Obudowa Casetek iQ-eye

Opakowanie jest ogromne i dość sztywne. Na kartonie znajdują się główne informacje na temat obudowy. Po otworzeniu pudła naszym oczom ukazuje się małe dzieło sztuki.

Obudowa jest cała srebrna. Przód to duże, aluminiowe drzwiczki z ogromnym, ciekłokrystalicznym wyświetlaczem. Aluminium jest pomalowane na srebrno. Cała powierzchnia przednich drzwiczek jest idealnie gładka i lekko obła. Całość prezentuje się dość stylowo i z pewnością idealnie pasowałaby do modernistycznego wnętrza, gdzie przeważa szkło i aluminium. W komplecie do obudowy znajdziemy jeszcze dwa woreczki ze śrubkami i zaślepkę na wyjścia płyty głównej.

Wielkość obudowy odpowiada formatowi midi-tower. Produkt wykonano ze stalowej blachy o grubości 1 mm. W bocznych drzwiczkach znajduje się uchwyt pomagający w ich ściąganiu oraz otwory wentylacyjne.

Drzwiczki przykręcane są „szybkośrubkami”. Dodatkowo można je całkiem zablokować przed zdjęciem, ale o tym później. Tył obudowy przedstawia się całkiem standardowo. Mamy otwór wentylacyjny na wentylator 92 mm oraz otwory na zasilacz i wyjścia płyty głównej.

Nic jeszcze nie wspomniałem o nóżkach, na których spoczywa nasza skrzynka. Jak widać na powyższych zdjęciach, mogą być one standardowe, lekko kanciaste. Można je również przestawić w „tryb okrągły” – tak jak na poniższym zdjęciu. Mogą też być całkiem schowane.

Casetek iQ-eye, podobnie jak reszta rodziny, ma wyprowadzone na górną pokrywę wyjścia USB 2.0, FireWire oraz dwa gniazdka audio (słuchawki i mikrofon).

Wyjścia oczywiście schowane są pod klapką. Dalsza część plastikowej nakładki to otwory wentylacyjne, którymi wydmuchiwane jest powietrze z obudowy.

Klapka jest solidna, posiada sprężynkę i otwiera się bez żadnego problemu (co niekoniecznie jest standardem w tanich obudowach).

Wyświetlacz w przednim panelu prezentuje się wyśmienicie. Do bliższej prezentacji jego możliwości przejdziemy za chwilkę. Wokół czarnej tarczy mamy rząd przycisków do obsługi ustawień wyświetlacza, niestety nie mają one funkcji włączania i resetowania komputera. Przyciski Power i Reset schowano za zamkniętymi drzwiczkami. Całość podkreśla chromowany pierścień.

Z boku obudowy znajduje się zamek na kluczyk. Gdy jest zablokowany, nie da się włączyć komputera ani otworzyć obudowy (w sposób niedestrukcyjny, oczywiście). Zamek blokuje otworzenie przednich drzwiczek, a tym samym dostęp do małego pokrętła blokującego boczną klapę. Zabezpieczenie jest dość prowizoryczne, bo zamek jest z gatunku typowych, jednak zawsze można napsuć trochę krwi potencjalnemu intruzowi. Śrubokrętem ani kombinerkami, w każdym razie, nie dałem rady tego otworzyć. W obudowie jest też czujnik otwarcia bocznych drzwiczek, kolejny ukłon w stronę bezpieczeństwa... oczywiście jeśli nasza płyta główna wspiera takie rozwiązania.

Po otwarciu ślicznych, aluminiowych drzwi ukazuje nam się całkiem standardowa obudowa. Możemy w niej umieścić pięć napędów 5,25” oraz dwa mniejsze – 3,5”. Operację otwierania drzwiczek powtarzamy... i mamy dostęp do „setupu” ;-)

Tutaj możemy wsadzać i wyciągać napędy, instalować wentylator tłoczący chłodne powietrze do obudowy, wymieniać lub czyścić filtr przeciwpyłowy...

...oraz, jak wcześniej wspominałem, blokować boczny panel tym szarym pokrętłem. Wszystkie czynności oczywiście wykonuje się bez używania narzędzi. Muszę jeszcze dodać, że po otwarciu pierwszych (aluminiowych) drzwiczek, dekoracyjny otwór wentylacyjny z chromowanym pierścieniem nie pokrywa się z umiejscowieniem wentylatora w szkielecie obudowy (wentylator jest przesunięty o ok. centymetr w prawo). Spowodowane jest to tym, że wentylator dmucha bezpośrednio na koszyk z dyskami i żeby był jak najbardziej efektywny – musi dmuchać na środek koszyka, który nie pokrywa się z osią symetrii obudowy. Jednak ta obudowa to przede wszystkim „style & design”, więc zostanie to poprawione w kolejnych wersjach. Przedstawiciele firmy określają to jako „choroba wieku dziecięcego”. Cóż, zdarza się... Trochę o zewnętrznych walorach było, przejdźmy teraz do wnętrza.

Wewnętrzna konstrukcja iQ-eye jest bardzo sztywna. Masywne kątowniki zabezpieczają przed najmniejszymi odkształceniami. Oczywiście wszystkie blachy są wykończone tak, że nie ma niebezpieczeństwa skaleczenia – ale to już standard nawet w niższych klasach produktów. Na zdjęciu widać także niebieskie, plastikowe drzwiczki, w których osadzamy wentylatory 90/92 mm. Jest to miejsce na wentylatory tłoczące powietrze do obudowy, zatem koszyki wyposażone są w filtry przeciwpyłowe. A czemu mamy drugie drzwiczki, zamiast wentylatorów bezpośrednio w bocznej klapie? Ano dlatego, że gdybyśmy mieli je w bocznej klapie, to przy nieostrożnym ściąganiu można byłoby wyrwać kabel lub zrobić coś innego, równie nieprzyjemnego. Żeby nie było tak słodko, to dodam, że mocowanie w tym miejscu wentylatorów 92 mm to przerost formy nad treścią – jeśli się cofniecie do czwartego zdjęcia, zobaczycie dlaczego. Otwory wentylacyjne w bocznej stalowej klapie są dość skromne. Duży, 92–milimetrowy wentylator będzie się zwyczajnie marnował. Spokojnie mogły być użyte mniejsze wentylatory 80 mm. Oczywiście wszystkie wentylatory w obudowie mocowane są w odpowiednich koszykach. Z jednej strony to dobrze, bo niewiele jest przy tym roboty – wsadzamy wentylator i gotowe... z drugiej jednak strony nie zamocujemy (bez małych modyfikacji) wentylatorów o niestandardowych grubościach, np. 15 lub 38 mm. Dodam jeszcze, że obudowa w standardzie nie posiada żadnych wentylatorów. Za zorganizowanie wentylacji odpowiedzialny jest użytkownik.

Po odchyleniu drzwiczek z wentylatorami widzimy typowe wnętrze. Blacha montażowa dla płyty głównej (mocowana na stałe) ma już zainstalowane stojaczki – można od razu wkładać płytę i przykręcać. Kable z panelu wyjść USB, FireWire są dość grube i porządnie ekranowane. Opis na nich jest również bardzo czytelny. Koszyk na dyski twarde jest przekręcony o 90° - dyski montujemy prostopadle do długości obudowy, oczywiście jak przystało na sprzęt klasy high-end, bez użycia śrubek. Do tego celu służą nam specjalne „sanki”, których dwa rodzaje są w plastikowych kasetkach.

Mamy osobne elementy dla dużych napędów 5,25” (po lewej) i mniejsze dla dysków twardych. Koszyk na dyski pomieści 3 sztuki, jeśli zdecydujemy się na montaż pod stacją dyskietek (lub zamiast), będziemy mogli w sumie zamontować 4 lub 5 dysków. Ilość raczej standardowa. Sanek jest na tyle dużo, że można bez problemu obsadzić całą obudowę napędami.

Do umieszczenia sanek, śrubek również nie potrzebujemy, ich bolce wchodzą w otwory dysku. Pozostaje tylko wsadzić dysk do obudowy. Czy jednak przekręcenie koszyka o 90 stopni to przydatna rzecz?... Kwestia gustu, ale osobiście widzę w tym następujące plusy: łatwiej montować oraz wyciągać dyski, a dodatkowo takie ustawienie oszczędza miejsce w obudowie. Wadą jest to, że potrzebujemy nieco dłuższych niż zazwyczaj taśm i kabli zasilających.

Wracając do instalacji napędów, to podobnie robimy z CD czy kieszeniami na dyski. Dla nich sanki są nieco inne. Warto jeszcze dodać, że wszystkie napędy wchodzą dość ciasno. Nie ma żadnych luzów, zatem rezonansu czy wibracji także nie będzie.

Jak widać, montaż napędów jest dość łatwy. Karty rozszerzeń PCI i AGP również montuje się bezśrubkowo. Do tego celu służą odpowiednie zatrzaski. Osobny zatrzask dla każdego slotu. Niestety, przy takim rozwiązaniu będą kłopoty z montażem dużych kart graficznych, zajmujących 2 sloty. Aby takową zainstalować, należy zdemontować bezśrubkowy system montażu i przestawić się na tradycyjne śrubki.

Pora teraz na coś ciekawszego. Całą atrakcją obudowy jest wielkie, czarne „oko” na aluminiowych drzwiczkach, nazwane przez Caseteka „iQ-eye”. Jest ono źródłem informacji na temat warunków panujących w obudowie, czyli temperatury, prędkości wentylatorów, pracy dysku. Pokazuje też datę i godzinę (niestety, budzika brak ;-)). Po uruchomieniu komputera, „rzecz” ożywa.

Zdjęcia tego nie oddają, ale przyznam, że „oko” robi pierwszorzędne wrażenie. Wyświetlane informacje mają jasny, błękitny kolor, a tło wyświetlacza ma ciemno szmaragdowy odcień. Jednak żeby coś odczytać, trzeba mieć wyświetlacz na wysokości oczu. Gdy obudowa będzie stała na podłodze, będziemy się cieszyć tylko feerią ślicznych kolorów. Przyciski, jeśli są aktywne (coś ustawiamy), mają niebieskie podświetlenie. Gdy nic nie przestawiamy, udziela im się nieco z zielonej poświaty wyświetlacza. Jednak błękitne informacje muszą skądś pochodzić...

...a ich źródłem są czujniki temperatury. Obok nich jest wtyczka zasilająca wyświetlacz (standardowy molex). Czujniki mają płaskie końcówki, więc możemy je dowolnie umieszczać. Instrukcja podpowiada nam, że najlepiej umieścić je przy CPU, HDD i w jakimś miejscu obudowy – bo tak też będą się tytułować odczyty na wyświetlaczu. Wiązka, w której poprowadzone są kabelki, ma elastyczny nylonowy oplot, zatem bałaganu w obudowie nie będzie.

Do podłączenia wentylatorów mamy cały duży moduł. Możemy podpiąć aż 7 sztuk i tyle wskazań prędkości będzie podawane na wyświetlaczu. Jeśli mamy mniej wentylatorów, to na bloku przełączników wyłączamy odpowiednie kanały. Możemy nawet sterować wentylatorami, jednak w ograniczonym zakresie. Możliwe jest obniżenie fabrycznej prędkości wentylatora o około 25-30%. Niestety nigdzie nie jest podane, jakie maksymalne obciążenie może być dla jednego kanału, choć wątpię, aby ktoś chciał włączać wentylatory mające więcej niż 3 W – a to raczej dość bezpieczny przedział. Prędkości wentylatorów możemy sobie ustawić, a obudowa je „zapamięta”, nawet gdy wyłączymy zasilacz. Podobnie rzecz ma się z datą i godziną. Możliwe jest to dzięki baterii-pastylce (taka jak w płycie głównej). Aby przez przypadek nikt nam nie nagrzebał w ustawieniach, możemy wyłączyć możliwość ich modyfikacji. Służy do tego specjalny przycisk z symbolem klucza. Jak widać, wszystko jest rozwiązane dość pomysłowo, a włączony komputer prezentuje się naprawdę bardzo estetycznie i stylowo.

Podsumowując, obudowa robi wrażenie - bez cienia wątpliwości. Wnętrze również posiada kilka ciekawych dodatków, niedostępnych u konkurencji. Jest przestronnie, ergonomicznie, wszystkie materiały są solidnie wykonane i wysokiej jakości. Blachy pasują do siebie idealnie i na oko składają się z dokładnością 0,2 mm. Obudowa jest bardzo sztywna i ciężka, z pewnością odbije się to pozytywnie na tłumieniu hałasu.

Wygląd zewnętrzny to rzecz gustu. Nie każdemu może się podobać taki prosty i elegancki styl. Jeśli komuś jednak wygląd przypadł do gustu, to zaręczam, że na żywo jest jeszcze lepiej, niż na zdjęciach. Jeśli ktoś ceni tylko funkcjonalność i dobrze zaprojektowane wnętrze, z pewnością znajdzie coś tańszego (chociażby prostszy model z oferty firmy Casetek).

Na koniec krótka specyfikacja:

• 7 slotów na karty rozszerzeń
• wnęki: 5 × 5,25", 2 × 3,5"’ (zewnątrzne), 3 × 3,5"’ (wewnętrzne)
• materiał konstrukcji: stal 1,0 mm (SECC)
• wentylacja: 1 × 80 mm (przód), 2 × 92 mm (bok), 1 × 92 mm (tył), 1 × 80 mm (góra)
• wyjścia w obudowie: 2 × USB 2.0, 1 × FireWire, audio
• wymiary: 558 × 219 × 477 mm (głębokość x szerokość x wysokość)
• masa 14,5 kg (bez zasilacza)
• główne cechy: bezśrubkowy montaż napędów, kart rozszerzeń i wentylatorów, filtry przeciwpyłowe w koszykach wentylatorów tłoczących powietrze do obudowy, wielofunkcyjny wyświetlacz, zabezpieczenie przed niepowołanymi osobami (kluczyk)

Cena obudowy na dzień dzisiejszy to 599 zł (bez zasilacza). Czy to dużo? Jak na obudowę do komputera, to dość sporo. Obudowa iQ-eye ma jednak za zadanie głównie ślicznie wyglądać, być ozdobą pokoju i mieszkania. Jeśli wygląd przypadł Wam do gustu, to zdecydowanie polecam iQ-eye. Drugiej takiej, chociażby podobnej, nie znajdziecie.

Zalety

• nieprzeciętny wygląd
• solidna konstrukcja
• ergonomiczne wnętrze
• bezśrubkowy montaż napędów
• wielofunkcyjny wyświetlacz i możliwość monitorowania głównych parametrów systemu
• zabezpieczenie przed niepowołanymi osobami

Wady

• słaba czytelność wyświetlacza pod dużym kątem
• kłopoty z montażem 2-slotowych kart graficznych
• cena

Do testów dostarczył:

PC-Tuning www.pc-tuning.pl Cena: 599 zł z VAT