. Ja powiem tylko tyle, jest to dosyć śmierdząca i obrzydliwa sprawa! Prawdziwą perełką w ekwipunku będzie jednak Broń Grawitacyjna. Dzięki niej porozstawiamy nie tylko meble po kątach, ale również możemy zamienić sprzęty AGD w śmiertelnie niebezpieczną broń. Pamiętacie? Wspominałem też o materacu! Zgadza się! Ciśniętym z ogromną siłą materacem można zabić niemalże każdego przeciwnika w grze! A co powiecie na taktyczny atak znienacka zdradzieckim czajnikiem do herbaty tudzież telewizorem? Tego jeszcze nie było! Half-Life 2 wprowadza nową jakość w sposobie anihilacji przeciwników. Już nigdy nie spojrzysz na swój ulubiony gruby kocyk z taką ufnością!
Ach oczywiście! Nie można zapomnieć o łomie. Tak! Kultowy ekwipunek Gordona Freemana, wierny towarzysz wielu bezsennych nocy! Niemalże ikona elektronicznej kultury masowej! Chyba każdy fan Half-Life’a pamięta pierwsze, zawoalowane zapowiedzi-reklamy zwiastujące nadejście drugiej odsłony wielkiego hitu? Pamiętacie? Łom stylizowany na znak zapytania na ascetycznym, białym tle. To wystarczyło! Już wszystko było jasne. On powraca! Łomiarz z Bydgoszczy... znaczy się Gordon Freeman z MIT...
Obrzydliwi adwersarze z wymiaru Xen!!!
Menażeria czyhająca na biednego bohatera Half-Life 2 jest całkiem rozbudowana. Na samym początku rozgrywki możemy poczuć lekkie rozczarowanie. Na ogół atakują nas hordy więziennych strażników, latające, małe roboty wyposażone w śmiertelnie niebezpieczne piły (bez aluzji, proszę!) tarczowe i przypominające przerośnięte pchły „głowokraby”. Od czasu do czasu natkniemy się również na starego znajomego, pana Barnacle’a – to ten milusiński z długim... językiem, wiszący pod sufitem, czekający na… ekhem... okazję. W Ravenholm komitet powitalny składać się będzie przede wszystkim z wszelakiej maści bezmyślnych zombie, plus pająkowate ohydy i zwinne, dziwaczne potwory, nieco podobne do cmentarnych ghuli. Okolice nadmorskich plaż upodobały sobie hordy Antlions. „Mrówkolwy” wynurzają się z piasku, gdy tylko stopa jakiegoś nieboraka zetknie się z sypkim podłożem. Z wyglądu przypominają modliszkę skrzyżowaną z ćmą. To właśnie te potwory będziemy w stanie ujarzmić za pomocą „tajemniczej broni” Obcych. Na początku jednak sprawią nam nie lada kłopot. Jedyne enklawy spokoju na piaskowych wydmach to miejsca, gdzie rozstawiono dudniki (wybaczcie to zapożyczenie z „Diuny” Herberta, ale powoli kończy mi się już inwencja w tłumaczeniu oryginalnych, angielskich odpowiedników...). Chociaż akurat w przypadku HL2 porównanie z Diuną jest nieco na wyrost. Fremeni Herberta tymi podręcznymi gadżetami przywoływali czerwie. W Half-Life 2 są to spore instalacje, które... odstraszają krwiożercze robaki. Na naszej drodze spotkamy też kroczące Stridery (o tu ostatecznie kończy się moja wena odnośnie w miarę przyzwoitych tłumaczeń z języka Szekspira, przecież nie napiszę, że spotykamy się z… hmm... Łazikami? – koszmar. No to może... Kroczące Rozkroki... nie, jeszcze gorzej) na pałąkowatych nogach. Oprócz tych nieco egzotycznych przeciwników biedny Gordon Freeman natknie się również na uzbrojone helikoptery, wozy opancerzone i kilka innych rodzajów oponentów.
Co widzimy i słyszymy?
Oprawa audio-wizualna drugiej odsłony Half-Life stoi na bardzo wysokim poziomie. Graficznie program prezentuje się znakomicie. Tym razem programiści z Valve Software zrezygnowali z licencjonowania silnika graficznego. Gabe Newell i spółka stworzyli własny engine, ochrzczony mianem „Source”. Zapowiadano fantastyczne możliwości, niesamowitą elastyczność silnika i tak dalej. Rzeczywiście postacie i przeciwnicy wyglądają wręcz rewelacyjnie. Doskonale zrealizowano mimikę twarzy. Ujrzymy grymasy, ściągnięcie brwi, uśmiechy, doskonale skoordynowane z wypowiadanymi kwestiami ruchy warg. Poszczególne lokacje również wyglądają wspaniale. Ravenholm, mroczne kanały, Starówka. Niezatartym wrażeniem i prawdziwą ucztą dla estety jest woda. Akweny odwzorowano z prawdziwym, mistrzowskim zacięciem. Niestety, są też małe wady. Mimo dosyć rozbudowanych poziomów, sporym zgrzytem jest znane z pierwszej części gry ładowanie poziomów. Chyba każdy pamięta napis „Loading…” w najmniej oczekiwanym momencie – np. na środku korytarza, lub przekraczając drzwi. W Half-Life 2 jest podobnie. Niezbyt dobrze świadczy to o elastyczności silnika „Source”. Far Cry przyzwyczaił graczy do ogromnych połaci wolnej przestrzeni. Wielka szkoda, że ta irytująca przypadłość, którą przeklinałem w pierwszej odsłonie Half-Life, dopadła mnie również w kontynuacji.
Dźwięki towarzyszące rozgrywce są doprawdy imponujące. Doskonale dobrano głosy postaci, klekot broni maszynowej brzmi realistycznie. Znajome odgłosy pancerza HEV wywołają uśmiech na twarzach wielu graczy. Zagorzały fan Half-Life’a od razu poczuje się jak w domu. Oprawa muzyczna jest równie wysmakowana. Dynamiczna muzyka podczas podróży wodnym ślizgaczem. Ciche odgłosy przerywane delikatnymi instrumentami klawiszowymi (znowu Ravenholm!), ambientowe i nieco industrialne dźwięki w bardziej nowoczesnych lokacjach. Muzyka jest dynamiczna i na ogół pasuje do sytuacji, w jakiej akurat znajduje się Gordon Freeman.
Wymagania sprzętowe? Nie z tej Ziemi...
…na szczęście, z całą stanowczością można powiedzieć, że nie! Druga odsłona Half-Life nie jest trzecim Doomem. Oficjalne wymagania sugerowane przez producenta to procesor rzędu 1,2 GHz, 256 MB RAM i karta graficzna kompatybilna z DirectX 7. Oczywiście najlepsze efekty wizualne obejrzą posiadacze kart wspierających technologię DirectX 9. Ale miło wiedzieć, że program można odpalić na niemalże każdej konfiguracji, nie starszej niż dwa lata. To dobrze świadczy o Valve Software. Przynajmniej jeden z mocno wyczekiwanych hitów tego roku nie zarżnie Ci komputera, szanowny Czytelniku...
Podsumowanie: Gra dekady?
Reasumując. Half-Life 2, w przeciwieństwie do trzeciej odsłony Dooma, sprostał legendzie pierwowzoru. Sześć długich lat oczekiwań, niezliczone perturbacje. Spory z wydawcą, internetowa kradzież wczesnej wersji programu. Wokół Half-Life 2 działo się sporo. Teraz, no cóż, skończyła się pewna epoka. Epoka oczekiwania na produkcję Valve Software. Nareszcie jest! Nie potrafię jednoznacznie stwierdzić, czy gra jest rewolucyjna. Czy wyznaczy branżowe standardy na najbliższe lata. Najważniejsze jest to, że druga część przygód Gordona Freemana wywołuje szczery uśmiech zadowolenia na mojej twarzy. Ta gra jest wyjątkowa. Ma to, czego brakuje wielu innym produkcjom – Half-Life 2 ma po prostu duszę i swój niepowtarzalny styl!
Czy trzeba dodawać coś jeszcze? Cepy w dłoń! O pardon... miałem oczywiście na myśli łom...
OCENA:
| Grafika: | 9,0/10 |
| Dźwięk: | 8,9/10 |
| Grywalność: | 9,5/10 |
| Ogółem: | 9,6/10 |
Platforma: PC Dystrybutor: Nicolas Games
Cena: 139,99 zł
Na następnych stronach zamieściliśmy galerię zrzutów ekranowych z gry
Galeria zrzutów ekranowych
Kliknij na obrazku, aby go powiększyć.