Painkiller - hit (?) z Polski rodem

Fabuła

Fabularna otoczka nowej gry ze stajni People Can Fly nie predestynuje do jakichś głębszych rozważań. Nasz bohater, Daniel Garner, to zwykły człowiek i mąż swojej żony Katarzyny ;), posiadacz domku i bliżej nieokreślonego czerwonego bolidu z grubsza przypominającego Forda Mustanga. Prawdziwa sielanka rodem z amerykańskiego snu. Niestety zrządzeniem losu, Daniel i jego szanowna małżonka giną w samochodowej kraksie. Cwaną babkę hurtem wzięto do Nieba.

Niestety, nasz biedny Daniel nie dostąpił tego zaszczytu i trafia do Czyśćca. Tak więc, oglądając przydługą introdukcję, zastajemy naszego bohatera w towarzystwie białowłosego jegomościa o urodzie hermafrodyty. Ani chybił anioł. Jegomość oznajmia Danielowi, iż potężna armia pod wodzą Lucyfera zmierza w kierunku bram niebios. No cóż, wygląda na to, że w Niebie zabrakło twardzieli pokroju świętego Jerzego, który to ponoć walczył ze smokiem. Wszyscy chowają się po kątach, trzęsąc zadkami ze strachu. Lecz oto w Boskim Planie pojawił się on – Daniel Garner, który z nakazu białowłosego anioła: „zabije wszystko, co się rusza” - koniec cytatu.

Głównym celem naszego bohatera są czterej generałowie Lucyfera. Pierwszy to wielgaśny cudak z protezą nóżki. Kolejnym popaprańcem jest półprzezroczyste, bagienne monstrum w stylu „Bloba-zabójcy”. Następny stwór to ogromny, ryczący paralityk z wielkim bojowym młotem. Ostatni sługa Lucyfera to skrzydlaty potwór z wyraźnym zespołem upośledzenia umysłowego. Wybaczcie moje rozbawienie, Drodzy Czytelnicy, ale o fabule serwowanej nam w Painkillerze mogę pisać tylko z nutką ironii albo wcale. Prawdę mówiąc, czuję się wręcz zażenowany kronikarskim obowiązkiem streszczenia Wam tego bezwstydnego i bezbrzeżnego kiczu. Oczywiście na końcu historii, biednemu Danielowi G. przyjdzie zmierzyć się z samym... ekhem... panem piekieł, upadłym aniołem, a imię jego 666... i tak dalej. Znaczy się z Lucyperem vel. Lucyferem przyjdzie nam skrzyżować broń.

Arsenał

Właśnie! Painkiller to przecież rasowa gra z gatunku First Person Shooter, więc przedzierając się przez hordy wrogów, nasz bohater musi być wyposażony w nieliche zabawki. Czym eksterminuje piekielne zastępy wybraniec niebios? AK47? To zbyt proste! Glock17? Nie, nie! Daniel Garner to nie rachityczny naukowiec z tajnego laboratorium Black Mesa. Daniel ma 50 centymetrów... w bicepsie, posturę Arnolda S. i fizys obtłuczonego na kwaśne jabłko Sylwka Stallone.

Musi więc posiadać coś specjalnego w swoim arsenale. W końcu, nasz bohater ma uratować świat i pokonać całe kohorty diabelskich zastępów, a nie skroić staruszce torebkę z emeryturą! Oj tak! Nasz bohater ma broń nie lada! Pierwsza zasada pogromców Szatana brzmi: Na wroga idź z wiertarką skrzyżowaną z trzepaczką do miksera!

Oto i on, Szanowni Państwo, tytułowy Painkiller! Wykwit szalonej wyobraźni rodem z „Telezakupy Mango”. Nawet Klaudiusz Sevkovic przestałby kłapać radośnie dziobem, gdyby musiał przedstawić wszystkie funkcje tego „cuda na kiju”! Nasza wiertarko-trzepaczka wyposażona w ostrza sieka wrogów na plasterki wręcz niemiłosiernie! Dalej jest równie ciekawie – potężna strzelba, wyrzutnia rakiet połączona z obrotowym karabinem. Kolejna broń to dziwaczne połączenie kołowrotka wystrzeliwującego shurikeny z baterią wytwarzającą łuk elektryczny, którym smagamy wrogów wedle własnych, sadystycznych upodobań. Rasowemu graczowi największą przyjemność sprawi jednak kołkownica! Ten szatański wynalazek, będący połączeniem kuszy i wyrzutni granatów, jest esencją rozgrywki w PK. Cóż mogę dodać, sami twórcy gry do znudzenia perorowali nam, jak to miło można przybić adwersarza do ściany, tudzież podłogi lub sufitu.

Bestiariusz

Przeciwników nastających na życie biednego Daniela Garnera jest całe mrowie. Chichoczące czarownice na miotłach, szkielety, wojownicy ninja, szaleni mnisi z wielkimi toporzyskami w łapach, wściekłe piekielne ogry, zakuci w stal rycerze i zombie. Menażeria jest przeogromna. Bestiariusz zamykają żołnierze z I wojny światowej – szkielety, wyrwane jakby żywcem z bitwy pod Ypres. Raczą naszego bohatera gazem musztardowym i niezmordowanie szarżują do przodu.

Jak wcześniej wspominałem, naszym głównym zadaniem jest eksterminacja czterech generałów Lucyfera. I tu drobna dygresja odnośnie mechaniki gry. Być może jestem leniwym chamem, ale nie lubię, kiedy producent próbuje być mądrzejszy ode mnie – gracza. Pozwólcie, że wyłuszczę, w czym rzecz. Otóż, niektórzy przeciwnicy – w szczególności generałowie – są odporni na zwykłe ataki. Przykładowo, wspominana na początku tego artykułu bagienna poczwara zdechnie dopiero wtedy, kiedy... odstrzelimy dostateczną ilość bulgoczących baniek z gazem z moczar. Ja bardzo przepraszam, ale PK to ponoć strzelanina FPS w starym, dobrym stylu, nieprawdaż? Po tym doświadczeniu nie byłem pewny, czy przy okazji kolejnego potwora nie będę zmuszony przez programistów z PCF do wstania z fotela i odśpiewania „Bogurodzicy”, tudzież splunięcia przez lewe ramię, zanim dobiorę się do skóry Wielkiego, Brzydkiego Bossa. O co mam pretensję? To proste! Po kilku godzinach tępego klikania w myszkę, takie udziwnienia to spory i denerwujący dysonans. Skoro już Painkiller miał być mieszanką pierwszego Quake’a i Serious Sama, to niech tak na litość boską będzie! Po diabła te udziwnienia? Ten prostacki listek figowy na przyrodzeniu? Przecież i tak wiadomo, że PK to gra z rodzaju tych, co to lasują człowiekowi mózg i niewiele się od takich produkcji wymaga!

Oczywiście nie będzie chyba zaskoczeniem, jeśli napiszę, iż na końcu powita Daniela równie udziwniony i ogromny, jak „generałowie” cappo di tutti capi całej tej piekielnej bandy. Jednym słowem, naszego bohatera czeka ostateczna rozprawa z samym Luśkiem we własnej osobie.

Zanim jednak nafaszerujemy szatański zadek ołowiem, naszego protagonistę czeka długa przeprawa. Upiorne cmentarzysko, zakład psychiatryczny, opuszczona fabryka, lotnisko, zamek. W sumie, Daniel ma do przejścia 25 różniących się od siebie, pod względem architektonicznym, poziomów.

Grafika

Oprawa graficzna Painkillera urzeka. Dziewiętnastowieczny dom przerobiony na zakład psychiatryczny pyszni się ceglanymi fasadami. Potężna, posępna i surowa bryła zamczyska jest po prostu cudowna. Stylizowana na początek dwudziestego wieku stacja kolejowa, z ciepłymi kolorami i przytulnym wnętrzem, jest prawdziwym majstersztykiem. Czasami inwencja twórców jest przytłaczająca. Opuszczona fabryka jest prawdziwym dziełem sztuki, przez moment gracz może poczuć się jak w trójwymiarowej wersji Fallouta. Niestety to wrażenie tajemnicy i majestatu pryska jak bańka mydlana. Po chwili zza rogu wypada kolejna setka wrogów do anihilacji. Niestety...

Dźwięk

Zmaganiom z piekielnymi zastępami Lucyfera towarzyszy muzyka. Nie będę was okłamywał, Szanowni Czytelnicy. Oprawa dźwiękowa nie zrobiła na mnie wrażenia. Owszem, muzyka w tle nie przeszkadza, nie jest jednak pełnoprawnym środkiem artystycznym budującym atmosferę gry. Kilka gorzkich słów muszę niestety napisać o „muzyce bitewnej”. Kiedy biednego Garnera atakują zastępy wroga, do uszu biednego gracza dociera totalny chłam i kakofonia, którą tylko przez przypadkiem można nazwać muzyką. Te dźwięki przywodzą mi na myśl zalaną w trupa wiejską kapelę, próbującą naśladować wyczyny zespołu Metallica. Efekt jest godny pożałowania.

Wymagania sprzętowe

Wymagania sprzętowe najnowszej polskiej gry są na światowym poziomie. Procesor klasy Pentium III 1 GHz i 384 MB RAM to absolutne niezbędne minimum, jeśli chcemy cieszyć się grą. Karta graficzna klasy GeForce3 lub RADEON z serii 8500/9100 też by się przydała. My testowaliśmy Painkillera na dwóch konfiguracjach – Pentium 4 3 GHz plus RADEON 9700 PRO oraz Athlon XP 1600+ i RADEON 8500. Obydwie konfiguracje miały po pół gigabajta pamięci RAM. Dość powiedzieć, że na pierwszym komputerze Painkiller chodził płynnie w rozdzielczości 1280x1024. Niestety, mimo najnowszych łatek do gry, wynikły drobne problemy z komputerem wyposażonym w kartę RADEON 8500. Na szczęście kilkuminutowe szperanie w opcjach sterownika pomogło.

Painkiller to również opcja multiplayer. Do dyspozycji gracza oddano pięć trybów rozgrywki, w tym standardowy zespołowy deatchmatch. Powiem szczerze i podkreślam, to moja subiektywna opinia. Tryb gry sieciowej nie przypadł mi do gustu. Mamy rok 2004, a nie 1996. Quake BYŁ świetny, kiedyś. Może jestem za stary, ale nie podnieca mnie rozchlapywanie flaków i przybijanie przeciwników kołkownicą do podłoża. Ja wolę ot choćby darmowego Enemy Territory. Nie sądzę też, aby zagorzali gracze Counter Strike odnaleźli się w PK. Ale zaznaczam raz jeszcze, to moja subiektywna opinia!

Cóż mogę dodać na koniec? Prawie się udało! Painkiller to naprawdę dobra, choć nie wybitna produkcja. Infantylna fabuła może zniechęcić starszych graczy. Ale kto wie, może tryb sieciowy przypadnie im do gustu? Te wszystkie odpustowe dodatki – karty Czarnego Tarota, złote monety w rozbijanych garnkach. To wszystko można było sobie darować.

Zmiana w demona po zebraniu 66 dusz zabitych wrogów jest efektowna, ale... całkowicie zbędna. Chlubą Painkillera jest podobnież fizyka gry (znowu Havok 2.0). Owszem, miło jest przybić adwersarza kołkiem do ściany, ale interakcja z otoczeniem nie stoi na najwyższym poziomie. Niektóre szyby są chyba z żelbetonu, krzesła to zwykła dekoracja, a kawiarniany stolik na stacji kolejowej, owszem, przewraca się całkiem ładnie. Szkoda, że tylko on jeden, a nie wszystkie na sali.

Kolejny zarzut to epatowanie... nie, nie brutalnością. PK nie przekracza granicy dobrego smaku w takim stopniu, jak osławiona druga odsłona Postala. Painkiller jest jałowy i pusty. Gra nie ma klimatu. Kolejne poziomy to nielogiczne skoki z lokacji do lokacji. Stylowy gmach opery, chwilę potem zamczysko. Naprawdę diabli chyba tylko wiedzą, jaki w tym sens. Kolejny niesmak to nachalne nawiązywanie do pierwszej odsłony Quake’a. Ja rozumiem, że id Software może być wzorem, ale bez przesady. Ostatnia kwestia to znowu powrót do fabuły. Fabuły, która jest beznadziejnym połączeniem filmu kategorii „B” pod tytułem „Armia Boga” ze zwykłą siekaniną, w której samotny bohater, co to się kulom nie kłania, niszczy wszystko, co napotka na swej drodze. Wreszcie, nie podoba mi się prostackie wykorzystanie biblijnych mitów i przekazów. Ot, choćby trzeci generał Lucyfera, ten, którego ochrzciłem na początku recenzji mianem „ryczącego paralityka”. Nosi on imię Sapathorael. Jest to jeden z 36 żywiołów-demonów, wezwanych przez Króla Salomona (tak, TEGO Salomona), aby wzniósł słynną świątynię. A tu co widzę? Ryczący kretyn z młotem, ciskający się na prawo i lewo. Ja wiem, że się czepiam, rozumiem, że to tylko gra FPS. Ale ja naprawdę nie znoszę, kiedy w prostacki sposób ktoś sięga w głębiny naszych mitów i wierzeń, wyciąga je na światło dzienne i przekształca je wedle swojego widzimisię! Ale to tylko moje zdanie i moja prywatna opinia.

OCENA: